ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ -1 (Αφιερωμένο στους απεργούς πείνας Π.Ρούπα και Ν. Μαζιώτη)
Ένας επαναστάτης πεθαίνει με “ακούσια εντολή”.
Το λευκό κελί του βάφτηκε κόκκινο από το αίμα που ανέβλυζε από τις πληγές στα χέρια του. Ούτε το νερό δεν μπόρεσε να απαλύνει τον πόνο. Έβαλε τα χέρια του εκεί και μετά τα σήκωσε ψηλά, σάμπως έτσι να ξόρκιζε το κακό.
Τον καθήλωσαν, δολοφονώντας τον αργά και σταθερά, επειδή τον φοβούνται, επειδή τους τοποθέτησε πολύ χαμηλά.
Ξαπλώνει στο λευκό κελί, μή ηττημένος, μή μετανοημένος, μή συμφιλιωμένος με τους δυνάστες του… χαμογελά.
Φωτιά τριγύρω του και ίσως στο μυαλό του όλα πυρανάλωμα, με μια ελπίδα να αναγεννηθεί κάτι μικρό από τις στάχτες.
Όχι, δεν είναι θυσία… είναι η επιλογή να αντιμετωπίσει τους “δίκαιους” πέρα από τα θεσμικά τους πλαίσια.
Γιατί έτσι είναι η ψυχή του επαναστάτη, δεν υποκύπτει ποτέ, ούτε όταν τον χτυπούν, ούτε όταν τον δολοφονούν. Φοβάται, αλλά δεν αφήνει τους φόβους του να τον πτοήσουν. Έρχονται οι μάγισσες και του παίρνουν το φόβο.
Τα χέρια του συνεχίζουν να πονούν· φταίνε οι γροθιές που έριξε στους λευκούς τοίχους, όχι από θυμό, αλλά γιατί κι έτσι επαναστατούσε.. ήταν ο τρόπος του, εκεί… στο δύο επί δύο κελί του.
Τον είδα για λίγο, σε ένα δωμάτιο κρατουμένων στο νοσοκομείο. Νόμιζα πως θα έβλεπα έναν άνθρωπο καταπονημένο, κουρασμένο. Ήταν φανερά αδυνατισμένος αλλά στεκόταν αγέρωχος, με γένια πολλών ημερών. Χαμογελούσε, ωσάν να μην ήταν 29 μέρες σε απεργία πείνας.
Ακούμπησε τα χέρια του στο τζαμάκι της πόρτας και χαμογελούσε όπως παλιά. Σήκωσε ψηλά την αριστερή γροθιά και με ρώτησε τι κάνει ο φίλος και σύντροφός μας.
Τώρα με δυσκολία στέκεται όρθιος, αλλά είμαι πεπεισμένη πως χαμογελάει ακόμη.
Θα τους νικήσει, δε γίνεται αλλιώς. Θα τους νικήσουμε.
(Το κείμενο γράφτηκε για τους απεργούς πείνας Π.Ρούπα και Ν.Μαζιώτη, καθώς και για όσους έβαλαν, βάζουν ή θα βάλουν της ζωές τους απέναντι στο κράτος και στους θεσμούς που το εξυπηρετούν).
Στέλλα Μ.
