Με βάση τις γεωπολιτικές εξελίξεις των τελευταίων ετών – πολεμικές συρράξεις σε πολλές περιοχές του κόσμου εξαιτίας των διακρατικών ανταγωνισμών μεταξύ αντίπαλων κρατικών μηχανισμών για το ξαναμοίρασμα του κόσμου και της επακόλουθης δημιουργίας εκατομμυρίων ξεριζωμένων από τις εστίες τους – παρατηρείται μια άνοδος των πατριωτικών-εθνικιστικών θέσεων με αιχμή την ακροδεξιά του κεφαλαίου. Η Ελλάδα με την αναβάθμιση του οικοπέδου της, εξαιτίας των συμμαχιών της στην περιοχή, βρίσκεται σε άμεση αντιπαράθεση με το τουρκικό κράτος για των έλεγχο φυσικών πόρων, αγωγών κλπ. Ταυτόχρονα η αναμόχλευση του μακεδονικού τον τελευταίο ενάμιση χρόνο ρίχνει και άλλο λάδι στον εθνικιστικό-πατριωτικό πυρετό που καλλιεργείται εντέχνως από τα πάνω με αρωγούς τα πάντα πρόθυμα μέσα μαζικής εξαπάτησης. Το αφήγημα της ισχυρής Ελλάδας περνά μέσα από το παραμύθι της εθνικής ανάπτυξης και της ισχυροποίησης που μπορεί να προκύψει απ’αυτήν.
Έτσι λίγο η “τουρκική προκλητικότητα” στο Αιγαίο και την Κύπρο, λίγο η υποτιθέμενη παραχάραξη της ιστορίας σε σχέση με το όνομα της δημοκρατίας της Β.Μακεδονίας, λίγο τα μουσουλμανικά πλήθη που έρχονται απ’την Ασία να αλλοιώσουν το “πνεύμα” και τον “πολιτισμό” μας, φτιάχνουν το κατάλληλο κλίμα. Τα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία ήταν μια ευκαιρία για να συναντηθούν στο δρόμο όλα τα κομμάτια που αποτελούν αυτό που απλά λέμε εθνικός κορμός, ή αλλιώς η αιχμή των εθνικών – κρατικών σχεδιασμών. Μια άμορφη μάζα ηλιθίων που αποτελείτο από ότι πιο συντηρητικό και απεχθές παράγει η ελληνική κοινωνία. Παπάδες, καραβανάδες, και ψεκασμένοι υπερπατριώτες αγκαζέ με ακροδεξιούς όλων των αποχρώσεων, λούμπεν καθιζήματα και χούλιγκανς, αριστερούς πατριώτες και φασίστες. Οι μελωδίες του Μ. Θεοδωράκη ταίριαξαν αρμονικά με το “Μακεδονία ξακουστή”, δημιουργώντας το σάουντρακ του σύγχρονου μεγαλοϊδεατισμού. Μέσα σε αυτό το κλίμα θα ήταν παράξενο να μην εκφραστούν και πιο δυναμικά τα άγρια ένστικτα που συσσωρεύτηκαν στο πεζοδρόμιο. Ομάδες νεοναζί, ακροδεξιών, φασιστοχουλιγκάνων ως και ταλιμπάν ορθοδόξων χριστιανών οργάνωσαν ένα πλήθος επιθέσεων σε καταλήψεις, χώρους του κινήματος, μετανάστες, διαφορετικούς-ες απ´ αυτούς.
Αν και προς το παρόν το κεφάλαιο του μακεδονικού ζητήματος μοιάζει να έκλεισε, ένα ολόκληρο δυναμικό έχει σωρευθεί και με κάθε ευκαιρία βγαίνει στο προσκήνιο. Μπορεί να μην είναι ομογενοποιημένα διάφορα γεγονότα, μα σίγουρα πατάνε πάνω στο ίδιο κλίμα. Επιθέσεις σε μετανάστες σε διάφορες περιοχές της χώρας, απαγόρευση από συλλόγους γονέων της προοπτικής ένταξης στο σχολικό περιβάλλον (έστω και αυτού που όλοι-ες γνωρίζουμε) προσφυγόπουλων και της αλληλεπίδρασής τους με ντόπιους συμμαθητές σε αρκετά σχολεία, εθνικιστικές καταλήψεις, κινητοποιήσεις κύριως στην επαρχία με εθνικιστικό πρόσημο και επιθέσεις σε γραφεία και σπίτια πολιτικών που “πρόδωσαν”. Χαρακτηριστικότερα παραδείγματα είναι η επίθεση στην Κόνιτσα από φασίστες εναντίων μικρών παιδιών προσφύγων, η επίθεση σε ξενοδοχείο που φιλοξενούνταν οικογένειες προσφύγων στα Βίλια με αίτημα την απομάκρυνση τους από την περιοχή, επίθεση στην οποία πρωτοστάτησαν τα πιο αντιδραστικά στοιχεία της περιοχής με πρωτεργάτη τον πρώην γραμματέα της τ.ο Μάνδρας της Χ.Α. Βαλεντίνο Πέρδικα. Η φασιστική εμπρηστική επίθεση στο Μοναστηράκι, στο κέντρο πρόληψης για διάγνωση περιστατικών HIV η οποία είχε ως αποτέλεσμα σοβαρότατες υλικές ζημιές. Μια επίθεση με ομοφοβικά χαρακτηριστικά μιας και οι δράστες “υπέγραψαν”, αφαιρώντας της σημαία της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας που ήταν κρεμασμένη στο κτίριο. Τα πρόσφατα γεγονότα στην Καλλιθέα και η άνεση που μια ομάδα φασιστών αλώνιζε υπό την ανοχή των μπάτσων προκαλώντας τους πάντες κατά τη διάρκεια της παρέλασης.
Ταυτόχρονα με τις εκλογές για το ευρωκοινοβούλιο, τους δήμους και περιφέρειες να είναι προ των πυλών, οι ακροδεξιοί και φασιστικοί σχηματισμοί της Χ.Α, της Ελληνικής Λύσης κλπ, βγαίνουν στο δρόμο για να χύσουν το ρατσιστικό και εμετικό τους δηλητήριο. Σε μιά σειρά περιπτώσεων δημιούργησαν επεισόδια (Κυψέλη, Πετράλωνα με την επίδειξη όπλου σε αντιφασίστες) ή απλώς παρήλασαν σαν αυτό που πραγματικά είναι, τάγματα εφόδου στην εμπροσθοφυλακή των εθνικών επιταγών (Αιγάλεω, γειτονιές του κέντρου της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης). Ευτυχώς στις περισσότερες των περιπτώσεων βρήκαν οργανωμένο και μη αντίπαλο δέος (Π.Φάληρο, Νίκαια, Βύρωνας, Πειραιάς).
Εντός αυτής της περιόδου εθνικιστικής ανάτασης δολοφονήθηκε στην Κέρκυρα από χρυσαυγίτη ο μετανάστης εργάτης Petrit Zifle. Ο θάνατος αυτός αποτελεί υπενθύμιση πως η Χ.Α. είναι εδώ, πως παραμένει η αιχμή της εθνικιστικής φασιστικής έξαρσης και ανόδου των πατριωτικών ιαχών.
Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΜΙΑ ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΝΕΟΝΑΖΙ ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
Η Χ.Α. διαχρονικά αποτελεί πιστό υπηρέτη και μακρύ χέρι κράτους και κεφαλαίου. Η ιστορία και οι ρίζες της δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για τους σκοπούς και τις επιδιώξεις της. Κανείς πια δε μπορεί να μιλήσει για παραπλανημένους ή απογοητευμένους υποστηρικτές. Στηρίζοντας ή συμμετέχοντας σε αυτήν δεν είσαι ηλίθιος ή δυσαρεστημένος, είσαι επικίνδυνος και συνένοχος. Και αυτό έχει κόστος…
Χωρίς να κουράσουμε ιχνηλατώντας τα πεπραγμένα μιας ιστορίας 40 ετών, βαμμένης στο αίμα και πληρωμένης με μπόλικο χρήμα (θα χρειαζόμασταν τόνους μελάνης για ένα τέτοιο εγχείρημα), θα επιχειρήσουμε μια συμπυκνωμένη αναδρομή στηρίζοντας τους ισχυρισμούς μας και του ανατρεπτικού – αντιφασιστικού κινήματος εν γένει.
Το 1980 μερικοί νοσταλγοί του ναζισμού με μπροστάρη τον Ν. Μιχαλολιάκο και με θητεία σε οργανώσεις σαν την 4η Αυγούστου του Κ. Πλεύρη, μήτρα των μεταπολιτευτικών συγγενών συμμοριών, ιδρύουν τη Χ.Α. σαν μία περιοδική έκδοση. Μια χούφτα πρακτοράκια της Κ.Υ.Π. με σωρεία καταδικαστικών αποφάσεων (αλλά και των ανάλογων απαλλαγών) για βομβιστικές επιθέσεις, ξυλοδαρμούς, εκβιασμούς κλπ δημιουργούν μια πιο εξτρεμιστική εκδοχή των υπάρχοντων ακροδεξιών ομαδοποιήσεων που μεγαλώνουν βιολογικά “ρίχνοντας” τους τόνους. Το κράτος χρειάζεται ένα καινούριο μαντρί για την βίαιη νέα γενιά των ελλήνων φασιστών που εισέρχεται στην μεταπολιτευτική περίοδο, ώστε να μπορεί να την κουμαντάρει και να την κατευθύνει καλύτερα και ο κατάλληλος για να ηγηθεί αυτής της προσπάθειας είναι ο παρακρατικός ρουφιάνος Νικόλαος Μιχαλολιάκος. Αν και μεσολαβεί το 1984 η αναστολή της λειτουργία του παρακρατικού μαγαζιού του, για να αναλάβει τη νεολαία της ΕΠΕΝ με εντολή του έγκλειστου δικτάτορα Παπαδόπουλου, το διάλλειμμα αποδεικνύεται εξαιρετικά σύντομο, μιας και το εν λόγω σχήμα αδυνατεί να παίξει το ρόλο που προσμένουν αυτοί που το κατευθύνουν απ´ το παρασκήνιο.
Έτσι στα τέλη του ´80 η Χ.Α. επανέρχεται με τις ίδιες μικρές δυνάμεις, αλλά με τρόπους με τους οποίους θα γίνει γνωστή ευρύτερα τα επόμενα χρόνια. Επιθέσεις σε νεολαίους, αναρχικούς, αριστεριστές, καταλήψεις και μετανάστες. Συμμετοχή στο πλάι της αστυνομίας με την προβιά του αγανακτισμένου πολίτη κατά τη διάρκεια συγκρούσεων στο κέντρο της πόλης και φυσικά χρηματοδότηση από τις διαχρονικές κάνουλες της άκρας δεξιάς στην Ελλάδα – τα μαύρα ταμεία των μυστικών υπηρεσιών, το εφοπλιστικό κεφάλαιο (με πιο τρανταχτα παραδείγματα τους Θεοδωρακόπουλο και Ποταμιάνο), τη σκοταδιστική εκκλησία, παλαίμαχους χουντοβασιλικούς παράγοντες, ή με την άτυπη βοήθεια μέσω εκτύπωσης δωρεάν έντυπου υλικού από την Ν.Δ. κλπ.
Το 1994 αποφασίζουν εκλογική κάθοδο θεωρώντας πως θα αποκομίσουν οφέλη λόγω του εθνικιστικού ξεσηκωμού εξαιτίας του μακεδονικού. Φυσικά τρώνε τα μούτρα τους, μιας και από τη μία οι καιροί δεν απαιτούν φασιστική εκπροσώπηση σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο (άλλωστε η πατριωτική-εθνικιστική υστερία πέρα από τη Ν.Δ. υφέρπει οριζόντίως στα περισσότερα πολιτικά κόμματα της εποχής) ενώ από την άλλη δεν είναι αυτό που έχουν ανάγκη οι εντολοδόχοι της. Τα επόμενα χρόνια κυλούν με τη “σύνηθη” δραστηριότητα της Χ.Α. και κάποιες εξίσου αποτυχημένες για αυτήν προσπάθειες στις εκλογές (συνεργασία με την πρώτη γραμμή του Πλεύρη το 1999, δημιουργία του μετωπικού ακροδεξιού σχήματος με το όνομα πατριωτική συμμαχία στα μέσα του 2000, ή μέσω της συμμετοχής υποψηφίων στις δημοτικές εκλογές υπό τη σκέπη του ακροδεξιού ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη).
Η σταδιακή κατάληξη σε αυτό που είναι σήμερα, ξεκινά ιλιγγιωδώς είναι η αλήθεια, μετά το Δεκέμβρη του 2008 και την προσπάθεια του κράτους να ανασχέσει την εξεγερτική προοπτική που είχε εκκωφαντικά ξεδιπλωθεί στον ελλαδικό χώρο. Οι παράγοντες που έπαιξαν ρόλο ήταν αρκετοί ώστε να αναπτυχθεί εντός του κοινωνικού πεδίου. Από τη μία η ανάγκη να υπάρξει ένα κέντρο της Αθήνας φιλτραρισμένο στο δόγμα “τάξη και ασφάλεια”, η απαραίτητη συνεπικουρία στο δύσκολο – μετά την εξέγερση – έργο της αστυνομίας, η αντιμετώπιση της δράσης των αναρχικών ομάδων και της διάχυτης και κλιμακούμενης επιρροής τους και από την άλλη η συντηρητικοποίηση μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων που βρίσκονταν φύσει και θέσει απέναντι στην αναταραχή και την αμφισβήτηση, καθώς και η στοχοποίηση και εγκληματοποίηση μεταναστευτικών πλυθησμών. Αν προσθέσει κανείς πως για να επιτύχει το σχέδιο προώθησης της Χ.Α. χρειάστηκε η υπέρμετρη προβολή από τα μίντια (με πρωτεργάτες το πρώτο θέμα και τον δημοσιογραφικο όμιλο του αλαφούζου), το ξεχείλισμα της χρηματοδότησης από ακόμα περισσότερους (επιχειρηματίες που τους προσλαμβάνουν για να ρίξουν το επίπεδο των μισθών ή τον ρωσικό παράγοντα δίπλα στην all time classic εκκλησιαστική στήριξη), η σύζευξη με τη νύχτα και την μαύρη οικονομία, η συνεργασία με ιδιωτικές εταιρίες ασφαλείας, η λυσσασμένη στήριξη των εφοπλιστών (όπως συνέβη στη ζώνη του Περάματος), το πατροπαράδοτο εμπόριο όπλων (υπόθεση Πάλλη), τότε η εικόνα του πάζλ – Χ.Α. στο κοινοβούλιο και τάγματα εφόδου στους δρόμους να τρομοκρατούν και να δολοφονούν – γίνεται καθαρή. Για την είσοδο στην κεντρική πολιτική σκηνή και μάλιστα με το μανδύα μιας αντισυστημικής-αντιμνημονιακής δύναμης, κρίσιμο ρόλο έπαιξε η είσοδος του (βασικού ακροδεξιού πόλου της εποχής) ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση και η αναμενόμενη εξαερωσή του.
Από εκεί και πέρα τα πάντα είναι γνωστά. Η δολοφονία του αντιφασίστα μουσικού Παύλου Φύσσα, πέρα από τα απαραίτητα αντιφασιστικά αντανακλαστικά που αναζωπύρωσε, ανάγκασε την κυβέρνηση να τους “τραβήξει” το αυτί οδηγώντας τους στα έδρανα της αστικής δικαιοσύνης και κάποιους λίγους στη φυλακή. Έτσι με τη δίκη να βρίσκεται σε εξέλιξη, οι χρυσαυγίτες αναγκάστηκαν το πρώτο διάστημα να πλασάρουν μια πιο “υπεύθυνη” στάση με προμετωπίδα τη μάσκα του πατριώτη-εθνικιστή, της σοβαρής πολιτικής δύναμης που στοχοποιείται απ´ το “σάπιο και διεφθαρμένο” πολιτικό σύστημα με αποτέλεσμα να αφήσουν μονάχα για τους μυημένους τα χιτλερικά σύμβολα, τη μισαλλόδοξη φρασεολογία και τις άρρωστες ιδέες. Διατήρησαν τη δύναμη και τα ποσοστά τους πασάροντας τη βρώμικη δουλειά (μέχρι νεωτέρας όπως φάνηκε) στις ομάδες δορυφόρους και τις διασπάσεις τους χωρίς αυτό να σημαίνει πως έμειναν ανενεργοί. Τα τελευταία τους κατορθώματα και βέβαια το αίμα του Petrit Zifle είναι απόδειξη γι’αυτό…
ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΟΝ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΒΟΥΛΔΗ
Ο Γιάννης Βουλδής δεν αποτελεί ένα τυχαίο στέλεχος της Χ.Α., ούτε πρόκειται για κάποιο καιροσκόπο ανεμοδούρα που πηγαινοέρχεται στις ακροδεξιές ομάδες και τα υπόλοιπα αποκόμματα του βούρκου αυτού. Πρόκειται για ένα από τα ιδρυτικά στελέχη των παρακρατικών της Χ.Α., απ´ τα ελάχιστα που έχουν μείνει σε αυτήν ως τώρα (όπως ο Χρ. Παππάς). Ο Γ.Β. είναι ένα ιδιαιτέρως βίαιο και επιθετικό στέλεχος της Χ.Α., δεξί χέρι και εξ’απορρήτων του Ν.Μιχαλολιάκου, και για πολλά χρόνια συγκεντρωσιάρχης της φασιστικής συμμορίας. Αναδείχτηκε στη δουλειά του πεζοδρομίου παραδίδοντας τη σκυτάλη σε καθάρματα σα τον Κασιδιάρη, παρολαυτά παραμένει δίπλα στη νέα γενιά δίνοντας τις “απαραίτητες” συμβουλές. Αν και δρομίσιος ο ρόλος του για χρόνια, ο ίδιος όντας σε νευραλγικά πόστα, όπως θα αναφέρουμε παρακάτω, φροντίζει να μένει όσο το δυνατόν στη σκιά για να καλύπτει τα βρώμικα νώτα του. Είναι ένας “αφοσιωμένος στρατιώτης” της Χ.Α. γενικά και του φύρερ Ν.Μ. ειδικά. Άλλωστε εκτός απ´ τη βία, το μίσος και τη μισαλλοδοξία, οι φασίστες διακρίνονται και για κάτι ακόμα. Τα κατά παραγγελία αλληλοκαρφώματα και τις καταδόσεις στην αστυνομία. Ακόμα και των “συναγωνιστών” τους… Ο Γ.Β. διέπρεψε και σε αυτήν την αποστολή. Με εντολή του αρχηγού Ν.Μ., το 1998 ήταν αυτός που κατέδωσε τους Ανδρουτσόπουλο και Κουσουμβρή στη γνωστή υπόθεση του ξυλοδαρμού του Κουσουρή ώστε να αποσυμπιεστεί η Χ.Α. μέσω “αποδιοπομπαίων τράγων” αλλά και να πριονιστεί η καρέκλα των δελφίνων εντός της συμμορίας. Γι´ αυτή του την υπηρεσία θα επιβραβευθεί ανεβαίνοντας τα κλιμάκια αυτής αμέσως μετά το συνέδριο του 1999.
Τα επόμενα χρόνια τον συναντάμε σε διάφορα πόστα. Υπεύθυνος τμήματος νεολαίας, υπεύθυνος πειθαρχικού, γραμματέας της τ.ο. Αθηνών, μέλος του πολιτικού συμβουλίου και αυτή την στιγμή εντός της κεντρικής επιτροπής. Το 2010 κατεβαίνει υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στο δήμο της Αθήνας, ενώ στις διπλές εθνικές εκλογές του 2012 υποψήφιος βουλευτής στην Α´ Αθήνας όπου μάλιστα καταφέρνει το Μάιο να εκλεγεί. Το 2015 κατεβαίνει και πάλι υποψήφιος χωρίς όμως επιτυχία ενώ για τις ερχόμενες εθνικές, η συμμορία τον ανακοίνωσε ήδη ως υποψήφιο βουλευτή Αργολίδας.
Δύο ιδιαίτερα σημεία κατά τη διάρκεια της “πολιτικής” του διαδρομής θα ήταν αδύνατο να μην αναφερθούν. Ο ίδιος ως μέλος του πολιτικού συμβουλίου και με το μανδύα του κατοίκου γειτονιάς στο κέντρο της πόλης, είχε δώσει συνέντευξη σε μεγάλη πολιτική εφημερίδα αμέσως μετά τη δολοφονία Καντάρη. Εκεί αφού αναφερόταν στην άνοδο της συμμορίας και την αποδοχή της από τον κόσμο, προπαγάνδισε τις νοσηρές ιδέες της και έδωσε το έναυσμα (ή την κάλυψη θα μπορούσαμε επίσης να πούμε) για το άγριο πογκρόμ που ακολούθησε τις επόμενες μέρες με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα.
Λίγο αργότερα, το καλοκαίρι του 2015, ομάδα συντρόφων-ισσων που κατευθύνονται με τα οχηματά τους σε μοτοπορεία στον Ασπρόπυργο με αφορμή τη δολοφονία εργατών στα ΕΛ.ΠΕ του Λάτση συναντιέται στον ηλεκτρικό σταθμό των Κ. Πατησίων με πολυπληθή συγκέντρωση της Χ.Α. επικεφαλής της οποίας ήταν ο Γ.Β. Κατά τη διάρκεια της συμπλοκής που ακολουθεί, και μπροστά στον κίνδυνο οι φασίστες να κατατροπωθούν από πολύ λιγότερο κόσμο, ο φασίστας Περράκης, μετακλητός απ´ τις δημόσιες συγκοινωνίες στην φύλαξη των κεντρικών γραφείων της Χ.Α, ανοίγει πυρ αδειάζοντας ένα γεμιστήρα μέρα μεσημέρι μέσα σε πλήθος κόσμου. Στη συνέχεια οι αστυνομικές δυνάμεις πράττουν τα σύνηθη. Προσαγάγουν τους περισσότερους συντρόφους-ισσες (σε δύο μάλιστα ασκούνται διώξεις) και για τα μάτια του κόσμου – λόγω των πυροβολισμών – αναγκάζονται να πράξουν το ίδιο και για τον κουμπουροφόρο χρυσαυγίτη. Βασικός μάρτυρας του Περράκη είναι ο Γ.Β., κάτι λογικό μιας και ως επικεφαλής του κλιμακίου εκείνη την ημέρα έπρεπε να καλύψει τον πιστολέρο της περιφρουρησής του. Αρκετοί λόγοι δίχως άλλο για να μπεί στο στοχαστρό μας ο Γ.Β. όπως και το υπόλοιπο συνάφι του.
Εμείς ούτε ξεχνάμε, ούτε συγχωρούμε και σίγουρα δεν πιστεύουμε πως το διαχρονικό μαντρόσκυλο των αφεντικών έγινε ακίνδυνο άρα και ανάξιο αντιμετώπισης. Γι’ αυτούς τους λόγους και με τη δολοφονία του μετανάστη εργάτη στην Κέρκυρα να βαραίνει αφάνταστα επιλέξαμε να κινηθούμε (μεταξύ άλλων) επιθετικά στοχοποιώντας το μέλος της κεντρικής επιτροπής Γ.Β.
Έτσι η αναζήτησή του μας οδήγησε στην γειτονιά της Κυψέλης και συγκεκριμένα στα πέριξ της πλατείας Αγ. Γεωργίου. Παρατηρήσαμε ότι με προκλητική άνεση κυκλοφορούσε στα μαγαζιά και στους δρόμους της περιοχής. Συγκεκριμένα είναι θαμώνας του καφενείου Μηλήγκρας στην οδό Επτανήσου, διατηρεί επαφές με διάφορο κόσμο και μαγαζιά εκεί (το ψηλικατζίδικο, το γωνιακό ψητοπωλείο καθώς και άλλα καφενεία της πλατείας). Σε μια πολυπολιτισμική γειτονιά όπως αυτή της Κυψέλης, ο ίδιος συναναστρέφεται τα μοναδικά υποκείμενα που μπορούν και ταιριάζουν μαζί του δηλαδή φιλήσυχους νοικοκυραίους, αφεντικά και μπάτσους, φιλοχουντικούς κωλόγερους και λοιπά αποβράσματα. Παρόλο που η έρευνα που κάναμε μας οδήγησε στο σπίτι του και παρά τις σοβαρές ενδείξεις που είχαμε ότι κουβαλά όπλο ακόμα και σε κοντινές αποστάσεις από αυτό, επιλέξαμε να χτυπήσουμε τον ίδιο, θεωρώντας ότι δεν του αναλογεί τίποτα λιγότερο.
Το βράδυ της Τετάρτης 20 Μαρτίου στην πάνω γωνία από το σπίτι του τον αιφνιδιάσαμε τσακίζοντάς τον στο ξύλο. Παρά την νευραλγική θέση που κατέχει στη Χ.Α. και του “μάχιμου” προφίλ του, όταν τον πιάσαμε στα χέρια μας έπραξε όπως κάθε φασίστας που έχει βρέθει στην ίδια θέση στο παρελθόν: φώναζε ικετεύοντας “όχι, όχι ρε παιδιά, δεν έχω σχέση…”. Σε πλήρη δηλαδή αντίθεση με τη γελοία ανακοίνωση της συμμορίας του περί “σθεναρής αντίστασής” του που μας έτρεψε σε φυγή. Στην ίδια ανακοίνωση αναφέρεται σκόπιμα και σαφώς παραπλανητικά διαφορετική τοποθεσία του ξυλοδαρμού του (Πατησίων και Φωκίωνος Νέγρη) με προφανή σκοπό της απόκρυψη της διεύθυνσης κατοικίας, ενώ στην πραγματικότητα αυτό συνέβη μερικά τετράγωνα μακρυά, στη συμβολή Δροσοπούλου και Ιθάκης, λίγα μέτρα από το σπίτι του που βρίσκεται στην Ιθάκης στον αριθμό 33. Εις μάτην όμως τα ψεύδη γκεμπελίσκοι της Χ.Α….
Να στήσουμε αναχώματα στην επελαύνουσα εθνικιστική έξαρση.
Να μην αφήσουμε σπιθαμή γης στις φασιστικές συμμορίες, μπλοκάροντας με κάθε τρόπο τις προσπάθειες επιστροφής τους στο προσκήνιο.
Να τους σαρώσουμε, όπως συμβαίνει απ’άκρη σε άκρη της επικράτειας εδώ και καιρό.
Κάθε ξεμύτισμά τους να μας βρίσκει απέναντι, τα εναπομείναντα γράφεια τους να δέχονται επιθέσεις και να κλείνουν, oι δομές και η “περιουσία” τους να καταστρέφονται, οι ίδιοι να κυνηγιούνται και να ξυλοκοπούνται χωρίς έλεος…
Να εκδικηθούμε…
Για τον Petrit Zifle
για όλα όσα χρωστάμε…
Αναρχική Ομάδα Δια Βίου (Συμ)μόρφωσης
