Η καθημερινότητα στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς έχει πια αλλάξει. Ηλεκτρονικά μπιπ που υποδηλώνουν «ναι» ή «οχι» βγαίνουν από τις νέες μπάρες, οι οποίες μας λένε ποιος θα κινηθεί και ποιος οχι στη μητρόπολη. Μία μητρόπολη χαοτική, με τεράστιες αποστάσεις, που δεν μπορείς να μετακινηθείς διαφορετικά. Έτσι, ο ΟΑΣΑ μας λέει, ή τα «σκάτε», ή δεν πάτε πουθενά!
Εμείς, από την πλευρά μας απαντάμε με την πρώτη ευκαιρία και έμπρακτα στην αναδιάρθρωση των ΜΜΜ. Έχοντας μαζί μας απλά μέσα, κάποιες βαριές, κάποια σφυράκια από λεωφορεία και την απαραίτητη κάλυψη (πράγματα απαραίτητα σε κάθε απεργία), επιτεθήκαμε στον σταθμό μετρό Πανεπιστήμιο, καταστρέφοντας τις μπάρες ελέγχου εισόδου και εξόδου, τα εκδοτήρια του σταθμού και κάποια μπλε ακυρωτικά (αντίστοιχα με αυτά στα λεωφορεία), και αποχωρήσαμε με επιτυχία από το σημείο. Φυσικά, δεν είχαμε σχεδιάσει να κατέβουμε στον δρόμο γι` αυτό. Δεν ήμασταν ένα ξεκομμένο κομμάτι κόσμου από το σώμα της απεργιακής πορείας της 14ης Δεκέμβρη. Είμαστε κομμάτι των καταπιεσμένων, αριθμοί στα ποσοστά ανεργίας, κακοπληρωμένες εργάτριες. Έχουμε όλους τους λόγους του κόσμου να μας ενοχλεί το νέο σύστημα ελέγχου που τίθεται σε εφαρμογή πάνω στις πλάτες των επιβατών και των εργαζομένων στα ΜΜΜ, πράγμα που ελπίζουμε να κατανοήσουν σύντομα και να μην παίξουν το παιχνίδι των αφεντικών τους.
Η δράση μας ήταν απλή και οικειοποιήσιμη. Μία μικρή μερίδα ανθρώπων επιφέρει κάποια -έστω μικρά- πλήγματα σε ένα κατά τα άλλα μονωμένο σύστημα που επιχειρεί να αποκλείσει όποιον/α δεν έχει ή δεν θέλει να πληρώσει! Τη μέρα της απεργίας λοιπόν, αν και καλεσμένη από τα κρατικοδίαιτα σωματεία ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, επιλέγουμε να κατεβαίνουμε στον δρόμο και με τα δικά μας χαρακτηριστικά και να διεκδικήσουμε μαχητικά μία πληθώρα ζητημάτων, από τα οποία δεν θα μπορούσαν να λείπουν και οι ελεύθερες μετακινήσεις για όλες/όλους.
Γιατί η επίθεση που δεχόμαστε είναι καθολική. Από το περαιτέρω τσάκισμα των συνδικαλιστικών νόμων, τις συνεχείς πια μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, την εκκίνηση για τα καλά των πλειστηριασμών, μέχρει την πολυσυζητημένη και «απαραίτητη» (για ποιους άραγε;) αναδιάρθρωση στα ΜΜΜ, το μήνυμα είναι ένα: Όποιος δεν τα βγάζει πέρα, δεν έχει θέση πουθενά. Εμείς, βλέποντας το από τη δική μας σκοπιά και θέση, απαντάμε, όσο υπάρχει κράτος και κεφάλαιο ο πόλεμος είναι συνεχής.
Ελεύθερες μετακινήσεις για όλες και όλους
Σαμποτάζ στα συστήματα ελέγχου και επιτήρησης
ΥΓ: φυσικά, μπάτσοι και ΟΑΣΑ, αμέσως μετά την επίθεση κλείνουν εντελώς τον σταθμό, επιδιώκοντας να στρέψουν την κοινή γνώμη εναντίον μας με διάφορα τεχνάσματα που προκαλούν δυσφορία στους επιβάτες, αλλά και να αποκρύψουν όσο γίνεται το γεγονός. Η αντιστροφή του αιτίου και του αποτελέσματος, σε όλο της το μεγαλείο. Για την ταλαιπωρία των επιβατών και τον ολοκληρωτικό αποκλεισμό όσων περισσεύουν ευθύνεται μόνο ο ΟΑΣΑ και η ανάγκη του για μεγαλύτερα κέρδη στις πλάτες μας.
Και φυσικά, ως κερασάκι στην τούρτα της άγαστης συνεργασίας των δύο οργανισμών (ας μην ξεχνάμε τις απαιτήσεις των μπάτσων για δωρεάν μετακινήσεις) έρχεται η σύμβαση για τη φύλαξη όλων των σταθμών από την ΕΛΑΣ και όχι από τις εταιρίες σεκιούριτυ, με πρόφαση το χαμηλότερο κόστος. Βεβαίως, ως ανταποδοτικό μέτρο, οι μπάτσοι παίρνουν τις ελεύθερες μετακινήσεις με τα ΜΜΜ.
Απεργοί και σπάστριες
