Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΥΓΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ ΑΠΟ ΠΟΤΕ
Διαδήλωση: Τρίτη 17 Νοέμβρη, 18.00, πλατεία Αγοράς
Η 17η Νοέμβρη δεν αποτελεί μια ημέρα γιορτής. Ανά τα χρόνια από το βράδυ της εξέγερσης του 1973, κάθε Νοέμβρης κουβαλάει το ειδικό φορτίο της εποχής του. Από τους αγώνες εκδημοκρατισμού των θεσμών, και τις μαζικές εργατικές κινητοποιήσεις μέχρι τους αγώνες για το σπάσιμο της αστυνομικής καταστολής, κάθε χρονιά η συγκεκριμένη περίοδος συμπυκνώνει τους μικρούς και μεγάλους αγώνες που ήδη δίνονται. Η φετινή περίοδος του Νοέμβρη είναι διακριτά διαφορετική από τις προηγούμενες ως προς τη θεσμική αυταρχικότητα. Ενδεικτικό σημείο όμως αυτού του είδους αυταρχισμού δεν αποτελεί η απαγόρευση διαδηλώσεων την συγκεκριμένη ημερομηνία με ό,τι φορτίο μνήμης φέρει, αλλά το πλαίσιο αποδημοκρατικοποίησης, όπως και εκπειθάρχησης των καταπιεσμένων κοινωνικών στρωμάτων μέσα στο οποίο λαμβάνει χώρα.
Από το 2018 η συνδικαλιστική δράση περιορίζεται νομότυπα μέσα από ηλεκτρονικές ψηφοφορίες δίνοντας το πάτημα για την απαξίωση των συνδικαλιστικών διαδικασιών και τη βαρύτητα των αποφάσεων τους. Από τον περασμένο Οκτώβρη μάλιστα ποινικοποιείται κατά περιπτώσεις η συνδικαλιστική δράση διευκολύνοντας πλέον και την απεργοσπασία. Το πλαίσιο αυτό άλλωστε από τον Ιούλιο διευρύνεται, καθώς κάθε διαδήλωση, αν δεν είναι εκ προοιμίου απαγορευμένη χωρίς τα απαραίτητα δικαιολογητικά έγγραφα, είναι στη κρίση του αρμόδιου εισαγγελέα να αποφανθεί αν θα γίνει.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο η φετινή πορεία της 17ης Νοέμβρη έρχεται να συμπυκνώσει όχι απλώς την άρνηση των διακηρυκτικών απαγορεύσεων για τη διεξαγωγή της. Καλεί σ’ αγώνα ενάντια στους συστηματικούς αποκλεισμούς του πλειοψηφικού κομματιού της κοινωνίας από την ελεύθερη πρόσβαση στην περίθαλψη, την παιδεία και σ’ έναν αξιοπρεπή βιοπορισμό. Η ημέρα αυτή έρχεται να δώσει συνέχεια στους αγώνες των υγειονομικών, των εκπαιδευτικών και μαθητών, των χιλιάδων απολυμένων, επισφαλώς εργαζόμενων, ανέργων, αόρατων και έγκλειστων.
Το κράτος βάζει μπροστά τον υπαρκτό κίνδυνο κατάρρευσης του Εθνικού Συστήματος Υγείας, και επιβάλλει μια δεύτερη καραντίνα με σκοπό την «ασφαλή» έξοδο στις αγορές των χριστουγέννων. Η αναμενόμενη ενίσχυση του Ε.Σ.Υ., όπως αποτυπώθηκε και μέσα από τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις του υγειονομικού προσωπικού, δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Σε αυτήν ακριβώς τη βάση, λοιπόν, γίνεται η επίκληση στην ατομική μας ευθύνη. Κανένα από τα κρατικά επιτελεία και τα επιδοτούμενα ΜΜΕ δεν αναφέρεται στο κλείσιμο των δομών πρωτοβάθμιας υγείας, και τη μακρόχρονη συστηματική υποβάθμιση της δημόσιας περίθαλψης, με στόχο την πριμοδότηση του ιδιωτικού τομέα στο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης ανάπτυξης. Οι δομές υγείας αντιμετωπίζονται με οικονομικά κριτήρια και οι αποφάσεις λαμβάνονται με γνώμονα το κόστος για τις κρατικές, και το κέρδος για τις αντίστοιχες ιδιωτικές. Αυτή είναι η πραγματική συνθήκη που προκαλεί τον κίνδυνο κατάρρευσης των νοσοκομείων, τα οποία παρέμειναν μεθοδευμένα ανεπαρκή από υποδομές, και υποστελεχωμένα.
Ήδη από υγειονομικούς γνωστοποιείται η αναμενόμενη συμφόρηση των ΜΕΘ. Στις Μονάδες Αυξημένης Φροντίδας παρατηρείται μεγάλο ποσοστό θανάτων κατά βάση ηλικιωμένων, οι οποίοι δεν μεταφέρονται σε ΜΕΘ, δίνοντάς μας μια πρώτη γεύση του τι σημαίνει triage, δηλαδή η διαλογή του ποιος έχει δικαίωμα στη ζωή. Πράγμα το οποίο γίνεται ξεκάθαρο από τη στάση του επιτελικού κράτους απέναντι στον αυστηρό εγκλεισμό των μεταναστριών/ών και των κρατουμένων στις φυλακές, από όπου οι στοιχειώδεις παροχές και φροντίδα είναι εγκληματικά ανύπαρκτες, παρ’ όλες τις καταγγελίες και κινητοποιήσεις στα κέντρα κράτησης και τα σωφρονιστικά ιδρύματα.
Από την άλλη, όλο το κλίμα που εκκινεί από τον φόβο μετάδοσης κορωνοϊού, καθιστά αποθαρρυντική τη μετάβαση στο νοσοκομείο για ένα μεγάλο εύρος ασθενών, που μπορεί να υποφέρουν από σοβαρές καρδιακές, αναπνευστικές ή άλλες παθήσεις. Ταυτόχρονα, η ακύρωση του 80% των ήδη προγραμματισμένων χειρουργείων αφήνει «στον αέρα» μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού που τα έχει ανάγκη. Και πάλι, τα παραπάνω αφορούν κυρίως το κομμάτι εκείνο που έχει Α.Μ.Κ.Α., οπότε μπορεί να απολαμβάνει δωρεάν τις παροχές της δημόσιας υγείας, ενώ αποκλείεται το μεγαλύτερο κομμάτι του μεταναστευτικού πληθυσμού.
Αντίστοιχη διαχείριση παρατηρούμε και στην παιδεία. Το μαζικό κύμα των μαθητικών καταλήψεων και διαδηλώσεων, όπως και οι κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών στην αρχή της χρονιάς, κατέδειξαν την κρατική αναλγησία, υποδεικνύοντας τον τρόπο που θα μπορούσε το σχολικό περιβάλλον να προσαρμοστεί στη συγκυρία της πανδημίας. Αντ’ αυτού, τόσο η άρνηση προσλήψεων σε εκπαίδευση-καθαριότητα, όσο και η λασπολογία των μαθητικών αιτημάτων για μικρότερα τμήματα, προστίθενται στη μακροχρόνια διαδικασία αναδιάρθρωσης της εκπαίδευσης. Θεμελιώδη ρόλο παίζει η εισαγωγή της τηλεκπαίδευσης, καθώς αφενός αντικαθίσταται η προσωπική αλληλεπίδραση μεταξύ μαθητών-εκπαιδευτικού από τη διαμεσολάβηση των οθονών. Αφετέρου ανοίγει ο δρόμος για το κλείσιμο σχολείων σε απομακρυσμένες περιοχές, και για τη μείωση του εκπαιδευτικού προσωπικού.
Η πανδημία αποτελεί μια ευκαιρία πρώτης τάξεως για αλισβερίσια κράτους και αφεντικών, ώστε να συνεχίσουν και να εμβαθύνουν την επίθεση στην εργασία. Στο πλαίσιο των έκτακτων –λόγω πανδημίας– τροπολογιών σχετικά με την εργασία προτείνεται για πρώτη φορά προς θεσμοθέτηση η απλήρωτη υπερωρία, το 10ώρο εργασίας ημερησίως, και τα 200€ ως κατώτατος μισθός σε προγράμματα για μακροχρόνια ανέργους.
Από το lockdown του Μάρτη δόθηκε διέξοδος στους εργοδότες για μαζικές απολύσεις, ενώ ένα μεγάλο ποσοστό εργαζομένων όντας ανασφάλιστο αντιμετωπίζει σοβαρό βιοποριστικό πρόβλημα, καθώς στερείται μισθού ή κάποιου επιδόματος. Για όσους ανεστάλη η εργασία τους καλούνται να ανταπεξέλθουν οικονομικά μέχρι την καταβολή του επιδόματος (20/12), ενώ είναι σύνηθες φαινόμενο τα αφεντικά να βάζουν τους εργαζόμενους σε αναστολή, εκβιάζοντάς τους να δουλέψουν κανονικά, καλύπτοντας μονάχα τη διαφορά μισθού-επιδόματος.
Εκτός αυτών, η τηλεργασία και η εργασία εκ περιτροπής, που δεν εφαρμόστηκαν τα προηγούμενα χρόνια χάρη στα όρια που έβαζαν οι αγώνες από τα σωματεία και τα συνδικάτα, εδώ και μερικούς μήνες αποτελούν κανονικότητα. Βλέπουμε από τη μία πως η τηλεργασία μεταφέρει όλο το περιβάλλον της μισθωτής σκλαβιάς μέσα στο σπίτι. Αντίστοιχα, το κόστος εργασίας που μέχρι πρότινως επιβάρυνε τα αφεντικά, όπως το ρεύμα, το ίντερνετ, η παροχή Η/Υ, πλέον μετατοπίζεται στους εργαζόμενους, που καλούνται να το καλύψουν με δικά τους έξοδα. Από την άλλη, λόγω της ηλεκτρονικής καταγραφής η εργασία επιτηρείται ευκολότερα, και άρα εντατικοποιείται, ενώ μέσω της εκ περιτροπής εργασίας οι εργασιακές σχέσεις γίνονται ακόμα πιο ελαστικές.
Συμπληρωματικά με την επίθεση στην καθημερινή ζωή, το κράτος έχει λάβει μία σειρά μέτρων που ενισχύουν το νομικό οπλοστάσιό του απέναντι στις επερχόμενες κοινωνικές αντιστάσεις. Ως εκ τούτου η αστυνομική διαχείριση λαμβάνει κεντρικό ρόλο στην επίλυση κοινωνικών και πολιτικών ζητημάτων. Η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και οι εκκενώσεις των καταλήψεων επιχειρούν να στερήσουν από τον κόσμο του αγώνα, από τα σωματεία και τις συλλογικότητες, από τις πολιτικές ομάδες και οργανώσεις, τους χώρους συνάντησης και οργάνωσής τους. Με τη δημιουργία νέων κατασταλτικών ομάδων και υπηρεσιών, με την ενίσχυση της αστυνόμευσης με φορητές και σταθερές κάμερες σε πάρκα και πλατείες, και κυρίως μέσω του νομοσχεδίου για τις διαδηλώσεις επιδιώκεται η στοχοποίηση όσων αγωνίζονται στο δημόσιο πεδίο, όσων υψώνουν διαφορετική φωνή απέναντι στην κρατική αφήγηση.
Κι όμως οι αγώνες εξακολουθούν να δίνονται στους δρόμους, όπως ήδη συμβαίνει με τους υγειονομικούς υπάλληλους, τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές. Στο πλαίσιο της διεκδίκησης για αυξήσεις στους μισθούς, λιγότερη δουλειά, χαμηλότερα ενοίκια, αξιοπρεπείς συνθήκες ζωής. Οι μόνες μας απαντήσεις στη μοναξιά και την απομόνωση του εγκλεισμού στο σπίτι παραμένουν η συνάντηση, η συλλογικοποίηση, η αλληλοβοήθεια. Από κοινού, οριζόντια και ισότιμα, μέσα από τις καταλήψεις και τις δομές αλληλεγγύης χτίζονται σχέσεις συντροφικότητας που προσπαθούν να επιλύσουν συλλογικά άμεσα ζητήματα διαβίωσης, και να συνδεθούν με τους ευρύτερους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Σ’ αυτή την κατεύθυνση βρίσκεται η 16χρονη δράση και λειτουργία της κατάληψης Rosa Nera, σε μια κατεύθυνση ελευθεριακών κοινωνικών σχέσεων αλληλεγγύης και αγώνα. Άλλωστε, πλούτος είναι ό,τι μοιραζόμαστε.
ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ, ΘΑ ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΑΠ’ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΝΑΧΑ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΥΓΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ ΑΠΟ ΠΟΤΕ
Διαδήλωση: Τρίτη 17 Νοέμβρη, 18.00, πλατεία Αγοράς
Λαμβάνουμε μέτρα ατομικής και συλλογικής προστασίας, με φροντίδα και νοιάξιμο ο ένας για τον άλλο.
Συνέλευση αλληλεγγύης στη RosaNera
[email protected]
solidaritywithrosanera.wordpress.com
http://www.facebook.com/SolidarityWithRosaNera
Αρχική δημοσίευση στο solidaritywithrosanera.wordpress.com στις 13/11/2020
