Οι συνθήκες ακραίας οικονομικής αφαίμαξης και κοινωνικής εξαθλίωσης των ταξικά αδύναμων, πέρα από τα κέρδη, εγκυμονούσαν και εγκυμονούν για την εξουσία τον κίνδυνο της επαναστατικής εκτροπής. Εκεί εντοπίζονται οι βαθύτερες αιτίες των φαινομενικά “ανίερων” συμμαχιών ανάμεσα στις φερόμενες ως αντιπαραθετικές πολιτικές δυνάμεις του εξουσιαστικού τόξου. Από την “αριστερά” μέχρι την άκρα δεξιά η εξουσία συσπειρώνεται πάντα απέναντι στον ενδεχόμενο κίνδυνο της αυτόβουλης και αυτοδύναμης απελευθέρωσης των καταπιεσμένων.
Τους διαβεβαιώνουμε πως ο κίνδυνος αυτός είναι πέρα για πέρα υπαρκτός. Οι ταξικά και κοινωνικά καταπιεσμένοι αυτού του κόσμου δεν έχουν πλέον τίποτα να χάσουν σε μια επαναστατική διαδικασία, ενώ ταυτόχρονα, δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν στην ησυχία, τάξη κι ασφάλεια της εξουσιαστικής κοινωνίας.
Για να συμβεί αυτό ωστόσο, θεωρούμε απαραίτητο να γκρεμίζονται οι αυταπάτες της ανάθεσης, η αναζήτηση σωτήρων, η καλλιέργεια φρούδων ελπίδων ανάκαμψης μέσα στο πλαίσιο μιας κεφαλαιοκρατικής-εξουσιαστικής κοινωνίας. Πόσο μάλλον όταν η ίδια η εξουσία δεν αφήνει περιθώρια για τέτοιες αυταπάτες.
Πολύ πρόσφατα παρακολουθήσαμε την επίθεση των “καταργημένων” ταγμάτων εφόδου της χρυσής αυγής από κοινού με τους “εξαρθρωμένους” φασιστικούς θύλακες στις δυνάμεις καταστολής σε αντιφασίστες στο σταθμό ΗΣΑΠ του Πειραιά. Ακόμα πιο πρόσφατα τα γεγονότα στο Ρέθυμνο όπου ρατσιστές τραμπούκοι μαζί με τα ΜΑΤ επετέθησαν σε αντιφασίστες και αντιεξουσιαστές. Πριν λίγες βδομάδες το φαινόμενο της παν-κινητοποίησης του κατασταλτικού μηχανισμού στον Αγ. Παντελεήμονα και στο Παγκράτι, προκειμένου να επιβάλλουν την παρουσία των νεοναζί σε περιοχές που είναι ανεπιθύμητοι. Υπόθεση λίγων ημερών η απόπειρα τρομοκράτησης αφισοκολλητών του Αντιφασιστικού Συντονισμού στην Πατησίων από μπάτσους της ΔΙΑΣ και η σύλληψη ενός αντιφασίστα με τις γνωστές, παντός-καιρού κατηγορίες με τις οποίες επιχειρεί το κράτος να καταστείλει την αντιφασιστική αντίσταση.
Στους Αμπελόκηπους, μια περιοχή κέντρο-απόκεντρο, με έντονη την παρουσία δικαστικών-διοικητικών και κατασταλτικών μηχανισμών της κρατικής εξουσίας, η επιχείρηση επιβολής του ακροδεξιού-παρακρατικού στοιχείου έχει τη δική της ιστορία. Παρά τη μειωμένη -σε σχέση με το κέντρο και άλλες περιοχές- επιρροή του ρατσιστικού λαϊκισμού στην περιοχή, η παρουσία των νεοναζί– παρακρατικών, συμπεριλαμβανομένων των μαφιόζων που λυμαίνονται το διασκεδαστήριο της Πανόρμου, επιβάλλεται σιωπηρά από το κράτος.
Από τις πρώτες μέρες που μεταφέρθηκε η δίκη των νεοναζί της χρυσής αυγής στο Εφετείο της Λ. Αλεξάνδρας, το παρακράτος εμφανίστηκε ενισχυμένο. Με έντονη την παρουσία χρυσαυγιτών μέσα και έξω από τις δικαστικές αίθουσες, επεχείρησαν να επιβάλλουν ένα καθεστώς τρομοκρατίας τόσο στους μάρτυρες της δίκης όσο και στην ευρύτερη περιοχή των Αμπελοκήπων.
Το σχέδιό τους ωστόσο αποδείχτηκε ιδιαίτερα ευάλωτο απέναντι στις κινητοποιήσεις αντιφασιστών, τη διαρκή παρουσία αντιφασιστικών οργανώσεων, τα καλέσματα αλληλεγγύης στο σύντροφο Θ. Σίψα και ιδιαίτερα της κατειλημμένης γειτονιάς των Προσφυγικών Λ. Αλεξάνδρας, που αποτέλεσε κέντρο αντιφασιστικού αγώνα στην περιοχή.
Κατά τη γνωστή συνταγή της από κοινού δράσης κράτους-παρακράτους, οι κρατικές κατασταλτικές δυνάμεις ήλθαν να συμπληρώσουν την επιχειρησιακή αδυναμία των παρακρατικών, όπως σε άλλες περιπτώσεις (π.χ. νυχτερινές εμπρηστικές επιθέσεις σε κατειλημμένους χώρους αλληλεγγύης) το παρακράτος έρχεται να συμπληρώσει την κρατική καταστολή, όταν η τελευταία προσπαθεί να τηρήσει κάποια προσχήματα νομιμότητας.
Η δράση των παρακρατικών τραμπούκων στο Εφετείο πλαισιώθηκε από ισχυρή αστυνομική φρούρηση καθώς και από την έντονη παρουσία ασφαλιτών στην περιοχή των Προσφυγικών. Γιατί η καθ’ όλα αναμενόμενη σύμπλευση κράτους-παρακράτους θέλει την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Από τη μία να παρουσιάζονται στις δικαστικές αίθουσες σαν “νόμιμο πολιτικό κόμμα” κι από την άλλη να συνεχίζουν απρόσκοπτα το παρακρατικό τους έργο κοινωνικής τρομοκράτησης για το οποίο τους έχουν προσλάβει τα αφεντικά.
Αφού τα παρακρατικά “τάγματα εφόδου” έπαψαν να νοιώθουν άνετα στους χώρους που υπολόγιζαν ότι τους ευνοούν, τα κρατικά δικαστήρια και τη ΓΑΔΑ, αφού αντί να τρομοκρατούν κατέληξαν να χρειάζονται τη συνοδεία ενισχυμένων αστυνομικών δυνάμεων για να φύγουν από τα δικαστήρια, ήλθε η ώρα της καταστολής των αντιφασιστικών αντιστάσεων που τους χαλούσαν τα σχέδια.
Ως αντιφασίστες/τριες της περιοχής γίναμε μάρτυρες της κλιμακούμενης παρουσίας των δυνάμεων καταστολής στους χώρους γύρω από το Εφετείο και στην Κατειλημμένη γειτονιά των Προσφυγικών. Αρχικά με την ασφυκτική και προκλητική παρουσία ασφαλιτών σε μια γειτονιά που γνωρίζουν καλά ότι δεν τους ανέχεται και αργότερα με την απροκάλυπτη επιβολή στρατιωτικού καθεστώτος με την παρουσία διμοιριών ΜΑΤ μέσα σε μια γειτονιά αγωνιζόμενων ανθρώπων, ντόπιων και μεταναστών προλεταρίων.
Η συντονισμένη δράση καταληψιών, αλληλέγγυων και αντιφασιστών στο Εφετείο ανέδειξε με τον τρόπο της τα ανέμπνευστα, χιλιοπαιγμένα σενάρια του κρατικού-παρακρατικού μηχανισμού. Έδειξε έμπρακτα ότι οι φασίστες όχι μόνο είναι αδύνατο να επιβάλλουν την παρουσία τους αλλά ακόμα και να σταθούν σ’ αυτούς τους δρόμους με την ιστορία που κουβαλούν, αναφερόμενοι/ες στις μάχες στα προσφυγικά κατά τα Δεκεμβριανά, την αντίσταση που αναπτύχθηκε ιστορικά στην περιοχή αλλά και την αντιφασιστική ιστορία του Παναθηναϊκού, γεγονότα τα οποία νοηματοδοτούνται με την άμεση δράση μας μέχρι σήμερα.
Η συντονισμένη εισβολή ασφαλιτών-ΜΑΤ-φασιστών στα Προσφυγικά της Λ. Αλεξάνδρας το πρωί της 31ης Οκτωβρίου ήλθε για να διαλύσει και τις τελευταίες αυταπάτες καθεστωτικού “αντιφασισμού”. Η οργανωμένη αντεπίθεση καταληψιών και αλληλέγγυων με πενιχρά μέσα σε σχέση με τον εξοπλισμό του κρατικού μηχανισμού, απέδειξε για ακόμα μια φορά ότι η μόνη χαμένη μάχη είναι αυτή που δε δίνεται.
Οι χειρότεροι εφιάλτες της εξουσίας είναι υπαρκτοί. Ο “εσωτερικός εχθρός” που έχουν απέναντί τους, οι φτωχοί, οι “ξένοι”, οι αναρχικοί, οι “άπλυτοι” όπως τους αρέσει να μας αποκαλούν, είναι πραγματικά επικίνδυνος για τα σχέδιά τους. Όσους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς κι αν μας προσάψουν, όσες συκοφαντίες κι όση λάσπη κι αν εκτοξεύσουν, τα αποτελέσματα φαίνονται στους δρόμους και δεν είναι καθόλου ευοίωνα για την εξουσία και τα τσιράκια της.
Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι και από την πλευρά του αντιφασιστικού κινήματος δεν υπάρχουν αδυναμίες. Το κίνημά μας εμφανίζεται σήμερα διχασμένο και αποδυναμωμένο, σε μια ιστορική συγκυρία όπου η εξουσία εμφανίζεται ενωμένη σε όλο της το φάσμα.
Ως αντιφασίστες/τριες θεωρούμε ότι οι συνθήκες απαιτούν ένα συσπειρωμένο όσο και πολύμορφο αντιφασιστικό κίνημα με αντικρατικό-αντιπατριαρχικό προσανατολισμό, ικανό να αντιμετωπίζει κάθε επίθεση κράτους-παρακράτους σε κάθε επίπεδο, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι θα πρέπει ο καθένας/μια από εμάς να πάψει να υποστηρίζει με σθένος τις ιδιαιτερότητές του/της και τα θεωρητικά του/της κεκτημένα.
Οι εσωτερικές διαφωνίες ενός μαχητικού αντιεξουσιαστικού-αντιφασιστικού κινήματος δεν αποτελούν αδυναμία αλλά κινητήρια δύναμη εφόσον υπάρχουν οι δομές εκείνες που καθιστούν τη θεωρητική αντιπαράθεση γόνιμη. Αδυναμία αποτελούν οι ανούσιες διαμάχες, η προσπάθεια επιβολής της “απόλυτης αλήθειας” και η αλαζονεία στο εσωτερικό του κινήματος απ’ όποια πλευρά κι αν προέρχεται.
Είμαστε πεπεισμένοι/ες ότι κάθε πρόταγμα που απευθύνουμε για λύσεις αυτοοργάνωσης και αυτοδιεύθυνσης των καταπιεσμένων, με τις όποιες διαφορετικές αντιλήψεις σε επίπεδο κοινωνικής οργάνωσης, θα πρέπει να έχει δοκιμαστεί και αποδειχτεί λειτουργικό στο εσωτερικό του κινήματός μας.
Οι αδυναμίες αυτές από την πλευρά μας δεν αποτελούν αφορμή για κριτική αλλά περισσότερο για αυτοκριτική, εντοπίζοντας τις δικές μας αδυναμίες που μας εμποδίζουν να δώσουμε στον αντιεξουσιαστικό-αντιφασιστικό αγώνα τον καλύτερο εαυτό μας.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠ’ΤΑ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΑ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΟ-ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΜΕΝΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ
ΚΑΜΙΑ ΑΥΤΑΠΑΤΗ ΑΣΤΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ – Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΣΑΚΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ
ΓΙΑ ΕΝΑ ΕΝΩΜΕΝΟ, ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ, ΠΟΛΥΤΑΣΙΚΟ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ – ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
Αντιεξουσιαστική-Αντιφασιστική συνέλευση Αμπελοκήπων
http://aasa.urbananarchy.gr/showart.php?art=10
