Carlo Giuliani, 14 Μαρτίου 78 – 20 Ιουλίου 2001: Ημέρα οργής, ημέρα μνήμης

Αναδημοσίευση κειμένων από anarchypress.wordpress.com για τα 9 και 10 χρόνια από το θάνατο του και τις συγκρούσεις στους δρόμους της Γένοβα κατά της παγκοσμιοποίησης. Της παγκοσμιοποίησης που μας οδήγησε στην τωρινή μας κατάσταση… Ήταν από τους πρώτους νεκρούς της αντίστασης…. Και η σημερινή μέρα δεν είναι ημέρα μνημοσύνου αλλά ημέρα οργής και υπενθύμισης….

«Βλέπω το αίμα –παντού. Κηλίδες στην άσφαλτο ανάμικτες με τα υπολείμματα από τα καμένα βλήματα των δακρυγόνων. Κηλίδες που αντανακλούν πάνω μας εναλλάσσοντας τα χρώματά μας. Είναι οι κηλίδες της μνήμης κληρονομιά για το αύριο που όλοι εμείς θα το δούμε φιλτραρισμένο μέσα από αυτό το βράδυ. Ακούω τις πυκνές ριπές –νιώθω το αίμα να τινάζεται στο διάστημα που με χωρίζει από τις ψυχές των αδελφών μου. Αυτό το σήμερα, αυτό το αίμα θα ενώνει»

(Η Αόρατη Γραμμή).

Συρματοπλέγματα 4 χιλιομέτρων για να προστατευθούν οι ηγέτες των 8 ισχυρότερων κρατών του πλανήτη και οι ακόλουθοι τους, αλλά και ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις, πολεμικά πλοία ακόμα και συστοιχίες πυραύλων σε ετοιμότητα για «παν ενδεχόμενο». Ενισχυμένη φύλαξη των συνόρων, απαγορεύσεις εισόδου σε «ύποπτους» διαδηλωτές, έρευνες σε χώρους όπου καταλύουν, έφοδοι σε καταλήψεις, προληπτικές συλλήψεις, αλλά και απελάσεις «ανεπιθύμητων».

Ο Ιταλός υπουργός Εσωτερικών Σκαργιόλα δηλώνει: «Μέχρι τώρα απωθήσαμε στα σύνορα 850 άτομα …συνεργαζόμαστε πλήρως με τις αστυνομίες των χωρών του G8, αλλά και των χωρών που γειτονεύουν με την Ιταλία, …διεξάγεται έλεγχος σ’ ολόκληρη των χώρα.. στόχος των αναρχικών είναι να διατηρήσουν την ένταση και να κάνουν πιο δύσκολο το έργο των δυνάμεων ασφαλείας». Εβδομάδες πριν οι ιταλικές αρχές είχαν επισημάνει την «επικινδυνότητα των ελλήνων αναρχικών», ενώ «αποκάλυψαν» ότι έχουν φακελωθεί «2000 επικίνδυνα στελέχη του αναρχικού μεσογειακού άξονα».

Ο άνεμος της εξέγερσης έχει δυναμώσει και το ξέρουν. Η φωτιά εξαπλώνεται σ’ ολόκληρη την πόλη. Και δεν μπορούν να την σταματήσουν. Ένα πολύχρωμο ποτάμι ανθρώπων – ξεχύνεται στους δρόμους, πολιορκεί την κόκκινη ζώνη, στήνει οδοφράγματα, αλλά και συγκρούεται με τους καραμπινιέρους. Χιλιάδες αναρχικοί δίνουν το παρών. Στις φλόγες τυλίγονται πολυτελή αυτοκίνητα, τράπεζες, κρατικά κτίρια και κλούβες αστυνομικών, ενώ πολιορκούνται αστυνομικά τμήματα και διοικητικά κτίρια φυλακών. Η ατμόσφαιρα αποπνικτική από τα δακρυγόνα και τους καπνούς, αλλά οι μάχες στους δρόμους  συνεχίζονται ολοένα και πιο σφοδρές.

Ο Κάρλο Τζουλιάνι πέφτει νεκρός με δύο σφαίρες στο κεφάλι, ενώ επιτίθεται με έναν πυροσβεστήρα σε αστυνομικούς που βρίσκονται σε τζιπάκι, το οποίο στη συνέχεια περνάει δύο φορές πάνω από το σώμα του… Τόσο κόστισε η ζωή ενός «επικίνδυνου» ταραχοποιού για το κράτος, ενός «τυχοδιώκτη» και προβοκάτορα για την αριστερά και το κοινωνικό φόρουμ: «Ήταν δουλειά των δυνάμεων της τάξης να σταματήσουν και να απομονώσουν τους βίαιους του Black Block. Εμείς, σε ότι μας αφορά, κάναμε την δική μας: τους κυνηγήσαμε και τους αφοπλίσαμε. Ένας από τους δικούς μας κατέληξε στο νοσοκομείο, επειδή του άνοιξε το κεφάλι ένας από τους Tute Nere… Τις εγγυήσεις που είχαμε δώσει τις τηρήσαμε: κατεβήκαμε στο δρόμο άοπλοι, σεβαστήκαμε τις διαδρομές που είχαν υποδειχθεί… Μετά τις βιαιότητες έπρεπε να ακυρώσουμε τη διαδήλωση του Σαββάτου; Τι θα είχε συμβεί αν αφήνονταν ελεύθερα 200.000 άτομα; Και δεν είναι μόνο αυτό. Χάρη στην αξιοπιστία του GSF, δεν έγινε Φαρ Ουέστ: εκείνη την Παρασκευή το βράδυ, μετά την δολοφονία του Τζουλιάνι, πολλοί ήταν έτοιμοι να βγουν στους δρόμους. Τους πείσαμε να μείνουν στους χώρους διαμονής τους», ( Β. Ανιολέτο, Corriere della Sera, 2 Αυγούστου 2001).

Η μνήμη είναι ένα κομμάτι ουρανού, αλέκιαστο από την υποκρισία και το ψέμα, ένα κομμάτι ουρανού που μπορείς να καρφώνεις τα μάτια σου αχόρταγα, ένα κομμάτι ουρανού που χωρά και θα χωρά για πάντα, όλα εκείνα και όλους εκείνους που αποκλείονται σαν παράσιτα έξω από τα συρματοπλέγματα του κάθε κινήματος. Εκεί μπορείς να αναζητήσεις το «αδύνατο» που έγινε δυνατό, τις ολοκάθαρες ματιές που φεγγίζουν τα μουτζουρωμένα πρόσωπα από τους καπνούς και τα δακρυγόνα, τα  πρόσωπα των αδελφών μας που ομόρφυναν τις πόλεις με ταραχές, φωτιές και οδοφράγματα, που άρπαζαν την επόμενη πέτρα για να την πετάξουν γιατί ήξεραν ότι δεν είχαμε τελειώσει ακόμη…

Εκεί, σ’ αυτόν τον ουρανό αν κοιτάξεις θα καταλάβεις γιατί λέμε ότι δεν υπάρχουν ήρωες, ότι δεν μπορείς παρά να αποστρέφεσαι κάθε είδους πολιτική, κάθε είδους εξουσία. Ανυποχώρητα αναρχικοί, ανυποχώρητα άνθρωποι. Με μια άσβεστη δίψα να καταλάβουμε τα λάθη μας, αλλά και τα λάθη των συντρόφων μας. Με ακλόνητη την πεποίθηση ότι δεν είμαστε «λίγοι», γιατί το πάθος μας για ελευθερία αψηφά το «αδύνατο».

Η εξέγερση του Ιούλη του 2001 στην Γένοβα και η δολοφονία του Τζουλιάνι δεν ήταν ένα πεφταστέρι, που ύστερα από μια σύντομη λαμπερή τροχιά έσβησε στο εξουσιαστικό σκοτάδι και ξεχάστηκε. Είναι από τα γεγονότα που θα φωτίζουν εκείνο, το δικό μας κομμάτι ουρανού που δεν σκοτεινιάζει παρ’ όλη την αγριότητα της ανελευθερίας, παρ’ όλη την κτηνωδία κάθε μικρού ή μεγάλου δυνάστη. Απλά συνεχίζουμε…

«Όταν η πλατεία αντιφεγγίζει από τις φωτιές, όταν τα πρόσωπα μεταδίδουν τη θερμότητα σε νέα πρόσωπα, όταν οι ενδιάμεσοι φεύγουν, τότε μένουμε εμείς και αυτοί. Καθαρός, αιώνιος διαχωρισμός που κάποιους φοβίζει. Γιατί; Η αλήθεια φοβίζει. Τα άκρα συναντιούνται, αλλά όχι για να λειτουργήσουν σε μια φανταστική διαλεκτική συμμαχία αντιθέτων. Μόνο για να προκαλέσουν το αύριο. Να πιέσουν το άγνωστο χρονικό σημείο της γέννησης ή της υποχώρησης. Μου φαίνεται πως τα κτίρια λάμπουν απ’ τις ανταύγειες –Η Ερμού λάμπει, η Μητροπόλεως λάμπει, η Φιλελλήνων λάμπει. Η πλατεία –από εκεί ρίχνουν δακρυγόνα. Γύρω μας αυτοκίνητα, σίδερα, πέτρες, σήματα της τροχαίας, αποκαΐδια. Ανεβαίνουμε ξανά προς την πλατεία –αυτοί υποχωρούν», (H Αόρατη Γραμμή).

ΕΝΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ, Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΗΝ ΓΕΝΟΒΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΕΠΙΚΑΙΡΗ από anarchypress.wordpress.com)

Η υπενθύμιση όσων συνέβησαν στην Γένοβα πριν από εννέα χρόνια –τον Ιούλιο του 2001– δεν αποτελεί κανενός είδους μνημόσυνο, αλλά μέρος μιας συνολικότερης και επίμονης προσπάθειας να μην τυλιχθεί στο πέπλο της λήθης ούτε μία «στιγμή» των κοινωνικών συγκρούσεων και εξεγέρσεων για έναν κόσμο ελεύθερο και ανεξούσιο.

Η επίσημη ιστορία, όπως είναι γνωστό, δεν ανέχεται αυτές τις «στιγμές», αφού οι ειδικοί –ιδίως οι αριστεροί– τις χαρακτηρίζουν παραφωνία ή μια «θλιβερή και αποπροσανατολιστική» παρέκκλιση στους νόμιμους διεκδικητικούς αγώνες ή εκείνους που αποσκοπούν στην συνδιαχείριση των εκάστοτε εκσυγχρονιστικών μοντέλων που προκρίνονται εκ μέρους των κυρίαρχων. Και είναι πράγματι εντυπωσιακή η βούλησή τους να εξαφανίζονται στην κυριολεξία –και μάλιστα όσο πιο γρήγορα είναι δυνατόν– γεγονότα που συντάραξαν άλλοτε την λεγόμενη επικαιρότητα.

Εννέα χρόνια, λοιπόν, μετά έχουμε κάθε λόγο να συνεχίζουμε να «ψηλαφούμε» τι έγινε στην Γένοβα, το μέγεθος και την εμβέλεια της εξεγερτικής αντιπαράθεσης που δόθηκε σε ένα από τα πολλά «στημένα» ραντεβού με τους κυρίαρχους του πλανήτη, λίγο πριν τις επιθέσεις της 11^η Σεπτέμβρη και την έναρξη ή μάλλον τον επανακαθορισμό του επονομαζόμενου πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία με αιχμή το Αφγανιστάν, το Ιράκ και την Τσετσενία.

Έχουμε κάθε λόγο ακόμη, να επανεκτιμούμε την παρουσία του «μαύρου μπλοκ», καθώς η ζωηρή δραστηριοποίηση των αναρχικών ήρθε να σημαδέψει με έναν ανεξίτηλο τρόπο μια σειρά κινητοποιήσεων των πολέμιων της «παγκοσμιοποίησης», αλλά και να φέρει με έναν ιδιαίτερα έντονο τρόπο στο προσκήνιο τις απόψεις και τις πρακτικές τους (και μάλιστα μακριά από τις συνήθεις προβοκατορολογίες) σε μια περίοδο ιδιαίτερα κρίσιμη για τις διαδικασίες ενοποίησης της κυριαρχίας.

Επιμείναμε και επιμένουμε να μιλάμε για διαδικασίες ενοποίησης της κυριαρχίας, γεγονός που επιβεβαιώνεται με τον πιο περίτρανο τρόπο –εκτός των άλλων– και από τα «ευχολόγια» ή τις προτροπές διαφόρων εκπροσώπων της πολιτικής και οικονομικής ελίτ που μιλούν για την «αναγκαιότητα μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης». Θα επιμείνουμε, επίσης, να αναζητούμε ολοένα και περισσότερα χαρακτηριστικά της συμβολής αναρχικών από τον ελλαδικό χώρο σ’ αυτές τις κινητοποιήσεις, της δυναμικής και της εμπειρίας, που έγινε δυνατόν να μεταγγισθεί. Επειδή, οι αναρχικοί από τον ελλαδικό χώρο, που βρέθηκαν στους φλεγόμενους δρόμους της Γένοβας αφ’ ενός δεν αποτελούσαν παρατηρητές των γεγονότων ούτε βρέθηκαν στην Ιταλία για λόγους «επαναστατικού» τουρισμού. Αφ’ ετέρου δεν ανήκαν στους θιασώτες ενός διεθνούς κινήματος που στόχευε σε μια καμπάνια διαγραφής του χρέους των κρατών του λεγόμενου τρίτου κόσμου ή στην φορολόγηση των κερδών των χρηματοπιστωτικών αγορών.

Όσον αφορά εμάς συγκεκριμένα μπορούμε ανενδοίαστα να επισημάνουμε ότι κινητήριος μοχλός της αναρχικής παρουσίας και δράσης στην Γένοβα δεν ήταν η ύπαρξη κάποιων δομών, που οργάνωσαν και συντόνισαν συντρόφους από δεκάδες χώρες, αλλά οι πραγματικές δυνατότητες σύνθεσης που πήγασαν από απόψεις και πρακτικές που δεν αμφιταλαντεύθηκαν ούτε στιγμή ψάχνοντας κινηματικές ισορροπίες, ή την προσφορότερη ένταξη στα αριστερά της αριστεράς και συγκεκριμένα σε μια αντιεξουσιαστική αριστερά (βλ. ιδεολογικό περίβλημα διηπειρωτικών αριστερών συναντήσεων για τους Ζαπατίστας κλπ).

Η παρουσία και η δράση, λοιπόν, αναρχικών απ’ όλο τον κόσμο –τον Ιούλιο του 2001 στην Γένοβα– παραμένει ένα σημαντικότατο γεγονός που έχουμε κάθε λόγο να μην αφήσουμε να ξεθωριάσει. Ούτε φυσικά να παραγκωνισθεί από τις πρόσφατες δικαστικές εξελίξεις σχετικά με την «καταδίκη» αξιωματικών της ιταλικής αστυνομίας για τους κτηνώδεις ξυλοδαρμούς και βασανισμούς διαδηλωτών σε διάφορους χώρους, όπου είχαν καταλύσει. Θα υπενθυμίσουμε, ακόμη, ότι εκτός από την δολοφονία του Κάρλος Τζουλιάνι, στραγγαλισμένη βρέθηκε και μια συνδικαλίστρια στον Πάδο ποταμό, ενώ τραυματίστηκαν 500 διαδηλωτές και έγιναν εκατοντάδες συλλήψεις.

Παραθέτουμε στην συνέχεια μέρος του κειμένου που αναφέρεται στην εξέγερση της Γένοβας από την έκδοση του Αρχείου Κοινωνικών Αγώνων – Αναρχική Αρχειοθήκη, ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΟΙ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ,Από το Άμστερνταμ και το Σιάτλ μέχρι την Γένοβα και την Κοπεγχάγη, όπου συμπεριλαμβάνονται 203 φωτογραφίες κείμενα και χρονικά γεγονότων.

Γένοβα, 20 Ιουλίου

«Σήμερα θα δώσουμε στην εξέγερση πρόσωπο –με τις κουκούλες αποδεικνύουμε την ενότητά μας και με την κραυγή μας στους δρόμους εκφράζουμε την οργή μας προς την απρόσωπη βία της εξουσίας–, διότι οι κουκούλες δεν κρύβουν αλλά αποκαλύπτουν την κοινωνική ταυτότητα, την ενότητα και το στόχο μας».

Από το πρωί με πυρετώδεις ρυθμούς δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές προετοιμάζονται για να κατευθυνθούν, από χώρους στους οποίους έχουν καταλύσει, σε διάφορα σημεία συγκεντρώσεων.

Το Ροζ Μπλοκ, δηλαδή οι ειρηνιστές (Δίκτυο Λίλιπουτ, Δίκτυο εναντίον των G8, Παγκόσμια Πορεία των Γυναικών, Περιβαλλοντική Λίγκα), συγκεντρώνονται στην πλατεία Manin για να κατευθυνθούν στην κόκκινη ζώνη.

Περίπου 15.000 άτομα (οι Τute Bianche, η νεολαία της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, η γαλλική επανίδρυση, η ελληνική επιτροπή για την διαδήλωση της Γένοβας), ξεκινώντας από το στάδιο Carlini θα κατευθυνθούν προς την «κόκκινη ζώνη» κοντά στο σταθμό Μπρινόλε.

Η γαλλική και η ιταλική Attack, η Κομμουνιστική Επανίδρυση, το συνδικάτο των εργατών μετάλλου και άλλες μικρότερες οργανώσεις συγκεντρώνονται στην Πιάτσα Ντάντε, όπου και παραμένουν μέχρι το απόγευμα. Οι συγκεκριμένοι διαδηλωτές το μεσημέρι κατορθώνουν, τελικά, ν’ ανοίξουν τη σιδερένια πύλη που τους χωρίζει από την κόκκινη ζώνη και να εισέλθουν συμβολικά 3 ή 4 απ’ αυτούς. Δέχονται, όμως, επίθεση με αντλίες νερού και δακρυγόνα και απωθούνται.

Δυτικά, στην πλατεία Μοντάνο, συγκεντρώνονται απεργοί εργαζόμενοι, μαζί με αναρχοσυνδικαλιστές της FAI, για να κατευθυνθούν προς την κόκκινη ζώνη, συμβολικά.

Από το χώρο του GSF, στην παραλία, ξεκινά η πορεία του Globalise Resistance προς την «κόκκινη ζώνη» επίσης.

Γύρω στις 12.00, περισσότεροι από 7.000 αναρχικοί, αυτόνομοι, αντιεξουσιαστές και αντιφασίστες (Ιταλοί, Ισπανοί, Έλληνες, Ιρλανδοί, Πολωνοί, Γερμανοί, Άγγλοι, Αμερικάνοι, Γάλλοι κ.ά.), συγκεντρώνονται στην πλατεία Πάολο ντα Νόβι. Το πλακόστρωτο της πλατείας ξηλώνεται. Όλοι, πλέον, είναι οπλισμένοι με όποιον τρόπο είναι δυνατόν. Αρκετοί διαθέτουν αντιασφυξιογόνες μάσκες που αργότερα θα φανεί πόσο χρήσιμες είναι. Τα πρόσωπα καλύπτονται για να φανερωθούν οι εξεγερμένοι, ενώ τα τύμπανα της μπάντας του Σιάτλ ηχούν ασταμάτητα.

Οι COBAS ξεκινούν την πορεία τους κατευθυνόμενοι όχι απευθείας στην «κόκκινη ζώνη», αλλά λοξοδρομώντας για να ενωθούν μ’ ένα ακόμα δικό τους μπλοκ που πλησίαζε.

To Black Block αρχίζει να κατεβαίνει την Corso Torino και πολύ γρήγορα ξεκινά τις επιθέσεις στις δυνάμεις καταστολής και σε κρατικά κτίρια. Με τα πρώτα δακρυγόνα οι συγκρούσεις γενικεύονται και στήνονται οδοφράγματα.

Οι δυνάμεις καταστολής σ’ αυτό το σημείο αναγκάζουν το Black Βlock να χωριστεί σε δύο βασικά τμήματα, αλλά και μικρότερες ομάδες.

Το ένα τμήμα κατευθύνεται αρχικά προς το Forum μέσω της Corso Torino για να συνεχίσει αργότερα τη διαδρομή του παραλιακά, ενώ το άλλο, συνοδευόμενο από τους τυμπανιστές του Σιάτλ, βόρεια, για να καταλήξει περίπου στις έξι το απόγευμα στις φυλακές Marasi, στις οποίες και προκαλούνται σοβαρές καταστροφές παρά τους πυροβολισμούς που δέχονται, από τους μπάτσους, οι αγωνιστές που επιτίθενται σ’ αυτές.

Το τμήμα που κατευθύνθηκε προς την παραλία αποτελείται από 2.000 περίπου αναρχικούς, οι οποίοι αργότερα αυξάνονται, ενώ μέσα σ’ αυτούς βρίσκεται και ένα σημαντικό κομμάτι από συγκρουσιακούς COBAS.

Στην Corso Torino, λοιπόν, στήνονται τα πρώτα οδοφράγματα, ενώ παράλληλα δέχονται επιθέσεις και πυρπολούνται πολλά υποκαταστήματα τραπεζών, κρατικά κτίρια, η περιφερειακή διοίκηση των καραμπινιέρων, αντιπροσωπείες αυτοκινήτων και μεγάλες επιχειρήσεις.

Οι συγκρούσεις στους γύρω δρόμους διαρκούν πάνω από 2 ώρες. Κάτω από την πίεση των καραμπινιέρων ο κόσμος υποχρεώνεται να υποχωρήσει προς την περιοχή του Forum.

Η είσοδος του Forum οχυρώνεται από τους COBAS οι οποίοι μαζί με τους αναρχικούς προετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν την επίθεση των μπάτσων. Ακόμα και τότε, πολλές ομάδες αγωνιστών βγαίνουν από το χώρο του Forum, στήνουν οδοφράγματα, πυρπολούν τράπεζες, πραγματοποιούν επιθέσεις στους καραμπινιέρους και επιστρέφουν. Αυτό διαρκεί τουλάχιστον μία ώρα, οπότε και οι κατασταλτικές δυνάμεις κάνοντας συνεχή χρήση δακρυγόνων ετοιμάζονται να εισβάλουν. Έτσι, αποφασίζεται η αποχώρηση προς την παραλιακή οδό, ώστε να σπάσει ο κλοιός των μπάτσων.

Αμέσως μόλις αποχωρεί ο κόσμος, ένα ερπυστριοφόρο της αστυνομίας εισβάλλει στο χώρο γκρεμίζοντας τα οδοφράγματα, ενώ διμοιρίες καραμπινιέρων ξυλοκοπούν και συλλαμβάνουν όποιον έχει παραμείνει στο Forum.

Ο κόσμος βγαίνει στον παραλιακό δρόμο και πορεύεται πραγματοποιώντας νέες επιθέσεις σε τράπεζες και αντιπροσωπείες αυτοκινήτων. Αυτό συνεχίζεται για πολλά χιλιόμετρα, ώσπου, από ένα σημείο και μετά, ακολουθείται διαδρομή που οδηγεί και πάλι στο κέντρο της πόλης. Εκεί, μετά από αρκετή ώρα, οι εξεγερμένοι συναντούν απέναντί τους καραμπινιέρους με δύο κλούβες και αρχικά προφυλάσσονται από τα πολλά δακρυγόνα που εκσφενδονίζονται –λίγο πάνω– απ’ τα κεφάλια τους. Ένα avanti όμως, που δονεί την ατμόσφαιρα, οδηγεί περίπου 1.000 άτομα πάνω στους μπάτσους. Αυτοί με τη σειρά τους μπαίνουν όπως-όπως στις κλούβες, προσπαθώντας να διαφύγουν.

Όχι όμως όλοι. Μια κλούβα μπλοκάρεται από διαδηλωτές, που ανοίγουν τις πόρτες της και, αφού αναγκάζουν τους επιβάτες της να κατέβουν κακήν-κακώς, την παραδίδουν στις φλόγες… Κατά τη διάρκεια αυτής της επίθεσης ακούγονται και πυροβολισμοί από την πλευρά των μπάτσων.

Η ξέφρενη πορεία των εξεγερμένων συνεχίζεται με επιθέσεις σε τράπεζες, πολυτελή αυτοκίνητα, σούπερ-μάρκετ (όπου ο κόσμος απαλλοτριώνει αγαθά και τα μοιράζει στον καθένα που περνούσε από εκεί), ενώ λίγο αργότερα κοντά στο στάδιο Carlini μία ομάδα εισέρχεται σε ένα parking ιδιωτικής εταιρίας security και, αφού σπάζει τις κάμερες που είναι τοποθετημένες στις πόρτες, πυρπολεί 7 αυτοκίνητα. Ομάδα διαδηλωτών εισέρχεται σε βενζινάδικο, απαλλοτριώνοντας βενζίνη και άλλα εύφλεκτα υλικά, που χρησιμοποιούνται στις επιθέσεις ή στα οδοφράγματα τα οποία στήνονται συνεχώς κατά μήκος της διαδρομής, ώστε να εμποδιστεί μια ενδεχόμενη επέλαση των καραμπινιέρων.

Μετά από μια διαδρομή δεκάδων χιλιομέτρων, ο κόσμος προσεγγίζει την Corso Gastaldi, έναν κεντρικό και ανηφορικό δρόμο, ο οποίος μπορεί να θεωρηθεί προέκταση της Corso Europa. Το μπλοκ το οποίο ήταν σχηματισμένο μέχρι εκείνη την ώρα αρχίζει να δίνει τη θέση του σε μικρότερες ομάδες, που σκορπίζονται προς διάφορες κατευθύνσεις. Στο βάθος του δρόμου διακρίνονται καπνοί, αποτέλεσμα των σφοδρών συγκρούσεων που μαίνονται παντού.

Ας γυρίσουμε, όμως, στην πορεία των Tuti Bianche που είχε αναχωρήσει από το γήπεδο Carlini τουλάχιστον μιάμιση ώρα μετά από την έναρξη των συγκρούσεων. Μια πορεία τουλάχιστον 15.000 άτομων, από τα οποία αρκετές χιλιάδες με αμυντικό εξοπλισμό: κράνη, ατομικές ασπίδες, αλλά και μεγάλες κυλιόμενες, γάντια για τα δακρυγόνα και πυροσβεστήρες, αντιασφυξιογόνες μάσκες, αφρολέξ και μαξιλαράκια για το σώμα.

H πορεία καταλαμβάνει τη μεγάλη λεωφόρο Corso Castaldi-Via Tolemaide για να φτάσει στην κόκκινη ζώνη – πράγμα που όμως δεν πετυχαίνει, αφού ανακόπτεται κοντά στην Piazza Brignole, περιοχή στην οποία είχαν ήδη προηγηθεί συγκρούσεις με ομάδες του Black Block.

Τι δεν πήγε, λοιπόν, καλά για την ηγεσία των Τ.Β.; «Όλα ξεκίνησαν με την επιδρομή στην πορεία μας των πρώτων μελών του Black Block, που τα σταμάτησαν και αφόπλισαν όχι οι αστυνομικοί, αλλά οι Τ.Β. Οι Digos (ειδικές κατασταλτικές μονάδες) μας ζήτησαν να σταματήσουμε για να ελέγξουν τη διείσδυση των αναρχικών, αλλά στην πραγματικότητα δεν ήθελαν κάτι τέτοιο: μπλόκαραν την πορεία και ξεκίνησαν οι πρώτες συγκρούσεις… Μιλήσαμε με κάποιους Digos που γνωρίζαμε, λέγοντάς τους ότι η πορεία έπρεπε να ανασυνταχθεί και να αφεθεί να φτάσει μέχρι την κόκκινη γραμμή όπως είχε συμφωνηθεί με το GSF. Μου απάντησαν ότι, αν η πορεία έφτανε στην κόκκινη ζώνη, οι δυνάμεις της τάξης δεν θα μπορούσαν “να διαχειριστούν την επίθεση” 15.000 ατόμων. Αλλά δεν υπήρχε κάποια επίθεση για να διαχειριστούν: είχε συμφωνηθεί να υπάρξει μια συμβολική χειρονομία από τους Τ.Β., τους αρκούσε να φτάσουν στα πέντε εκατοστά από την κόκκινη ζώνη… Αλλά δεν ήταν δυνατή καμία επικοινωνία. Η διαταγή, προφανώς, ήταν να εμποδιστούν οι Τ.Β. να πλησιάσουν, να επιτεθεί πρώτη η αστυνομία. Η πλατεία Μπρινιόλε (κίτρινη ζώνη) ήταν το πεδίο που θα δινόταν η μάχη. Στο μεταξύ η πορεία ήταν πλέον εκτός ελέγχου και από τους ίδιους τους Τ.Β.» (Il Manifesto, 22 Ιουλίου 2001, συνέντευξη της Luana Zanella, βουλευτίνας των Πρασίνων).

Οι πρώτες γραμμές των Τ.Β. με τις μεγάλες ασπίδες και σε σχηματισμό χελώνας, αντέχουν για αρκετό διάστημα στην καταιγιστική επίθεση με δακρυγόνα με μικρές υποχωρήσεις και προωθήσεις.

Οι συγκρούσεις γενικεύονται για ώρες, καθώς στην περιοχή βρίσκονται ομάδες του Black Block, που δίνουν το έναυσμα για σκληρές μάχες σε πλαϊνούς δρόμους με τους καραμπινιέρους που προσπαθούν να διεμβολίσουν τους συγκεντρωμένους.

Ολόκληρη η περιοχή πνίγεται στα δακρυγόνα.

Μια κλούβα των μπάτσων καίγεται σε κοντινό δρόμο, ενώ στην κοντινή Piazza Alimonda, σε μια παρόμοια επίθεση των διαδηλωτών, πέφτει νεκρός από πυροβολισμούς ο Κάρλο Τζουλιάνι.

Ο Τζουλιάνι, επιτιθέμενος μ’ ένα πυροσβεστήρα σ’ ένα τζιπ με καραμπινιέρους, δολοφονείται με δύο σφαίρες στο κεφάλι. Στη συνέχεια, το τζιπ περνάει δύο φορές πάνω από το σώμα του νεκρού αγωνιστή. Οι ομάδες των συντρόφων του, που στέκονται γύρω από το σώμα του, απωθούνται από τα κτήνη που απαρτίζουν τις ιταλικές κατασταλτικές δυνάμεις.

Αργότερα γίνεται γνωστό ότι στα σύνορα με τη Γαλλία δολοφονείται και μια Γαλλίδα διαδηλώτρια.

Οι Τ.Β. σαλπίζουν υποχώρηση και επιστροφή στο στάδιο Carlini, προσπαθώντας ταυτόχρονα, ακόμα και την ώρα που υποχωρούν, να καταστείλουν, όσους προσπαθούν με οδοφράγματα να σταματήσουν την επέλαση των θωρακισμένων φορτηγών των καραμπινιέρων.

Το βράδυ το Carlini περικυκλώνεται, όπως είχε συμβεί την προηγούμενη μέρα στο κέντρο Pinelli και στο στάδιο Menzo.

Εδώ θα επιστρέψουμε στο άλλο βασικό τμήμα του Βlack Block, που συνοδεύτηκε από τους τυμπανιστές του Σιάτλ, μετά την αρχική επίθεση των καραμπινιέρων στην Corso Torino και κατέληξε στην περιοχή όπου βρίσκονται οι φυλακές Marasi. Έχουμε ήδη πει, ότι αυτό το μεγάλο τμήμα κινήθηκε προς το Βορρά. Οι εξεγερμένοι που πορεύονται με το συγκεκριμένο τμήμα, αρχίζουν να αναποδογυρίζουν και να πυρπολούν πολυτελή αυτοκίνητα. Επιτίθενται, επίσης, σε αστυνομικό τμήμα με βόμβες μολότοφ και πέτρες, με αποτέλεσμα να βρεθούν αντιμέτωποι με τις κάννες των πιστολιών των μπάτσων που τους σημάδευαν από τα παράθυρα του κτιρίου τους και οι οποίοι δεν διστάζουν να πυροβολήσουν, – ευτυχώς, χωρίς αποτέλεσμα.

Στη συνέχεια, γίνονται επιθέσεις σε ταχυδρομεία και τράπεζες που πυρπολούνται, ενώ οι καραμπινιέροι αδυνατούν, για την ώρα, να πλησιάσουν δεχόμενοι μολότοφ και πέτρες, αλλά και εξ αιτίας τού ότι οι εξεγερμένοι ταμπουρώνονται για ώρα σε ανηφορικό σημείο, από το οποίο είναι αδύνατον να τους απωθήσουν. Η πορεία, όμως, συνεχίζεται κάτω από τους ασταμάτητους ήχους των τυμπάνων προς το κέντρο της πόλης. Δεκάδες πολυτελή αυτοκίνητα γίνονται φλεγόμενα οδοφράγματα, καταστρέφονται τράπεζες, αντιπροσωπείες αυτοκινήτων, ανοίγονται σούπερ-μάρκετ από τα οποία απαλλοτριώνεται οτιδήποτε συνιστά εύφλεκτο υλικό, ενώ μοιράζονται και τοποθετούνται στο δρόμο κάθε είδους αγαθά. Οι αναρχικοί, εξεγερμένοι νεολαίοι κ.ά. περνώντας κυριολεκτικά διά πυρός και σιδήρου τη Γένοβα, κατευθύνονται πια, προς την περιοχή των φυλακών Marasi, έχοντας αφήσει πίσω τους, δρόμους που καλύπτονται από πυκνούς καπνούς.

Εκεί βρίσκονται παρατεταγμένες δυνάμεις των καραμπινιέρων στις οποίες και γίνεται επίθεση με βροχή από ξύλα, πέτρες, μολότοφ, ενώ στήνονται πρόχειρα οδοφράγματα. Ταυτόχρονα πολλοί αρχίζουν ν’ ανεβαίνουν τα, τουλάχιστον, 200 σκαλιά που οδηγούν σε περιοχή που προσέγγιζε την «κόκκινη ζώνη». Οι δυνάμεις των καραμπινιέρων, και παρά τη χρήση πυροβόλων όπλων, ύστερα από επίμονες επιθέσεις αναγκάζονται να υποχωρήσουν. Οι εξεγερμένοι βρίσκονται ακριβώς μπροστά από τα διοικητικά κτίρια των φυλακών, απ’ όπου πολύ γρήγορα αρχίζουν να βγαίνουν μαύροι καπνοί.

«Μπροστά μας βρισκόταν μια μεγάλη πλατεία, το μέρος πολύ ανοιχτό, πλάτη είχαμε τα σκαλιά, μπροστά μας οι φυλακές, αλλά πριν απ’ αυτές καραμπινιέροι με κλούβες. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην τους χτυπήσουμε μέχρι να φύγουν, ας είχαν όπλα. Το μισητό κτίριο που βρισκόταν πίσω τους σκεφτόμασταν μόνο… Μια, δυο, τρεις επιθέσεις με πέτρες και κοκτέιλ μολότοφ. Υποχωρούν, μπαίνουν στις κλούβες και φεύγουν κυνηγημένοι. Φτάνουμε, ακριβώς απ’ έξω από τις φυλακές. Ανάβουμε τα μπουκάλια, σχεδόν όλα όσα είχαμε και μετά βροχή από πέτρες… Μαύροι καπνοί τυλίγουν τα μπουντρούμια… Αλλά και πάλι δε φεύγουμε, παρότι έχουμε μείνει λιγότεροι. Ξαναπετάμε πέτρες…

Αν μπορούσαμε, δε θα φεύγαμε μέχρι να τις γκρεμίσουμε…».

Αφού εγκατέλειψαν και οι τελευταίοι τον συγκεκριμένο χώρο, ακολουθώντας την ίδια ανοδική πορεία, το σημαντικό αυτό τμήμα του Βlack Block δίνει τη θέση του σε μικρότερες ομάδες. Ομάδες που προσπαθούν να προσεγγίσουν την «κόκκινη ζώνη», απ’ αυτό το σημείο, δίνοντας μάχες με τις κατασταλτικές δυνάμεις στους στενούς ανηφορικούς δρόμους, στήνοντας οδοφράγματα, άλλοτε υποχωρώντας ή και άλλοτε προχωρώντας και πυρπολώντας αυτοκίνητα, ενώ συναντιούνται και με ομάδες του ροζ μπλοκ, οι οποίοι τους υποδέχονται με τα βαμμένα άσπρα χέρια τους …ψηλά!!!

Η ώρα είναι περίπου έξι το απόγευμα, και από πολλά σημεία την πόλης βγαίνουν καπνοί, ενώ τα ελικόπτερα πετούν ασταμάτητα…

Η Γένοβα καίγεται απ’ άκρη σ’ άκρη.

Οι οδομαχίες, παρ’ όλ’ αυτά, συνεχίζονται γύρω από την «κόκκινη ζώνη», αλλά και σε πολλά διαφορετικά σημεία της πόλης.

Ομάδες αναρχικών και εξεγερμένων νεολαίων ανασυγκροτούνται και στήνουν συνεχώς νέα οδοφράγματα, μετακινούμενοι διαρκώς, μέχρι που βραδιάζει.

https://www.youtube.com/watch?v=G4hfpBLGUlg&w=420&h=315