Στο καλό και να μας γράφεις
Θα μπορούσα να γράφω από ένα στρατόπεδο στο Μεσολλόγγι, δέκα μέρες μετά το 5ο «σημείωμα κατάταξης» από το 2012 και 8ο (αν θυμάμαι καλά) από τότε που τελείωσα την θητεία στο ελληνικό σχολείο. Τον ερχόμενο Φλεβάρη λήγει η κατά το νόμο υποχρέωσή μου να υπηρετήσω τον εθνικό μιλιταρισμό. Αφού λοιπόν έχουν αρχίσει ν’ ασπρίζουν τα γένια μου κι έχω κι ένα παιδί, ίσως να ήμουν ξάπλα σε μια πολυθρόνα σε μια εξωτική σκοπιά, μετρώντας μέρες για να «καθαρίσω» ή και να με είχαν διώξει ως «προστάτη». Δεν με απασχόλησαν ποτέ οι τυπικές και άτυπες ρυθμίσεις του στρατού. Αν στις 19 Σεπτέμβρη περνούσα την πύλη, θα «καθάριζα» εντελώς, αφού το τελευταίο τυράκι των κυβερνώντων για να σπάσει η μαζική ανυποταξία και η πολιτική άρνηση, είναι η παύση των διώξεων και η διαγραφή των προστίμων για όσους καταταγούν μέχρι το τέλος του 2017. Παρότι ο νόμος προβλέπει την «εθελούσια» εμφάνιση του ανυπότακτου οποιαδήποτε στιγμή, οι ένστολοι «συμπατριώτες» μου που εργάζονται για την ευημερία και την ασφάλειά μας, μου έστειλαν μια υπενθύμιση, ώστε να μην χάσω την ευκαιρία.
Το τηλεγράφημα όμως ήταν παγιδευμένο. Έχω ήδη υπηρετήσει στο μηχανικό, με ειδικότητα καταστροφέα, όχι σε αυτό που με είχαν καλέσει, στο δικό τους, αλλά σ’ αυτό που μαθαίνεται στο δρόμο της κοινωνικής σύγκρουσης. Δεν χρειάζεται ν’ ασπρίσουν τα γένια σου για ν’ αναγνωρίσεις τις παγίδες. Κάθε νέο «σημείωμα» κυοφορεί μια νέα δίωξη, μια νέα σύλληψη, ένα νέο πρόστιμο έξι χιλιάδων ευρώ (μετράω ήδη τρία) και ένα επόμενο «σημείωμα». Το τηλεγράφημα ήταν διπλά παγιδευμένο, γιατί συνοδευόταν από μια ακόμα δίωξη, την 4η και η παραλαβή του είχε δώρο σύλληψη και άνοιγμα δικογραφίας. Και να ‘θελα να υπηρετήσω, αφού είναι της μόδας οι προσωπικές αλλαγές προς το υποτακτικότερο, να σέρνονται οι άνθρωποι έτσι για το διαφορετικό της εμπειρίας, μου κόψανε την φόρα.
Γιατί δεν περιμέναν να λήξει η προθεσμία; Διότι ήξεραν ότι δεν επρόκειτω να προδόσω τις γραμμές άμυνας του αντιμιλιταριστικού κινήματος. Έχω κάνει οπλίτης, όχι εκεί που με καλέσαν αυτοί, στα πειθαρχεία και τα σφαγεία του κράτους, αλλά στις τάξεις της αντικρατικής-αντικαπιταλιστικής πάλης. Οπότε, το μπαράζ διώξεων και προστίμων συνεχίζεται, μπας και παραδοθώ. Επιμένουν οι γελοίοι για να επιδείξουν ως τρόπαιο έναν αρνητή που δεν άντεξε στον χρόνο τον πόλεμο φθοράς, έναν ταπεινωμένο μεσήλικα, παράδειγμα για μια ταπεινωμένη νεολαία.
Ο νομικός χαρακτηρισμός «διαρκές έγκλημα» επιτρέπει στους διώκτες της άρνησης στράτευσης να κυνηγάνε επαναλαμβανόμενα και ασταμάτητα τη συνεπή υπεράσπιση μιας απόφασης εναντίωσης στη στρατοκρατική τυραννία. Το διαρκές των διώξεων και η συσσώρευση των τιμωριών αποτελεί έναν πόλεμο ενάντια στον χρόνο μας. Μια υπερμεγέθυνση του κλεμμένου χρόνου στα κελιά του εκπαιδευτικού συστήματος, του εθνικού στρατού και της μισθωτής σκλαβιάς, που εκφράζει στο ακέραιο τον κρατικό ολοκληρωτισμό. Τώρα, στο χρονικό χείλος της απόχης που λέγεται θητεία, το ψάρι θα εξαφανιστεί, δεν θα στοιχηθεί ποτέ στις τάξεις τους. Έτσι, το κράτος διαμηνύει εμπράκτως ότι θα εξοντώσει ό,τι δεν μπορεί να υποτάξει. Με τον τρόπο της τρέχουσας εποχής, την οικονομική τρομοκρατία. Αν η εξουσία δεν έχει λίγο από τον χρόνο μας, απειλεί να μας τον πάρει όλον. Ακριβώς γι’ αυτό δεν έχει νόημα να μετρήσουμε κέρδη και χασούρες, να προσποιηθούμε τους λογιστές, δήθεν να κρατήσουμε προσωπικές ισορροπίες σ’ ένα παιχνίδι στημμένο από δολοφόνους.
Θα μπορούσα να παίζω το στρατιωτάκι σ’ ένα ελληνικό μαντρί, αλλά δεν περισσεύει χρόνος για μαλακίες. Όπως δεν πήρα Ι5, γιατί δεν περισσεύουν λέξεις και σιωπές για μαλακίες. Έχω κοινωνικά καθήκοντα. Να υπηρετώ συμμετέχοντας στις συλλογικές δομές αντίστασης και αυτοοργάνωσης. Να αναθρέψω έναν ελεύθερο άνθρωπο σ’ έναν ελεύθερο κόσμο. Να συνεχίσω να μαθαίνω από τα γυμνάσια της αγωνιστικής συμβίωσης. Σαν σκαπανέας, να ανοίξω κι άλλες τάφρους, κινηματικά αναχώματα στις εξουσίες. Να σκάβω για την θεμελίωση ενός ελευθεριακού επανασταικού κινήματος. Να ανοίγω τάφους για τους γερασμένους θεσμούς των αφεντικών. Σαν μεταφορέας, καταρτισμένος μέσα από την εμπειρία της προλεταριακής εργασίας και της αρνητικής διαλεκτικής (κι όχι εκεί που με είχαν καλέσει για να γίνω γρανάζι της εθελοδουλείας και του κανιβαλισμού), να μεταλάβω και να μεταδόσω τα πυρομαχικά της εξέγερσης. Και σαν αιώνιος πεζικάριος να μην εγκαταλείψω καμία πορεία.
Δεν προλαβαίνω να προσποιηθώ τον κουρασμένο, τον μπερδεμένο ή τον βετεράνο, τον σχετικιστή ή τον ανίκανο. Δεν προλάβαινα να πάω στο Μεσολλόγι, σαν πέστροφα. Πρώτα οι υποχρεώσεις. Ναπαρουσιαστούμε όλοι μαζί ένα ωραίο πρωί με μια μαύρη και μια κόκκινη σημαία εκεί που το κράτος γυαλίζει τα κανόνια του και να τα βγάλουμε στους δρόμους μ’ ένα σύνθημα: «Εδώ, όλοι εμείς οι πρώην σκλάβοι».
Αφότου εκπνεύσει το τελευταίο δευτερόλεπτο της «στρατιωτικής υποχρέωσης» χωρίς να τους έχω κάνει την πολυπόθητη χάρη να παρουσιαστώ στο μαντρί, προβλέπω ότι η εκδικητικότητά τους θα λάμψει στην ολοκλήρωση των τιμωρητικών διαδικασιών. Ας μου φτιάξουν ένα κουστούμι ίσο με το ελληνικό χρέος. Εκ του μη έχοντως, αέρας. Δεν θα μαζέψω ούτε σεντς για τις τράπεζες και τα τεχνομπιχλιμπίδια της θανατοπολιτικής. Κι επειδή δεν θα εγκαταλείψω την οριογραμμή που έθεσα το καλοκαίρι του 2016, της άρνησης πληρωμής νέων ποινών, διεκδικώντας άμεσα την παύση των αλλεπάλληλων διώξεων, δεν θα αποφύγουν το δίλημμα να οπισθοχωρήσουν απέναντι στην απαίτηση των αντιμιλιταριστών ή να αναδείξουν την αθλιότητάς τους και να θεριέψουν το κίνημα, στέλνοντας έναν αρνητή στράτευσης στην φυλακή. Οικονομική τρομοκρατία και μπουντρούμια, οι διαχρονικοί «παρθενώνες» του ελληνικού κρατισμού. Τίποτα καινούριο. Συνηθισμένα τα βουνά απ’ τα χιόνια και λαξευμένα απ’ την κλεφτουριά του κάτω κόσμου.
ΝΑ ΑΝΟΙΞΟΥΝ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΔΙΩΞΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ, ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΤΕΙ Ο ΦΡΑΧΤΗΣ ΤΟΥ ΕΒΡΟΥ, ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΟΙ ΑΠΕΛΑΣΕΙΣ, ΝΑ ΔΟΘΕΙ ΠΛΗΡΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΙΝΗΣΕΩΝ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
ΝΑ ΠΑΥΣΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΟΙ ΣΥΝΕΧΕΙΣ ΔΙΩΞΕΙΣ ΤΩΝ ΟΛΙΚΩΝ ΑΡΝΗΤΩΝ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ
ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΑ ΤΟ ΤΙΜΩΡΗΤΙΚΟ ΧΑΡΑΤΣΙ (ΕΞΑΧΙΛΙΑΡΟ)
ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΚΑΘΕ ΥΠΗΡΕΣΙΑ Ή ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης
Το δικό μου σημείωμα. (Το δικό τους το ‘χω γραμμένο).
29 Σεπτέμβρη 2017
_______________________________________
ΥΓ: Έχω γράψει αρκετά κείμενα πολιτικής τοποθέτησης και ανάλυσης ως αρνητής στράτευσης, όπως και συμμετέχω σε συλλογικότητες με αντμιλιταριστική δράση. Παραθέτω ορισμένα στην αντίστοιχη ανάρτηση στο athens.indymedia. Δεν έχω αναθεωρήσει ούτε λέξη. Η προσωπική αφήγηση αυτού του σημειώματος δεν υποδηλώνει αλλαγή ρόττας. Αντιθέτως, το ύφος του σημειώματός μου συνάδει με το σκοπούμενο των επίμονων διώξεών μου από τους στρατοκράτες: Να δειχτεί στους ενεργούς και δυνάμει ανυπότακτους ότι όλοι «σπάνε». Στην αλαζονία της καταστολής ταιριάζει μια εύθυμη απάντηση.
Αναρχική Συλλογικότητα για την Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση
