Λάβαμε 23/08/2018
Αρζεντίνα, Κι αν είσαι χώρα εξωτική…
«Επειδή δε θέλουμε να είμαστε
Πουτάνες επειδή κάνουμε σεξ
Μητέρες επειδή πρέπει
Κρατούμενες ή νεκρές επειδή κάναμε έκτρωση
Aπαιτούμε:
Σεξουαλική διαπαιδαγώγηση
Αντισύλληψη για να μη χρειάζεται να κάνω έκτρωση και
Εκτρώσεις νόμιμες και ασφαλείς για να μη χρειαστεί να πεθαίνουμε»
Η άμβλωση ή αλλιώς έκτρωση, νομιμοποιημένη ή παράνομη ως δικαίωμα των γυναικών στην περίπτωση μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης, αποτελεί ήδη από τη δεκαετία του ’60 και του ’70, με το αποκορύφωμα της σεξουαλικής επανάστασης και του ελεύθερου έρωτα, ένα ζήτημα το οποίο έχει προκαλέσει πολλές αντιδράσεις, αλλά έχει υπάρξει και έναυσμα πολλών φεμινιστικών αγώνων. Το θέμα της έκτρωσης, ανέκαθεν τραβούσε τα βλέμματα των ΜΜΜ, καθώς αποτελούσε σημείο τομή στον αγώνα των γυναικών, για την απαξίωση του φονταμενταλιστικού τρόπου σκέψης της εκκλησίας και του χριστιανισμού, εξουσίες που ήθελαν τη γυναίκα μόνο ως ένα μέσο για αναπαραγωγή, απαξιώνοντας τις σαν κοινωνικά υποκείμενα. Εκτός από το προσωπικό αλλά και πολιτικό ζήτημα της αυτοδιάθεσης του σώματος των γυναικών, το ζήτημα των εκτρώσεων γίνεται και ταξικό στην περίπτωση της νομιμοποίησής της ή όχι από πλευράς του κράτους. Και αυτό γιατί, είτε στη μία περίπτωση είτε στην άλλη μόνο οι οικονομικά ευκατάστατες γυναίκες έχουν πρόσβαση σε μια ασφαλή διαδικασία, ενώ οι γυναίκες των φτωχότερων στρωμάτων είναι καταδικασμένες είτε στην ποινικοποίηση της πράξης τους ή ακόμη χειρότερα στο θάνατο.
Τον τελευταίο καιρό, στην Αργεντινή, το γυναικείο σώμα χρησιμοποιείται μέσο της νομοθεσίας και της νομοθέτησης, ως διαπραγματευτικό χαρτί απ’ τη μία για την επίλυση πολιτικών και διακομματικών διαφορών της κυβέρνησης του προέδρου Μαουρίσιο Μάκρι- ο οποίος παρεμπιπτόντως τάχθηκε κατά του νόμου-. Απ την άλλη γίνεται καταφανές ότι η εκκλησία γενικότερα, στην προκειμένη η Καθολική, διαθέτει τεράστια δύναμη άμεσης επέμβασης στο πολιτικό σκηνικό εάν χρειαστεί. Πιο συγκεκριμένα, με το νέο νόμο περί μη νομιμοποίησης των εκτρώσεων, το 94% των γυναικών που δύναται να προβούν σε έκτρωση, είτε θα φυλακιστούν, είτε θα ποινικοποιηθούν και στιγματιστούν για την επιλογή τους, είτε ακόμη κινδυνεύουν να πεθάνουν εξαιτίας των μη ασφαλών τρόπων διεξαγωγής της διαδικασίας. Απομένει έτσι χώρος, μόλις για ένα 6% γυναικών, οι οποίες είτε θα είναι σε θέση να αποδείξουν ότι η εγκυμοσύνη είναι αποτέλεσμα βιασμού, γεγονός το οποίο είναι αμφιλεγόμενο όταν η έννοια του βιασμού ορίζεται από το ίδιο πατριαρχικό κράτος. Διαφορετικά, θα πρέπει να ανήκουν σ’ εκείνο το ποσοστό των γυναικών που οι «ειδικοί» θα αποφανθούν εάν συντρέχει κάποιος σοβαρός ιατρικός λόγος, ο οποίος θέτει σε κίνδυνο τη ζωής της μητέρας ή του εμβρύου, ώστε να διακοπεί η κύηση, χωρίς όμως να αποσαφηνίζεται ποιοι είναι οι σοβαροί αυτοί λόγοι και από ποιους ορίζονται.
Αποτέλεσμα, σε μια χώρα στην οποία 500.000 και πλέον γυναίκες προβαίνουν σε παράνομη και μη ασφαλή έκτρωση, το μόνο σίγουρο είναι ότι αν δεν οδηγηθούν αυτές οι γυναίκες στη φυλακή θα οδηγηθούν στο θάνατο από το παραεμπόριο των εκτρώσεων.
Τα παραπάνω γεγονότα δεν είναι και τόσο μακριά μας, καθώς και στην Ελλάδα του 2018, που το δικαίωμα στην έκτρωση είναι υποτίθεται νομικά διασφαλισμένο, σε 2 από τα μεγαλύτερα γυναικολογικά-μαιευτικά νοσοκομεία της Αθήνας, στο «Έλενα» και το «Αλεξάνδρα», η «ηθική» του θεράποντα γιατρού, ως του πλέον ειδικού, καταλήγει να καταπατά κάθε δικαίωμα στην αυτοδιάθεση της υγείας και του σώματός της γυναίκας. Πρόκειται για δύο τινά στη συγκεκριμένη περίπτωση. Αρχικά τα εμπόδια που συναντά κάποια εάν αποφασίσει να διακόψει τυχόν ανεπιθύμητη κύηση και σε δεύτερο επίπεδο, την απαξίωση, τα υποτιμητικά βλέμματα και σχόλια που θα δεχθεί στην περίπτωση που πάρει μια τέτοια απόφαση από τους επαγγελματίες στο χώρο αυτό. Μ’ έναν τρόπο, μάλλον πατερναλιστικό, διότι ως επιστήμονες μπορούν να έχουν το δικαίωμα να αποφασίζουν το σωστότερο για το «καλό» και συνετό μέλλον μιας κάθε γυναίκας. Καταλήγοντας φυσικά να σου στερούν τη δυνατότητα επιλογής για το σώμα, τον εαυτό σου, την υγεία και το μέλλον σου, οριακά τιμωρητικά «να υποστείς τις συνέπειες των πράξεών σου»!
Ως Λειτουργοί Υγείας δε μας αφορά εάν η έκτρωση θεωρείται νόμιμη ή παράνομη, ηθική ή ανήθικη, θεμιτή ή όχι από το κράτος, την εκκλησία και την πατριαρχία. Επομένως, δε μπορούμε να μείνουμε σιωπηλοί απέναντι σε τέτοιες νομοθεσίες, σε τέτοιου είδους στάσεις «συναδέλφων», κλινικών και νοσοκομείων ολόκληρων, που θέλουν τις γυναίκες ως αντικείμενα διαιώνισης του είδους παύοντας τες από κάθε δικαίωμα διαχείρισης του σώματός τους, χωρίς καμία ενοχή και αναστολή γι αυτό. Δε μπορούμε να μείνουμε σιωπηλοί τη στιγμή που αγώνες γυναικών για την ελευθερία της διάθεσής του σώματός και την απόλαυση του έρωτα, κερδήθηκαν και ενισχύθηκαν από την πρόοδο της επιστήμης, να καταπατούνται εξαιτίας της ηθικολογίας (βλ. θρησκεία) και της εξουσίας (βλ. κράτος) και της μεροληπτικής υποκρισίας κάποιων γιατρών-νοσηλευτών/τριων κοκ. Είμαστε μαζί με καθένα και καθεμιά που παλεύει για το αναφαίρετο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματος της.
Αλληλέγγυοι Λειτουργοί Υγείας
