Λάβαμε 22/06/2018
Να αποτινάξουμε την παρακρατική δυναστεία
Τη περασμένη Τρίτη 12 Ιούνη το βράδυ, έγινε εκκένωση της κατάληψης στέγης μεταναστών επί της Αραχώβης 44, αλλιώς γνωστή ως Singlemen. Η επιχείρηση αυτή έγινε από ομάδα 30 περίπου ατόμων οι οποίοι εκδίωξαν όλους του διαμένοντες μετανάστες από το κτίριο, ξυλοκοπώντας κάποιους από αυτούς και στη συνέχεια επιχείρησαν να τους εκτοπίσουν μαζικά από τα Εξάρχεια οδηγώντας τους μέχρι τη Μπουμπουλίνας. Η ομάδα αυτή απαρτιζόταν από γνωστούς μπράβους της μαφίας των Εξαρχείων και της λεγόμενης Security Team, που αποτελεί τη μιλιταριστική συμμορία που δρα στο όνομα του Nosotros και του Συντονιστικού προσφυγικών καταλήψεων, καθώς και από μέλη πολιτικών ομάδων. Αυτή η ομαδοποίηση επικαλέστηκε για την εκκένωση την παρουσία παραβατικών στοιχείων, ναρκομαφιών και τζιχαντιστών στο κτίριο, ενώ δήλωσε πως σκόπευε να αντικαταστήσει τους πρόσφυγες τους οποίους εκδίωξε από το κτίριο, στη πλειοψηφία του άντρες αραβικής καταγωγής, με οικογένειες κούρδων προσφύγων από το Αφρίν.
Η επίφαση της εκκένωσης στήθηκε πάνω σε ένα ποινικό κατηγορητήριο για όλους τους διαμένοντες αδιακρίτως. Αυτή η πρακτική αναπαράγει αυτούσια την προπαγάνδα του κράτους, των μίντια και των καθεστωτικών γκρούπων μες στη γειτονιά, τόσο για ορισμένες καταλήψεις στα Εξάρχεια όσο και για τη γειτονιά εν γένει. Οι εγκληματολογικές καταγγελίες που αποδίδουν συλλογική ευθύνη σε ένα σύνολο ταξικά περιθωριοποιημένων που βρέθηκαν στον ίδιο χώρο στέγασης ή ευρύτερα σε μια γειτονιά αντίστασης, καθώς και η διαχείριση τους με φασιστικούς όρους, όπως οι μαζικές εκδιώξεις και η τρομοκρατική ταξινόμηση, χρησιμοποιούν τη μεθοδολογία της κρατικής καταστολής. Ως εκ τούτου, τέτοιες πρακτικές ανοίγουν το δρόμο και λειτουργούν συμπληρωματικά στους κρατικούς σχεδιασμούς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της σχέσης ήταν η αστυνομική επιχείρηση στη πλατεία Εξαρχείων στις 8/6 όπου ασφαλίτες με τη κάλυψη των ΜΑΤ μπουκάραν στη πλατεία και στο σωρό μαζέψαν όσους κάθονταν στο δημόσιο χώρο. Η επιχείρηση αυτή ήταν το επακόλουθο μιας σειράς εκκαθαρίσεων στη πλατεία από ομαδοποιήσεις που δρουν στο όνομα της αντιμετώπισης των ναρκομαφιών, με βασικό συμμετέχοντα τη security team. Ανεξάρτητα από τη διαφορετικότητα των ομάδων που προβαίνουν σε τέτοιες ενέργειες και από τους δηλωμένους σκοπούς τους, στη πράξη υπηρετούν τον έλεγχο και την ανακατάταξη των αγορών στη περιοχή.
Η περίπτωση της Αραχώβης είναι αποκαλυπτική ως προς τον χαρακτήρα της διαχείρισης των μεταναστευτικών καταλήψεων του Συντονιστικού στα πρότυπα των ημίκλειστων στρατοπέδων συγκέντρωσης. Η Αραχώβης ανοίχτηκε ως κομμάτι του Συντονιστικού, και χρησιμοποιήθηκε εξ’ αρχής ως το εσωτερικό του γκέτο. Ο τόπος, δηλαδή, όπου στέλνανε τόσο τον πλεονάζοντα αντρικό πληθυσμό, όσο και κόσμο από άλλες καταλήψεις που εκδήλωνε προβληματικές δραστηριότητες. Σε αυτές τις συνθήκες είναι επόμενο να εμφανιστούν φαινόμενα με χαρακτηριστικά συμμοριτισμού και βίας. Αυτά τα χαρακτηριστικά επικαλέστηκε τώρα η security team και το συνονθύλευμα των συνεργατών τους για να εκκενώσουν την κατάληψη, αποδίδοντας συλλογική ευθύνη σε όλους τους διαμένοντες, αλλά και όλους όσους έχουν περάσει από εκεί. Το γεγονός ότι, οι ίδιοι που δημιούργησαν αυτές τις συνθήκες και που έκαναν τελικά εκκένωση στο κτίριο επικαλούμενοι φήμες, δεν έπαψαν ποτέ να ασκούν συγκεντρωτικό έλεγχο πάνω σε αυτό, ξεχειλίζει από εξουσιαστικό πολιτικαντισμό. Ανεξάρτητα από το τι συνέβαινε πραγματικά, ένα κατηγορητήριο που έχει στηθεί από παρακρατικούς για να νομιμοποιήσουν μία επιχείρησή τους, είναι απαράδεκτο. Όπως δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η απόδοση συλλογικής ευθύνης.
Επιπλέον, η επίκληση στο τζιχαντισμό και στην καταπολέμησή του ως κίνητρο για την εκκένωση μόνο προσχηματική μπορεί να είναι. Οι ίδιοι που εφηύραν αυτή τη κατηγορία, έχουν υψώσει τις σημαίες του FSA στις πορείες τους, δηλαδή, την ομπρέλα διάφορων συριακών αντικαθεστωτικών οργανώσεων, μεταξύ των οποίων και τζιχαντιστών. Τώρα έρχονται να προβοκάρουν μια σύγκρουση του κουρδικού κινήματος και των αράβων προσφύγων, αφού χρησιμοποίησαν το όνομα κουρδικών οργανώσεων και αφού επιχείρησαν να συσπειρώσουν άλλους κούρδους καταληψίες για την εκκένωση. Η απόπειρά τους απέτυχε και τους άφησε ξεβράκωτους.
Με την είδηση της εκκένωσης, κινητοποιήθηκε ένα σώμα αγωνιστών και προχώρησε στην ανακατάληψη του κτιρίου μαζί με τους μετανάστες κατοίκους. Η κινηματική δυναμική του απώθησε τους μαφιόζους εκμηδενίζοντας την ισχύ και τις απειλές τους. Μετά από μια προσωρινή απόπειρα επανεκκένωσης το επόμενο πρωί, το κτίριο ανακαταλήφθηκε με τη μαζική κίνηση μιας ανοιχτής συνέλευσης. Το σώμα αυτό και οι συλλογικότητες και σύντροφοι που συμμετέχουν έχουν σαφή αναφορά και στόχευση στην αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση με τους μετανάστες. Αντιλήφθηκε εξ’αρχής ως επίδικα των γεγονότων το ζήτημα της εξουσιαστικής επιβολής, συγκεντρωτικής διαχείρισης και ελέγχου πάνω στους μετανάστες από μια παρακρατική κλίκα. Η παρέμβαση στην εκκένωση, η ανακατάληψη και η αλληλέγγυα στάση του σώματος με την Αραχώβης έχει τον προσανατολισμό της συλλογικής απελευθέρωσης από αυτόν τον έλεγχο.
Η ανοιχτή Συνέλευση συλλογικοτήτων και ατόμων που συμμετέχουν στην ανακατάληψη της Αραχώβης 44 δημιούργησε ένα χώρο κοινού οριζόντιου αγώνα μεταναστών και αλληλέγγυων στη γειτονιά των Εξαρχείων σπάζοντας τον ολοκληρωτικό έλεγχο και τον πολιτικοκοινωνικό αποκλεισμό των κατοίκων των καταλήψεων του Συντονιστικού. Δεν ήταν το πρώτο ρήγμα σ’ αυτό το εξουσιαστικό-εκμεταλλευτικό στρατόπεδο (πχ Κατάληψη Κάνιγγος 22). Η συνοργάνωση ντόπιων και μεταναστών έχει ιστορία και ήδη καρποφορούσα δυναμική (πχ ο πολυετής αγώνας της κοινότητας των Κατειλημμένων Προσφυγικών Αλεξάνδρας και οι νέες πολυεθνικές καταλήψεις εντός κι εκτός Εξαρχείων). Ωστόσο, η μέχρι τώρα αλληλέγγυα κίνηση στην Αραχώβης δημιουργεί τον πλέον ανοιχτό τόπο συνάντησης των διαφορετικών αγωνιζόμενων υποκειμένων μέσα σ’ αυτό το πεδίο.
Οι συναγωνιστές που αντιλαμβάνονται και πραγματώνουν την αλληλεγγύη με τους κατοίκους της Αραχώβης 22 ως διαρκή πάλη κι εργασία για το χτίσιμο μιας πολυεθνικής προλεταριακής κοινότητας, αναλαμβάνουν το κοινωνικό καθήκον να αντιταχθούν σε μια ζοφερή κατάσταση εκβιασμού, αποκλεισμού κι εκμετάλλευσης στην οποία διαπλέκονται όλοι οι παράγοντες της κρατικής, επιχειρηματικής και παρακρατικής διαχείρισης της γειτονιάς. Ο συγκεντρωτικός έλεγχος των μεταναστευτικών καταλήψεων, η εκμετάλλευση των μεροκαματιάρηδων της παρααγοράς, η προστασία της αγοράς και οι δεσμοί της με μεγαλοεπιχειρηματικά συμφέροντα και φασίστες (πχ σύνδεσμος ΑΕΚ), ο συνδικαλισμός των τοπικών αφεντικών (πχ Λαΐκή Συνέλευση Εξαρχείων), τα επενδυτικά σχέδια εξευγενισμού, η συνδιαλλαγή με την κυβέρνηση, η αντιεξεγερτική μαύρη προπαγάνδα, η εντεινόμενη στρατιωτική πολιορκία, η αποχαλινωμένη αστυνομική βία και οι βαρυές καταδίκες, φυλακίσεις και προφυλακίσεις μεταναστών, νεολαίων και συντρόφων που βρέθηκαν μπροστά στα ΜΑΤ, η διατήρηση των μεταναστών σε μια αδιάρρηκτη συνθήκη καταδίωξης και εγκληματοποίησης, έκφανση της οποίας ήταν η εκκένωση και η κλοπή των χαρτιών των κατοίκων της Αραχώνβης 22, όλα αυτά αποτελούν την κυλιώμενη αλυσίδα που η ευθύνη της πραγματικότητας μας καλεί να αντιμετωπίσουμε.
Η Κατάληψη GARE βρήκε απέναντί της τη συμμορία της ΑΚ Αθήνας, συνεπικουρούμενη από μια μεγάλη ομάδα μπράβων, το Μάη του ’17, λίγες μέρες πριν την έναρξη της Συνέλευσης Ενάντια στην Αστυνομική Κατοχή. Ο ρόλος τους, ως βραχίωνα του εκμεταλλευτικού ελέγχου και της καταστολής στη γειτονιά είναι ήδη αναγνωρισμένος από το κίνημα. Οι συμμορίτες προσπαθούν σήμερα, όπως και τότε, να αποκτήσουν πολιτική ταυτότητα μέσα από αναρτήσεις στο athens.indymedia, αλλά αδυνατούν να εμφανιστούν ή να καλέσουν οποιαδήποτε ανοιχτή διαδικασία, διότι δεν έχουν κανένα έρεισμα μέσα στο κίνημα. Οι χώροι στους οποίους στεγάζονται, αποποιούνται τη δράση τους, ομολογώντας έτσι έμμεσα τον παρακρατικό χαρακτήρα της και συγχρόνως την κινηματική ένδοιά τους. Όποιος δίνει βήμα πολιτικής αναγνώρισης στους συμμορίτες, αναλαμβάνει εγκληματικές ευθύνες.
Η παράμετρος της απόπειρας εμπλοκής κουρδικών οργανώσεων στον παρακρατικό έλεγχο των Εξαρχείων μέσω των μεταναστευτικών καταλήψεων έχει ιδιαίτερη βαρύτητα για τον κοινωνικό αγώνα από αυτό εδώ το σημείο, μέχρι τη Μεσοποταμία και τη Μ.Ανατολή. Πρόκειται για στρατηγική πυροδότησης εθνοτικού κανιβαλισμού στη ταξική βάση και στην προοπτική της επανάστασης. Ειδικότερα, πρόκειται για μια προβοκατόρικη απόπειρα διάσπασης των αγωνιστικών δεσμών μεταξύ της επανάστασης στη Β.Συρία και το Κουρδιστάν και του ντόπιου αναρχικού κινήματος, που έχουν ριζώσει με τη συμμετοχική μαχητική αλληλεγγύη και το αίμα των συντρόφων που δεσμεύτηκαν σε αυτό τον αγώνα. Στην εκκένωση της Αραχώβης η απόπειρα απέτυχε ακριβώς επειδή αυτοί οι δεσμοί κι αυτή η εμπειρία έγιναν η αιχμή των αλληλέγγυων, η έκφραση του ντόπιου κινήματος απέναντι σ’ αυτή την στρατηγική. Η ζωντανή επανάσταση ποτέ δεν υποκύπτει στα θέλγητρα της προδοσίας.
Παίρνοντας έμπρακτη θέση κοινωνικής ανασύνταξης σ’ ένα σημείο συμπύκνωσης παθογενειών, που έγινε εφικτό με την απελευθέρωση του χώρου από τον συγκεντρωτικό έλεγχο, δημιουργούμε τη δυνατότητα πραγματικών λύσεων. Ο καπιταλισμός παράγει απόβλητους ανθρώπους, δομικά. Η σαρωτική οικονομική επίθεση των τελευταίων χρόνων και οι στρατιωτικές επεμβάσεις πολλαπλασιάζουν το σύνολο εκείνων που δεν έχουν καμία πρόσβαση σε βιωτικούς πόρους. Η κρατιστική αφήγηση για τον κανιβαλισμό, θεωρεί απαραίτητο το κράτος επειδή θεωρεί τους ανθρώπους κανίβαλους. Το σενάριο που θέλει την καταπιεσμένη βάση να αλληλοτρώγεται μέχρι να πάρει τον έλεγχο ένας πολιτικός μηχανισμός, ανήκει μέχρι το κόκκαλο στην εξουσιαστική παράδοση. Η αναφορά στον «κοινωνικό κανιβαλισμό», όταν δεν στοχοποιεί άμεσα τις κλίμακες των κρατικών θεσμών και των παρακρατικών κυκλωμάτων, προσκαλεί άμεσα ή έμμεσα την κρατική επέμβαση για την επιβολή μιας τάξης.
Η απάντηση στην αναπαραγωγή της αδικίας και της κερδοσκοπικής βίας βρίσκεται στην κοινωνική αλληλεγγύη που εναντιώνεται στους κρατικούς θεσμούς, βρίσκεται στην αυτοοργάνωση των ανοιχτών κοινοτήτων, στη μαχητική διεκδίκηση, ανάκτηση κι απαλλοτρίωση πόρων, στη συγκρότηση της συλλογικής αυτοάμυνας απέναντι στην καταστολή και σε κάθε απόπειρα εκμεταλλευτικής επιβολής. Ο συγκεντρωτικός έλεγχος του δικαίου συγκεντρώνει και διαχέει την αδικία, διότι αφαιρεί την ισχύ από την κοινωνική βάση κι έτσι περιορίζει την ελευθερία της, την ασφάλειά της και την εξισωτική δυναμική της. Η αντιπρόταση απέναντι στην βία και την τρομοκρατία των εξουσιών δεν είναι η στρατιωτική κυριαρχία ενός πολιτικού σώματος εκλεκτών και τα συνωμοτικά δικαστήρια, αλλά ο παλλαϊκός εξοπλισμός μέσα στην εξέγερση και η άμεση κοινωνική αυτοδιεύθυνση.
BIJI PARASTINA GEL
ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΣΤΟΥ ΠΗΓΑΔΙΟΥ ΤΟΝ ΠΑΤΟ, ΖΗΤΩ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ
22 Ιούνη 2018
Κατάληψη GARE, Καλλιδρομίου 74
ΠΟΡΕΙΑ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 22/6, 21.00, ΠΛ. ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ
