Από την σωτηρία της χώρας… στην γενικευμένη κοινωνική αδρανοποίηση
Ο γκεμπελισμός της εξουσίας καλά κρατεί, μάλιστα ακόμη πιο ενδυναμωμένος, καθώς ως γνωστών οι ηγεσίες της αριστεράς ξέρουν καλύτερα από κάθε έναν άλλο να κατατροπώνουν τους «εσωτερικούς» – πολιτικούς τους αντιπάλους και μάλιστα με τους χειρότερους τρόπους.
Αυτή η γνώση είναι το μόνο στοιχείο που κρατά ο Σύριζα από τα παλιά του χρόνια. Τη χρησιμοποιεί προσπαθώντας να δικαιολογήσει τις επιθέσεις που δέχεται και για να αμυνθεί στις ακόμη πιο σκληρές επιθέσεις που θα δεχθεί στο άμεσο μέλλον. Αποκαλεί αυτούς που απέμειναν να κατεβαίνουν στους δρόμους και να αγωνίζονται, τραμπούκους παρακρατικούς και φασίστες. Αποκαλεί, κινήσεις που ανοίγουν τον δρόμο στο φασισμό και την πολιτική ανωμαλία, τις επιθέσεις στα γραφεία του. Δεν θεωρούμε πολιτικά έξυπνο κάποιος να χρησιμοποιεί την λέξη ανώμαλος – ανωμαλία εκτός και αν κινείται σε πολιτικούς ορίζοντες που αποδέχονται αυτές τις έννοιες-κατασκευές. Πέραν αυτού, αν κάποιος σήμερα ανοίγει τον δρόμο στον φασισμό, μάλλον είναι αυτός που έχει την ταμπέλα του αριστερού, συνεργάζεται με τους ΑΝΕΛ και την μετενσάρκωση του Τζον Ράμπο, “Καμμένο”, ψηφίζει μνημόνια και παίζει μεταξύ λαϊκισμού και εθνικισμού. Οι υπόλοιποι μάλλον μάχονται τον φασισμό, έστω προσπαθούν, έτσι λένε, δεν τους νοιάζει, μπορεί να τον θέλουν ή να συνεργάζονται μαζί του όπως τους βολεύει. Ο Σύριζα τολμά να ρίχνει ευθύνες ισχυριζόμενος πως η αντιπαράθεση στο εσωτερικό της αριστεράς έχει οδηγήσει σε απομάκρυνση του κόσμου από τις κινητοποιήσεις. Το λένε αυτοί που επέλεξαν να πάρουν την εξουσία, που τόσο αγαπούν, σε μια περίοδο γενικευμένης χρεωκοπίας και απονοηματοδότησης του ίδιου του συστήματος, σε μία περίοδο μαζικών και συνεχών διαδηλώσεων, απεργιών και συγκρούσεων σε όλη την επικράτεια, με αποκορύφωμα τον Φεβρουάριο του ’12. Σε αυτή την συγκυρία ανέλαβε ο Σύριζα την “εξουσία”, ως από μηχανής θεός για την κυριαρχία, αποτελώντας την καλύτερη λύση για την συνέχιση των προηγούμενων πολιτικών με άλλο πρόσωπο και την εφαρμογή τους χωρίς να χρειαστεί να μετατραπεί το καθεστώς σε κλασσικό ολοκληρωτικό. Έτσι η συναίνεση και η ενσωμάτωση λειτούργησαν μια χαρά, πίσω από τον μανδύα του φόβου, μέσα από τις απειλές τις χρεωκοπίας και της καταστροφικής εξόδου από την Ε.Ε. και το ευρώ. Με τις πολιτικές τους, απέσυραν τον κόσμο από τον δρόμο, υπέρ μεγέθυναν την ανάθεση και μετέτρεψαν την ελπίδα σε καρκίνο που μας τρώει τα σωθικά. Με αυτόν τον τρόπο σήκωσαν τον <<ήλιο πάνω από την Ελλάδα>>, <<τον ήλιο της δικαιοσύνης>> και θάψαν τα περισσότερα κινήματα και κοινωνικούς αγώνες μέσα από τις υποσχέσεις τους. Από την άλλη μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρουν οι ίδιες οι αντιστάσεις, η ίδια η κοινωνία περιμένει σαν την σύγχρονη “ωραία” κοιμωμένη να της δοθεί το φιλί από τον πρίγκηπα ώστε να ξυπνήσει και να ζήσει τις παλιές “ευτυχισμένες εποχές”, ξεχνώντας όμως πως το φιλί της εξουσίας πάντα θυμίζει Ιούδα. Μάλιστα στην προσπάθεια τους να συνεχίσουν αλόγιστα το έργο τους, αποκαλούν αυτούς που αγωνίζονται προβοκάτορες και σκοτεινά κέντρα που δουλεύουν εις βάρος της κυβέρνησης και του έργου της, κατηγορώντας τους παράλληλα πως εξυπηρετούν εγχώρια και ξένα συμφέροντα απέναντι στις προσπάθειες της κυβέρνησης για εύρεση λύσης με τους εταίρους και έξοδο της χώρας από την κρίση… Χωρίς να ξεχνάμε τις ιστορίες για πράκτορες, για διαδηλωτές που αμείβονται 50 ευρώ εντός και 100 ευρώ εκτός έδρας και άλλα τέτοια κουραφέξαλα.
Η σύντομη ιστορία του σύριζα στην κόλαση της εξουσίας έδειξε το αληθινό του πρόσωπό, το πρόσωπο του εξουσιαστή. Στην προσπάθειά του τόσο να κρατήσει την εξουσία που τόσο αγαπά, όσο και στο να αιτιολογήσει τους λόγους που εξουσιάζει, πάντα βρίσκει τους πιο ευφάνταστους τρόπους, με σκοπό να παραπλανήσει την κοινωνία για τα δεινά που επήλθαν και από την δική του εξουσία. Όπως οι πιστοί στην νηστεία ονομάζουν το κρέας, ψάρι («ας είναι και το ψάρι, κρέας») έτσι και αυτός δίνει διάφορες ονομασίες και εξηγήσεις για τα δεινά που επιφέρει και θα επιφέρει η εξουσία του .
Δεν χρειάζεται να θυμίσουμε επακριβώς την πολιτική του ατζέντα προ εξουσίας και πως αυτή άλλαζε κατά περιστάσεις. Από τον διαχωρισμό κράτους- εκκλησίας που ευαγγελιζόταν, κατέληξε η εκπρόσωπος της κυβέρνησης μαζί με υπουργούς, βουλευτές και παπάδες να φέρνουν το «άγιο φως» (τι μας θυμίζουν αυτά;) αλλά για να μην κουράζουμε και πολυλογούμε ας εστιάσουμε στο πως ψηφίζονται μνημόνια του σατανά ενώ είναι ακόμη Πάσχα και λέμε χριστός ανέστη!!! Είναι η μνήμη ενάντια στην λήθη που μας ωθεί στο να αναφέρουμε πως όταν οι προηγούμενες κυβερνήσεις ψήφιζαν μνημόνια και τροπολογίες αλλά fast track, κάποιοι μίλαγαν για αντισυνταγματικότητα, για κατάλυση της δημοκρατίας και ζητούσαν εκλογές. Άλλωστε η ιστορία των μνημονιακών χρόνων έχει ως εξής, κυβερνήσεις τεχνοκρατών, κυβερνήσεις εθνικής σωτηρίας και εναλλαγή κυβερνήσεων. Στην εκάστοτε εναλλαγή κυβερνήσεων η αντιπολίτευση πάντα ήταν αντιμνημονιακή αλλά όταν γινόταν κυβέρνηση ψήφιζε μνημόνια. Έτσι και στην περίπτωση του σύριζα από το θα σκίσω τα μνημόνια και θα φύγει το ΔΝΤ και η τρόικα, ήρθαμε στο συνεργάζομαι μόνο με τους «θεσμούς» και ψηφίζω δικά μου μνημόνια μετά το δημοψήφισμα, ενώ παράλληλα τα ονομάζω εκβιαστική συμφωνία αλλά και δρόμο για κούρεμα του χρέους – έξοδο από την κρίση. Με την ίδια λογική μπορεί και ο ακατανόμαστος να κατηγορεί την τωρινή κυβέρνηση για την συμφωνία που έκλισε και το μνημόνιο που ψήφισε, να το παίζει λιγουλάκι αντιμνημονιακός και να ζητάει εκλογές ώστε απλά να ψηφίσει τα δικά του μνημόνια…
Οι συνεχείς διαπραγματεύσεις και οι προσπάθειες για κούρεμα του χρέους από την ελληνική κυβέρνηση, μέσα από την ψήφιση νέων μέτρων και μνημονίων, το μόνο που κατάφεραν είναι να πιάσουν κόμπους στα στομάχια τους και να απογοητεύσουν τον κόσμο. Δείχνοντάς του έτσι πως μια αριστερή διαχείριση της κρίσης και τα αριστερά μνημόνια, μπορεί να είναι λίγο πιο γλυκά, στην πραγματικότητα όμως αποτελούν την συνέχιση του συστήματος με άλλα μέσα, με “άλλες πολιτικές”, με άλλες δικαιολογίες…
Βέβαια και για την ίδια την Ευρώπη δεν έχει σημασία αν τα περισσότερα κράτη μέλη της έχουν ζήτημα βιωσιμότητας χρέους. Δεν θα αναφερθούμε στον ρόλο του χρέους ως μηχανισμό εκμετάλλευσης, εκβιασμού, υποταγής, πολέμου…
Η πολιτική του Γερμανικού κράτους, που αποτελεί των κύριο εκφραστή των πολιτικών της Ε.Ε., δεν μπορεί πάρα να εκπροσωπεί τα συμφέροντα ενός νταβατζή-τοκογλύφου-μαυραγορίτη. Άλλωστε οι πολιτικές των κρατών εκφράζονται μέσα από τα συμφέροντα του διεθνοποιημένου πλέον κεφαλαίου (όχι όμως ενοποιημένου) και πίσω από τα γεωπολιτικά παιχνίδια για τον πολιτικό και οικονομικό έλεγχο όχι πια περιοχών αλλά χωρών ολόκληρων. Οπότε κράτη και κεφάλαιο είτε αναδιαρθρώνουν, είτε σαρώνουν τα πάντα που βρίσκονται μπροστά τους για να επιτύχουν τους σκοπούς αλλά και τα συμφέροντα τους. Αυτό διαφαίνεται από την καταστροφή της οικονομίας μιας χώρας ,με μόνο σκοπό για παράδειγμα να αποπληρώσει τα «χρωστούμενα» της, προφανώς αδιαφορώντας για τις συνέπειες στο εσωτερικό της χώρας αυτής (μη δυνατότητα ανάκαμψης της οικονομίας της, ευρύτερη υποβάθμιση βιοτικού επιπέδου και κάποιες «παράπλευρες απώλειες»…).
Από την άλλη, αυτό που συμβαίνει μακριά μας αλλά έρχεται ολοένα και πιο κοντά μας, είναι οι συνέπειες των γεωπολιτικών παιχνιδιών για τον έλεγχο διαφόρων ζωνών επιρροής στην μέση ανατολή. Εκεί βέβαια επειδή πρόκειται για «άγριους» ο πολιτισμός μας είναι πιο σκληρός από ότι στην προηγούμενη περίπτωση. Μπορεί απλά να δημιουργεί μισθοφορικούς στρατούς για να τον βοηθούν στα παιχνίδια του και να υποκινεί πολέμους, αλλά όταν αυτοί ξεφύγουν κ’ σκοτώσουν χιλιάδες (ή κάνουν και καμιά επίθεση σε πολιτισμένα εδάφη) απλά δημιουργείται η αφορμή, το εύφορο έδαφος, για να εισβάλλουν οι πολιτισμένοι, σκοτώνοντας άλλους τόσους χιλιάδες και “αποκαθιστώντας την δημοκρατία”. Ωστόσο την ευθύνη για τις συνέπειες αυτών των πολέμων δεν τις αναλαμβάνει κανείς. Εκεί δεν μιλάμε απλώς για κατεστραμμένες οικονομίες αλλά για κατεστραμμένες ζωές, διαλυμένες κοινωνίες, «αναγκαστικό» εκ διωγμό. Βέβαια δεν ευθύνονται οι πολιτισμένοι επειδή εκμεταλλεύονται τους άγριους για φθηνή εργασία, επειδή τους εκμεταλλεύονται οι δουλέμποροι, επειδή βρίσκονται ομαδικοί «τάφοι» χωρίς όργανα (που θα παν άραγε αυτά τα όργανα, Παναμά;),επειδή αναγκάζονται να κινούνται μέσω θάλασσας λόγο της ύπαρξης φρακτών όπως του Έβρου, επειδή δεν κολυμπούν καλά και πνίγονται στην θάλασσα όταν βουλιάζουμε τις βάρκες τους ή όταν φυσάει λίγο παραπάνω. Άραγε για τις στιγμές μεταφοράς του πολέμου στους πολιτισμένους ποιος ευθύνεται; Σε αυτήν την “συγκυρία” ο εξωτερικός εχθρός όπως ο ISIS, ο οποίος παρά τις ιδιαιτερότητές του και το τι αποτελεί μπορεί να ταυτίζεται με μια θρησκεία ή κοινωνίες ολόκληρες, αποτελεί πλέον εσωτερικό εχθρό και τα κράτη θωρακίζονται πίσω από ερμητικά κλειστά σύνορα και καθεστώτα εκτάκτου ανάγκης, (όπως στη Γαλλία) εδραιώνοντας την κυριαρχία τους πάνω στον πανίσχυρο φόβο.
Ας μας πει κάποιος πέρα από μια «συμμαχία» κρατών που αποτελούν πολεμικές μηχανές ή “βαριές οικονομίες” και κρατών που αποτελούν εκμεταλλευόμενες-εξουσιαζόμενες μπανανίες, τι σχέση έχει η Ευρώπη με τις διακηρύξεις της και αυτά τα οποία υποτίθεται ότι πρεσβεύει. Ουσιαστικά οι πολιτικές των κρατών διαμορφώνουν τις χώρες σε πολιτειακές μπανανίες, δημιουργώντας ειδικές οικονομικές ζώνες για την εκμετάλλευση του ανθρώπου και της φύσης.
Σήμερα, πέρα από την γενικότερη ανάγκη για αμφισβήτηση των πάντων και κυρίως του ίδιου του καπιταλισμού, αναδεικνύεται όλο και πιο επιτακτικά η ανάγκη για την σύγκρουση με το φαντασιακό της ανάπτυξης. Δεν υπάρχει κοινωνία στους πολιτισμένους στην οποία ο όρος ανάπτυξη, (ακόμη και η έννοια της προόδου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την οικονομική ανάπτυξη), να μην νοεί την οικονομική μεγέθυνση, μάλιστα την απεριόριστη οικονομική μεγέθυνση. Το ζήτημα των περιορισμένων φυσικών πόρων και των συνεπειών της αέναης ανάπτυξης τον τελευταίο αιώνα μας θέτουν όλους προ των ευθυνών μας για τις καταστροφικές συνέπειες στον πλανήτη και ότι αυτό συνεπάγεται.
Ο σημερινός τρόπος ζωής και οι δυνατότητες της τεχνολογικής εξέλιξης, δεν βάζουν μπροστά, όπως θα έπρεπε, την φύση που μας προσφέρει τους πόρους και δεν θέτουν τον άνθρωπο σε μια ζωή όπου αλλάζει η αναγκαιότητα της εργασίας του, εφόσον λόγο τεχνολογίας οι εργασίες που χρειάζεται να υλοποιηθούν για την κοινωνική αναπαραγωγή έχουν ελαχιστοποιηθεί. Αντιθέτως αυτός ο τρόπος ζωής θέτει μπροστά την τεχνολογία ως επίπλαστη κοινωνική ανάγκη και ως μέσο υποταγής καταστρέφοντας παράλληλα την ίδια την φύση. Με αυτόν τον τρόπο ο καθένας πρέπει να εργάζεται για να έχει πρόσβαση στα μέσα και τις κοινωνίες του θεάματος, της υπερκατανάλωσης, των επίπλαστων αναγκών και προτύπων. Επομένως η “τεχνολογία” δεν χρησιμοποιείται προς όφελος της κοινωνίας αλλά ως μηχανισμός αποχαύνωσης της, ως μια από τις επιστήμες εκείνες, που χρησιμοποιείται από την εξουσία για να σκλαβώνει την ανθρωπότητα και την φύση.
Το ζήτημα δεν είναι η εξάρτηση της ελληνικής οικονομίας, αλλά η εξάρτηση της «ελληνικής» κοινωνίας από το κράτος και το κεφάλαιο. Είναι διάφορες οι αναλύσεις που έγιναν και που συνεχίζουν να γίνονται για το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας, για τις συνέπειες εισόδου στην ΕΟΚ και στην ΕΕ, για την αποβιομηχάνιση και την μη ύπαρξη βαριάς βιομηχανίας, για την εξάλειψη της αγροτικής και κτηνοτροφικής παραγωγής κλπ.… Εμείς θα πούμε απλά πως το πρόβλημα δεν είναι η εξάρτηση της ελληνικής οικονομίας, αλλά της «ελληνικής» κοινωνίας από το κράτος και το κεφάλαιο. Δηλαδή ο φόβος πάνω στον οποίο οι εξουσίες κατοχυρώνουν και επιβάλουν την ύπαρξή τους στο σήμερα, ο φόβος των κοινωνιών να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους, είναι αυτός που αφήνει το κράτος και το κεφάλαιο να αποτελούν κεντρικούς διαχειριστές των ίδιων μας των ζωών.
Το κράτος δεν είναι τίποτε ας γίνουμε τα πάντα…
Για αυτούς τους λόγους πραγματοποιήσαμε ξημερώματα Κυριακής 08/05, συμβολική επίθεση στα γραφεία του Σύριζα στην Καλαμαριά σπάζοντάς τα ανήμερα της ψήφισης του νομοσχεδίου για το ασφαλιστικό και το φορολογικό. Την επόμενη μέρα Δευτέρα 09/05, ανήμερα της διαπραγμάτευσης στοEurogroup, πραγματοποιήσαμε συμβολική επίθεση με χρώματα στο Γερμανικό προξενείο, βάφοντας το φυλάκιο, τα σύμβολα και όλη την πρόσοψη του προξενείου, γεγονός που επιμελώς αποσιωπήθηκε από τα ΜΜΕ.
Δαμόκλειος Σπάθη
ΥΓ : Θα θέλαμε επίσης να μάθουμε αν ήταν συμβουλή και του σύμβουλου του πρωθυπουργού, αξιότιμου Ν. Καρανίκα, η ψήφιση του μνημονίου αλλά fast track.
