Ως αναρχικές και αναρχικοί, αντιλαμβανόμαστε την αλληλεγγύη μας με το προλεταριάτο, που αντιστέκεται στις ορέξεις των αφεντικών, που οργανώνεται αντιεραρχικά και διεκδικεί όσα του ανήκουν δίχως εργατοπατέρες και κομματικούς φερετζέδες σε χώρους δουλειάς και γειτονιές, αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα μας, κόντρα σε κάθε είδους εξουσία και εκμετάλλευση, για τη ζωή και την ελευθερία.
Ως σάρκα από τη σάρκα των καταπιεσμένων, η θέση μας στην αέναη ταξική σύγκρουση, είναι ψυχή και σώμα στο πλευρό των εργατών, των μεταναστών, των ανέργων, των μειονοτήτων που βιώνουν κάθε είδους ρατσισμό, της περιθωριοποιημένης νεολαίας, των εξαθλιωμένων γερόντων. Προσβλέπουμε στην αταξική κοινωνία, τις αυτοργανωμένες κοινότητες, όπου η εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο θα’ναι κάτι αδιανόητο απ’το σκοτεινό παρελθόν και η εργασία θα’ναι η δημιουργική χαρά που θα ολοκληρώνει τα άτομα, από τις δυνατότητες του καθενός, στην κάλυψη των αναγκών όλων.
Οι αγώνες και οι θυσίες των πολιτικών μας προγόνων σ’όλο τον κόσμο, απ’το Παρίσι ως το Σικάγο κι απ’την Κροστάνδη ως τη Βαρκελώνη, μας δείχνουν πως ο μόνος δρόμος που οδηγεί στην ισότητα, την πραγματική δικαιοσύνη και την ελευθερία, περνά μέσα απ’τη πολιτισμική και κοινωνική επανάσταση, την καταστροφή της καπιταλιστικής δυστοπίας και της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων. Το γκρεμοτσάκισμα των απανταχού εκμεταλλευτών και καταπιεστών, μικρών ή μεγάλων, στο ποτέ ξανά της ανθρώπινης εξέλιξης. Τιμούμε το παρελθόν μας, δε ξεχνάμε όσους πάλεψαν με το κτήνος της εξουσίας κι έπεσαν για τις αναρχικές τους ιδέες.
Γι’αυτό αποφασίσαμε την πρώτη Μάη να καλέσουμε τη συγκέντρωση για τη μικροφωνική μας στο εργατικό κέντρο Άργους. Να τονίσουμε οτι παρά την παρακμή και τη σαπίλα που αναβλύζει απ’το συστημικό – κομματικό “συνδικαλισμό” , μέσα σε αυτούς τους χώρους πλέον, πως τα εργατικά κέντρα, αρχικά από αναρχικούς ιδρύθηκαν, για να προασπιστούν αντιεραρχικά τα συμφέροντα των εργατών. Ως κέντρα μόρφωσης, αλλά και οργάνωσης των καταπιεσμένων λειτούργησαν, με ανατρεπτικά κι επιθετικά προς τη μπουρζουαζία χαρακτηριστικά. Εξυπηρέτησαν έναν αληθινά επαναστατικό συνδικαλισμό, χρησίμευσαν σαν πρότυπα για την αναδιοργάνωση της κοινωνίας κι έφεραν αποτελέσματα όπου αναπτύχθηκαν. Ήταν η απάντηση των αναρχικών στον συγκεντρωτισμό των μαρξιστικών οργανώσεων. Είναι λυπηρό που μεγάλο ποσοστό αναρχικών σήμερα δε γνωρίζει την προέλευση των εργατικών κέντρων.
Το πανό που αναρτήσαμε στην είσοδο έγραφε “ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΑΗΣ ΔΕΝ ΑΝΘΙΖΕΙ ΑΝ ΔΕ ΠΟΤΙΣΤΕΙ ΜΕ ΑΙΜΑ”. Στο κάλεσμά μας ανταποκρίθηκαν οι σύντροφοί μας απ’τον συντονισμό αναρχικών Πελοποννήσου, οι “Αναρχική Συλλογικότητα Σειρήνες”, σύντροφοι από την Τρίπολη και την Αθήνα, αλλά κι ανένταχτος κόσμος της τάξης μας από το Άργος και το Ναύπλιο, που προτίμησε να πορευθεί στο δρόμο πλάι σε αναρχικές κι αναρχικούς τη πρώτη του Μάη, παρά να πάει στους “επιτάφιους”, τα σουβλάκια και τα λουλούδια που του πρόσφεραν απλόχερα οι σφουγγοκωλάριοι των βλαχοδημάρχων και τα κόμματα – πτώματα της αριστεράς. Μετά το τέλος της μικροφωνικής ακολούθησε μια ενθουσιώδης πορεία στο κέντρο και τις γειτονιές του Άργους με συνθήματα, δυνατό παλμό κι αναρχικά χαρακτηριστικά. Η πορεία κατέληξε στην αγορά της πόλης κι ακολούθησε συζήτηση και συλλογική κουζίνα.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΑΗΣ ΔΕΝ ΑΝΘΙΖΕΙ ΑΝ ΔΕΝ ΠΟΤΙΣΤΕΊ ΜΕ ΑΙΜΑ
Η 1η του Μάη αποτελεί παγκόσμιο ορόσημο της συνειδητής έναρξης ταξικών συγκρούσεων με σημαντικότατη συμβολή των ανθρώπων που διαπνέονται από τις ιδέες της Αναρχίας, της πραγματικής Ελευθερίας.
Κομβική στιγμή για την οργάνωση του εργατικού κινήματος στην Αμερική ήταν η δημιουργία του Κεντρικού Εργατικού Συνδικάτου το 1884, το οποίο είχε ξεκάθαρη αγωνιστική και ανατρεπτική πολιτική, καθώς και άμεση επαφή και επικοινωνία με την Μαύρη Διεθνή( Διεθνής οργάνωση εργαζομένων).
Αν σήμερα στεκόμασταν στο ιστορικό του 1884 θα κάναμε απλά ένα μνημόσυνο στους συντρόφους που έπεσαν τότε από τις σφαίρες των μπάτσων. Θα συνεχίζαμε με ένα ακόμα μνημόσυνο των συντρόφων μας που τα τελευταία χρόνια έχασαν την ζωή τους από τα κρατικά πυρά και θα καταλήγαμε να καταθέτουμε στεφάνια και να τρέχουμε στην συνέχεια σε αγρούς και παραλίες να απολαύσουμε τον Μάη και την ζωή.
Την ζωή;
Ποια ζωή;
Αυτή που μας καθόρισαν άλλοι.
Αυτή που μας την στερούν άλλοι.
Αναρωτιέσαι πολίτη γιατί πέθαναν οι σύντροφοι το 1884;
Για το 8ωαρο, πέθαναν. Για το οκτάωρο που στην πράξη έχει καταργηθεί από καιρό, και με την συναίνεση των συστημικών συνδικάτων.
Τότε εργάζονταν 72 ώρες την εβδομάδα. Πέθαιναν από το κρύο, όπως και σήμερα. Κατέληγαν στις φυλακές, γιατί δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους. Τους έπαιρναν τα σπίτια για ένα κομμάτι ψωμί, για ένα μπουκάλι γάλα για τα παιδιά τους. Και σήμερα..;
Και σήμερα μήπως δεν συμβαίνει το ίδιο; Μήπως οι μισθοί ανταποκρίνονται στο ωράριο που δουλεύεις; Μήπως δεν κινδυνεύεις να χάσεις το σπίτι σου; Μήπως τα παιδιά σου ξαναμένουν αμόρφωτα; Μήπως ξαναγυρίζεις εργασιακά 2 αιώνες πίσω;
Πριν από χρόνια μπρος απ τα εργατικά κέντρα, δεξιοί και αριστεροί εργάτες τραγουδούσαν ενωμένοι το “πέσατε θύματα αδέλφια μου εσείς”. Το τραγουδούσαν όμως ,τόσο πολιτικά παράφωνα, μέχρι που δεν πατούσε κανείς εργαζόμενος στα εργατικά κέντρα. Και στο τέλος οι τιμημένοι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ τα έκλεισαν.
Το εργατικό κίνημα, όπως και το αγροτικό παραμένουν σήμερα ακρωτηριασμένα και αδρανή. Χωρίς στόχους και ουτοπίες, αρκούνται να εκλιπαρούν την εξουσία, το κράτος και τους θιασώτες του να τους πετάξουν μερικά ψίχουλα κάτω από το τραπέζι των ολιγαρχών.
Τα ΜΜΕ, πέρα από τις φαινομενικές αντιπαραθέσεις τους φροντίζουν να παραπληροφορούν τους εργαζόμενους. Φροντίζουν να τους εξαπατούν συστηματικά συστημικά.
Πανηγυρίζουν για ραγδαία πτώση 3,53% του δείκτη της εγγεγραμμένης ανεργίας (όσοι έχουν εκδώσει κάρτα ανεργίας του ΟΑΕΔ) σε σχέση με τον περασμένο Μάρτιο αποσιωπώντας πως πρόκειται για πτώση της στατιστικής ανεργίας με συμβάσεις μερικής ή εποχικής απασχόλησης, που δεν αποτελούν πάγιες θέσεις εργασίας. Είναι το ίδιο παλιό τρικ με την παράταση της στρατιωτικής θητείας που είχαμε παλαιότερα.
Οι εργασιακές συνθήκες απαιτούν σήμερα ξεκάθαρες ταξικές θέσεις και ελευθερία έκφρασης των εργαζομένων που μόνο ο αναρχοσυνδικαλισμός μπορεί να τα εγγυηθεί. Όπως πριν 134 χρόνια έτσι και σήμερα θα πρέπει να αποκτήσουν τα συνδικάτα ξεκάθαρη αγωνιστική και ανατρεπτική πολιτική. Αναγνωρίζουμε το συνδικαλισμό ως μέσο πάλης αρκεί αυτό να μην είναι όργανο κανενός κόμματος αλλά αντίθετα να αποτελεί μία αντιιεραρχική απάντηση στον γραφειοκρατικές και ελιτίστικες λογικές. Μέσα από τέτοιες αδιαμεσολάβητες διαδικασίες ο εργαζόμενος έχει τη δυνατότητα να αγωνιστεί για τα δίκαια αιτήματα του και να αρχίσει να αντιλαμβάνεται την ανάγκη για ανατροπή του τωρινού εκμεταλλευτικού συστήματος.
Να ορθώσουμε τις αντιστάσεις μας στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στις σχολές και αλλού να οργανωθούμε και να προτάξουμε την κοινωνική επανάσταση σαν ισχυρή απάντηση στους κρατούντες.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΠΡΟΣΤΑΓΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ
ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ
ΖΗΤΩ Η ΖΩΗ
Α.Σ.Α. LUPUS
ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ
Επικοινωνία: [email protected]
