Δεν θα γυρίσουμε στην κανικότητα, γιατί αυτή ήταν και παραμένει το πρόβλημα
(Επίθεση στον σταθμό ΗΣΑΠ Πευκάκια)
Η φλόγα που ακόμη καίει
Οι φωτιές που καίνε στη Χιλή από το τέλος του Οκτώβρη φωτίζουν τον αγώνα. Δείχνουν ότι η αντίσταση πέραν του ότι υπάρχει, δημιουργεί νέες σχέσεις, καινούρια πεδία, συγκρούεται και κερδίζει.
Αφορμή για την εξέγερση στη Χιλή ήταν η αύξηση της τιμής του εισιτηρίου στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Από αυτό, οξύνθηκε ένας κύκλος αγώνων ο οποίος προϋπήρχε και πραγματώνοταν με αρνήσεις πληρωμών, με κράτημα των μπαρών για να περνά ο κόσμος ελεύθερα και άλλες μικρές ή μεγαλύτερες κινήσεις κοινωνικής ανυπακοής. Η παρουσία αστυνομικών δυνάμεων μέσα και έξω από τους σταθμούς όξυνε τις καταστάσεις και οδήγησε σε μία γενικευμένη εξέγερση που εξαπλώθηκε και εκτός του Σαντιάγο.
Η αλήθεια είναι ότι κάποια στοιχεία από τα παραπάνω κάτι μας θυμίζουν…
Είναι η καθημερινή εικόνα που αντικρίζουν χιλιάδες άτομα στην Αθήνα. Τα απανωτά μπιπ-μπιπ όταν περνάς τσάμπα, η μπροστινή συνεπιβάτισσα που σου κρατάει τη μπάρα να περάσεις και εσύ, τα αφημένα εισιτήρια για άλλους/ες, οι παρεμβάσεις που κρατάν ανοιχτά τα «σύνορα εντός της πόλης» είναι εικόνες από την κίνηση του ανθρώπου/εμπόρευμα μέσα στη μητρόπολη.
Η ύπαρξη των μπαρών δεν είναι μόνο η επιβολή ενός επιπλέον σημείου ελέγχου σε μία γιγαντόπολη όπως η Αθήνα. Είναι η επιβολή ενός συμπλέγματος επιλογών των αφεντικών και του κράτους για τον περαιτέρω έλεγχο μας. Δεν είναι μόνο αυτό που βλέπουμε και αυτό που συνηθίζουμε. Είναι ένα φυσικό σύνορο, ένας φράχτης μέσα στην πόλη και μάλιστα στις αρτηρίες της.
Παρόλα αυτά δεν αρκεί μόνο το να αποκλειστείς. Γι’ αυτό τα στατιστικά στοιχεία κρατούνται για -μεγάλο μάλιστα- χρονικό διάστημα, όπως και οι αναλύσεις «αποδοτικότητας» γραμμών, ανακαλύπτονται «άνεργοι» που φαίνεται από το μοτίβο των μετακινήσεών τους, ότι εργάζονται, άρα δεν δικαούνται «δωρεάν» κάρτα. Γι’ αυτό σχεδιάζεται η γραμμή 4 του μετρό η οποία διευρύνει τον ιστό των συγκοινωνιών και συμβάλλει στον ευρύτερο εξευγενισμό διαφόρων γειτονιών.
Κάμερες, μπάτσοι και σεκιουριτάδες είναι όλα εκφάνσεις του ίδιου πολέμου που ζούμε καθημερινά.
Είναι ο πόλεμος που οι καταπιεσμένοι/ες στη Χιλή θρυμμάτισαν και έκαψαν. Είναι ο πόλεμος που μετατοπίστηκε και στο αντίπαλο στρατόπεδο. Είναι ο φόβος που χάθηκε έμμεσα στην αλληλουχία των συγκρούσεων, μέσα στα οδοφράγματα απέναντι σε μπάτσους, στρατό, «αγανακτησμένους πολίτες».
Επιστρέφοντας τον φόβο
Γυρνώντας ξανά εδώ δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τη σημερινή συγκυρία. Η επίθεση στον κόσμο της εργασίας με αναπτυξιακά πολυνομοσχέδια με τις υποδείξεις των αφεντικών, η κατάργηση του ασύλου, και η επιχειρούμενη εξώθηση ολόκληρων κοινωνικών ομάδων μακριά από την κοινωνικοποίηση που παρέχουν οι χώροι των πανεπιστημίων. Η δημιουργία νέων στρατοπέδων συγκέντρωσης για τη διαχείριση των μετανστατ.ρι.ών, όπως τα κλειστά κέντρα κράτησης σε Χίο, Μυτιλήνη τα οποία θα είναι νέες φυλακές για τους μετανάστες και τις μετανάστριες χωρίς κανένα κοινωνικό πεδίο. Το γεωπολιτικό σκηνικό εμπεριέχει τα σώματα των μεταναστών/τριών τα οποία στιβάζονται και χτυπιούνται στα σύνορα, και αποτελούν ένα ακόμη χαρτί στα χέρια των κυρίαρχων στους διακρατικούς ανταγωνισμούς, Αυτή η διαχείριση πάει πακέτο με την αστυνομοκρατία στο ευρύτερο κέντρο της μητρόπολης.
Φυσικά, όλα αυτά πορεύονται και με τον περιβόητο πόλεμο εναντίον των καταλήψεων. Βρέθηκαν οι ένοχοι, οι εισβολείς, οι εσωτερικοί εχθροί και το κράτος τους καταδικάζει, με στόχο τη διεύρυνση των πληθυσμών που είναι στο στόχαστρο. Σειρά άλλωστε, έχουν πάρει ήδη οι διαδηλώσεις, οι εκ των προτέρων παράνομες (αφού δεν θα μπορούν καν να καλεστούν) απεργίες, οι ίδιοι/ες διαδηλωτές/τριες και τα σώματά τους, όπως είδαμε στις 17 Νοέμβρη και 6 Δεκέμβρη.
Σκοπός τους δεν είναι άλλος από το να απομονώσουν, να τρομοκρατήσουν, νας μας κάνουν όλες και όλους διαχειρίσιμους/ες και εξαφανισμένους/ες. Όμως, λογαριάζουν χωρίς να υπολογίζουν τις σπίθες που θα φουντώνουν τη φλόγα. Τέτοιες σπίθες είναι οι εξεγέρσεις που συχνά – πυκνά συγκλονίζουν διάφορες μεριές του πλανήτη. Είναι ακόμη ο Δεκέμβρης του 2008, είναι η Ιστάνμπουλ το 2013, είναι το Εκουαδόρ, είναι η Χιλή του 2019.
Το μεσημέρι του Σαββάτου 29/2 καταστρέψαμε τις μπάρες εισόδου και εξόδου, όπως και τα εκδοτήρια ηλεκτρονικών εισιτηρίων στον σταθμό του ΗΣΑΠ στα Πευκάκια.
Το ζήτημα ήταν, είναι και θα είναι ο δρόμος.
Ο δρόμος και ο αγώνας. Ό,τι και να συμβεί να δημιουργούμε νέα πεδία αγώνα, να οξύνουμε αυτά που υπάρχουν ήδη, να σπάσουμε το σκηνικό που στήνει το σύμπλεγμα του ελέγχου, οι μπάτσοι, οι δικαστές, τα μμε, οι δήμαρχοι, τα γκόλντεν μπόυς, οι επενδυτές.
Αλληλεγγύη στους/τις εξεγερμένους/ες της Χιλής
Σαμποτάζ στα συστήματα ελέγχου και επιτήρησης
Πόλεμος στον πόλεμο των αφεντικών
Ανάπλαση σημαίνει φτωχοί εκτοπισμένοι
Αν δεν αντισταθούμε σε όλες τις γειτονιές, οι πόλεις μας θα μείνουνε μοντέρνες φυλακές
αναρχικές/αναρχικοί
Πρωτότυπη δημοσίευση 04/03/2020
via athens.indymedia.org
