MARC TOMSIN (15/6/1950 – 6/6/2021)
Την Παρασκευή στις 10πμ, θα πραγματοποιηθεί η πολιτική κηδεία του Marc Tomsin (15/6/1950-6/6/2021), φίλου και συντρόφου, στο νεκροταφείο του Αγ. Λουκά.
Ο Marc υπήρξε γάλλος αναρχικός, με σημαντική συνεισφορά στην παγκόσμια δικτύωση του ελευθεριακού κινήματος.
Την τελευταία μέρα της ζωής του συμμετείχε στην απελευθέρωση του λόφου Καστέλι στα Χανιά.
Τις επόμενες μέρες θα δημοσιευτούν εκτενέστερα κείμενα.
Παρακαλούμε να τηρηθεί αυστηρά η ώρα προσέλευσης.
Αρχική δημοσίευση 09/06/2021 στο Αυτοοργανωμένοι Δημόσιοι Χώροι
Ένα προσωπικό κείμενο, αποχαιρετισμός στον σύντροφο Mαρκ, Marc Tomsin, από τoν Σάμυ Αλεξανδρίδη:
«Αντίο Μαρκ,
πνεύμα ελεύθερο και ανήσυχο.
Δεν κράτησε πολύ η μεγάλη χαρά μας.
Το γέλιο του Μαρκ σε μια εικόνα, εδώ στα Χανιά, στις αγκαλιές μας, λίγες ώρες μετά την πολιτική του συμμετοχή στην απελευθέρωση μιας αυλής ελευθεριακής, στην οποία αγαπούσε πολύ να επιστρέφει.
Βρέθηκε τυχαία στα Χανιά ακριβώς τις μέρες που πάρθηκε η απόφαση να μπλοκαριστεί η επιχείρηση ιδιωτικοποίησης του Λόφου Καστέλι: Μέσα από την αποδέσμευση της αυλής του λόφου από τον αστυνομικό αποκλεισμό και την απόδοση του δημόσιου χώρου ξανά στην ελεύθερη πρόσβαση. Ενημερώθηκε από φίλους και συντρόφους και συμμετείχε στην κινητοποίηση.
Το ίδιο βράδυ, επιστρέφοντας πιθανότατα στο ξενοδοχείο, τραυματίζεται σοβαρά σε ένα τραγικό ατύχημα στις κακοτεχνίες στα υποφωτισμένα σκαλάκια της οδού της Αγίου Μάρκου.
Χθες το πρωί θα φύγει από την ζωή, βυθίζοντας στο πένθος συντρόφους και συντρόφισσες στις πόλεις των ηπείρων αυτού του κόσμου που έζησε, ταξίδεψε και αγωνίστηκε.
Η βιογραφική περιπέτεια του Marc Tomsin αφηγείται την συλλογική ιστορία των ελευθεριακών της μεταπολεμικής περιόδου, ιδίως των αναρχικών και των καταστασιακών που ανακάλυψαν και πρότειναν νέους τρόπους αυτονομίας, περιπλάνησης και σύγκρουσης με μια «ζωή που διαρκώς μας διαφεύγει», μέσα από εκείνη την συλλογική δράση που επιχείρησε «να ξεπεραστεί ριζοσπαστικά και οριστικά ο πολιτισμός της θυσίας».
Γιος μεταναστών με ελευθεριακές αναφορές, ήδη από την εφηβεία του ο Μαρκ θα συμμετέχει στις πολιτικές διαδικασίες που θα οδηγήσουν στην μεγάλη κοινωνική έκρηξη του 1968: Ως μέλος των μαθητικών επιτροπών δράσης, και μάλιστα εκείνων που αμφισβήτησαν έντονα τον πατερναλισμό, τις αναθέσεις και την συμβατική διαμαρτυρία των μαθητικών οργανώσεων στην σημαντική αντιπολεμική και αντιαποικιοκρατική διαμαρτυρία της εποχής εκείνης στην Γαλλία.
Μέσα σε μια νεανική διαδρομή νοήματος που δεν μπορεί να τα βρει με την πατερναλιστική αριστερά αλλά ούτε και με τις παλιές ελευθεριακές ομάδες, που οι ανήσυχοι και ροκ πιτσιρικάδες χαρακτήριζαν «μουσεία αναρχικής γενειάδας», ο Μαρκ θα βρεθεί στους κύκλους των καταστασιακών και στην εξέγερση στο Παρίσι, που συντάραξε τον κόσμο το 1968: Ενάντια σε εκείνους που, όσα χρόνια και να περάσουν, «δεν θα ξανάρθει Μάης μήνας χωρίς να μας θυμηθούν».
Μια αγαπημένη μου ανάμνηση: κάποτε διηγούνταν για το άγριο χάσμα των γενεών εκείνα τα χρόνια, και θυμήθηκε μια απλή και βαθιά ιστορία συμφιλίωσης με την προηγούμενη γενιά. Όταν, στα οδοφράγματα του Μάη συνάντησε και «άλλαξε βάρδια» με τον συνδικαλιστή πατέρα του, προτείνοντας του ο ίδιος να πάει να ξεκουραστεί για το βράδυ – «θα καθόταν αυτός».
Ενεργό μέλος των ανθρώπων εκείνων που άνοιξαν τον δρόμο προς μια νέα, πρωτότυπη, αντι-ιεραρχική μορφή πολιτικής συμμετοχής και οργάνωσης, μέσα στην γέννηση των νέων κοινωνικών κινημάτων, ο Μαρκ θα δοθεί με πάθος στην υπόθεση της κοινωνικής χειραφέτησης ως ακτιβιστής, μεταφραστής, εκδότης, συνδικαλιστής και μέλος πολιτικών δικτύων αλληλεγγύης και υποστήριξης διεθνών κοινωνικών αγώνων: όπως στο κίνημα των Ζαπατίστας και στην εξέγερση χιλιάδων δασκάλων στην Οαχάκα του Μεξικό.
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν στο αποχαιρετισμό τους οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες των Εκδόσεων των Ξένων, «υπήρξε για μας η ζωντανή πηγή που μας σύνδεε με τους προγόνους μας: τους ισπανούς αναρχικούς του εμφύλιου πολέμου, τους καταστασιακούς και τους εξεγερμένους του Μάη του ’68 (….) και είναι κρίμα που θα απουσιάζει ο Μαρκ από την υποδοχή (των Ζαπατίστας) στην Ευρώπη, καθώς ήταν από τους ελάχιστους ίσως Ευρωπαίους που κράτησαν ζωντανή την αλληλεγγύη στους Ζαπατίστας όλα αυτά τα χρόνια, από το ξεκίνημα της εξέγερσης στην Τσιάπας και μέχρι σήμερα…»
Ο Μαρκ ήταν ιδιαίτερα χαρούμενος την τελευταία μέρα της ζωής του. Λίγη ώρα πριν την τραγωδία που οδήγησε στην φυγή του από την ζωή, μας μετέδιδε την χαρά και τους χαιρετισμούς του Ραούλ Βανεϊγκέμ με τον οποίο συζητούσε τα νέα της γιορτής και την νίκης της κινητοποίησης για την Ρόζα.
Για κάποιους ανθρώπους στα Χανιά, το πένθος για τον χαμό του Μαρκ θα είναι πολύ βαρύ, ικανό να σκεπάζει πλέον κάθε χαρά του αγώνα.
Η μνήμη του και το γέλιο του στις καρδιές μας, οι αγώνες του μέσα στους αγώνες μας.
Δεν θα ξεχαστεί, στην συλλογική μνήμη και στην συνέχεια των αγώνων για έναν καλύτερο, ελεύθερο και δίκαιο κόσμο, δεν θα ξανάρθει Ιούνης τα μαύρα ρόδα να μην τον θυμηθούνε.
Αντίο φίλε.»
Αρχική δημοσίευση 09/06/2021 στο Αυτοοργανωμένοι Δημόσιοι Χώροι
