Αθήνα: Ανάληψη ευθύνης για εμπρησμό εκκλησιών

2
216

Κανένας ιδιαίτερος λόγος δεν θεωρούμε πως είναι αναγκαίο να συνοδεύει μια καταστροφική πράξη εκδήλωσης μίσους και οργή απέναντι σε έναν από τους διαχρονικά καταπιεστικότερους μηχανισμούς που το ανθρώπινο κοπάδι κατασκεύασε με απώτερο στόχο να το μετατρέψει σε εγγυητή ασφάλειας και σταθερότητας. Πως θα μπορούσαν άλλωστε οι αιώνες καταπίεσης, τιμωρίας, ενοχής, ονείδους και επιβολής να στηλιτευτούν και να αναλυθούν διεξοδικά σε ένα μόνο κείμενο ανάληψης ευθύνης; θα χρειαζόντουσαν τόμοι ολόκληροι για να καλυφθεί στο ελάχιστο μια παρουσίαση αυτού του εκφυλισμού της ύπαρξης με το όνομα θρησκεία ο οποίος ανέκαθεν αποτελούσε χωνευτήρι αδυναμίας, παραίτησης, τρόμου, σήψης και στρέβλωσης λερώνοντας αναίσχυντα μέσω της παραδοξολογίας του την ζωή και τους δοξαστές της σκορπώντας παντού το μικρόβιο της ενοχής απέναντι στο γίγνεσθαι και συμβάλλοντας στη δημιουργία ακρωτηριασμένων πιστών έτοιμων να γονατίσουν μπροστά σε κάθε κήρυκα της αλήθειας και να λατρέψουν το μαστίγωμα της αμαρτίας.

Απ’ αυτή τη συνοπτική προσέγγιση ο καθένας μπορεί να κατανοήσει το μερίδιο συμβολής της θρησκείας στην οικοδόμηση των εξουσιαστικών κοινωνιών και της μαζικής ζωής που αναπτύσσονται στις ρουτινιασμένες καθημερινότητες ανασφαλών σηψαιμικών ανθρώπων αποδεσμευμένων από την όποια προσωπική βούληση και κάθε πάθος καταδικασμένων να σηκώνουν το περιττό βάρος του σεπτού ιδανικού που λάνσαρε το θείο πρότυπο ως αναμφισβήτητο λογικό το οποίο στη συνέχεια αποτέλεσε τη μήτρα των σύγχρονων επιστημονικών δογμάτων. Δεν θα μπορούσε επίσης να μείνει στην αφάνεια η σημαντική συνδρομή της εκάστοτε θρησκείας στην δημιουργία κλίματος ματαιότητας και απάθειας αφού η θεϊκή ουσία που παρουσιάζεται απ’ τους πιστούς ως μονόδρομος μπορεί να ευδοκιμήσει αποκλειστικά σε συνθήκες ανάθεσης και αντιπροσώπευσης. Ως εκ τούτου η επίθεση ενάντια στις δομές της θρησκείας είναι αναπόσπαστο κομμάτι του συνολικότερου πολέμου που έχουμε με το υπάρχον. Ένας πόλεμος με τις συνέπειες του οποίου έχουν βρεθεί και εξακολουθούν να βρίσκονται αντιμέτωποι πολλοί σύντροφοι διάσπαρτοι στο χώρο και το χρόνο. Κάποιοι απ’ αυτούς τους συντρόφους είναι η Monica Caballiero και ο Fransisco Solar οι οποίοι καταδικασμένοι για βομβιστικές επιθέσεις στον καθεδρικό ναό του Πιλάρ στη Σαραγόσα αντιμετώπιζαν δικαστήρια στις 9 και 10 Μαρτίου. Θέλοντας να εκφράσουμε τη συνενοχή μας με τους φυλακισμένους συντρόφους στα πλαίσια του διεθνούς καλέσματος αλληλεγγύη πυρπολήσαμε αφού σπάσαμε τα παράθυρα δυο εκκλησιών

-Της μονής Αγίων Πάντων στην Καλλιθέα

-Της μονής Αγίου Βασιλείου στα Εξάρχεια

Κλείνουμε με μια παραπομπή στα λόγια του συντρόφου Fransisco Solar τα οποία θεωρούμε πως εκφράζουν τα κίνητρα της δράσης μας.

“Είμαστε εικονοκλάστες. Ως εκ τούτου, πιστεύω ότι σε αυτήν την προσπάθεια θα πρέπει να είμαστε συνεπείς. Δεν είμαστε οι σωτήρες για τίποτα και για κανέναν, αν συγκρουόμαστε με την εξουσία είναι επειδή θέλουμε να την εξαλείψουμε από τις ζωές μας και όχι επειδή ελπίζουμε ότι ένας παράδεισος θα αναδυθεί από τα συντρίμμια της. Αυτό που είναι δικό μας είναι η πλήρης άρνηση του υπάρχοντος και το τί προσφέρει αυτό είναι ένα μυστήριο. Αυτό είναι που μας παρακινεί.”

Στα αγγλικά