Αθήνα: Σχετικά με τις 6 Δεκέμβρη

0
205

Λάβαμε 05/12/2019

Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου το 2008 για κάποια από εμάς ήταν η πρώτη επαφή με εξεγερσιακές πρακτικές και αναρχικό, ελευθεριακό λόγο, ανεξαρτήτως του σε ποιο βαθμό συμμετείχαμε στην εξέγερση. Η δολοφονία έγινε μέσα στη συνθήκη γενικευμένης διάλυσης του πρώτου χρόνου της κρίσης. Οι ιστορικές αυτές συγκυρίες, που γενικά θεωρήθηκε ότι έτσι κι αλλιώς θα οδηγούσαν σε μια μαζική εξέγερση, με την συγκεκριμένη δολοφονία να αποτελεί την αφορμή, επαναλήφθηκαν, με διαφορετικές μορφές αλλά παρόμοια πυρηνικά χαρακτηριστικά (πχ περίοδος του δημοψηφίσματος, το άνοιγμα των στρατοπέδων συγκέντρωσης και η συνεχιζόμενη κρατική καταστολή) χωρίς όμως να οδηγηθούμε σε παρόμοια εξέγερση. Έτσι μετά την ανοιχτότητα του Δεκέμβρη ίσως έγινε ευρύτερα αντιληπτό από πολιτικοποιημένα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας ότι αυτή είναι δομικά συντηρητική και πώς η κοινωνική απεύθυνση πέφτει στο κενό, ειδικά από την στιγμή που ο φασιστικός κίνδυνος έγινε κανονικότητα ως η πιο αντιδραστική μορφή της Κυριαρχίας, της αλληλοδιαπλοκής δηλαδή των συστημάτων καταπίεσης, αλλά και μετά την αρπαγή του αγώνα από τους αριστερούς κηδεμόνες. Όσα έχουμε βιώσει μέσα στον ευρύτερο χώρο των κινημάτων μετά το ’08 είναι απογοητευτικά: κινήματα μη συμπεριληπτικά, με αντιλήψεις ανωτερότητας και άρνηση της ύπαρξης των προνομίων δεν μπορούν να συνυπάρξουν με μια σταθερή μαζική αντίσταση.

Με λίγα λόγια παρατηρούμε την έντονη αντίθεση ανάμεσα στην γενικευμένη κρατική βία και στην επιλεκτική αλληλεγγύη ανάλογα με τις ταυτότητες των ανθρώπων που δολοφονούνται. Από την μία το κράτος συστηματικά δολοφονεί και καταπιέζει ανθρώπινα και μη ζώα, στις πόλεις, στους χώρους εργασίας, σε δάση, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, σε σφαγεία. Από την άλλη δεν αντιμετωπίζεται κάθε περίπτωση με τα ίδια αντανακλαστικά από το κίνημα αλληλεγγύης. Χαρακτηριστικά, όταν δολοφονήθηκε ο Ζακ Κωστόπουλος από μπάτσους, φασίστες και αφεντικά, πολλά από εμάς περιμέναμε πως θα υπάρξουν μαζικές δράσεις αντίστασης, αν όχι ένας ακόμη Δεκέμβρης. Όμως από τις πρώτες μέρες της δολοφονίας ήταν ξεκάθαρο πως δεν υπήρχε καμία ελπίδα να ζήσουμε μια νέα εξέγερση ούτε να αντισταθούμε στους δρόμους μαζικά.

Πολλά έχουν γραφτεί για τις ανοιχτές διαδικασίες που ακολουθήσαν τη δολοφονία, ίσως όμως το πιο σημαντικό που δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ είναι το ότι έγινε απόλυτα αντιληπτό πως η πλειονότητα του α/α χώρου δεν έχει καμία όρεξη να ασχοληθεί ουσιαστικά και αλληλέγγυα όταν πρόκειται για υποκείμενα που έχουν επιλέξει να δώσουν τον αγώνα τους από διαφορετικούς πολίτικους χώρους και έχουν ταυτότητες που δεν αφορούν την αντραναρχική ανάλυση. Απέναντι σε άλλη μια κρατική δολοφονία τα κινήματα στην Αθηνά φάνηκε πως βρίσκονται σε μια διαδικασία κανονικοποίησης του μισογυνισμού, της ισλαμοφοβίας, της άρνησης ύπαρξης προνομίων, της τρανσφοβίας, της ομοφοβίας και της ναρκοφοβίας. Η αντίσταση έσβησε πριν ακόμα βρεθεί στο δρόμο και το κενό που άφησαν τα α/α κινήματα γέμισαν ΜΚΟ και ψευτοαυτοοργανωμένες ομάδες που συνεργάζονται μαζί τους. Χειρότερη ήταν η αντίδραση του α/α χώρου μετά την δολοφονία του Εμπουκά Μαμασουμπέκ, ο οποίος ξυλοκοπήθηκε από μπάτσους στο Μοναστηράκι και μεταφέρθηκε στο ΑΤ Ομόνοιας, όπου και δολοφονήθηκε, ενώ οι μπάτσοι προσπαθούσαν επί δύο μέρες να συγκαλύψουν και να αποκρύψουν την δολοφονία του. Ουσιαστικά δεν υπήρξε μεγάλη αντίδραση στον δρόμο, παρά μόνο δυο-τρεις δράσεις και κάποια κείμενα. Παρόμοιες περιπτώσεις δολοφονίας μαύρων μεταναστών φυλακισμένων που δολοφονούνται και οι μπάτσοι υποστηρίζουν ότι πρόκειται για αυτοκτονίες ή ατυχήματα υπάρχουν πάρα πολλές (στην Γερμανία η περίπτωση του Oury Jalloh) και άλλες που δεν θα μαθευτούν ποτέ. Παραδειγματικές είναι οι προσπάθειες και οι αγώνες άλλων κινημάτων παγκοσμίως να μην περάσουν αυτές οι δολοφονίες μαύρων σωμάτων στη λήθη.

Σε πολλά από εμάς μένει η απορία γιατί η δολοφονία του Αλέξη οδήγησε σε μια εξέγερση ενώ άλλες κρατικές δολοφονίες, όπως του Ζακ, του Εμπουκά και τόσων προσφύγων και μεταναστών όχι, ειδικά όταν είναι αντιληπτό πως η συνθήκη παραμένει ίδια και αλλάζει μονάχα η διαχείρησή της. Για μας συγκεκριμένα αυτή η συνθήκη είναι η άγρια καταστολή και συντονισμένη επίθεση της Κυριαρχίας σε υπονομιακές ομάδες κατά τη διάρκεια μιας κρίσης σε όλα τα επίπεδα του κοινωνικού. Όπως προαναφέραμε θεωρούμε πως δεν υπάρχει διαφορά, αυτή η συνθήκη είναι μια μονιμότητα καθώς οι κρίσεις είναι δεδομένες και δομικές για τον τεχνοκαπιταλισμό και το κράτος. Βέβαια, τα υποκείμενα που αναφέρθηκαν πιο πάνω έχουν πολλές διαφορές σε σχέση με τον Γρηγορόπουλο. Ο Εμπουκά ήταν ένα ενήλικο μαύρο άτομο, πρόσφυγας που δολοφονήθηκε μέσα στο Α.Τ Ομόνοιας. Λίγα μέτρα πιο κάτω δολοφονήθηκε ο Ζακ, ενήλικας λευκός, ακτιβιστής και γνωστό μέλος των λοατκια+ κοινοτήτων. Θεωρούμε ότι ταυτοτικές διαφορές όπως η ηλικιακή έπαιξαν μεγάλο ρόλο στο κοινωνικό θυμικό και ήταν παράγοντας στην μαζικότητα της εξέγερσης. Οι ενήλικοι θάνατοι είναι πάντα πιο κανονικοποιημένοι, ενώ τα παιδιά περιβάλλονται και με συμβολικά στοιχεία αθωότητας και έτσι γίνεται πιο εύκολα μια επίκληση στο θυμικό. Σημαντικός παράγοντας ήταν επίσης η αστική γεωγραφία, ενώ δηλαδή ο Γρηγορόπουλος δολοφονήθηκε μέσα στα Εξάρχεια, σε μια περιοχή που το έκανε πιο εύκολο ο α/α χώρος να αντιμετωπίσει την δολοφονία ως επίθεση, οι άλλοι δύο θάνατοι έγιναν στην Ομόνοια, σε μια περιοχή «υποβαθμισμένη» όπου βρίσκονται όσα άτομα σπρώχνονται στα περιθώρια από την κανονικότητα. Φυσικά ένας από τους πιο σημαντικούς παράγοντες υπήρξε η ρατσιστική ιεράρχηση και διαφορά ανάμεσα σε λευκό και μαύρο σώμα, σε άτομα που έχουν ή όχι την ιθαγένεια. Άλλοι παράγοντες που οδήγησαν στην «συγκρατημένη» αλληλεγγύη απέναντι στον Εμπουκά και τον Ζακ ήταν το προφίλ ανομίας τους που κατασκευάστηκε: ο Ζακ ως κλέφτης και «πρεζάκι», ο Εμπουκά ως παραβατικός μικροπωλητής.

Θεωρούμε επίσης σημαντικό να αναφερθούμε στην γενικευμένη και οργανωμένη δολοφονία μη ανθρώπινων ζώων από τον τεχνοκαπιταλισμό και το κράτος, σε σφαγεία, σε εκτελέσεις όσων μπόρεσαν να δραπετεύσουν, στην συστηματική καταστροφή δασών και την συνακόλουθη άμεση ή έμμεση δολοφονία όσων ζουν εκεί. Παρά την καθημερινή και συστηματική αυτή μορφή κρατικής/καπιταλιστικής δολοφονίας, αλλά και τα πολυάριθμα “μεμονομένα” περιστατικά βίας και κακοποίησης μη ανθρώπινων ζώων από νοικοκυραίους, υπάρχει συστηματική ελάχιστη ως μηδενική αντίδραση.

Όπως και το 2008 έτσι και σήμερα το κράτος και το κεφάλαιο συνεχίζουν να προπαγανδίζουν πως βρίσκονται σε κρίση, συνεχίζουν να απειλούν πως, αν δεν υπάρξει συμμόρφωση, θα υπάρξει τιμωρία. Τα μέσα κεφαλαιοκρατικής προπαγάνδας παραπληροφορούν, όπως τότε για τη δολοφονία του Αλέξη, έτσι και τώρα για τη δολοφονία του Ζακ, του Εμπουκά και τόσων άλλων, με μονταζιέρες, λόγους μίσους και φοβικότητας, σε μια άνευ προηγουμένου λύσσα να φορτώσουν στα δολοφονημένα αδικήματα και ανομίες. Την ίδια ρητορική εξαπολύουν και ενάντια στις καταλήψεις, που έχουν γίνει ειδικά την τελευταία περίοδο στόχος του κράτους για την παραδειγματική εφαρμογή του δόγματος νόμος και τάξη. Έτσι οι καταλήψεις χαρακτηρίζονται εστίες ανομίας, κίνδυνος για τον τρόπο ζωής του φιλήσυχου νοικοκυραίου και την κανονικότητα, πολύ περισσότερο από όσες δολοφονίες αναφέραμε πιο πάνω. Πράγματι, οι καταλήψεις μας είναι χώροι ανομίας, αυτομόρφωσης, εξέγερσης απέναντι στην κανονικότητά τους που βρωμάει θάνατο.

Για μας κάθε δολοφονία είναι αφορμή για εξέργερση.

Καμία ειρήνη με μπάτσους, αφεντικά, tv, δικαστικούς, μικροαστούς, φιλήσυχους πολίτες.

Μέχρι ο δρόμος να ανήκει σε όλα, μέχρι το τέλος κάθε καταπίεσης, για μια πολύμορφη εξέγερση για την ολική απελευθέρωση.

Τα παραπάνω γράφτηκαν από την θέση μας ως λοξά, τρανς, αναρχικά, φτωχά, λευκά, ημεδαπά, αντισπισιστά υποκείμενα, στην αλληλοδιαπλοκή των προνομίων και των υπονομίων. Η κριτική μας αφορμάται αλλά και περιορίζεται από αυτήν την θέση, και έτσι, αναφέροντας πιο υπονομιακές θέσεις προσπαθήσαμε να μην μιλήσουμε εξ ονόματός τους.

Queer Nτεκαπαζ