Στις 18 Μαρτίου του 2011 έπεσαν οι πρώτοι Σύριοι εξεγερμένοι
Στις 18 Μαρτίου του 2017 να ενώσουμε τις φωνές μας με τις διαδηλώσεις στη Συρία
Την άνοιξη του 2011, υπό την εξάπλωση της Αραβικής Άνοιξης και επηρεασμένοι από τις εξεγέρσεις σε Τυνησία και Αίγυπτο, δεκαπέντε έφηβοι μαθητές γράφουν αντικαθεστωτικά συνθήματα όπως “ο λαός θέλει να ρίξει το καθεστώς” στους τοίχους του σχολείου τους στην πόλη Νταραά της Συρίας. Αμέσως συλλαμβάνονται, φυλακίζονται και βασανίζονται από τις μυστικές υπηρεσίες και την αστυνομία. Οι οικογένειες τους διαμαρτύρονται για να αφεθούν ελεύθεροι, και η απάντηση είναι λεκτικές απειλές και προσβολές, με τον αρχηγό των υπηρεσιών πληροφοριών Atef Najeeb, ξάδελφο του δικτάτορα Άσσαντ, να φέρεται να τους λέει να ξεχάσουν τα παιδιά τους και να κάνουν άλλα ή να τους στείλουν τις γυναίκες τους να τους κάνει αυτός. Στις 15 Μαρτίου o κόσμος κατεβαινει σύσσωμος στους δρόμους της πόλης σε ένδειξη διαμαρτυρίας, απαιτώντας την απελευθέρωση των παιδιών, ενώ σε ένδειξη αλληλεγγύης ξεκινούν μαζικές κινητοποιήσεις και στις πόλεις Χομς και Δαμασκό.
Οι μαζικές διαδηλώσεις συνεχίζονται και τις επόμενες μέρες και στις 18 Μαρτίου οι κάτοικοι της Νταραά καταλαμβάνουν με καθιστικές διαμαρτυρίες κεντρικά σημεία της πόλης. Ο στρατός παίρνει εντολή να ανοίξει πυρ και στρέφει τα όπλα στους διαδηλωτές, με απολογισμό τέσσερις νεκρούς. Αν και οι πρώτες διαμαρτυρίες ήταν ειρηνικές, με αίτημα την απελευθέρωση των παιδιών, γρήγορα εξελίχθηκαν σε εξέγερση με μαζική λαϊκή συμμετοχή και αυξανόμενη ένταση, με συνθήματα για ελευθερία, αξιοπρέπεια, μεταρρυθμίσεις. Οι διαδηλώσεις εξαπλώνονται και καταστέλλονται ολοένα και πιο βίαια από το δικτατορικό και νεοφιλελεύθερο καθεστώς Άσαντ, με αποτέλεσμα την ολοένα και μεγαλύτερη ριζοσπαστικοποίηση των διαδηλωτών που πλέον αρχίζουν να απαιτούν την πτώση του καθεστώτος.
Οι κινητοποιήσεις αυτές ήταν πρωτοφανείς για τη συριακή κοινωνία, όπου ο φόβος που επέβαλε η άγρια καταστολή και η καθεστωτική προπαγάνδα είχε οδηγήσει σε πολιτική παράλυση για δεκαετίες. Οι οικονομικές ανισότητες στη χώρα ήταν τεράστιες, με μεγάλα οικονομικά συμφέροντα να βρίσκονταν στα χέρια της ευρύτερης οικογένειας Άσαντ, τις ανώτερες θέσεις στο στρατό και τη διοίκηση να στελεχώνονται σχεδόν αποκλειστικά από Αλλαουίτες, και το μεγαλύτερο ποσοστό των Σύριων –κυρίως στις αγροτικές περιοχές – να ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχιας και καταπίεσης. Παράλληλα, αν και το καθεστώς στήριζε οπορτουνιστικά τα κουρδικά ρεύματα αυτονομίας στο Ιράκ και στην Τουρκία, στο εσωτερικό της Συρίας καταπίεζε τον κουρδικό πληθυσμό συστηματικά, καταστέλλωντας οποιαδήποτε διαμαρτυρία βάναυσα.
Σε μια χώρα με ολοκληρωτικό καθεστώς όπου για δεκαετίες ήταν απολύτως απαγορευμένο ακόμα και να μιλάς για κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, ξεκίνησε μια μαζική λαϊκή εξέγερση για αξιοπρέπεια, ελευθερία και δικαιοσύνη. Το καθεστώς θα απαντήσει με ακόμα πιο άγρια καταστολή, στοχεύοντας στη διάσπαση της ενότητας με εργαλείο το θρησκευτικό σεχταρισμό και εξαπολύοντας ακραία προπαγάνδα, με τους διαδηλωτές να εμφανίζονται ως υποκινούμενοι ταραξίες και τρομοκράτες, πράκτορες ξένων συμφερόντων και επικίνδυνοι φονταμενταλιστές ισλαμιστές. Οι απαγωγές και τα βασανιστήρια από τις μυστικές υπηρεσίες εντείνονται, στοχεύοντας στα πιο ενεργά κομμάτια της εξέγερσης. Ο στρατός εκτελεί πλέον μαζικά σε κάθε διαδήλωση και διαμαρτυρία. Η άρνηση όμως των φαντάρων, κυρίως προς τους Αλλαουϊτες στρατηγούς, να εκτελέσουν πολίτες, οδηγεί σε μαζικές αυτομολήσεις από τον στρατό. Ο συριακός λαός επαναστατεί.
Ενώ οι μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις συνεχίζονται με αυξανόμενη ένταση, στο κοινωνικό πεδίο αναδεικνύονται αυτοοργανωμένες συντονιστικές επιτροπές που συντονίζουν την αντίσταση και την καθημερινή ζωή στις πλέον απελευθερωμένες περιοχές. Όμως όσο αυξάνεται η βία, η ένοπλη αναμέτρηση φεύγει σταδιακά από τα χέρια της αγωνιζόμενης κοινωνίας και μεταφέρεται σε ιεραρχικά οργανωμένα ένοπλα τμήματα με διάφορες ιδεολογίες και πολιτικές, όπως ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός (FSA) και η Al Nusra. Εντέλει θα επικρατήσει ένας σκληρός εμφύλιος πόλεμος, κατά τη διάρκεια του οποίου θα οξυνθούν ακόμα περισσότερο οι προϋφιστάμενες θρησκευτικές και εθνοτικές αντιθέσεις. Η αντίσταση και ο συριακός λαός χτυπήθηκαν ανελέητα από το καθεστώς Άσαντ με αεροπορικούς βομβαρδισμούς, βόμβες-βαρέλια, χημικά όπλα, αποκλεισμούς και λιμικτονίες. Η σύμμαχος του καθεστώτος Ρωσία ξεκινάει από το Σεπτέμβρη του 2015 σκληρές επιχειρήσεις, κατά τη διάρκεια των οποίων δοκιμάζει για πρώτη φορά 120 νέα και βελτιωμένα όπλα. Παράλληλα, στη Συρία θα εμπλακούν και άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, εξοπλίζοντας ευκαιριακά όποιο στρατόπεδο (καθεστωτικό ή αντικαθεστωτικό) θεωρεί ότι εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντα τους.
Στις αρχές του Δεκέμβρη έπεσε το ανατολικό Χαλέπι, έπειτα από αντίσταση χρόνων στον αποκλεισμό και τις συνεχόμενες μαζικές επιθέσεις με βόμβες και χημικά από το καθεστώς και τη Ρωσία. Ο απολογισμός χιλιάδες νεκροί και ξεριζωμένοι, οι οποίοι είχαν σαν μοναδική επιλογή να καταφύγουν στην Ιντλίμπ, όπως και κάτοικοι άλλων απελευθερωμένων περιοχών που ηττήθηκαν από το καθεστώς. Σήμερα, δυνάμεις του Άσαντ, της Ρωσίας και των ΗΠΑ εξακολουθούν να χτυπούν βομβαρδίζοντας περιοχές της Ιντλίμπ και της Δαμασκού που συνεχίζουν να αντιστέκονται ηρωικά, και το καθεστώς συνεχίζει, περισσότερο ανενόχλητο από ποτέ, να συλλαμβάνει, να βασανίζει και να δολοφονεί.
Μπροστά στην συνεχή εξόντωση του συριακού λαού δεν μπορεί κανείς να μείνει θεατής, να αναβάλει την αλληλεγγύη του για μια άλλη μέρα που τα δεδομένα θα είναι πιο ξεκάθαρα και οι αναλύσεις πιο ασφαλείς. Παίρνουμε ξεκάθαρα θέση ενάντια στους πολέμους των αφεντικών και στεκόμαστε στο πλευρό του σφαγιαζόμενου λαού της Συρίας. Η συριακή επανάσταση, αντίθετα στη διαρκή της διαστρέβλωση, παραμένει ένας αγώνας για αυτοδιάθεση, ελευθερία, και ένα σημείο ρήξης με το φόβο απέναντι σε ένα αδυσώπητο καθεστώς.
Στεκόμαστε κριτικά αλληλέγγυοι στα μαχόμενα επαναστατημένα κομμάτια του συριακού λαού, στις αυτοοργανωμένες αντικαθεστωτικές κοινότητες και γειτονιές που συνεχίζουν να αντιστέκονται, όσα πλήγματα κι αν έχουν δεχθεί. Ενάντια σε κάθε είδους εξουσία, ενάντια σε επίδοξους σωτήρες. Πέρα από σύνορα και θρησκείες.
Το Σάββατο 18 Μαρτίου 2017, ημέρα μνήμης για τους πρώτους νεκρούς της Συριακής εξέγερσης το 2011 από το δικτατορικό καθεστώς Άσσαντ, καλούμε σε συγκέντρωση και αντιπολεμική πορεία αλληλεγγύης στον επαναστατημένο συριακό λαό
Αθήνα, Προπύλαια στις 17:00
Συνέλευση αναρχικών και μεταναστών για τη διεθνιστική αλληλεγγύη στον επαναστατημένο Συριακό λαό
