Το ντόμινο των εξεγέρσεων
Ο «Δεκέμβρης του 2008» ήταν η πρώτη εξέγερση τέτοιας έντασης στην Ευρώπη μετά το ξέσπασμα της τρέχουσας καπιταλιστικής κρίσης. Το ντόμινο εξελίξεων στις ΗΠΑ, με πτωχεύσεις κολοσσών όπως η Lehman Brothers, προκάλεσε μια διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση που πολύ σύντομα τάραξε τα νερά στο νότο της γηραιάς ηπείρου. Τα ευρωπαϊκά «προεόρτια» (π.χ. αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης στη Γαλλία, αύξηση της ανεργίας και μείωση του βασικού μισθού –κυρίως σε νέους– στην Ελλάδα ) έδειξαν ήδη από το 2008 τη σκληρή πολιτική λιτότητας που θα ακολουθούσε (αυτό ακριβώς που ζούμε τώρα) για να σωθούν οι τράπεζες, για να επιβιώσει ο καπιταλισμός.
Κι ενώ η κρίση στην Ευρώπη βαθαίνει, με κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας και των περικοπών στις χώρες που αποτελούν αδύναμους κρίκους παύλα πειραματόζωα, η ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου βράζει με τη μία εξέγερση να εκδηλώνεται μετά την άλλη.
Και μετά τα οδοφράγματα, τι;
Κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή και δεν μπορούν να βγουν καθολικά συμπεράσματα, πέρα από το αυτονόητο: λαοί αντιδρούν ενάντια στην καταπίεση (η οποία ανάλογα με τη χώρα έχει άλλο πρόσωπο, άλλοτε ενός διεφθαρμένου ηγέτη, άλλοτε μιας συντηρητικής θρησκευτικής κάστας, άλλοτε μιας αμείλικτης ελεύθερης αγοράς, άλλοτε ενός αυταρχικού κράτους, ή ένα ποτ πουρί των παραπάνω). Κόσμος βγαίνει στο δρόμο μαζικά με την επιθυμία της αλλαγής, οργισμένος και αποφασισμένος.
Κι εκεί μπαίνουν τα καίρια ερωτήματα. Εκεί φαίνονται τα πολιτικά κενά. Η αδυναμία να γίνει το πέρασμα από την εξέγερση (η οργή κάποτε κοπάζει) σε μια συνειδητή και καθολική αναδιάρθρωση της κοινωνίας.
- Ας κοιτάξουμε γύρω μας. Πολλοί πλήττονται, αλλά αυτοί που επιλέγουν να το παλέψουν συλλογικά και οργανωμένα ελάχιστοι. Η δε αντίληψη της οργάνωσης περιορίζεται στην προσκόλληση σε ένα κόμμα. Έτσι ο φόβος και η απάθεια γίνονται ανάθεση σε επίδοξους σωτήρες. Πόσοι είναι οργανωμένοι σε εργατικά σωματεία βάσης, όπου οι αποφάσεις λαμβάνονται από το σώμα και όχι από το ΔΣ, πόσοι σε αυτόνομα φοιτητικά σχήματα (και όχι σε κομματικά παραμάγαζα στα πανεπιστήμια), πόσοι στηρίζουν τη λαϊκή συνέλευση της γειτονιάς τους; Αν δεν οργανωθούμε σε όλες τις γειτονιές, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε σχολείο, σε κάθε σχολή, όταν θα φτάνει η ώρα που το καζάνι θα ξεχειλίζει, ξανά και ξανά θα αδυνατούμε να περάσουμε από την εξέγερση στην επανάσταση, στη ριζική δηλαδή ανατροπή. Ξανά και ξανά η κρατική καταστολή θα σβήνει τις σπίθες ελπίδας και το αύριο θα είναι ακόμα πιο σκοτεινό, διότι η κυριαρχία όταν νιώθει ότι απειλείται οργανώνεται και αντεπιτίθεται ακόμα πιο βίαια, ροκανίζοντας την ελευθερία μας περαιτέρω.
- Ας κοιτάξουμε γύρω μας, μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας είναι παντελώς αποπροσανατολισμένο και δεν ξέρει πώς να εκδηλώσει την απελπισία και το φόβο του για το μέλλον. Περιμένει εύκολες και έτοιμες λύσεις από τον ουρανό, απογοητεύεται και στρέφεται προς την ακροδεξιά. Ίδια άτομα που ήταν στα οδοφράγματα του Δεκέμβρη του 2008 συμμετείχαν αργότερα στο πογκρόμ ενάντια στους μετανάστες της πειραϊκής πατραϊκής το 2012, ίδια άτομα ψήφισαν στον πρώτο γύρο των εκλογών ΣΥΡΙΖΑ και στον επόμενο Χρυσή Αυγή ή τούμπαλιν. Μια σύγχυση βαθιά, που ξεκινάει από το γεγονός ότι ποτέ δεν μάθαμε να σκεφτόμαστε κριτικά, μόνοι μας, παρά αναμασάμε ό,τι ακούμε στα δελτία ειδήσεων, από εδώ και από εκεί. Κόσμος που δεν καταλαβαίνει ποια είναι η αιτία των δεινών του, και ως εκ τούτου εκδηλώνει την οργή του ανορθόδοξα και στείρα, ανακατεύοντας τα συμφέροντα της τάξης του με πατριωτικά εμβατήρια και ρατσιστικά στερεότυπα, καταλήγοντας να πιστεύει ότι μια κρεμάλα για τους πολιτικούς, μια μούντζα στη βουλή ή ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης για τους μετανάστες θα του λύσει το πρόβλημα επιβίωσης που τον κατατρώει. Είναι αυτονόητο ότι όσο δεν ξέρουμε τι μας φταίει, απειλούμε σαν Δον Κιχώτες ανεμόμυλους και το ένα μέτρο θα πέφτει πάνω μας μετά το άλλο. Το κράτος και το κεφάλαιο δεν είναι καθόλου περιφρονητέοι εχθροί. Αν δεν συνταχθούμε όλοι όσοι έχουμε ταξική θέση και συμφέρον εναντίον τους, τότε θα είμαστε μια ζωή στο στρατόπεδο των ηττημένων του ταξικού πολέμου.
Παρακαταθήκη του δεκέμβρη και «αντίποινα»
Ο Δεκέμβρης του 2008 δεν προέκυψε από τη μια μέρα στην άλλη. Πάτησε στην εμπειρία των κινητοποιήσεων ενάντια στην παγκοσμιοποίηση του 2001, των αντιπολεμικών διαδηλώσεων του 2003, των κινητοποιήσεων ενάντια στη Σύνοδο κορυφής στη Θεσσαλονίκη το 2003, των φοιτητικών κινητοποιήσεων ενάντια στο άρθρο 16 του 2006-2007 κ.ο.κ. Πάνω σε μικρότερες ή μεγαλύτερες στιγμές κινηματικής ιστορίας. Όταν εκδηλώθηκε λοιπόν, με τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, στο δρόμο βγήκε ένα πλήθος ηλικιακά, ταξικά και πολιτικά πολύχρωμο, γεμάτο οργή. Καθώς οι μέρες περνούσαν, ο Δεκέμβρης έδωσε την πιο σημαντική κληρονομιά του: την αναβάθμιση και ευρεία υιοθέτηση κινηματικών πρακτικών και τη γέννηση πολλών νέων αυτοοργανωμένων δομών (καταλήψεων, πάρκων, ανοιχτών συνελεύσεων, συλλογικοτήτων). Ο κόσμος συλλογικοποιήθηκε και οργανώθηκε, απελευθέρωσε χώρους και χρόνο από την καπιταλιστική εκμετάλλευση.
Ακολούθησε ένα τεράστιο κύμα καταστολής, κομμάτι του οποίου είναι οι εκκενώσεις των καταλήψεων (κάποιες είχαν γεννηθεί τότε), η βία των ΜΑΤ σε πορείες/απεργίες, οι εκδικητικές συλλήψεις, οι καταδίκες σε δικαστήρια-παρωδίες με ανύπαρκτα στοιχεία, η σύσταση νέων σωμάτων ασφαλείας (ΔΙΑΣ, ΔΕΛΤΑ κτλ). Και όπου δεν μπόρεσε να φτάσει το κλομπ του μπάτσου, το εδώλιο του δικαστηρίου και τα σίδερα της φυλακής, έφτασε το μαχαίρι του φασίστα. Η ψυχολογική πίεση από την εντεινόμενη καταστολή απογειώθηκε με την τρομοκρατία της ανεργίας και των νέων μέτρων, οδηγώντας σταδιακά σε κινηματική ύφεση. Έτσι λοιπόν ο Δεκέμβρης ήταν και το προοίμιο μιας νέας σελίδας στην κρατική καταστολή. Οι δυνάμεις ασφαλείας αναβαθμίστηκαν σε εξοπλισμό, «αδικήματα» αναβαθμίστηκαν από πλημμελήματα σε κακουργήματα. Το σύστημα ετοιμάστηκε για να αντιμετωπίσει την επόμενη εξέγερση όπως καλύτερα ξέρει: με βία.
Σ’ αυτή την κοινωνία η επανάσταση δεν είναι ουτοπία
Ο ριζικός μετασχηματισμός προϋποθέτει να σηκώσουμε όλοι τα μανίκια και να παλέψουμε μακροχρόνια και ισότιμα για να αλλάξουμε τα πράγματα. Με τη συμμετοχή και το μόχθο όλων, όχι καθοδηγούμενοι από ηγέτες-σωτήρες αλλά με οδηγό τις επιθυμίες μας, το σεβασμό προς τον διπλανό και τη διαφορετικότητά του, με αποφασιστικότητα και αλληλεγγύη.
Το θέμα δεν είναι απλά να βγαίνουμε στο δρόμο ή τις πλατείες και να διαμαρτυρόμαστε, αλλά να ριζοσπαστικοποιήσουμε τους αγώνες. Ο αγώνας να δίνει προοπτική για ένα καλύτερο αύριο, να είναι ρηξικέλευθος, να ανοίγει δηλαδή δρόμους με συγκεκριμένες προτάσεις για μια ζωή με περισσότερο φως. Μόνο τότε μπορεί να μείνει ζωντανός χωρίς να τον κάμψει η κούραση και η απογοήτευση, το αίσθημα ματαιότητας «κατεβήκαμε τόσες φορές στο δρόμο, και τι έγινε;». Μόνο όταν έχουμε μια ξεκάθαρη εικόνα της κοινωνίας που θέλουμε να χτίσουμε, από την παραγωγή έως την πρόσβαση σε αγαθά και υπηρεσίες που είναι αναγκαίες για τη ζωή όλων μας με ισότιμο τρόπο, μόνο τότε θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τον καπιταλισμό. Και ο αγώνας αυτός δεν σηκώνει αναβολή, αλλά συλλογικοποίηση και προετοιμασία σε όλα τα επίπεδα της καθημερινότητας εδώ και τώρα.
Γιατί ο κάθε Δεκέμβρης δεν είναι μια ανάμνηση, αλλά κομμάτι της κινηματικής μνήμης
Οι συλληφθέντες του Δεκέμβρη, όπως και κάθε εξέγερσης, θυμίζουν την κοινωνία στις καλύτερες στιγμές της. Tότε που πολλοί επιλέγουν την αντίσταση, τη συλλογικοποίηση και τη μαχητικότητα ενάντια στην καταπίεση. Οι συλληφθέντες του Δεκέμβρη, όπως και κάθε εξέγερσης, θυμίζουν ότι η δυνατότητα για ένα καλύτερο αύριο, χωρίς απάθεια και φόβο, χωρίς αφεντικά και δούλους, χωρίς εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους, είναι πάντα ανοιχτή.
Δεν κοιτάμε πίσω αλλά μπροστά, στις δυνατότητες που ανοίγονται στο μέλλον να χτίσουμε μέσα από αδιαμεσολάβητους μαχητικούς αγώνες, μια κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.
αναρχική ομάδα, Dinamitera
via dinamitera36.wordpress.com
