ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΠΟΡΕΙΑ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΥΠΟΚΑΤΩΤΑΤΟ ΜΙΣΘΟ
To 2010 εν μέσω οικονομικής κρίσης, το κράτος θεσμοθέτησε για πρώτη φορά τον «υποκατώτατο μισθό» για όσους/ες εργάζονται και είναι κάτω των 25 ετών. Το 2012, η τεχνοκρατική πλέον συγκυβέρνηση έκοψε οριζόντια με νόμο τον βασικό μισθό κατά 22% (στα 586€ μικτά) και κατά 32% στους εργαζόμενους/ες κάτω των 25 (δηλαδή στα 510€ μικτά και 410€ καθαρά). Και αυτή η κατάσταση θα πάγωνε σύμφωνα με το νόμο, μέχρις ότου η επίσημη ανεργία πέσει κάτω από το 10%… Από τότε είδαμε τους εργοδότες μας να εφαρμόζουν με χαρά τους καινούργιους νόμους, συμπιέζοντας τους μισθούς στο κατώτερο επίπεδο του βασικού μισθού, απολύοντας παλιούς εργαζόμενους και προσλαμβάνοντας καινούργιους φθηνότερους. Παράλληλα μείωνεται ο έμμεσος μισθός (ιατροφαρκευτική περίθαλψη, ασφάλιση, μεταφορές, κλπ).
Το τελευταίο διάστημα, βλέπουμε να προετοιμάζεται μια ακόμα επίθεση του κεφαλαίου εναντίον μας, με την μορφή ενός νομοσχεδίου εργασιακής μεταρρύθμισης. Ένα νομοσχέδιο με ξεκάθαρα αντεργατικό περιεχόμενο που περιλαμβάνει ομαδικές απολύσεις, απαγορεύσεις απεργιών, ελαστική εργασία, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων και 13ου-14ου μισθού, κλπ. Άμεσος στόχος της είναι από την μία η περαιτέρω υποτίμηση και ελαστικοποίηση της εργασίας μας και από την άλλη η εξατομίκευση μας και η μείωση των συλλογικών μας δυνατοτήτων για αγώνα. Περιλαμβάνει και την παγίωση του υποκατώτατου μισθού (με 85% του βασικού μισθού στον πρώτο χρόνο εργασίας και 95% στο δεύτερο), αυτή τη φορά με γενίκευση του, όχι μόνο στους κάτω των 25 άλλα σε όλους τους νεοπροσλαμβανόμενους, ανεξαρτήτως ηλικίας. Συνεπώς, αυτό δεν αφορά μόνο τους ”καινούργιους”, αλλά και τους ”παλιούς” που, όντας ανασφάλιστοι, ήταν θεσμικά αόρατοι. Οι διαπραγματεύσεις για τα εργασιακά ξέρουμε ότι θα εξυπηρετήσουν πάλι τις ανάγκες των αφεντικών μας, άλλωστε οι νίκες και οι κατακτήσεις των εργαζομένων προέρχονται πάντα από τους μαχητικούς αγώνες των ίδιων και όχι από την «καλοσύνη» του κεφαλαίου.
Όσο για εμάς σαν ΚΑΙ σαν φοιτητές/τριες που αναγκαζόμαστε, περιστασιακά ή μόνιμα, να δουλεύουμε με άθλιες συνθήκες και μισθούς σε διάφορες δουλειές για να τα βγάζουμε πέρα, δεχόμαστε διπλή επίθεση: Από την μία μέσα στις σχολές με την κατάργηση των φοιτητικών παροχών (σίτιση, στέγαση, μεταφορές, κλπ), την εντατικοποίηση των ρυθμών σπουδών, αλλά και την απευθείας υποτίμηση της εργασίας που παρέχουμε στις πρακτικές ασκήσεις μέσω της μείωσης των μισθών σε αυτές. Από την άλλη στους χώρους δουλειάς όπου, μαζί με τον υποκατώτατο μισθό, μας επιβάλλουν τον εργασιακό μεσαίωνα όπως ακριβώς τον αντιμετωπίζουν και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι, άνεργοι, μετανάστες. Είμαστε εμείς που δουλεύουμε στα κάτεργα των τηλεφωνικών κέντρων με τα ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα, στα εμπορικά μαγαζιά με τις ατελείωτες ώρες ορθοστασίας και τη δουλειά τις Κυριακές, στα εστιατόρια στα καφέ και στις τουριστικές υπηρεσίες όπου πρέπει να δεχόμαστε ανασφάλιστοι/ες τα καπρίτσια του κάθε αφεντικού και του κάθε πελάτη/τουρίστα. Είμαστε αυτοί που, με την εργασία μας, μέσα στην κρίση αυξήσαμε κατά 30% την κερδοφορία των επιχειρηματιών στον κλάδο των εστιατορίων/καφέ, αυτές που δουλέψαμε για να πανηγυρίζουν τα αφεντικά του τουρισμού για τα 25 εκατομμύρια τουριστών φέτος (2,5 φορές παραπάνω σε σχέση με το 2004 των ολυμπιακών αγώνων…). Είμαστε τελικά εμείς που αν, μαζί με τους υπόλοιπους εργαζόμενους κάνουμε τις αρνήσεις και τους αγώνες μας συλλογικά θα μπλοκάρουμε κάθε μικρό και μεγάλο σχέδιο κράτους και κεφαλαίου.
Δεν ψαρώνουμε όταν μας λένε ότι ο υποκατώτατος μισθός είναι για να μειωθεί η ανεργία στους νέους! Ξέρουμε ότι ο υποκατώτατος μισθός είναι μια επίθεση όχι μόνο στους νέους εργαζόμενους, αλλά στο σύνολο της εργατικής τάξης. Αυτό που κάνανε οι εργοδότες είναι να ανακυκλώσουν την ανεργία, απολύοντας παλαιότερους και παίρνοντας νεότερους και φθηνότερους εργαζόμενους. Έτσι κι αλλιώς, δεν θέλουμε σε λίγα χρόνια να μας απολύσουν και εμάς με τη σειρά μας για να προσλάβουν φθηνότερο εργατικό δυναμικό.
Δεν ψαρώνουμε στην κλάψα των μεγάλων ή μικρών αφεντικών ότι ‘’δεν μπορούν να δώσουν παραπάνω μισθό’’! Ποτέ οι εργοδότες δεν παραδέχονταν ότι βγάζουν πολλά, αν το κάνανε θα σκάβανε τον λάκκο τους. Ποτέ, ακόμα και σε εποχές οικονομικής ανάπτυξης, δεν ενδιαφέρθηκαν για τις ανάγκες μας, ποτέ δεν θέλησαν να μοιράσουν τα κέρδη τους. Εμείς, απο την μεριά μας σαν εργαζόμενοι/ες δεν μας νοιάζει το αν αυξάνονται ή μειώνονται τα κέρδη τους ή ακόμα κι αν έχουν ζημιές, δε θα βάλουμε πλάτη για την ”εθνική ανάπτυξη”. Θα ασχοληθούμε με την ικανοποίηση των αναγκών που οι υποκατώτατοι (και όχι μόνο αυτοί) μισθοί μας στερούν. Την ανάγκη να μην επιβιώνουμε απλά, αλλά να ζούμε αξιοπρεπώς.
Αρκετά ανεχθήκαμε τον εργασιακό μεσαίωνα! Ήρθε η ώρα να βάλουμε μπροστά τα δικά μας συμφέροντα και τις δικές μας ανάγκες, έξω και ενάντια από εργοδοτικά σωματεία και γραφειοκρατικές ηγεσίες (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ) να συζητήσουμε και να δράσουμε σε κάθε σχολή, εργασιακό χώρο και γειτονιά για να αναδείξουμε το ζήτημα του (υπο)κατώτατου μισθού. Με στόχο την ανατίμηση της εργασίας μας, να βγούμε συλλογικά στους δρόμους στοχοποιώντας τους ταξικούς μας εχθρούς, κάνοντας ηχηρές τις φωνές και τις επιθυμίες μας.
ΑΜΕΣΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΚΑΘΕ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΥ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΥ ΛΟΓΩ ΗΛΙΚΙΑΣ/ΦΥΛΛΟΥ/ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑΣ
ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΧΑΡΤΖΙΛΙΚΙ ΑΛΛΑ ΜΙΣΘΟΥΣ ΣΤΟ ΥΨΟΣ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΜΑΣ
ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΟΛΟ ΤΟ ΠΛΟΥΤΟ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΛΕΒΕΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΣΑΒΒΑΤΟ 17/12 13:30
XAYTEIA (ΣΤΑΔΙΟΥ ΚΑΙ ΑΙΟΛΟΥ)
Αυτόνομο σχήμα ηλεκτρολόγων
Αυτόνομο σχήμα Τοπογράφων
Ελευθεριακό Σχήμα ΤΕΙ Πειραιά
Ελευθεριακό Σχήμα Χαροκόπειου
Σύντροφοι/Συντρόφισσες
