Λάβαμε 02/05/2020 με μήνυμα
Το ομολογούμε! Εν μέσω της πανδημίας και χωρίς την άδεια του κράτους κυκλοφορούσαμε και συνεχίζουμε να το κάνουμε στους δρόμους της Χαλκίδας για να παρέμβουμε με τους τρόπους που εμείς ξέρουμε και διαλέγουμε. Αναλαμβάνοντας συνειδητά την ευθύνη απέναντι στους συνανθρώπους και τους εαυτούς μας, τηρώντας δηλαδή τους αυτονόητους υγειονομικούς κανόνες που απαιτεί η συνθήκη. Τηρώντας τους υγειονομικούς κανόνες ως μέσο συλλογικής ενδυνάμωσης και όχι ως υποταγή στο φόβο που σπέρνουν τα ΜΜΕ και η αστυνομοκρατία. Γιατί αυτό είναι το κόλπο του κράτους και δεν θέλουμε να ενδώσουμε: να μετατρέψει την πανδημία σε ευκαιρία να επιβάλλει νέους, εκσυγχρονισμένος αυταρχισμούς που θα μείνουν. Η αποκλειστική ιδιότητα δηλαδή που ξάφνου φαίνεται να έχει αποκτήσει το κράτος να μας ορίζει τον τρόπο που θα δρούμε άρα και θα σκεφτόμαστε “δεν μας κάνει”. Έχουμε το δικαίωμα και πρέπει να το απαιτούμε αδιάκοπα, να αντιτάσσουμε τη φωνή μας, ιδίως κάτω από συνθήκες όπου το κράτος ονειρεύεται την πανοπτική επιτήρηση. Δεν υπάρχει η μία και μοναδική Αλήθεια και σίγουρα δεν παραχωρούμε το δικαίωμα να αποφασίζουν για τη ζωή μας τα πολιτικά, οικονομικά ή επιστημονικά ιερατεία.
Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι εμείς δεν έχουμε καμία σχέση με αναλύσεις που ψάχνουν ενόχους σε σκοτεινά δήθεν παντοδύναμα κέντρα εξουσίας, αποδιοπομπαίους τράγους και σε ραδιοκύματα. Αντιθέτως, θεωρούμε ότι η συνωμοσιολογία παρασιτεί υπέρ των σύγχρονων κυρίαρχων εξουσιών. Όπως και ότι καλό είναι να ακουστεί από μεριάς μας πως ο ιός δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί ως κάτι το ανούσιο γιατί θεωρούμε πως κάτι τέτοιο ενέχει επικινδυνότητα για αρκετούς από τους συνανθρώπους μας. Ταυτόχρονα όμως, η καθημερινή ζωή και τα βιώματά μας σε μια κοινωνία εξαιρέσεων, καταναγκασμών και ακραίων ανισοτήτων, μαζί με την γνώση της ιστορίας, μας φέρνει στη θέση να αναγνωρίζουμε, ότι εξίσου σημαντικό είναι να πούμε πως είμαστε εξαιρετικά δύσπιστοι ως προς το ρόλο των κρατών και των αφεντικών. Μάλιστα για του λόγου το αληθές όλο αυτό μάς γίνεται ακόμη πιο ξεκάθαρο βλέποντας τον τρόπο με τον οποίο κράτος, αφεντικά αλλά και μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας συμπεριφέρεται στους «άλλους/ξένους» ως προς το εθνικό σώμα. Η τύχη αυτών των ατόμων δεν αξίζει την ίδια φροντίδα με τους έλληνες, ή τους επιφυλάσσεται μια υποβαθμισμένη αντιμετώπιση σαν σε κατώτερα όντα. Δεν είναι τυχαίο αλλά μας γεμίζει οργή ότι με την ευκαιρία της Covid 19 βγαίνουν στην επιφάνεια η μισανθρωπία και ο έκδηλος πόθος πολλών για διωγμό ακόμη και εξόντωση των μεταναστ(ρι)ών.
Αν το κράτος επικαλέστηκε υποκριτικά την ατομική ευθύνη για να αντιμετωπίσει την κοινωνία ως ανώριμη αγέλη, εμείς θεωρούμε ότι δεν έχουμε ανάγκη κανένα ποιμένα για να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Τις ατομικές ευθύνες, έναντι των συνανθρώπων μας στις καθημερινές μας επαφές και τις συλλογικές ευθύνες, ενάντια σε μια πολιτική εξουσία που προσπαθεί να αρπάξει την ευκαιρία εν μέσω πανδημίας ώστε να σφίξει ακόμη περισσότερο τη μέγγενη ενάντια στους πληθυσμούς που ελέγχει.
Η πανδημία όμως αποκάλυψε μαζί με τη γύμνια του κράτους (εξόφθαλμη απόδειξη το συνειδητά κατεστραμμένο σύστημα δημόσιας υγείας) και κοινωνικές δυναμικές οι οποίες εμφανίζονται σχεδόν πάντα σε περιόδους κρίσης, σαν προεικονίσεις ότι είναι εφικτή μια άλλη προοπτική. Κοινωνικές δυναμικές τις οποίες προσπαθεί να χειραγωγήσει το κράτος προς “ίδιον όφελος” οι οποίες όμως προσφέρουν γραμμές διαφυγής έξω από την κυριαρχία του. Η αυθόρμητη εμφάνιση δικτύων αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύης που προσπαθούν να συγκροτηθούν πάνω σε οριζόντιες δομές, η επινόηση νέων μορφών εγγύτητας, ανθρώπινων σχέσεων και δεσμών αλληλεξάρτησης. Οι πειραματισμοί εξόδου από τη λογική της αγοράς, η επανεκτίμηση της χαριστικότητας μεταξύ μας, η ανάδυση της ανάγκης να ζούμε αξιοπρεπώς έχοντας τα αναγκαία για τη ζωή πέρα από κάθε λογική κέρδους, να παίρνουμε αυτό που έχουμε ανάγκη όταν μας το αρνούνται. Η αμφισβήτηση της ανάπτυξης, του επιστημονισμού και της θρησκειοποίησης της τεχνοεπιστήμης, ειδικότερα της ιατρικής σωτηριολογίας, της εκβιομηχάνισης της αγροτικής παραγωγής, του μακελειού της κρεοφαγίας, η στροφή σε οικολογικούς τρόπους παραγωγής, η αυτοδιαχείριση της εργασίας.
Δεν τρέφουμε φρούδες ελπίδες, όλα αυτά για εμάς δεν είναι παρά ενδείξεις ότι ένας διαφορετικός τρόπος ανθρώπινης συνύπαρξης είναι εφικτός. Είναι πολύ πιθανό με την επανεκκίνηση της καπιταλιστικής μηχανής πολλά από αυτά να επανενσωματωθούν ή να κονιορτοποιηθούν στις επιταγές της λειτουργίας της. Αν αξίζει όμως ένας αγώνας σήμερα είναι για να αμφισβητήσουμε την επιστροφή στη κανονικότητα με κάθε μέσο. Γιατί το πρόβλημα είναι η κανονικότητα της κρατικής/καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Αν αξίζει σήμερα ένας αγώνας είναι αυτός που θα μας ενδυναμώνει μεταξύ μας αναζητώντας τη συλλογική αυτο-οργάνωση της κοινωνικής ζωής ενάντια στο κράτος και τον καπιταλισμό, τους πιο θανατηφόρους ιούς της ατομικής και κοινωνικής μας ύπαρξης.
Καμία επιστροφή στην κανονικότητα – Να γίνουμε ξενιστές αυτόνομων καταστάσεων και νέων αξιών – Ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα – Για την αυτοδιαχείριση της υγείας – Για την αναρχία!
Ακαταστασία Ρευμάτων Στον Εύριπο
Επικοινωνία: [email protected]
πηγή athens.indymedia.org
