Εδώ [;] Πολυτεχνείο

0
218

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές βρίσκεται σε εξέλιξη η κατάληψη του Πολυτεχνείου. Στο παρόν κείμενο θα πάμε ένα βήμα πέρα από τα άθλια ρεπορτάζ και τις ανακοινώσεις που μιλούν για παρακρατικούς. Άλλωστε, η συνομωσιολογία είναι άμεση απόρροια της άγνοιας. Κι αυτή η άγνοια αφορά το πώς γίνονται οι καταλήψεις από ομάδες ατόμων, χωρίς να πάρουν πρώτα εντολές από κάποιο πολιτικό (ή καλύτερα, κομματικό) αφεντικό.

Προβοκάροντας ανοιχτά, θα κάνουμε την εξής υπόθεση: Τα άτομα που κάνουν αυτή την στιγμή την κατάληψη στο Πολυτεχνείο είναι παιδάκια, χαμένα σε έναν παρεΐστικο μαξιμαλισμό, που πάνε χωρίς σοβαρή συνεννόηση με τον υπόλοιπο αντιεξουσιαστικό χώρο, να κάνουν κάτι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που τους αναλογεί. Άλλωστε, το κείμενο της ανακοίνωσής τους είναι παιδικό: “…για να φέρουμε στο προσκήνιο τη ζωντανή εξέγερση που προσπαθεί να ξαναθεριέψει εδώ κι εκεί σε όλο τον πλανήτη”.

Ας μιλήσουμε απλά και ξεκάθαρα: Αυτή την στιγμή, στο ΕΜΠ, αναμετράται το “κάτι” με το “τίποτα”. Όντως, κάποια παιδιά που δεν αντέχουν να βλέπουν τον Μαζιώτη και την Ρούπα να κάνουν απεργία πείνας για τα αυτονόητα, τον Περικλή και την Ηριάννα να μπαίνουν φυλακή χωρίς στοιχεία, και διεκδικούν χώρο για να ακουστούν τα αιτήματά τους, συγκροτούν ένα ελάχιστο πολιτικό “κάτι”. Είναι ακριβώς αυτή η στοιχειώδης κοινωνική αναφορά και πολιτικότητα που έχει απολέσει η κομμουνιστική αριστερά, εγκλωβιζόμενη σε εσωτερικές διαδικασίες και σεχταρισμούς. Όμως, ο υπόλοιπος αντιεξουσιαστικός χώρος, των ακηδεμόνευτων σωματείων, και των συνελεύσεων γειτονιάς, δεν συμβιβάζεται με το “τίποτα”, και δεν του αρκεί το “κάτι”.

Με αυτήν την ενέργεια, οι καταληψίες του Πολυτεχνείου παίρνουν ένα ρίσκο που δεν είναι δικό τους, ή τουλάχιστον (χαριστικά), δεν είναι μόνο δικό τους.

Συμβαίνουν συγχρόνως, δύο αντιφατικά μεταξύ τους πράγματα: Το Πολυτεχνείο δεν το έκανε μόνο  ο αντιεξουσιαστικός χώρος, είτε μας αρέσει είτε όχι. Γι’ αυτό, στις 17 Νοέμβρη, το ΕΜΠ ανήκει σε όλους. Παράλληλα, τα “Πολυτεχνεία της γενιάς μας” δεν μπορούν να περιλαμβάνουν την κρατικά χρηματοδοτούμενη, τηλεοπτική πολιτική εντυπώσεων της κομμουνιστικής αριστεράς. Αυτή η κατάληψη είναι μια παιδική απόπειρα λύσης, αυτής της υπαρκτής αντίφασης.

Αυτή ενέργεια θα ήταν αδιανόητη ακόμη και πριν από ένα ή δύο χρόνια. Ο λόγος που κάποιοι μπόρεσαν να την σκεφτούν και να την υλοποιήσουν, τους ξεπερνά κατά πολύ: ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η τελευταία εκδοχή της νομιμότητας που περιείχε η Μεταπολίτευση ως δυνατότητα· η τελευταία δυνατότητα,  της οποίας  το αδιέξοδό δεν ήταν ιστορικά εμπεδωμένο. Μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ, τελείωσε και η Μεταπολίτευση και το Πολυτεχνείο της.

Αυτό είναι και το μεγαλείο της Ιστορίας: οι νέες εποχές έρχονται, ακόμη κι από άτομα που δεν έχουν ιδέα ότι τις φέρνουν, κι ούτε μπορούν να τις υποστηρίξουν. Σε κάθε περίπτωση, όπως κι αν ερμηνεύσουμε την κατάληψη, η Μεταπολίτευση έχει πλέον ληξιαρχική πράξη θανάτου: 15/11/2017.

Γ.Β.