Λάβαμε 07/05/2019
Πρώτη Μάη! Μέρα ορόσημο της πάλης για την ταξική χειραφέτηση των από κάτω. Μέρα μνήμης και αγώνα για το Αναρχικό κίνημα διεθνώς. Μέρα ανάχωμα, στην επέλαση του κράτους και του κεφαλαίου. Μέρα απεργίας!
133 χρόνια μετά την συγκέντρωση των εκατό χιλιάδων εργατών στο Σικάγο,με τους Αναρχικούς να πρωτοστατούν, και με σύνθημά της το ” οκτώ ώρες δουλειά, οκτώ ώρες ανάπαυση και οκτώ ώρες ύπνο” και εβδομηνταπέντε χρόνια μετά την θυσία των διακοσίων Κομμουνιστών ηρώων του λαού μας στην Καισαριανή από το ναζιστικό απόσπασμα (εμείς διακρίνουμε ηρωισμό στην επαναστατική παράδοση,αναγνωρίζουμε πρότυπα ήθους και ανιδιοτέλειας, καθώς και φωτεινούς φάρους που δείχνουν τον δρόμο – ξεκάθαρα) καλούμαστε σε μια περίοδο εσωστρέφειας και απογοήτευσης για το κίνημα,από την ίδια την συγκυρία, να επανανοηματοδοτήσουμε τους αγώνες απ’ το παρελθόν στο εδώ και το τώρα.
Καλούμαστε να υπερασπιστούμε όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις, και το οκτάωρο φυσικά, που τα όρνια της αστικής τάξης, υπό την αιγίδα του κράτους, αρπάζοντας όλες τις ευκαιρίες που τους έδωσε η καπιταλιστική κρίση ισοπέδωσαν μέσα σε λίγα χρόνια, κάνοντάς τες πολυτέλεια πλέον για την εργατική τάξη.
Καλούμαστε επίσης, να σταθούμε τείχος απέναντι στο φασισμό που σηκώνει ξανά κεφάλι σε όλο τον κόσμο. Να τσακίσουμε κάθε λογής φασίστα και κοινωνικό κανίβαλο σε όλο το κοινωνικοπολιτικό πεδίο και σε κάθε επίπεδο για να τους ξαναστείλουμε εκεί που ανήκουν, στην δυσοσμία των πιο μολυσματικών βόθρων της ανθρώπινης ιστορίας.
Το πρωτομαγιάτικο κάλεσμα συγκέντρωσης όσων αφορά την περιοχή μας, και φέτος, δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί αλλού, παρά στην εργατούπολη του Άργους. Αν θέλαμε να κάνουμε πασαρέλα σε γραφικά στενάκια τουριστικών περιοχών για να ψυχαγωγήσουμε καταναλωτές και εκδρομείς για να καταλήξουμε να “πιάνουμε τον Μάη” στην παραλία, σαν το συστημικό συνδικαλισμό των διαφόρων Παναγόπουλων προφανώς, ιδεολογικά και κυρίως αξιακά, θα ανήκαμε κάπου αλλού.
Στήσαμε την μικροφωνική ,τα πανό και τις σημαίες μας στο Εργατικό κέντρο γιατί θέλουμε να τονίσουμε πως δεν αποποιούμαστε τα εργατικά κέντρα, αλλά μόνο τον εκφυλισμό και την αλλοτρίωση που εδρεύει, καθώς και τις πολιτικές που εφαρμόζονται μέσα σε αυτά. Για να θυμηθούμε ξανά τα λόγια του Αναρχικού προπαγανδιστή Εμίλ Πουζέ που γράφει από τον 19ο αιώνα : “στόχος των συνδικάτων είναι η διεξαγωγή πολέμου ενάντια στα αφεντικά”, και όχι οι καριέρες των διάφορων ρεφορμιστών και οι κολεγιές τους με το κράτος, τους τραπεζίτες και τους βιομηχάνους η τους εφοπλιστές…
Για να αναλογιστούμε και πάλι την διαπίστωση του χαρισματικού Αναρχικού συνδικαλιστή Φερνάν Πελλουτιέ, όταν μαζί με τους συντρόφους του οργάνωναν τα πρώτα εργατικά κέντρα στην Γαλλία του 1887 τονίζοντας με τον ενθουσιασμό που τον διέκρινε: “Aυτό που λείπει απ’ τον εργάτη, είναι η γνώση της δυστυχίας του”.
Έχουμε κατά νου εργατικά κέντρα ως χώρους αλληλεγγύης για τους μαχόμενους προλετάριους και αγωνιστές, ως χώρους στήριξης ανέργων, άπορων και περιθωριοποιημένων. Αντιλαμβανόμαστε την λειτουργία τους μόνο ως πραγματικά κέντρα αυτομόρφωσης και εκπαίδευσης των από κάτω. Ως πυρήνες πρότυπα, που θα αντανακλούν στο σήμερα την κοινωνία για την εργαζόμαστε ώστε να χρησιμεύσουν και στην μελλοντική αναδιοργάνωσή της. Ως κέντρα μελέτης, που οι καταπιεσμένοι θα μπορούν να συνδιαμορφώσουν την πολιτική τους, θα μπορούν να αναλύουν την κατάσταση και τα προβλήματά τους μέχρι να μπορέσουν να σταθούν και ικανοί για την απελευθέρωση που δικαιούνται. Πάνω απ όλα όμως, έχουμε εργατικά κέντρα κατά νου, ως κέντρα οργάνωσης της ταξικής πάλης, οριζόντιες δομές, με αντιεραρχικό όσο και μαχητικό χαρακτήρα. Με τέτοιες σκέψεις κατά νου, ανοίγουν οι ορέξεις μας όταν βρισκόμαστε έξω από το εργατικό κέντρο, και οι σκέψεις είναι για να πραγματώνονται,
Η συγκέντρωση πλαισιώθηκε από σαράντα συντρόφισσες και συντρόφους. Διαβάστηκαν και μοιράστηκαν κείμενα από τις τοπικές ελευθεριακές συλλογικότητες (ΑΣΑ Lupus, Γκατζούρα, στέκι Μάτσαλης) αλλά και από ανένταχτα άτομα. Επίσης, ανταποκριθηκαν στο κάλεσμα μας οι “Σειρήνες”, οι σύντροφοι/ισσες μας από την Κόρινθο. Υπήρξε η απαιτούμενη ζύμωση και το πρόσημο μόνο θετικό μπορεί να χαρακτηριστεί.
Ο ταξικός αγώνας περικλείει κάθε αγώνα για χειραφέτηση και απελευθέρωση όπως τον αντιλαμβανόμαστε και έχουμε επισημάνει και στο κείμενο ιδρυτικής μας διακήρυξης. Είναι διαρκής ,καθημερινός και μακροχρόνιος. Για να στεφτεί με αποτελεσματικότητα και επιτυχία θεωρούμε πως πρέπει να ναι και ανυποχώρητος στις διεκδικήσεις του ως την παύση κάθε είδους εκμετάλλευσης από άνθρωπο σε άνθρωπο και την συντριβή του καπιταλισμού και κάθε είδους εξουσίας. Ως την αταξική κοινωνία.
Υγ : Κύριοι της γσεε και της αδεδυ, θα ήταν σοφή επιλογή κατά την γνώμη μας να μην χρησιμοποιείτε την λέξη βία όταν αναφέρεστε στα συνδικάτα βάσης. Βία είναι ο ένας στους δύο άνεργους νέους και η επισφαλή εργασία του 54%.Βία είναι η καθημερινή ταπείνωση στους χώρους εργασίας υπό τον μόνιμο εκβιασμό της ανεργίας, η τρομοκρατία από τα αφεντικά με τις πλάτες του κράτους και τα φασιστικά βρωμόχερα που απλώνονται σε εργάτες και πρόσφυγες. Βία είναι οι χιλιάδες αυτόχειρες και οι παραγκωνισμένοι άστεγοι της τάξης μας. Βία είναι τα υποσιτισμένα παιδιά του προλεταριάτου, τα “αόρατα” ορφανά που αφήνουν πίσω τους στα εργατικά ατυχήματα για σας, δολοφονίες για εμάς, για τις κοιλιές των αστών. Βία είναι η καταστολή του κράτους ενάντια σε κάθε μας διεκδίκηση, οι συνθήκες εργασίας των μεταναστών αδερφών μας στα κάτεργα και στα χωράφια. Βία εν ολίγοις, υπηρετικό προσωπικό της μπουρζουαζίας, ήταν όσα συνέβαιναν τόσα χρόνια και σεις είτε παραμένατε άπραγοι είτε γινόσασταν η τροχοπέδη των από κάτω, “σκάβοντας” κάτω από τα πόδια κάθε μαχητικού αγώνα των εργατών. Αργά ανακαλύψατε την “βία στα συνδικάτα” και είναι ακόμα πιο αργά θρασύτατοι, για να μας κάνετε και υποδείξεις.
ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΒΑΣΗΣ – ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΙ ΑΓΩΝΕΣ – ΑΝΤΙΕΡΑΡΧΙΚΕΣ ΔΟΜΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΘΕΣΗ
ΑΠΟ ΤΑ ΒΟΥΝΑ ΤΗΣ ΤΣΙΑΠΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΝΤΟΝΙΑ ΤΗΣ ΡΟΖΑΒΑ ΩΣ ΤΙΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ,
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
ΖΗΤΩ Η ΠΡΩΤΗ ΜΑΗ
Αυτοοργάνωση Αναρχικών Κομμουνιστών Αργολίδας
Μέλος της Αναρχικής Ομοσπονδίας
