Ένας χρόνος κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ…
Ένα χρόνο μετά την πρώτη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και πλέον κάποιος εθελοτυφλεί ή βρίσκεται εκτός πραγματικότητας αν δεν αντιλαμβάνεται ότι έχουμε απλά την συνέχεια των προηγούμενων, εγχώριων, πολιτικών επιλογών, τμήμα της εξέλιξης των ευρύτερων σχεδιασμών αναδιάρθρωσης του, σε κρίση, καπιταλιστικού συστήματος. Οι υποσχέσεις για σκίσιμο των μνημονίων, αποκατάσταση μισθών και συντάξεων, κάθαρση της πολιτικής ζωής κτλ μετετράπησαν γρήγορα σε «ρεαλιστική πολιτική υπό το βάρος εκβιασμών και πραξικοπήματος» και υπογραφή ενός τρίτου μνημονίου. Η προσπάθεια μετατροπής του άσπρου σε μαύρο, του ναι σε όχι, έφεραν αποτελέσματα για τους ίδιους και τους διατήρησαν στην εξουσία, κάτι που φαντάζει -και για αυτούς- ως αυτοσκοπός. Και αν για κάποιους οι αυταπάτες διήρκησαν και πέρα των δεύτερων εκλογών σήμερα η…φλόγα της ελπίδας έχει πλέον σβήσει. Οι πράξεις δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών και κάνουν φανερό εκ των πραγμάτων ότι ουσιαστικά ποτέ δεν αναζητήθηκε κάτι το διαφορετικό. Το «θα αλλάξουμε τα πάντα» έγινε «και οι άλλοι τα ίδια έκαναν» και ο καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο δείχνει τα δόντια του… Τα πάντα έχουν να κάνουν με την διαχείριση του συστήματος, το ποιος θα αναλάβει αυτή την δουλειά και το ποιος είναι σε κάθε χρονική συγκυρία ικανότερος, με την έγκριση και καθοδήγηση πάντα, των μεγαλύτερων αφεντικών (Ε.Ε, Δ.Ν.Τ. κτλ). Ζητούμενο η διατήρηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, η διάλυση των όποιων εργασιακών κατακτήσεων και η μείωση στο ελάχιστο των αντιστάσεων. Στο πλαίσιο αυτό και οι αναίμακτοι διαξιφισμοί -είτε στα έδρανα της βουλής, είτε στα τηλεπαράθυρα- μεταξύ των διεκδικητών της εξουσίας και των «θέλω κομμάτι από την πίτα» λοιπών κομμάτων. Και η κατάθεση του ασφαλιστικού καθώς και ο αγώνας των αγροτών είναι σήμερα τα, στον αφρό, πεδία ¨αντιπαράθεσης¨…
…με το νέο ασφαλιστικό ad portas…
Αυταπατών συνέχεια λοιπόν, κοιμάται ύπνο βαθύ όποιος θεωρεί ότι οι προτάσεις για το νέο ασφαλιστικό – συνταξιοδοτικό αποτελούν αυτόνομες επιλογές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Είναι απλά η συνέχεια της επίθεσης κράτους – κεφαλαίου στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα που ξεκίνησε με το πρώτο μνημόνιο και συνεχίζεται όλα αυτά τα χρόνια. Ένα εν εξελίξει πείραμα που θα μετατρέψει τις συντάξεις σε απλό φιλοδώρημα για την πλειοψηφία του λαού και την ασφάλιση από δικαίωμα σε ατομική υποχρέωση. Σύνταξη στα 67, 40 χρόνια εργασίας και…εθνική σύνταξη πείνας το μέλλον που οι διαχειριστές του συστήματος υπόσχονται. Αυτοί που, χρόνια τώρα, μέσω του Χρηματιστηρίου, των δομημένων ομολόγων, του PSI και των πληρωμών στο ΔΝΤ κατέκλεψαν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων εμφανίζονται να ¨διαφωνούν¨ σήμερα για ειλημμένες αποφάσεις, στοχεύοντας στην εξαπάτηση του λαού και την διαιώνιση της κυριαρχίας τους. Λιγότερα βάρη για τα αφεντικά (μειωμένες εισφορές), ¨ανταποδοτικότητα¨ η λέξη κλειδί για τους εργαζόμενους (κοινώς αν δεν βγάζεις λεφτά δεν θα έχεις ασφάλεια και σύνταξη), κερδισμένες οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, επενδυτικές ευκαιρίες για τις μεγάλες επιχειρήσεις. Ιδού η νέα, αναδιαρθρωμένη πραγματικότητα σε ασφαλιστικό-συνταξιοδοτικό πάνω στην λογική του «πατήστε τους εργάτες, σώστε το κεφάλαιο». Μια πραγματικότητα που κανείς από τους εν ισχύ ή επίδοξους διαχειριστές δεν μπορεί να αμφισβητήσει, παρά τις επικοινωνιακές κορώνες, μιας και αυτή αποτελεί κεντρική, με παραλλαγές φυσικά, πολιτική επιλογή σε ολόκληρη την Ε.Ε. Φυσικά δεν μπορούν να μην αναφερθούν οι εργασιακές συνθήκες μέσα στις οποίες το νέο αυτό ασφαλιστικό έρχεται. Ανεργία στο 27% και στρατηγική επιλογή του συστήματος να παραμείνει υψηλή λειτουργώντας ως φόβητρο για τους εργαζόμενους (η λογική του μικρότερου κακού…),εργαζόμενους που ολοένα και περισσότερο απασχολούνται με ελαστικότερους όρους, επισφαλής συνθήκες και φυσικά με ολοένα χαμηλότερους μισθούς. Αναφορά πρέπει επίσης να γίνει σε έναν από τους τρόπους ¨καταπολέμησης¨ της ανεργίας μέσω των προγραμμάτων κοινωφελούς εργασίας τύπου voucher. Μια ξεκάθαρη μορφή εργασιακής δουλείας και ομηρίας για τους ¨ωφελούμενους¨ και απομύζησης κέρδους για ΜΚΟ και ιδιωτικούς φορείς. Μια εργασιακή σχέση κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των αφεντικών και στηριζόμενη στην απελπισία και την μη πληροφόρηση των ανέργων…
…τους αγρότες στους δρόμους…
Στις αντιδράσεις από κοινωνικές ομάδες, συντεχνίες κτλ απέναντι στο ασφαλιστικό επιλέγουμε για λόγους μεγέθους και κοινωνικού αντίκτυπου να σχολιάσουμε τις κινητοποιήσεις των αγροτών, με ομοιότητες και διαφορές με τους υπόλοιπους. Στα πλαίσια που αναφέρθηκαν και πιο πάνω, οι επιλογές του κράτους πάνω στο αγροτικό ζήτημα έχουν συνέχεια και σήμερα βιώνουμε την ολοκλήρωση αυτών των σχεδιασμών με σαφή στόχευση, την διάλυση του, ήδη πάσχοντος, πρωτογενούς τομέα. Έτσι, από το ξεπούλημα -του υγιούς κομματιού- της Αγροτική Τράπεζας και ότι αυτή επέφερε στον αγροτικό κόσμο φτάνουμε σήμερα στην επιπλέον αύξηση του ΦΠΑ, την προκαταβολή φόρου στο 100%, την αύξηση εισφορών ΟΓΑ και όσα άλλα θα έρθουν προς επικύρωση. Συνέπεια των τελευταίων ο ξεσηκωμός των αγροτών, τα μπλόκα στους δρόμους και οι υπόλοιπες δράσεις και παρεμβάσεις. Αλληλέγγυοι στον αγώνα των αγροτών θεωρούμε σημαντικό να τονιστούν και να ξεπεραστούν τα εμπόδια που τίθενται ώστε αυτός ο αγώνας να αποτελέσει, αρχικά, ανάχωμα στην επίθεση κράτους-κεφαλαίου, πετυχαίνοντας τις όποιες νίκες, να συνδεθεί, με σχέσεις αλληλεγγύης, με ανάλογους αγώνες και κοινωνικά κομμάτια που βρίσκονται στην ίδια όχθη απεμπολώντας κάθε συντεχνιακό και ευκαιριακό χαρακτηριστικό. Βέλος στην φαρέτρα του συστήματος αποτελεί η λογική του κοινού συμφέροντος. Εργαζόμενος-αφεντικό, μικρός αγρότης-μεγαλοτσιφλικάς, εκμεταλλευτής-εκμεταλλευόμενος… Στο πεδίο του ταξικού-κοινωνικού αγώνα είναι πασιφανές όμως ότι τα συμφέροντα μας επ’ ουδενί δεν συγκλίνουν, όντας μάλιστα διαμετρικά αντίθετα. Στόχος των τωρινών πολιτικών, και συνέχεια της Κ.Α.Π της Ε.Ε., είναι το πέρασμα του πρωτογενούς τομέα στα χέρια λίγων με ταυτόχρονο αφανισμό των μικρών καλλιεργητών και μετατροπή τους σε εργάτες γης, ανέργους ή μετοικούντες στα αστικά κέντρα. Για τους όποιους επιβιώσαντες μικρομεσαίους το μέλλον θα τους βρει όμηρους των τραπεζών και των επιδοτήσεων. Μια λογική που βρίσκει εφαρμογή φυσικά σε ολόκληρη την κοινωνία. Αποτέλεσμα, η μη κάλυψη των εγχώριων αναγκών και η εξάρτηση από εισαγόμενα προϊόντα και ιδιωτικά συμφέροντα κατ’ επέκταση. Ιδού λοιπόν το περίφημο κοινό συμφέρον! Καίριας σημασίας για την αξιοπρέπεια του αγώνα των αγροτών, και κάθε αγώνα, είναι η αποφυγή του καπελώματος από διαφόρων ειδών εργατοπατέρες και κομματικά φερέφωνα. Να μην γίνει ανεκτή η προσπάθεια καναλιζαρίσματος προς όφελος κομματικών σχηματισμών που έχουν υπηρετήσει τις αντεργατικές πολιτικές τα προηγούμενα χρόνια και τίποτα δεν έχουν να προσφέρουν, παρά μόνο συνέχιση της επίθεσης στις ζωές μας, μιας και η μόνη τους επιδίωξη είναι να γίνουν χαλίφηδες στην θέση του χαλίφη. Στο ίδιο πλαίσιο, όχι μόνο μη ανοχή αλλά τσάκισμα πρέπει να επιφυλάσσεται στους νεοναζί που επιχειρούν να βρουν χώρο στις αγροτικές κινητοποιήσεις, μολύνοντας με τις μισάνθρωπες ιδέες τους, πάντα στο πλευρό των αφεντικών.
…και μόνη λύση την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση…
Η ολομέτωπη επίθεση σε δικαιώματα και η φτωχοποίηση θα συνεχιστεί και καμία κυβέρνηση ούτε θέλει, ούτε μπορεί να βάλει φρένο μιας και αυτή αποτελεί αναγκαία συνθήκη για την επιβίωση του κεφαλαίου. Ως εργάτες, αγρότες, άνεργοι, υποαπασχολούμενοι δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε από κόμματα, φωστήρες και πωλητές ελπίδας. Τίποτα από εκλογικές διαδικασίες, μεταρρυθμίσεις και γραφειοκρατία. Ας κάνουμε σαφές ότι το σύστημα αυτό δεν εξανθρωπίζεσαι και ας προτάξουμε της αλληλεγγύη, την αυτοοργάνωση και το ταξικό μας συμφέρον σε κοινούς, αδιαμεσολάβητους, από τα κάτω αγώνες σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Μακριά από κοινωνικούς αυτοματισμούς και τεχνικούς διαχωρισμούς που δημιουργεί το σύστημα προς όφελος του, μαζί ντόπιοι και μετανάστες. Που θα δημιουργούν καλύτερες συνθήκες ζωής στο σήμερα, προετοιμάζοντας παράλληλα τις συνθήκες για την ανατροπή αυτού του συστήματος εκμετάλλευσης.
…για την ανατροπή του καπιταλισμού…
Άρτα, Φλεβάρης 2016
συλλογικότητα Νήμα
nhma.squat.gr, [email protected]
