Λάβαμε 02/09/2019
Δημόσια ενημέρωση από το σύντροφο που «βρέθηκε» σε πρόβα απαγωγής διαρκείας, ταυτόχρονα με την επίθεση στις καταλήψεις (26/8)
Σχετικά με την απαγωγή μου από την κρατική ασφάλεια, τις απειλές ποινικής εξόντωσης και το ναρκοπόλεμο της εξουσίας
«Θέλουν να σου πουν κάτι επάνω»
Δευτέρα 26 Αυγούστου 10 το πρωΐ, λίγες ώρες μετά την εισβολή στην αναρχική κατάληψη GARE, στις μεταναστευτικές καταλήψεις Σπ.Τρικούπη 17 και 15 και στο κτήριο όπου στεγαζόταν στο παρελθόν η κατάληψη Rosa de Foc, στα Εξάρχεια. Βγαίνοντας από την κατάληψη Μπουμπουλίνας, όπου είχα μπει μισή ώρα πριν -το κτήριο που ανακαταλήφθηκε τον Μάη από την Αυτοοργανωμένη Κοινότητα Καταληψιών, Μεταναστών/τριών και Διεθνιστών Συντροφισσών/ων που γεννήθηκε στο Έδαφος του Κατειλημμένου Γκίνη, μετά το τελευταίο μπαράζ επιθέσεων της κυβέρνησης συριζα σε μεταναστευτικές και μια φεμινιστική κατάληψη- με περικυκλώνουν τέσσερις χαφιέδες και με ρωτάνε αν είμαι εγώ, με τ’ όνομά μου. Ο ένας που γνώριζα μετά από χρόνια ομηρίας με την επιβολή πυκνής τακτικής εμφάνισης στο αστυνομικό τμήμα, μου λέει σε φιλικό τόνο: -Θέλουν να σου πουν κάτι επάνω.
Μετά από λίγο μεταφέρομαι με χειροπέδες στη γαδα από μια ομάδα οπκε.
Ήταν βέβαιο ότι δεν θα με ρώταγαν τίποτα. Δεν περίμεναν να μάθουν κάτι. Οι ανακριτικές απειλές και τα βασανιστήρια έχουν καμφεί εδώ και χρόνια από το σθένος των αγωνιστών που συλλαμβάνονται και τις απαντήσεις του κινήματος. Ούτε θέλαν να μου κάνουν υποδείξεις, να μου ρίξουν «εναλλακτικές», να διαπραγματευτούν κάποια συνθηκολόγηση (πράγματα που επιχειρεί το κράτος με τους αντιπάλους του). Μετά από τόσα χρόνια με συλλήψεις, δίκες, διαφορετικές ομηρίες, διαρκές τετ α τετ με τα καθάρματα των κατασταλτικών μηχανισμών, δεν θα έχαναν χρόνο σε διαλόγους. Για μια ώρα ανέμενα σ’ ένα πάγκο στον γνώριμο σε εκατοντάδες συντρόφους διάδρομο της «κρατικής ασφάλειας», στον 6ο όροφο, μαζί με τους τρεις συλληφθέντες από την GARE, στους οποίους δεν είχε ανακοινωθεί σύλληψη και δεν είχε επιτραπεί η επικοινωνία με δικηγόρο και πέντε μετανάστες από Σπ.Τρικούπη, οι οποίοι οδηγήθηκαν την επόμενη στο δικαστήριο με βαρύτερο καηγορητήριο. Ωστόσο, κάτι ήθελαν να μου «πουν», να μας «πουν» από πάνω.
Με καλεί ένας ασφαλίτης: – Έλα μαζί μου.
-Που πάμε;
-Για μια έρευνα.
-Τι έρευνα και που;
-Δεν ξέρω. Ο εισαγγελέας ξέρει.
Γυρνάμε στα Εξάρχεια, ένα κονβόι ασφαλίτες και οπκε. Παρκάρουν και κατεβαίνουμε στην Ιπποκράτους λίγο κάτω από την γωνία με Καλλιδρομίου. Ο θίασος, μ’ εμένα στη μέση, μπαίνει στον πεζόδρομο Μεθώνης. Στα είκοσι μέτρα ένας ασφαλίτης δείχνει ένα εγκατειλημμένο πανεπιστημιακό κτήριο (δυνητικά πιθανό για κατάληψη). -Μάλλον αυτό είναι.
Την ίδια στιγμή εμφανίζεται ένας κουστουμάτος. Στρέφομαι αμέσως σ’ αυτόν.
-Είστε ο κύριος εισαγγελέας;
-Ναι.
-Τι συμβαίνει; Γιατί βρίσκομαι εδώ;
-Έχει γίνει επώνυμη καταγγελία ότι κρύβετε ναρκωτικά και όπλα σε αυτό το κτήριο.
Σ’ αυτήν τη ροή γεγονότων δεν χρειάζεται πολύ σκέψη για να καταλάβεις επιτόπου ότι πάνω σου δοκιμάζεται μια κατασταλτική μεθόδευση που δεν έχει προηγούμενο στα σαρανταπέντε χρόνια της μασκαρεμένης χούντας. Ένα σενάριο με απεριόριστες δυνατότητες. Η απαγωγή μου, με τη συγκεκριμένη σκηνοθεσία, είναι ένα σαφέστατο μήνυμα προς όλους όσοι αγωνίζονται απέναντι στο κράτος: «Μπορούμε να σας πακετάρουμε όποτε το αποφασίσουμε, να σας φορτώσουμε ότι κατηγορίες θέλουμε, να σας θάψουμε στις φυλακές, να σας εξαφανίσουμε από το κοινωνικό πεδίο ως φυσικά πρόσωπα κι ως πολιτικά υποκείμενα». Να τι ήθελαν να μας πουν από πάνω, απ’ τα πολιτικά επιτελεία της καταστολής.
Στη συνέχεια της θεατρικής παράστασης εισέβαλε μια ομάδα εκαμ στο εγκατειλημμένο κτήριο και μετά οι υπόλοιποι, ασφαλίτες, εισαγγελέας, οπκε. Είπα στον εισαγγελέα και τον αρχιασφαλίτη ότι το σενάριο της μεθόδευσής τους είναι εξωπραγματικό κι ότι η μόνη περίπτωση να βρουν κάτι είναι αν το έχουν φυτέψει οι ίδιοι. Τότε μου ανακοίνωσαν ότι θα ακολουθήσει έρευνα και στο σπίτι μου. Η «έρευνα» στο εγκαταλειμμένο «ολοκληρώθηκε χωρίς ευρήματα». Ακολούθως η παράσταση συνεχίστηκε στο σπίτι μου, στο οποίο έχουν εισβάλει άλλες δυο φορές στο παρελθόν. Με το τέλος της έρευνας, που σίγουρα κανείς δεν περίμενε να αποφέρει τους ανακοινωμένους μέσω media καρπούς, «ναρκωτικά και όπλα», ο εισαγγελέας έδωσε εντολή να αφαιρεθούν οι χειροπέδες. Ο θίασος σχόλασε σα να μην είχε γίνει τίποτα.
Από το άλμα που πραγματοποίησε το κράτος, την απειλή φυτέματος ναρκωτικών και όπλων κατά αγωνιστών και καταλήψεων, με δικαστική βούλα, μέχρι το επόμενο βήμα, την πραγματοποίηση της απειλής, η απόσταση είναι ελάχιστη. Μέσα στην εξελισσόμενη σύγκρουση στο έδαφος των Εξαρχείων και στο μέτωπο των καταλήψεων το συμβάν χάνεται, καταγράφεται σαν μια ακόμα νομικά αυθαίρετη και πολιτικά στοχευμένη έρευνα σε σπίτι συντρόφου. Είναι κρίσιμο να μην χάνουμε τη σημασία του συγκεκριμένου. Αναδύεται απέναντί μας μια πολιτική μεθοδολογία ποινικής, μιλιταριστικής μέχρι και παρακρατικής εξόντωσης, γνώριμη από σημεία του πλανήτη και της πρόσφατης ιστορίας όπου η αντεπαναστατική τρομοκρατία γίνεται απροκάλυπτη.
Η προφυλάκιση του αναρχικού πρώην πολιτικού κρατούμενου Χριστόφορου Κορτέση και οι διώξεις συνδικαλιστών για «ληστεία», με αφορμή μια καθημερινή κοινωνική πρακτική ανάκτησης των ελαχίστων, είχε ήδη σημάνει την στροφή του κράτους προς την απροκάλυπτη φυσική και πολιτική εξόντωση των αγωνιζόμενων. Η απεριόριστη πλαστικοποίηση των νομικών νοημάτων, η οποία επιβεβαιώθηκε και προς την αντίθετη κατεύθυνση στη συνέχεια με την απόφαση που αποφυλάκισε τον δολοφόνο του Αλέξη Γρηγορόπουλου, επιχειρεί να γίνει η νέα θεσμική μορφή της ποινικής καταστολής ακριβώς τώρα που ο νέος ποινικός και σωφρονιστικός κώδικας του συριζα (που ενισχύθηκε από τη νδ) προδιαγράφει την μαζικοποίηση της φυλάκισης (υποχρεωτικός χρόνος έκτισης) ως μέτρο καθυπόταξης του κινήματος και κοινωνικής πειθάρχησης (από «λίγο» για τους πολλούς).
Στις τρέχουσες συνθήκες ραγδαίας στρατιωτικοποίησης του ελληνικού (και κάθε) κράτους κι απόλυτης απαξίωσης της πολιτικής αντιπροσώσευσης, το μόνο ανάχωμα στην εφαρμογή τέτοιων και άλλων, παρακρατικών, μεθόδων, είναι η δυναμική της αντίστασης και της αλληλεγγύης. Το κράτος έχει αφήσει πίσω του όλες τις συμβάσεις. Υπολογίζουν μόνο την εξέγερση που θα βρουν μπροστά τους. Το κίνημα χρειάζεται ν’ αποκτήσει συνείδηση των εξελισσόμενων συνθηκών της σύγκρουσης. Να μην μας ξαφνιάζει τίποτα. Οι απειλές του κράτους να επιστρέφονται στον αποστολέα επιβεβαιώνοντας τους φόβους του. Να παγώνουμε τα σχέδιά κράτους κι αφεντικών με την αναπάντεχη κινητοποίηση μας.
Οι χουντικοί ανεγκέφαλοι ας πασχίσουν. Δεν θα εγκαταλήψουμε τις εστίες αγώνα, δεν θα ζήσουμε σκημένοι, με τους μπάτσους σε κάθε γωνιά και μέσα στα σπίτια μας, δεν θα αφανιστούμε μέσα στη φτώχια και την τρομοκρατία τους. Θα πολεμήσουμε για την αναρχία, με όλους τους καιρούς.
Αναρχικοί; Ναρκωτικά! Ναρκωτικά στις καταλήψεις. Ναρκωτικά στα Εξάρχεια. Ναρκωτικά στα πανεπιστήμια. Ναρκωτικά στην Ομόνοια. Ναρκωτικά στους καταυλισμούς. Ναρκωτικά στις γειτονιές. Ναρκωτικά, ναρκωτικά, ναρκωτικά!
Η επικάλυψη της πολιτικής και κοινωνικής καταστολής με το πρόσχημα των ναρκωτικών δεν είναι μόνο μια τακτική συκοφάντησης, αποπολιτικοποίησης, δαιμονοποίησης κτλ των εχθρών του κράτους. Ο «πόλεμος (κατά) των ναρκωτικών» αποτελεί εδώ και δεκαετίες την επικρατούσα μορφή στρατηγικής παγκοσμίως, τόσο στην καταστολή όσο και στην οικονομική κυριαρχία. Αφενός, για τον κατακερματισμό και την εξόντωση των αποκλεισμένων, την στρατιωτικοποίηση του κοινωνικού εδάφους, την απομόνωση κι εξόντωση των κινημάτων. Αφετέρου, για το στήψιμο των γενικών ιδιωτικών χρηματικών αποθεμάτων στις δεξαμενές της μονοπωλιακής κορυφής (διαρκής πρωτογεννής συσσώρευση), την υπερσυγκέντρωση των κερδών σε αφανή επιχειρηματικά δίκτυα και την εύκολη μεταφορά και μεθεπένδυσή τους. Ο ναρκοπόλεμος χρηματοδοτεί τον κρατικό και παρακρατικό μιλιταρισμό άμεσα (συγκαλυμμένες πολεμικές κι αντεπαναστατικές εκστρατείες) κι έμμεσα (επίσημες αντιεγκληματικές εκστρατείες, που ρίχνουν κρατικό χρήμα και ιδιωτικές «δωρεές» στους αστυνομικούς-στρατοκρατικούς μηχανισμούς).
Οι φαβέλες της βραζιλίας και τα γκέτο των ηπα που βομβαρδίζονται με χημικά ναρκωτικά και γαζώνονται από τις αστυνομίες, οι αγωνιστές που δολοφονούνται από μαφιόζους παραστρατιωτικούς στο μεξικό κι αλλού, στα δάση και τα ποτάμια της λ.αμερικής, ο «αντιναρκωτικός» αντιαντάρτικος πόλεμος στην κολομβία, οι σχετικές επεμβάσεις των ηπα, δεν είναι απόμακρες καταστάσεις. Εδώ επίσης κυβερνάνε οι εφοπλιστές, μιντιάρχες κι ομαδάρχες, οι βαρώνοι της σκόνης και μεγάλοι ευεργέτες του κράτους κι ειδικά της αστυνομίας και του στρατού. Ο χρυσοχωΐδης, που ψήφιζε μνημόνια ενώ «δεν προλάβαινε να τα διαβάσει», δεν άκουσε πουθενά για κατασχεμένους τόνους που ξεχάστηκαν να καταγραφούν στα τελωνεία, για αλλεπάλληλους φόνους μαρτύρων και μπλοκαρισμένες δικογραφίες που εμπλέκουν τους μεγαλοεφοπλιστές, αυτούς που ελέγχουν την κεντρική ροή πληροφορίας και διορίζουν δημάρχους. Δεν άκουσε ποτέ, όπως κι οι προκάτοχοί του στο υπουργείο κρατικής τρομοκρατίας ότι η διακίνηση στην ελληνική επικράτεια ελέγχεται εξολοκλήρου από τη μπατσαρία, ότι η ιεραρχία της λαμβάνει μηνιαίως συγκεκριμένα ποσοστά ανά πόστο από τον τζίρο της μαύρης αγοράς, ότι οι ελληνικές φυλακές, οι οποίες πλέον τίθενται υπό την υψηλή εποπτεία της αστυνομίας, ελέγχονται με τα ναρκωτικά τις τελευταίες δυο δεκαετίες.
Οι βαρώνοι και οι θεσμικές ορντινάτσες τους, κυβερνήσεις, δικαστικοί, επιστήμονες και τεχνοκράτες, χτυπάνε την πλέμπα στους καταυλισμούς, στο λαϊκό κέντρο της Αθήνας, σε σοκάκια, λόφους, πάρκα και πανεπιστήμια. Το τελευταίο πογκρόμ στα Εξάρχεια ξεκίνησε από τη «σοσιαλ»φασιστική κυβέρνηση συριζα, συλλαμβάνοντας αναλώσιμα βαποράκια και χρήστες από την πλατεία και αδειάζοντας στεγαστικές καταλήψεις σε ταυτόχρονες επιχειρήσεις με εισβολές σε χώρους λιανο-ναρκεμπόρων. Σε κάθε περίπτωση οι στοχοποιημένοι ήταν μετανάστες. Ανεξάρτητα από την ποινική εξέλιξη των μικροεκκαθαρίσεων στην πιάτσα, το επιδιωκόμενο για το κράτος είναι η αποτροπή της αυτοοργάνωσης και ριζοσπαστικοποίησης των μεταναστών. Η ακροδεξιά κυβέρνηση συνεχίζει την «αντιναρκωτική» εκκαθάριση, διευρύνοντας τον στόχο: Οι αναρχικοί που αγωνίζονται και συνοργανώνονται μέσα στον κόσμο των μεταναστών, απειλούνται να εξοντωθούν σα ναρκέμποροι.
Δεν θα μπω στον παρελκυστικό ρόλο ν’ απαντήσω ποιά είναι η άποψη και η πρακτική μου για τα ναρκωτικά του αστικού πολιτισμού, τη θέση των καταπιεζόμενων μέσα στις πυραμίδες ελέγχου τους, την στρατιωτικοποίηση της γειτονιάς, τις προτάσεις αγώνα από προλεταριακή επαναστατική σκοπιά. Επ’ αυτού υπάρχουν συλλογικές τοποθετήσεις και κινηματική εμπειρία. Είναι ζήτημα του κοινωνικού κινήματος πάνω στο έδαφος πάλης. Σίγουρα η γλώσσα και οι μέθοδοι της αντεπανάστασης, ο πόλεμος («κατά») των ναρκωτικών, δεν είναι ο τρόπος μας.
Το κοινωνικό κίνημα και οι αναρχικοί πρέπει να κρατήσουμε την αντίσταση στις δικές μας γραμμές αντιπαράθεσης: Κοινωνικοποίηση του εδάφους, εξισωτικά και συμμετοχικά, μαχητικά, με πλέρια αλληλεγγύη. Και να επιστρέψουμε την τρομοκρατία στη μήτρα της. Αν το κράτος αναλαμβάνει την ευθύνη να φυτεύει ναρκωτικά και όπλα σε αγωνιστές, καθίσταται κοινό καθήκον του κινήματος να αρχίσει να φυτεύει τα κεφάλια της αστικής τάξης, τους μεγαλοναρκέμπορους και πολεμοκάπηλους. Επιχειρούν να μας πνίξουν στον καπνό; Να τους ψήσουμε στη φωτιά.
Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης
2/9/2019
Από το κοιωνικό μέτωπο της καθολικής αστικής φυλακής
