ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ Γ΄ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ: 1)ΑΠΑΝΤΗΣΗ -ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΑΣ ΡΟΥΠΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ (8-6-18) ΚΑΙ 2) ΠΟΛΙΤΙΚΙΗ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΑΣ ΡΟΥΠΑ(18-5-2018)

0
252

Λάβαμε 21/08/2018

ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ – ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΑΣ ΡΟΥΠΑ ΜΕΛΟΥΣ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΣΤΗΝ ΕΙΣΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ

Η πρόταση του κ. εισαγγελέα ήταν αποκαλυπτική και δημιούργησε μια τομή μέσα στην δικαστική αίθουσα. Κατ’ αρχήν μίλησε για νηφαλιότητα. Είπε ότι η δίκη διεξήχθη με νηφαλιότητα. Εγώ δεν είδα καμία νηφαλιότητα στην τοποθέτησή του. Νηφαλιότητα έχει κάποιος σε μια δίκη όταν την αντιλαμβάνεται, αν μη τι άλλο, ως ένα πεδίο έρευνας. Μιλώ με βάση το δικό σας σκεπτικό. Το σκεπτικό που, υποτίθεται, οφείλει να λειτουργεί ένα δικαστήριο. Όμως αυτό που κατάλαβα από την εισαγγελική τοποθέτηση και πρόταση, ήταν ότι υπήρχε μια προκατασκευασμένη απόφαση. Την αποδεικτική διαδικασία δεν την έλαβε καθόλου υπ’ όψιν του. Ήρθε σε αυτό το δικαστήριο να με καταδικάσει. Στην ουσία θέλει να με κρεμάσει.

Αν υπήρχε δυνατότητα να επιβάλει θανατική καταδίκη, θα την πρότεινε. Η ποινή των ισοβίων ήταν ο στόχος του κ. εισαγγελέα και με βάση αυτό τον στόχο επιχειρηματολόγησε. Ο στόχος προηγείται και τα επιχειρήματα τα φτιάχνει. Και τα επιχειρήματα αφορούσαν τα πάντα, από την ίδρυση του Επαναστατικού Αγώνα έως την σύλληψή μου. Υποτίθεται, ότι σε αυτό το δικαστήριο εξετάζεται ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, από το 2012 – 2014. Αυτό το διάστημα δεν έπαιξε κανένα ρόλο στην πραγματικότητα. Διαστρεβλώθηκαν αποδείξεις, διαστρεβλώθηκαν στοιχεία, εξαφανίστηκαν καταθέσεις μαρτύρων…. Στα χέρια του κ. εισαγγελέα έχουν φθάσει – δεν ξέρω πώς ούτε αν αυτό προβλέπεται – όλοι οι φάκελοι με τις υποθέσεις μας: ο φάκελος με το ελικόπτερο, με τις συλλή-ψεις το 2017, ο φάκελος με την δίωξη ενάντια στον Επαναστατικό Αγώνα που τον παρουσιάζει ως ‘‘ομπρέλα’’ σε ληστείες τραπεζών. Όλες αυτές τις υποθέσεις τις χρησιμοποίησε ως στοιχεία ο κ. εισαγγελέας, ακούστηκαν σε αυτή την δίκη υποθέσεις που δεν έχουν εκδικαστεί, για γεγονότα που δεν έχω μιλήσει προσωπικά. Και έβγαλε απόφαση. Η απόφαση είναι ισόβια. Εκεί πάει. Δεν ξέρω τι θα κάνει τελικά, το δικαστήριο, όμως από όλη την διαδικασία, από το πώς αντιμετωπίστηκαν οι μάρτυρες πιστεύω πως αν όχι για όλους, για ορισμένους η απόφαση είναι αυτή. Δηλαδή, η καταδίκη της Ρούπα στην εσχάτη των ποινών για την επίθεση ενάντια στην Τράπεζα της Ελλάδας και το γραφείο του ΔΝΤ. Αυτή η άποψη όμως, δεν αφορά τις αποδείξεις. Δεν αφορά τους ‘‘κινδύνους’’ που αναφέρονται εδώ πέρα. Το δικαστήριο δεν έλαβε καθόλου υπ’ όψιν του τις καταθέσεις των μαρτύρων κατηγορίας. Ούτε τα περιστατικά, πώς ακριβώς έγιναν. Δεν τα έλαβε καθόλου υπ’ όψιν του ο κ. εισαγγελέας ούτε πιστεύω ότι θα τα λάβει υπ’ όψιν της η έδρα. Πιστεύω πως τελικά, η διαδικασία είναι εξ’ αρχής στοχευμένη και είναι προαποφασισμένη η κατάληξή της. Ο στόχος είναι η καταδίκη μου στην εσχάτη των ποινών για πολιτικούς λόγους. Θα αναπτύξω αυτούς τους λόγους.

Το δικαστήριο αυτό πιστεύει πως καταδικάζοντας την Ρούπα στην εσχάτη των ποινών για μια υπόθεση στην οποία δεν αντιστοιχεί αυτή η ποινή – με νομικούς όρους μιλάω –, έχει ‘‘καθαρίσει ’’ με την πολιτική ανυπακοή γενικώς. Και ειδικώς με την συγκεκριμένη δράση, το δικαστήριο πιστεύει πως με την δική μου καταδίκη θα ξεμπερδέψει. Αλλά δεν είναι έτσι. Γιατί μέσα σε αυτό το δικαστήριο εγώ προσπάθησα να κάνω μερικές τομές και τελικά τα κατάφερα με την βοήθεια του κ. εισαγγελέα. Σε αυτή την φάση, ο κ. εισαγγελέας έγινα πολιτικά σύμμαχος αντί για αντίπαλος. Γιατί έγινε μια τομή, μια ιστορική τομή εδώ, σε αυτό το δικαστήριο και συνέβαλε ο κ. εισαγγελέας σε αυτό. Αυτή η τομή αφορά την ίδια την ύπαρξη του δικαστηρίου. Αφορά την ίδια την διαδικασία του να δικάσει εμένα γι’ αυτή την πράξη. Θα γίνω πιο συγκεκριμένη. Είμαι η πρώτη που έχω δικαστεί για τέτοιες υποθέσεις και που στην ένσταση για την αναρμοδιότητα του δικαστηρίου επικαλέστηκα την προσφορότητα της ένοπλης δράσης ως προς την δυνατότητα ανατροπής του καθεστώτος. Επικαλέστηκα και τον 187Α. Θα τα επαναλάβω γιατί έχουν σημασία και θα καταλήξω στην πρόταση του κ. εισαγγελέα. Ο ‘‘αντιτρομοκρατικός’’ αναφέρεται στο υποκειμενικό και το αντικειμενικό στοιχείο της συγκεκριμένης μορφής δράσης. Μέχρι τώρα όλα τα δικαστήρια κάνανε έναν διαχωρισμό στο υποκειμενικό και αντικειμενικό στοιχείο. Ο 187Α λέει: ‘‘όποιος τελεί ένα ή περισσότερα από τα παρακάτω εγκλήματα με τρόπο ή σε έκταση ή υπό συνθήκες που είναι δυνατόν να βλάψουν μια χώρα ή ένα διεθνή οργανισμό και με σκοπό να εκφοβίσει σοβαρά έναν πληθυσμό κλπ ή να βλάψει ή να καταστρέψει τις θεμελιώδεις συνταγματικές και πολιτικές δομές μιας χώρας…’’. Μέχρι τώρα στα δικαστήρια γινόταν διαχωρισμός του υποκειμενικού στοιχείου, δηλαδή των κινήτρων και των αντικειμενικών δυνατοτήτων αυτής της δράσης. Σε καμία από τις ενστάσεις που έχουν γίνει ως τώρα για την αναρμοδιότητα αυτών των δικαστηρίων, δεν είχε κανένας επικαλεστεί την προσφορότητα αυτής της δράσης ως στοιχεία για να επιχειρηματολογήσει και με βάση την αντικειμενική θεωρία. Όλοι χρησιμοποιούσαν την υποκειμενική θεωρία. Επικαλούνταν τα πολιτικά κίνητρα του δράστη, συνεπώς είναι πολιτική η δράση, άρα είναι πολιτική η δίκη, άρα δεν πρέπει να δικάζεται από τέτοια δικαστήρια και πρέπει να δικαστεί από μεικτό ορκωτό όπως λέει το Σύνταγμα. Εγώ δεν είπα μόνο αυτά,

Επιχειρηματολόγησα με βάση και την αντικειμενική θεωρία και είπα ότι είναι πρόσφορη αυτή η δράση για να προκαλέσει την ανατροπή. Δεν είχα καμία διάθεση να κάνω κάτι ώστε να μειώσω την αποτελεσματικότητα της ένοπλης δράσης γενικώς, αλλά και ειδικώς του Επαναστατικού Αγώνα. Ξέρω ότι αυτό είναι επιβαρυντικό προς εμένα. Αλλά δεν θα έμπαινα ποτέ σε ένα δικαστήριο για να μειώσω την δράση της οργάνωσής μου. Ή να πω όπως κάνουν πολλοί συνήγοροι, ‘‘δεν έγινε και τίποτα’’ με αυτή την δράση. Ακόμα και τίποτα να μην γινόταν, δεν θα το έκανα. Γιατί θεωρώ πολιτικά ανορθόδοξο να επιλέγει κάποιος την ένοπλη δράση για να αντισταθεί στο καθεστώς και να πιστεύει ότι δεν είναι πρόσφορη να επιφέρει αυτά τα οποία ευαγγελίζεται αυτός που επιλέγει την ένοπλη δράση. Το θεωρώ αναντίστοιχο και υποκριτικό, να το πω έτσι. Εγώ δεν θα το έκανα. Μπορεί να μου καταλογίζετε ό, τι θέλετε. Όμως αυτό που δεν αμφισβητείται είναι ότι είμαι ειλικρινής.

Αναλαμβάνω ό, τι μου αντιστοιχεί και υπερασπίζομαι τις επιλογές μου στο ακέραιο. Το θέμα είναι ότι ο κ. εισαγγελέας υπερθεμάτισε πάνω σε αυτό. Δηλαδή, στην τοποθέτησή του είπε όσον αφορά την Τράπεζα της Ελλάδας ότι έτυχε να κατέβει ένα ρολό το οποίο αν δεν κατέβαινε, θα κατέρρεε το κτίριο. Γι’ αυτό επικαλέστηκε μια κατάθεση ενός τεχνικού της ΤτΕ ο οποίος όμως, δεν μας έκανε την τιμή να έρθει εδώ να καταθέσει. Αυτός είχε πει ότι αν δεν κατέβαινε το ρολό, το ωστικό κύμα θα έμπαινε μέσα και θα κατέρρεε το κτίριο. Εγώ αυτό το διάβασα στα πρακτικά της προηγούμενης δίκης. Είπα και πριν. Δικάζομαι με βάση πρακτικά προηγούμενων δικών, με βάση δίκες που δεν έχουν γίνει, δίκες που έχουν γίνει και γίνονται ξανά σε δεύτερο βαθμό…. Όλα τα χρησιμοποιείτε προκειμένου να εδραιώσετε την καταδίκη. Καταδίκη στην εσχάτη των ποινών, όχι γενικώς καταδίκη. Γιατί ούτως ή άλλως, δεν θα με αθωώνατε. Οπότε ο κ. εισαγγελέας είπε αυτό: Το κτίριο της Τράπεζας της Ελλάδας σώθηκε κατά τύχη. Παρακάτω ο κ. εισαγγελέας είπε ότι η δράση του Επαναστατικού Αγώνα είναι τρομοκρατία γιατί το σύνολο της δράσης του θα μπορούσε να επιφέρει κατάρρευση του καθεστώτος. Η συγκεκριμένη κιόλας, ενέργεια θα μπορούσε θα μπορούσε να επιφέρει κατάρρευση του κτιρίου της ΤτΕ η οποία θα οδηγούσε σε παράλυση του τραπεζικού συστήματος και θα επέφερε την πλήρη κατάρρευση της οικονομίας. Εφόσον Θα επέφερε κατάρρευση της οικονομίας θα μπορούσε να επιφέρει την κατάρρευση του καθεστώτος. Και να το πάμε και πάρα πέρα, να δημιουργήσει και ντόμινο καταρρεύσεων πανευρωπαϊκά.

Αν αυτό δεν είναι αποδοχή της προσφορότητας της ένοπλης δράσης, τότε τι είναι; Και όχι της προσφορότητας της ένοπλης δράσης γενικώς να επιφέρει την καθεστωτική ανατροπή που ευαγγελίζονται αυτοί που την επιλέγουν. Μίλησε ειδικώς για τον Επαναστατικό Αγώνα και ακόμα πιο ειδικώς για την αποτελεσματικότητα μιας ενέργειας, που ούτε καν εγώ δεν μίλησα έτσι. Ούτε εγώ δεν είπα ότι αυτή η ενέργεια θα κατάφερνε τόσα από μόνη της. Εγώ δεν το επικαλέστηκα. Το επικαλέστηκε ο κ. εισαγγελέας. Υπερθεμάτισε της προσφορότητας της δράσης του Επαναστατικού Αγώνα και ειδικά αυτής της ενέργειας. Άρα τι μας μένει για να καταλήξουμε ότι η δίκη είναι πολιτική, ότι εγώ δικάζομαι από ένα τέτοιο δικαστήριο και πρέπει να με στείλετε στο μεικτό ορκωτό; Τίποτα. Η αντικειμενική θεωρία και οι βάσεις στις οποίες στηρίζονται αυτές οι δίκες, κατέρρευσαν εδώ μέσα. Η απόφαση 1431 του 2010 του Αρείου Πάγου, με βάση την οποία απορρίπτονται όλες οι ενστάσεις περί αναρμοδιότητας των δικαστηρίων, η απόφαση δηλαδή που έλεγε ότι δεν αρκεί να αναφέρεται ο υποκειμενικός στόχος της πολιτικής ιδεολογίας του δράστη και τα κίνητρά του, αλλά απαιτείται πέραν τούτου, να αναδύεται αντικειμενικώς η δυνατότητα της ανατροπής που ευαγγελίζεται αυτός που δρα, σκίστηκε εδώ μέσα. Πάει. Είναι παρελθόν. Τέλος. Δεν υπάρχει τίποτα πλέον να επικαλεστούν τα δικαστήρια. Μπορεί άλλα δικαστήρια να επικαλέστηκαν την αντικειμενική θεωρία, την ‘‘απροσφορότητα της ένοπλης δράσης’’, την απόφαση του Αρείου Πάγου. Μπορεί να έγινε μια συζήτηση και να κατέληξαν εκεί.

Όμως εδώ μέσα ο κ. εισαγγελέας δημιούργησε μια τομή. Η απόφαση του Αρείου Πάγου με βάση την οποία ‘‘περπάταγαν’’ και αποφάσιζαν όλα αυτά τα δικαστήρια για την ένοπλη δράση λέγοντας ‘‘δεν είναι πολιτικές οι δίκες γιατί οι πράξεις δεν είναι πολιτικές, άρα σωστά δικάζονται από αυτά τα δικαστήρια’’, τελείωσε σε αυτή την δίκη. Ό, τι γράφει. Δεν ξεγράφει. Αυτό έμεινε στην ιστορία τώρα πια. Δηλαδή, πρώτη φορά ένα δικαστήριο αναγνωρίζει την προσφορότητα του ένοπλου αγώνα και ειδικά του Επαναστατικού Αγώνα. Πρώτη φορά ένα δικαστήριο αποδέχεται ότι μια οργάνωση και ειδικά μια ενέργεια, μπορεί να προκαλέσει καθεστωτική κατάρρευση. Έχει γράψει ιστορία (ο εισαγγελέας). Αν νομίζετε ότι με το να καταδικάσετε εμένα σε ισόβια, αυτό δεν θα μείνει στην ιστορία, είστε γελασμένοι. Στην αγωνία του ο κ. εισαγγελέας να αναδείξει πόσο επικίνδυνη είμαι, έκανε λάθος. Γι’ αυτό λέω πως για εμένα είναι πολιτικά σύμμαχος τώρα. Ας με καταδικάσετε σε ισόβια. Αυτό θέλετε. Θέλετε να με καταδικάσετε σε ισόβια. Όμως αυτό έχει γράψει ιστορία. Εγώ θα ήθελα να ξανακάνω την ένσταση για την αναρμοδιότητα του δικαστηρίου. Αν ήταν τίμιας η διαδικασία με βάση αυτή την πρόταση του κ. εισαγγελέα, θα έπρεπε να πει το δικαστήριο ‘‘να διαλύσουμε την δίκη και να την στείλουμε να δικαστεί από μεικτό ορκωτό’’. Η δράση του Επαναστατικού Αγώνα ήταν πρόσφορη για να προκαλέσει την ανατροπή. Γιατί λοιπόν, να δικάζομαι εγώ εδώ; Γιατί να βγει από αυτό το δικαστήριο η απόφαση; Ας με δικάσουν πολίτες. Δεν ξέρω αν το καταλάβατε. Αυτή την στιγμή κάνω εκ νέου το αίτημα σε αυτή την φάση της δίκης. Γιατί αυτό που έγινε είναι ανατροπή, είναι τομή, είναι ρήξη και θα πρέπει με κάποιο τρόπο να λυθεί. Εγώ δεν θέλω να δικαστώ από αυτό το δικαστήριο. Μέχρι τώρα εγώ υπεραμυνόμουν της προσπάθειας της ένοπλης δράσης. Τώρα το κάνει ο κ. εισαγγελέας. Θα πρέπει να με στείλετε στο μικτό ορκωτό.

Η επιχειρηματολογία που αναπτύχθηκε από τον εισαγγελέα, είναι μια ανατροπή της προηγούμενης απόφασης για την αναρμοδιότητα του δικαστηρίου. Έρχεται σε σύγκρουση με τον εαυτό του και με την δική σας απόφαση. Η ουσία της υπόθεσης είναι αυτή: Είναι ή δεν είναι πολιτική η δίκη; Πάντα λέω πως ο καθένας που δικάζεται σε τέτοια δικαστήρια, δικάζεται γιατί η δράση του είναι πολιτική. Δεν είναι κάτι άλλο. Για την απόφαση του δικαστηρίου ότι δεν είναι πολιτικές οι πράξεις, θα πρέπει να υπάρχει μια επιχειρηματολογία. Η επιχειρηματολογία του κ. εισαγγελέα για να απορριφθεί η ένσταση περί της αναρμοδιότητας του δικαστηρίου έλεγε ότι δεν είναι πολιτική η πράξη και η δίκη. Αλλά τελικά, είναι. Με βάση την αντικειμενική θεωρία, είναι πολιτική η δίκη. Και την απόφαση του Αρείου Πάγου την έχει καταρρίψει. Ο κ. εισαγγελέας στην πρότασή του είπε – το θυμάμαι πολύ καλά – ‘‘όλες αυτές τις ενστάσεις τις απορρίπτουμε. Δεν μπορούμε να κάνουμε εδώ κάτι διαφορετικό. Να μην κάνουμε κάτι άλλο’’. Αυτή ήταν η επιχειρηματολογίας του. Πάντως απ’ ό, τι όλοι καταλαβαίνουν, ο κ. εισαγγελέας έχει συγκρουστεί με την απόφαση του δικαστηρίου. Και όχι μόνο με την απόφαση του δικαστηρίου, αλλά και με την απόφαση του Αρείου Πάγου. Δηλαδή, από αυτό το δικαστήριο ξεκινά μια άλλη διαδικασία και θα πρέπει να γνωρίζω ποιο όργανο θα επιχειρηματολογήσει ξανά, αφού η απόφαση 1413 του 2010 δεν υφίσταται, είναι παρελθόν. Πρόκειται για ρωγμή. Αυτό είναι αναμφισβήτητο. Οπότε εγώ ως πολιτικό υποκείμενο και ο Επαναστατικός Αγώνας ως πολιτική οργάνωση, που αναγνωρίζεται ως τέτοια από το ίδιο το δικαστήριο, δικάζεται από αυτό το ειδικό δικαστήριο, και με βάση αυτή την απόφαση αποκαλύπτεται ότι ειδικά δικαστήρια δικάζουν σε ειδικές συνθήκες, με ειδικούς τρόπους παραβιάζοντας τις δικές σας αποφάσεις και το ίδιο τους το θεσμικό πλαίσιο. Ακριβώς αυτό ισχύει.

Θα μπω τώρα σε πιο συγκεκριμένα ζητήματα που έθιξε με την πρότασή του ο κ. εισαγγελέας. Είπε λοιπόν, ότι δεν θα ασχοληθεί με κοινωνικές και πολιτικές αναλύσεις γιατί δεν τις γνωρίζει και δεν τον ενδιαφέρουν τον κ. εισαγγελέα. Με τη μόνη διαφορά ότι αυτή είναι μια πολιτική δίκη. Άμα θες αν δικάσεις πολιτικές πράξεις σε μια πολιτική δίκη, με ένα πολιτικό υποκείμενο – ο ίδιος τα αναγνώρισε αυτά με τα δικά του λόγια –, θα πρέπει να τα γνωρίζεις ή τουλάχιστον, να σε ενδιαφέρει αν δεν τα γνωρίζεις. Δεν είναι δυνατό να μου λέει ‘‘δεν με ενδιαφέρει’’. Όμως πιο κάτω, επιχειρηματολογούσε πάνω σε κοινωνικά ζητήματα που δεν κατείχε κιόλας, και σε πολιτικά ζητήματα.

Ο ορισμός κατά τον εισαγγελέα της τρομοκρατικής οργάνωσης είναι ο Επαναστατικός Αγώνας, ο οποίος με βάση ακόμα και με δικά μου κείμενα – δεν κατάλαβα ποια εννοεί –, ‘‘έκανε στοχευμένες επιθέσεις ενάντια στην πολιτική και οικονομικά εξουσία’’. Δηλαδή, ο ορισμός της τρομοκρατίας μέσα από αυτό το δικαστήριο έγινε πολύ συγκεκριμένος: Πρόκειται για την πολιτική ανυπακοή. Η πολιτική ανυπακοή είναι η ‘‘τρομοκρατία’’, άσχετα με το τι λέμε τώρα: Για τον τρόπο που έγινε η επίθεση και αν κινδύνεψε κάποιος, τι λέει το δικαστήριο, ο εισαγγελέας κλπ. Τι λέει για τις προθέσεις, για τον δόλο και τα συναφή. ‘‘Η πολιτική ανυπακοή ενάντια σε ένα σύστημα εξουσίας είναι τρομοκρατία’’. Αυτό ειπώθηκε. Αυτό επίσης, είναι μια τιμή. Εγώ το δέχομαι. Έτσι είναι. Σε αυτό είναι ειλικρινής ο εισαγγελέας. Μιλάει ειλικρινέστατα. Ο εισαγγελέας λέει: ‘‘Με βάση αυτό το συμπέρασμα, για το γεγονός ότι εσύ ανέλαβες την πολιτική ευθύνη για τον Επαναστατικό Αγώνα, ο οποίος είχε μια δράση με στοχευμένες επιθέσεις ενάντια στην πολιτική και οικονομική εξουσία που ήταν και πρόσφορες και από πάνω, γι’ αυτό εγώ θα σε καταδικάσω σε ισόβια’’. Όλα τα άλλα που αφορούν την αποδεικτική διαδικασία εδώ μέσα, πήγανε περίπατο.

Όλο το πνεύμα και ο στόχος του κ. εισαγγελέα ήταν η εκδίκηση. Η πολιτική εκδίκηση απέναντι σε ένα πολιτικό αντίπαλο του καθεστώτος που έχει αναλάβει και την πολιτική ευθύνη και από το 2010 μέχρι σήμερα ‘‘μιλάει και υπερασπίζεται και κάνει αυτά και τα’ άλλα…’’. Αυτά είναι τα ‘‘προβλήματα’’ με εμένα. Να σας πω και κάτι ακόμα επί τη ευκαιρία. Τώρα τα σκέφτηκα αυτά που θα πω. Έχετε προσέξει ότι δεν γράφω ποτέ αυτά που λέω στο δικαστήριο. Ούτε σε αυτό ούτε σε κανένα δικαστήριο δεν κρατάω σημειώσεις. Ούτε σε τοποθετήσεις ούτε πουθενά. Εξ’ άλλου και να το κάνω, θα εγκαταλείψω τις σημειώσεις στην πορεία του λόγου. Θα σας κάνω λοιπόν, μια αναδρομή. Το 2010 με είχαν πιάσει έγκυο. Στην δικογραφία, στα προανακριτικά έγγραφα που αναφέρονταν στις συλλήψεις, δεν υπήρχε το όνομά μου πουθενά. Ούτε σε τηλεφωνικές επικοινωνίες ούτε σε συναντήσεις ούτε τίποτα. Και ήμουν εγώ τότε 6 μηνών έγκυος. Με συλλαμβάνουν λοιπόν, ήρθαν και κάποιοι συνήγοροι που είχαν δει τα δικόγραφα και μου λένε: ‘‘Τι θα γίνει με σένα; Πρέπει να φύγεις’’. Λέω ‘‘όχι’’. Θα μπορούσε να έχει γίνει το εξής και μπορώ να σας πω και ποια θα ήταν η κατάληξη: Να μην είχα αναλάβει τίποτα, να είχα βάλει την εγκυμοσύνη μου μπροστά, να υποκριθώ ότι δεν έχω σχέση, ότι είμαι η πιστή σύντροφος του Μαζιώτη, όπως μου έλεγαν κάποιοι συνήγοροι να κάνω, και να σηκωθώ να φύγω. Θα είχα φύγει με ελαφρά πηδηματάκια. Θα είχα απαλλαχθεί. Και αν δεν είχα απαλλαχθεί, θα είχα καταδικαστεί με μια συμμετοχή με ανασταλτικό χαρακτήρα και θα ήμουν έξω από το 2010. Όμως δεν το έκανα. Επειδή δεν το έκανα και επειδή μετά βγήκαμε στην ‘‘παρανομία’’ εγώ και ο Μαζιώτης, επειδή υπερασπιζόμουν και υπερασπίζομαι τις επιλογές μου και την δράση του Επαναστατικού Αγώνα κλπ, δεν έχει καμία σημασία για τον κ. εισαγγελέα η αποδεικτική διαδικασία. Δεν έχουν σημασία οι αποδείξεις για το αν συμμετείχα σε κάποια ενέργεια ή όχι, για το αν ήμουν αρχηγός ή όχι, τι έκανα και τι δεν έκανα, δεν έχει καμία σημασία.

Γιατί για όλα τα παραπάνω, για να πεις σε κάποιον ότι είναι ένοχος για διεύθυνση, για να πεις μάλιστα, ότι είναι ηθικός αυτουργός και της συγκεκριμένης πράξης, αλλά και όλων των πράξεων, των απάντων, χρειάζονται αποδείξεις. Για αυτά που είπα πριν θα πληρώσω. Γιατί αν δεν είχα αυτή την στάση, θα ήμουν έξω τώρα. Από το ’10 θα είχα καθαρίσει. Αλλά η δικαιοσύνη σας την θέλει αυτή την οπισθοχώρηση. Ακόμα και αν δεν έπειθα εγώ ότι δεν ήμουν στη οργάνωση – πράγμα που θα διαφαινόταν αν με καταδικάζατε σε 7- 8 χρόνια – θα με επιβράβευε. Παρ’ όλο που δεν θα έπειθα ότι δεν είμαι μέλος. Θα με επιβράβε αν δεν αναλάμβανα την πολιτική ευθύνη.

Νομίζατε ότι δεν γνώριζα εγώ από το 2010 ότι η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης θα ήταν επιβαρυντική και στα δικαστήρια, και μετά, και πάντα; Όμως επειδή με πιάσανε και επειδή ανέλαβα, ήταν ένας δρόμος χωρίς επιστροφή αυτός. Δεν γινόταν να εγκαταλείψω τις επιλογές μου. Αυτό ήταν το ηθικό μου πρόβλημα. Ο καθένας σε αυτή την ζωή ‘‘σηκώνει’’ ό, τι μπορεί να ‘‘σηκώσει’’. Εγώ δεν μπορούσα να ‘‘σηκώσω’’ αυτό: Να πάω σε ένα δικαστήριο και να πω ‘‘δεν έχω καμία σχέση με τον Επαναστατικό Αγώνα. Εγώ είμαι η πιστή σύντροφος του Μαζιώτη’’. Ο καθένας ό, τι μπορεί να ‘‘σηκώσει’’ σε αυτή τη ζωή, αυτό ‘‘σηκώνει’’. Εγώ δεν μπορούσα να ‘‘σηκώσω’’ κάτι άλλο. Μπορούσα να υπερασπιστώ την πολιτική μου επιλογή. Γι’ αυτή μου την ειλικρίνεια θα με ‘‘κρεμάσει’’ ο εισαγγελέας. Και στα δικαστήρια οι αποφάσεις με βάση αυτό το σκεπτικό βγαίνουν. Η ανάληψη πολιτικής ευθύνης, η υπεράσπιση της πολιτικής δράσης του Επαναστατικού Αγώνα, η επιλογή μου να μην πάω φυλακή αυτοβούλως και έτσι αναγκαστικά, βγήκα στην ‘‘παρανομία’’… Η ‘‘παρανομία’’ ήταν μονόδρομος. Ή θα έμπαινα φυλακή ή θα περνούσα στην ‘‘παρανομία’’. Προτίμησα το δεύτερο. Όλα αυτά ‘‘πρέπει να τα πληρώσω’’. Ανεβαίνει και ο πήχης μετά, ο πήχης της σύγκρουσης με το κράτος. ‘‘Πιάνουν το Μαζιώτη’’ σου λέει, ‘‘δεν θα παραδοθεί αυτή;’’ Όχι. Γιατί να παραδοθώ; Αν είχα παραδοθεί, θα ήταν πιο επιεικές το δικαστήριο αυτό. Έτσι όπως και κάθε δικαστήριο θα έλεγε ‘‘εντάξει, τι έκανε; Έφυγε για λίγο στην «παρανομία», έπιασαν τον Μαζιώτη, παραδόθηκε κλπ’’. Εγώ το θεωρούσα προδοσία αυτό. Όχι μόνο προδοσία πολιτική, αλλά και προς το παιδί μου. Αυτοβούλως να χωρίσω με το παιδί μου; Δεν θα το έκανα. Το λέω αυτό, γιατί ανέφερε και το παιδί ο κ. εισαγγελέας, για το τι θα μπορούσα να κάνω ή να μην κάνω αφού είχα και το παιδί μαζί μου. Αυτοβούλως εγώ δεν θα το χώριζα. Θα μας χωρίζανε με την βία, όπως και έγινε. Και με τον χειρότερο τρόπο το κάνανε, όπως φέρθηκαν στο παιδί μου όταν με συλλάβανε. Το τραβάγανε στην ‘‘αντιτρομοκρατική’’, του κάνανε ανακρίσεις, το πέρασαν από σήμανση το έκλεισαν στο ψυχιατρείο. Γιατί; Γι’ αυτήν την συνέπεια, την πολιτική συνέπεια. Και γιατί άλλο; Γιατί ήταν αποτελεσματικό αυτό που γινόταν. Γιατί ήταν αποτελεσματικός ο Επαναστατικός Αγώνας. Ήταν πρόσφορη η δράση του. Αυτό το είπε ο εισαγγελέας αλλά μου το είχαν πει και στην ‘‘αντιτρομοκρατική’’. Με άλλα λόγια, βέβαια πιο λαϊκά, αλλά μου το’ παν. Και αφού έπιασαν τον έτερο ‘‘διευθυντή’’, τον Μαζιώτη το ’14 και αφού έμεινε, σου λέει, μια Ρούπα να μην παραδίδεται και να συνεχίζει, ‘‘πρέπει να την κρεμάσουμε αυτή, δεν γίνεται’’. Ε, κρεμάστε με, δεν τρέχει τίποτα. Πολιτικά όμως, αυτό που ήταν να αναδειχθεί, αναδείχθηκε. Να σας πω και το άλλο; Όσο πιο βαριά καταδίκη μου ρίξετε, η αλήθεια είναι ότι θα είναι μια επιβεβαίωση αυτών που λέω σχετικά με την πολιτική βαρύτητα της δράσης μου και της στάσης μου. Για την κατηγορία της ‘‘διεύθυνσης’’. Τι επικαλέστηκε ο κ. εισαγγελέας ως ‘‘στοιχεία;’’ Τι είπα στο ένα κείμενο, τι έγραψα στο άλλο, τι είπα μέσα στο δικαστήριο, τι είπα στα άλλα δικαστήρια… Αυτά επικαλέστηκε. Δεν υπάρχουν άλλα στοιχεία για το ζήτημα της ‘‘διεύθυνσης’’. Βέβαια, ο κ. εισαγγελέας μου είπε και πολλά… κοπλιμέντα, δεν λέω, περί θάρρους, πολύ ισχυρής προσωπικότητας κλπ. Αλλά αυτά δεν αρκούν. Και σε νομικό επίπεδο για να καταδικάσεις κάποιον για ‘‘διεύθυνση’’ και ‘‘ηθική αυτουργία’’, πρέπει να έχεις και κάποια στοιχεία. Αυτό είναι άλλη μια τομή που δημιούργησε αυτό το δικαστήριο. Εφόσον καταδικαστώ ως ηθικός αυτουργός για την επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδας, είναι η πρώτη φορά που δικαστήριο θα καταδικάσει στην εσχάτη των ποινών με βάση την ‘‘διεύθυνση’’ χωρίς στοιχεία. Γιατί σε άλλη δίκη που έχει γίνει, στην οποία είχε καταδικαστεί άνθρωπος στην εσχάτη των ποινών για ηθική αυτουργία, υπήρχαν μάρτυρες, καταδότες, που λέγανε ‘‘αυτός ήταν ο αρχηγός’’.

Εδώ δεν υπάρχει τίποτα. Υπάρχει μόνο το γεγονός ότι με βλέπετε να μιλάω και να λέω ό, τι λέω. Χρησιμοποιείτε τα κείμενά μου και με βάση αυτό καταλήγετε ότι η Ρούπα είναι ‘‘διευθύντρια’’.‘‘Και με βάση τα χαρακτηριστικά της’’ λέτε, ‘‘έτσι όπως την βλέπουμε, αποκλείεται να μην ήταν ηγετική φυσιογνωμία στον Επαναστατικό Αγώνα· αυτή ήταν’’! Και μάλιστα, πάτε πιο πέρα ακόμα. Λέτε ότι ήταν δικιά μου η απόφαση για την επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδας. ‘‘Έπεισα ακόμα και τον Μαζιώτη’’, ο οποίος τώρα δικάζεται σε 2ο βαθμό για το ίδιο θέμα και έχει κατηγορηθεί για ‘‘φυσικός αυτουργός’’. Ενώ γίνεται λοιπόν, μια δίκη αυτή την περίοδο, ο κ. εισαγγελέας αποφαίνεται ότι ο ‘‘Μαζιώτης είχε πάει στην επίθεση’’, αλλά η ‘‘Ρούπα είχε αποφασίσει για το ποιος θα πάει, ακόμα και για τον Μαζιώτη’’. Γιατί την ηθική αυτουργία για εμένα την προορίζει. Δεν έχουν ‘‘χρεώσει’’ στον Μαζιώτη ‘‘ηθική αυτουργία’’. Του έχουν πει ‘‘ήσουν διευθυντής, άρα αποκλείεται να μην ήσουν εκεί’’. Ωραίο σκεπτικό! Νομικά κατοχυρωμένο και με στοιχεία, έτσι; Με αντίστοιχο τρόπο αποφαίνεστε για εμένα: ‘‘Την Ρούπα την βλέπουμε πως είναι, πώς μιλάει, πως επιχειρηματολογεί, άρα δικιά της η απόφαση για την Τράπεζα της Ελλάδας. Αυτή είναι η ηθική αυτουργός και άρα, με πειθώ και επιχειρήματα τους έπεισε όλους ποιος θα πάει’’. Και τον Μαζιώτη ‘‘εγώ τον έστειλα’’. Δεν είμαι νομικός, αλλά είναι πολύ σπουδαία επιχειρήματα αυτά. Αν δηλαδή ερχόταν κάποιος που τα έλεγε καλύτερα από εμένα, τι θα γινόταν; Αν έπιαναν κάποιον άλλον αναλάμβανε την πολιτική ευθύνη και τα έλεγε λίγο πιο καλά από εμένα, θα ήταν αυτός ο αρχηγός, έτσι; Αυτά είναι τα στοιχεία! Ενώ δεν έχει μιλήσει ποτέ κανείς για το πώς οργανώνονταν οι ενέργειες του Επαναστατικού Αγώνα – δεν ξέρω αν άλλοι έχουν αναφέρει για άλλες οργανώσεις –, ο κ. εισαγγελέας, ο οποίος ‘‘γνώριζε’’, αναφέρεται σε αυτό το ζήτημα, στο οργανωτικό μοντέλο της οργάνωσης. Είπε λοιπόν, ‘‘στην Τράπεζα της Ελλάδας φάνηκαν δύο άτομα, αλλά αποκλείεται να ήταν μόνο δυο· υπήρχαν και άλλοι που έκαναν κατόπτευση, άλλοι που έμειναν πίσω μην τυχόν και χρειαστούν, υπήρχαν εφεδρείες…’’ Το έφτιαξε το σχέδιο για το πώς λειτουργεί η οργάνωση και σε κατάσταση παρανομίας, αποκλείεται να μαζεύονται όλοι μαζί και να συζητούν’’. Δεν ξέρω από πού το ξέρει αυτό, αλλά δεν είναι έτσι. Και με βάση αυτό το επιχείρημα, ‘‘απαιτείται να υπάρχει διευθυντήριο’’, δηλαδή ‘‘η Ρούπα πρέπει να είναι διευθύντρια, κάποιος πρέπει να είναι γιατί δεν γίνεται να λειτουργούν δημοκρατικά’’. Καμία σχέση! Εννοείται ότι γίνεται να λειτουργήσουμε δημοκρατικά. Ο εισαγγελέας χρησιμοποιεί εκβιαστικά επιχειρήματα πάνω σε αυτά τα ζητήματα· ότι ‘‘είναι αδύνατον να μην υπάρχει κάποιος διευθυντής· και για λόγους συνωμοτικότητας ήταν αδύνατον να συνευρίσκονται όλοι και να συζητάνε και να αποφασίζουν’’. Όχι, μια χαρά γινόταν. Και να σας πω και κάτι για την ‘‘συνωμοτικότητα’’. Ήμουν εγώ μόνη μου στην ‘‘παρανομία’’ και όταν με έπιασαν αποδείχθηκε – δεν το είπαν δημόσια, βέβαια – ότι εγώ είχα μια ανοιχτή κοινωνική ζωή. Δεν κρυβόμουν σε κανένα λαγούμι. Και κοινωνικές σχέσεις είχα με ανθρώπους που δεν με γνώριζαν βέβαια, αλλά είχα σχέσεις. Και άνετα μπορούσα να συνευρίσκομαι με όποιον ήθελα. Όχι, και στην ‘‘παρανομία’’ που είμαστε, συνελεύσεις γίνονταν. Και είναι αδιανόητο για μια οργάνωση σαν τον Επαναστατικό Αγώνα να κάθεται κάποιος στο ‘‘παράνομο’’ σπίτι του να αποφασίζει και να στέλνει μηνύματα σε κάποιον να του λέει ‘‘θα πας εκεί’’ ή ‘‘θα κάνεις αυτό’’. Δεν γίνεται έτσι. Ούτε εντολοδόχους έχουμε ούτε είχαμε ποτέ. Ούτε παρατρεχάμενους ούτε υποτελείς ούτε υφιστάμενους. Η σχέση προϊστάμενου – υφιστάμενου είναι για το καθεστώς, όχι για τις επαναστατικές οργανώσεις. Αποκλείονται δια ροπάλου τέτοια σχήματα. Και αν πάει κάποιος να ‘‘το παίξει’’ έτσι, θα φύγει με τις κλωτσιές. Δεν το συζητάμε.

Ο κ. εισαγγελέας είπε ότι δεν μπορεί να διανοηθεί ότι μπορεί να υπάρξει οριζόντια μορφή κοινωνικής οργάνωσης. Θα μιλήσω πιο μετά γι’ αυτό το ζήτημα, για την οριζόντια μορφή κοινωνικής οργάνωσης που του είναι αδιανόητο ότι μπορεί να υπάρξει. Θα μείνω λίγο στα ζητήματα της έκρηξης. Για τον κ. εισαγγελέα εφόσον ‘‘εγώ είμαι ο ηθικός αυτουργός’’, ‘‘είμαι και υπεύθυνη για το γεγονός ότι υπήρξαν τραυματισμοί’’, τους οποίου εντέλει, ‘‘ήξερα ότι μπορεί να συμβούν’’. ‘‘Το ‘‘ήξερα’’! Και ποιο είναι το επιχείρημα γι’ αυτό; Για τον εισαγγελέα, αρκεί ο ενδεχόμενος δόλος. Είπε λοιπόν, ‘‘κανένας δεν θα μπορούσε να προβλέψει, πως θα λειτουργούσε η αστυνομία’’. Συγνώμη είναι αυτό επιχείρημα; ‘‘Κανένας δεν μπορούσε να προβλέψει, πως θα λειτουργούσε η αστυνομίας’’; ‘‘Αν θα έπαιρνε σοβαρά ή αν θα θεωρούσε φάρσα το τηλεφώνημα’’; Μα είναι δυνατόν να ακούγονται από εδώ μέσα αυτά τα πράγματα; Η αστυνομία έχει υποχρέωση ακόμα και αυτά που τελικά, αποδεικνύονται φάρσες, να κάνει τα πάντα για να εκκενώνει κτίρια. Και αυτό κάνει. Εσείς ειδικά, το έχετε ζήσει επανειλημμένες φορές σε άλλα δικαστήρια που γίνονται τέτοια τηλεφωνήματα. Έχει αφήσει η αστυνομία κανένα τηλεφώνημα που είπε ‘‘έλα μωρέ, φάρσα είναι, καθίστε εκεί που είστε, μην χαλάμε τώρα την ροή του πράγματος’’; Τους βγάζει όλους έξω, μπαίνουν με τους σκύλους και ψάχνουν. Αυτή είναι η δουλειά της αστυνομίας στα συγκεκριμένα περιστατικά. Το να επικαλείται ο κ. εισαγγελέας ότι δεν ήξερε ο Επαναστατικός Αγώνας πώς θα λειτουργούσε η αστυνομία, αν το λάμβανε ως φάρσα, δεν είναι επιχείρημα. Γιατί αν το δεχτούμε, θα πρέπει να καταλήξουμε ότι η αστυνομία είναι ένας ανεξέλεγκτος μηχανισμός που δεν ξέρει κανείς πώς θα λειτουργήσει, δεν ξέρει ποτέ κανείς τι θα κάνει. Δηλαδή και να τον πάρεις τηλέφωνο να του πεις ότι συμβαίνει αυτό το περιστατικό, που ξέρεις αν θα πάει ή δεν θα πάει, τι θα κάνει; Άρα μην ασχολείσαι με το τι κάνει η αστυνομία. Να σας πω την αλήθεια, αυτούς προσβάλλει αυτός ο ισχυρισμός. Αν δεχτούμε ότι λειτουργεί έτσι, τότε να επανεξετάσουμε για το πώς θα γίνονται αυτές οι ενέργειες. ‘‘Κανένας, νοήμων άνθρωπος’’, λέει ο κ. εισαγγελέας, ‘‘δεν θα μπορούσε να προβλέψει πώς θα λειτουργήσει η αστυνομία’’. Συγνώμη, αλλά δεν είναι επιχείρημα αυτό. Επίσης ‘‘ κανένας νοήμων άνθρωπος δεν ήξερε αν η αστυνομία θα πήγαινε εγκαίρως, αν θα τους απομάκρυνε εγκαίρως και ασφαλώς, ούτε αν οι άνθρωποι θα επέλεγαν να φύγουν’’. Δηλαδή, προσέξτε το σχήμα: Παίρνει κάποιος την αστυνομία και της λέει ‘‘πρέπει να εκκενώσετε το κτίριο γιατί υπάρχει βόμβα’’. Και πάει η αστυνομία και λέει ‘‘συγνώμη, θέλετε να βγείτε; Άμα δεν θέλετε, καθίστε, δεν τρέχει τίποτα’’. Είναι σοβαρά πράγματα αυτά τώρα; Οι άλλοι πάνε, τον βουτάνε τον άλλον και τον βγάζουν έξω. Αυτή είναι η δουλειά τους. Και επειδή έχω μιλήσει και εγώ για τον Τζώρτζη και τον Μουστρούφα που έμειναν μέσα επειδή επικοινώνησαν με τον προϊστάμενό τους, εν τέλει ούτε δουλειά του προϊστάμενου ήταν να αποφασίσει αν θα κάτσουν μέσα. Και σε αυτή την περίπτωση η δουλειά της αστυνομίας ήταν να πάει εκεί και να τους βγάλει έξω από τα κτίρια. Αυτό έπρεπε να κάνει. Είναι δυνατόν να λέμε ότι θα έμπαινε μέσα σε κτίριο και θα ρώταγε ‘‘μήπως θέλετε να βγείτε;’’. ‘‘Αν δεν θέλετε, καθίστε;’’. ‘‘Να σκοτωθείς εθελοντικά;’’. Εσείς κάνετε χειρότερη δυσφήμηση στην αστυνομία από μένα θέτοντας αυτά τα επιχειρήματα. Αν δεχτούμε αυτό, ότι η αστυνομία δεν ξέρουμε τι θα κάνει – άλλα αποδείχτηκαν από την διαδικασία, θα μιλήσω μετά γι’ αυτά –, δεν ξέρουμε πως θα λειτουργήσει, ‘‘δεν μπορείς να το προβλέψεις τι θα κάνει’’, αν δεχτούμε ότι ‘‘κανένας νοήμων άνθρωπος δεν μπορεί να προβλέψει πως θα λειτουργήσει η αστυνομία’’ – αυτό είπε ακριβώς ο κ. εισαγγελέας –, και αν κάποιον τον αφήσει μέσα, αν καταλήξουμε σε αυτό το συμπέρασμα τότε να πούμε ότι δεν γίνεται να ασχολείται κανείς με την αστυνομία, είναι λάθος, είναι παντελώς άχρηστο σώμα. Όμως όλα αυτά δεν πλήττουν εμένα. Εσάς πλήττουν. Όσον αφορά το ζήτημα της εκκένωσης των κτιρίων. Δεν δέχτηκε το δικαστήριο τίποτα από ό, τι αποδείχθηκε μέσα στην διαδικασία. Τίποτα απ’ ό, τι είπαν οι μάρτυρες υπεράσπισης εδώ που ήρθαν και που όλοι έλεγαν ότι ‘‘κανένας δεν μας ειδοποίησε’’. Ο κ. Ντάγκας από την Τράπεζα της Ελλάδας ήρθε και είπε ότι είχε στείλει ανθρώπους από το άλλο κτίριο και ρώταγαν τους αστυνομικούς που ήταν γύρω – γύρω ‘‘τι γίνεται’’ και κανένας δεν τους έλεγε. Δηλαδή, και από τους αστυνομικούς που έκαναν τον αποκλεισμό, και πάλι, ούτε αυτοί τους είπαν τι γίνεται, που είναι η βόμβα. Ο κ. Τζιρίτας ήταν έξω από την Πειραιώς και είδε την τοποθέτηση κλπ. Προσπάθησε να επικοινωνήσει. Κάποιοι συνεννοήθηκαν, κάποιοι φύγανε, κάποιοι δεν κατάλαβαν και κάποιοι έμειναν. Κάποιοι επικοινώνησαν με τα αφεντικά τους. Αυτοί οι δυο δηλαδή που επικοινώνησαν με το αφεντικό τους, ο Τζώρτζης και ο Τζιρίτας, επικοινώνησαν με τον Αλεβιζάκη. Τότε ο Αλεβιζάκης ήταν προϊστάμενος του Σάλλα του τραπεζίτη. Ένας άνθρωπος δηλαδή που είναι εξουσιοδοτημένος να προστατεύει τον τραπεζίτη, ο οποίος είναι ένας από αυτούς για τους οποίους επεβλήθησαν τα μνημόνια από την τρόικα, στην οποία τρόικα συμμετείχε η ΤτΕ ως παράρτημα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Στον οποίο τραπεζίτη κατέληξαν χρήματα από τα πακέτα στήριξης που τον στήριξαν για να μη καταρρεύσει η τράπεζά του. Πρόκειται δηλαδή για κοινά συμφέροντα μεταξύ ΤτΕ και τράπεζα Πειραιώς. Γι’ αυτό είχε πει ο Επαναστατικός Αγώνας καλώς έπαθε ζημιές η τράπεζα Πειραιώς από την επίθεση. Αλλά επειδή αναφερόμαστε τώρα στον Αλεβιζάκη, είναι δυνατόν τώρα να περιμένεις ότι ένας άνθρωπος του οποίου αποστολή είναι για παράδειγμα, να πέφτει πάνω στον Σάλλα, για να ‘‘φάει’’ αυτός τις σφαίρες προκειμένου αν τον σώσει, θα τον ένοιαζε αυτόν τον άνθρωπο για τον Τζώρτζη και τον Μουστρούφα; Είναι δυνατόν τον Σάλλα, ο οποίος είναι αφεντικό του Αλεβιζάκη, να τον ένοιαζε για τους υπαλλήλους εκεί μέσα στην τράπεζα Πειραιώς, από την στιγμή που δεν τον ένοιαζε αν θα πεθάνει ο μισός ελληνικός πληθυσμός, προκειμένου να μην καταρρεύσει η τράπεζά του και να μην χάσει αυτός τα χρήματά του; Και ήταν απ’ αυτούς που ήθελε όσο τίποτα στον κόσμο τα μνημόνια και τα πακέτα στήριξης, τα οποία τα πληρώνουμε και θα τα πληρώνουν τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας. Για τον Σάλλα! Και θα τον ενδιέφερε ο Μουστρούφας και ο Τζώρτζης; Είναι δεδομένο ότι δεν θα τον ένοιαζε. Το θέμα όμως είναι, πως η ευθύνη για το τι θα γίνει μέσα σε κάθε κτίριο, είναι ευθύνη του κάθε Αλεβιζάκη; Γιατί με αυτή την λογική, όταν έρχονται στα δικαστήριά σας και σας βγάζουν έξω όποτε γίνονται φάρσες, τότε τι θα πρέπει να γίνεται; Να πούμε ότι ο άλλος παίρνει τον προϊστάμενό του τηλέφωνο – δεν ξέρω ποιον εισαγγελέα – και του λέει αυτός ‘‘μείνε μέσα’’. Και τότε οι αστυνομικοί του λένε ‘‘αν θες να κάτσεις, κάτσε’’. Τα εκκενώνετε τα κτίρια όταν γίνονται τέτοια τηλεφωνήματα ή όχι; Φεύγετε ή όχι; Μπαίνει μέσα η αστυνομία και σας βγάζει όλους έξω. Αυτό ‘‘έπρεπε’’ να γίνει και σε αυτή την περίπτωση. Όμως δεν έγινε έτσι. Και εσείς λέτε ‘‘δεν μας ενδιαφέρει γιατί δεν έγινε’’. Όχι, μας ενδιαφέρει. Είχε έρθει σε προηγούμενη συνεδρίαση ο Τζιρίτας να καταθέσει και μετά τον ρωτάει ο κ. εισαγγελέας ‘‘να σας πω κάτι; Κοιμόντουσαν, γι’ αυτό δεν βγήκαν έξω· δεν πήραν χαμπάρι τίποτα’’.

Μα είναι δυνατόν; Με την μια έβγαλε ψευδομάρτυρες, όλους τους μάρτυρες. Ε, και τι την κάνουμε τότε την δίκη; Ας καθόσασταν στο σπίτι σας να πάρετε τα έγγραφα της προηγούμενης δίκης, την απόφαση, τις προανακριτικές, πάρτε και τους άλλους φακέλους για να έχετε μια ‘‘πλήρη εικόνα’’ για την Ρούπα και την δράση της και βγάλτε μια απόφαση εκεί να τελειώνουμε. Τι κάνουμε ένα χρόνο τώρα εδώ, τι εξετάζουμε; Γιατί τους τραβάτε ένα χρόνο εδώ πέρα έχοντας από πριν την εικόνα για το τι θα πούνε και τι όχι. Μέσα από την διαδικασία εγώ κατάλαβα τι γινόταν. Δεν τα ήξερα από πριν. Και δεν είναι και δίκαιο στο τέλος – τέλος κάποιος να παίρνει την προηγούμενη απόφαση, αν την κοιτάει και να λέει ‘‘εντάξει μωρέ, το έλυσα’’. Κάθισα και τους άκουσα προσεκτικά. Δεν είχαν αντιφάσεις μεταξύ τους. Το τι είπε ο καθένας αλληλοσυμπληρώνονται. Κανένας δεν έπεσε σε αντίφαση. Και όλοι κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα (αυτό προκύπτει από διάφορε μαρτυρίες, όχι από μία): Είχε κατέβει σύσσωμη η αστυνομία, όλες οι υπηρεσίες, είχαν κατέβει γύρω- γύρω σε απόσταση ασφαλείας και με εντολή να μην εκκενώσουν τα κτίρια. Γιατί δεν το λέτε αυτό; Αφού από εδώ, από αυτή την διαδικασία προέκυψε. Δεν το λέω εγώ. Όταν ρώτησα τους αστυνομικούς, τον Δημόπουλο, τον Φραγκιαδάκη, ‘‘είχατε εντολή να μπείτε ή να μην μπείτε’’; ‘‘’Όχι’’, απάντησαν. ‘‘Μας λένε πότε θα μπούμε και πότε όχι. Στην προκειμένη περίπτωση δεν μας είπανε να μπούμε’’. Ερώτηση: ‘‘Μπήκε κάποιος να κάνει εκκένωση σε κανένα κτίριο’’; Απάντηση: ‘‘Απ’ όσο ξέρω, δεν έγινε· εγώ δεν έβγαλα κανένα’’ είπε ο ένας. ‘‘Εγώ δεν έβγαλα κανέναν’’ είπε ο άλλος. Μετά ρωτάγατε για την δήθεν μεγαφωνική. Ο Τζιρίτας είπε ‘‘ήμουν στον δρόμο, σε λίγα μέτρα απόσταση από τον αστυνομικό που ήταν στην Σταδίου· κάτι έλεγε..’’Για 10 λεπτά του έκανε νόημα με τα χέρια ‘‘κάνε πίσω’’. ‘‘Κάποια στιγμή’’ είπε, άκουσα ένα μηχανικό ήχο, αλλά δεν ήταν όπως ο ήχος των περιπολικών, όπως όταν λένε ‘‘κάνε δεξιά’’ για να σταματήσουν κάποιον κλπ. Ρωτάω εγώ μετά τον αστυνομικό αν υπήρχε μεγαφωνική και λέει ‘‘δεν θυμάμαι αν υπήρχε μεγαφωνική’’. Μα είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Και με βάση όλα αυτά θα αποφανθείτε ότι η αστυνομία έκανε ό, τι μπορούσε. Να αποφανθείτε. Και ‘‘δεν μπορείς να προβλέψεις τι θα κάνει η αστυνομία’’ έτσι; ‘‘Και επειδή δεν μπορείς να τα προβλέψεις όλα, δεν πρέπει και να τα κάνεις, γιατί κανένας νοήμων άνθρωπος δεν μπορεί να προβλέψει πως θα λειτουργήσει η αστυνομία’’. Δεν είναι επιχειρηματολογία αυτή. Λοιπόν, αποκλεισμός έγινε στην ευρύτερη περιοχή. Εν κατακλείδει κατέβηκαν όλες οι δυνάμεις και στην Αμερικής, στο επίμαχο στενό, δεν πάτησε κανείς. Μεγαφωνική δεν χρησιμοποιήθηκε, κανένας δεν ενημερώθηκε. Ο Τζιρίτας ό, τι έμαθε επειδή ήταν μπροστά στον δρόμο. Ενημέρωσε και τους άλλους, ενώ δεν μπήκε κανένας μέσα στα κτίρια να τους βγάλει έξω. Και μάλιστα, ο Σιώτος που εκείνη την ώρα πήγαινε αν πιάσει δουλειά, διαπληκτιζόταν με τους αστυνομικούς στο μπλόκο που ήταν κοντά στην Κολοκοτρώνη και τους έλεγε ‘‘υπάρχουν άνθρωποι μέσα’’. Το ήξεραν ότι υπήρχαν άνθρωποι μέσα και τους άφησαν. Να ρίξω την ευθύνη στον Φραγκιαδάκη π.χ.; Όχι, δεν μπορώ να την ρίξω. Αλλά αν μη τι άλλο, οι προϊστάμενοί τους γνώριζαν πολύ καλά κάνανε. Και τι κάνανε; Αυτό το δικαστήριο καταδικάζει ως υπεύθυνους για το γεγονός ότι οι άλλοι τραυματίστηκαν από  εμάς. ‘‘Πάρτε τα ισόβια’’. Θα με καταδικάσετε με τον 270 του Π.Κ, έναν νόμο που δημιουργήθηκε επί χούντας. Τότε ο Παπαδόπουλος ήθελε να αντιμετωπίσει την αντιδικτατορική δράση και έφτιαξε τον 270 (έκρηξη) με τον οποίο μια έκρηξη παρουσιάζεται ως αφηρημένης – συγκεκριμένης διακινδύνευσης που είναι επικίνδυνη γενικώς για το κοινωνικό σύνολο. Με βάση αυτόν τον χουντικό νόμο εγώ θα καταδικαστώ σε ισόβια. Αυτός είναι ο στόχος. Όμως δεν υπήρξε επιχειρηματολογία από τον κ. εισαγγελέα. Ούτε ο Μουστρούφας ούτε ο Τζώρτζης ήταν το θέμα, στο τέλος – τέλος. Έπρεπε να μπει μέσα η αστυνομία και ήταν ευθύνη της να τους βγάλει έξω. Αυτή είναι η δουλειά της. Θέλετε να πείτε ότι δεν είχε ευθύνη η αστυνομία; Πείτε το. Όμως πείτε επίσης, ότι είναι ένα σώμα που δεν πρέπει να εμπιστεύεται κανείς. Επανέρχομαι στο ζήτημα της διεύθυνσης πάλι. Ο κ. εισαγγελέας επικαλέστηκε την απόφαση για την απαλλαγή μας από την κατηγορία της διεύθυνσης στο α΄ δικαστήριο για τον Επαναστατικό Αγώνα. Και είπε ότι δεν συμφωνεί με αυτή την απόφαση. Προσέξτε, για απόφαση δικαστηρίου τελεσίδικη. Το είπε ευθαρσώς. Πρόκειται για άλλη μια τομή που έγινε σε αυτό το δικαστήριο. Είπε: ‘‘Εγώ δεν συμφωνώ. Πάει, ας πετάξουμε και αυτή την απόφαση. Λάθος έκανε εκείνο το δικαστήριο. Αυτό είναι το σωστό δικαστήριο. Και πρέπει να την καταδικάσει για την διεύθυνση και για ηθική αυτουργία για όλα. Και τα ήξερε όλα εκ των προτέρων. Και για τους τραυματισμούς και τα πάντα! Αυτό είναι σωστό’’. Δεν συμφωνεί (ο εισαγγελέας). Η επιχειρηματολογία του είναι ότι ‘‘δεν μπορεί να λειτουργήσει σοβαρά μια ομάδα, αν δεν υπάρχει αρχηγός’’. Αυτό είναι στην δική σας αντίληψη, ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει μια ομάδα χωρίς αρχηγό. Όπως είπε και ο κ. εισαγγελέας, ‘‘αν δεν υπάρχει αρχηγός, δεν μιλάμε για ομάδα, μιλάμε για αγέλη’’.

Όχι, δεν είναι έτσι. Η δική μας κοινωνία, να το πω έτσι, μια χαρά λειτουργεί χωρίς αρχηγούς. Και όχι μόνο δεν είναι αγέλη, αλλά είναι και πιο ζωντανή. Κατά τον κ. εισαγγελέα θα πρέπει κάποιος να κυριαρχεί. Ε, βέβαια, είστε στον κρατικό μηχανισμό. Ο κρατικός μηχανισμός είναι δομημένος ιεραρχικά. Δεν γίνεται να δέχεστε ότι υπάρχει άλλο μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης, του οποίου η αποδοχή και μόνο, ότι η κοινωνία μπορεί να λειτουργεί με άλλους τρόπους, να έχει οριζόντια οργάνωση, είναι μια αμφισβήτηση, είναι μια ρωγμή στην ίδια την ύπαρξη του κράτους και του συστήματος συνολικά. Οπότε είναι λογικό να λέτε ότι είναι αδιανόητο για εσάς να μπορεί να υπάρξει μια τέτοιας μορφής οργάνωση. Ο κ. εισαγγελέας μίλησε και για το ζήτημα της άμεσης δημοκρατίας. Κατ’ αρχήν, νομίζω ότι ‘‘έχει μείνει’’ μόνο στην Αθηναϊκή δημοκρατία. Όμως τον κ. εισαγγελέα δεν τον ενδιαφέρει. Παρ’ όλα αυτά, ‘‘μπαίνει στα χωράφια μου’’. Δηλαδή, να καθίσουμε να μιλήσουμε τώρα για το ζήτημα των επαναστάσεων, της οριζόντιας κοινωνικής οργάνωσης, πού έχει εφαρμοστεί, γιατί αλλού πέτυχε και γιατί αλλού δεν πέτυχε… Θα μιλάμε για όλα αυτά όχι για ώρες, για ημέρες. Είπε ότι σας παρέπεμψα στο ζήτημα της Συρίας. Απλά, σε προηγούμενη δικάσιμο ενώ μιλούσα για το ζήτημα της άμεσης δημοκρατίας, ο κ. εισαγγελέας ζήτησε να αναφερθώ σε γεγονότα πρόσφατα ιστορικά. Ανέφερα λοιπόν, την Συρία, μια επανάσταση που ισχύει τώρα. Όμως υπάρχουν πάρα πολλά παραδείγματα. Γιατί δεν ανέφερα την ρώσικη επανάσταση ή την επανάσταση στην Κούβα. Θα μπορούσαμε να μιλάμε για μέρες. Όπως και για την Ισπανική επανάσταση, για την γαλλική. Υπάρχει και βιβλιογραφία, για όποιον ενδιαφέρεται. Αλλά ποιος ενδιαφέρεται από εσάς; Η Ισπανική επανάσταση το 1936, είναι ένα λαμπρό ιστορικό παράδειγμα αυτών των μορφών οργάνωσης, με κολεκτίβες, με συμβούλια, με εργατικές ενώσεις, με οριζόντιες οργανώσεις, με ομοσπονδίες. Λαμπρό παράδειγμα! Ποιος κάθεται να συζητήσει; Θα έπρεπε να μιλάμε για μέρες. Ή για το παράδειγμα της Κούβας ή της Σοβιετικής Ένωσης, για τα σοβιέτ· αυτά ήταν οριζόντιες μορφές οργάνωσης. Το τι έγινε μετά με την κατάχρηση εξουσίας από το κόμμα των μπολσεβίκων, το οποίο ποδηγέτησε την επανάσταση… Είναι προφανώς μια μεγάλη συζήτηση που θα την έκανα με συντρόφους. Αλλά εσείς θέλετε να μιλήσουμε για επαναστάσεις; Θα καθίσουμε εδώ για ώρες, να κάνουμε ‘‘ακαδημαϊκές συζητήσεις’’; Άμα ενδιέφερε κάποιον, υπάρχει και βιβλιογραφία, και μπορεί να ασχοληθεί. Αλλά μην λέτε ότι η κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς κάθετα ιεραρχημένο μοντέλο.

Όσον αφορά εμένα (ο εισαγγελέας) επανέρχεται πολλές φορές. Ανέφερε: ‘‘χωρίς αμφιβολία είχε ηγετικό ρόλο’’. ‘‘ Χωρίς αμφιβολία ήταν διευθύντρια’’· ‘‘χωρίς αμφιβολία ήταν αυτή που τα αποφάσισε όλα’’… ‘‘Χωρίς αμφιβολία’’… Από πού προκύπτει; Ποιο είναι το στοιχείο; Ο χαρακτήρας μου; Ότι μιλάω πολύ; Ότι γράφω; Αυτό είναι; Αν είναι αυτό, πείτε το. Τα ‘‘χωρίς αμφιβολία’’ όμως, να τα αφήσετε. ‘‘Χωρίς αμφιβολία υπήρξε ηγετική φυσιογνωμία’’· ‘‘ήταν δικό της έργο η Τράπεζα της Ελλάδας’’… Βέβαια, γίνονται και διάφορα ακόμα ατοπήματα. Π.χ. τα σπίτια που είχα, ‘‘ήταν όλα στρατηγεία’’. Στο Μαρούσι που έμενα με τον Μαζιώτη, δεν βρέθηκε τίποτα. Βρέθηκε ένας σαρωτής και αυτό κατά τον εισαγγελέα ‘‘είναι απόδειξη ότι εκεί υπήρχε υποδομή για την οργάνωση’’. Ο εκτυπωτής και ο σαρωτής! Είναι επιχείρημα αυτό; Εδώ δικάζομαι, υποτίθεται, για το διάστημα 2012 – ’14. Αυτά που απασχολούν ως κατασχεθέντα και ευρήματα είναι αυτά που υπήρχαν στο Μαρούσι, στην Υψηλάντου. Στην Υψηλάντου δεν υπήρχε τίποτα. Απολύτως τίποτα. Αλλά επειδή αυτό δεν φθάνει – ο σαρωτής δεν είναι επιχείρημα – έπιασε (ο εισαγγελέας) και τα κατασχεθέντα από την Ζαΐμη. Ναι, υπήρχαν όπλα στην Ζαΐμη. Δικάζει αυτό το δικαστήριο αυτό το διάστημα μετά το 2014; Δικάζει από το ’10 μέχρι την σύλληψή μου; Γιατί δεν μου το λέγατε να μιλήσω και για άλλα; Να μην πω μόνο αυτά που είπα. Έπρεπε να μου το πείτε. Να μου πείτε ότι δεν δικάζομαι για την Τράπεζα της Ελλάδας ούτε για το διάστημα 2012 – 2014. Δικάζομαι για τα πάντα. Και όταν έκανα την πολιτική μου τοποθέτηση, μόνο για την Τράπεζα της Ελλάδας μίλησα γιατί θεωρούσα ότι αυτό απασχολεί το δικαστήριο. Τελικά, δεν σας απασχολεί μόνο αυτό. Όλα σας απασχολούν. Να μιλήσουμε τώρα για το τι βρέθηκε στην Ζαΐμη και για τα όπλα που βρέθηκαν εκεί; Και πού ξέρετε αν υπήρχαν και άλλα; Αν υπήρχαν ποιός τα είχε. Θεωρείτε ότι όλα τα είχα συγκεντρώσει εγώ. Και πού ξέρετε για ποιο λόγο ήταν εκεί και για πόσο διάστημα ήταν εκεί. Και αν υπήρχαν και άλλα και πού υπήρχαν; Πού το ξέρετε αυτό; Έχω μείνει μόνη μου να δικάζομαι με βάση στερεότυπα, απ’ ό, τι καταλαβαίνω. Δεν υπάρχουν αποδείξεις, δεν υπάρχουν στοιχεία, τίποτα. Αλλά ρωτάω: Νομικά αυτό στέκει; Να γίνεται ένα δικαστήριο για κάτι συγκεκριμένο και η επιχειρηματολογία της εισαγγελικής πρότασης να πιάνει τα πάντα; Νομικά αυτό είναι ορθό; Ρωτάω. Εξ’ άλλου εσείς είπατε ότι η κατηγορία της διεύθυνσης είναι στιγμιαία. Για να καταλάβω τι λέει ο καθένας μέσα στα δικαστήρια, διαβάζω και νομικά. Παίρνω και τον Μανωλεδάκη, τον ανοίγω και λέει: Στιγμιαίο είναι ένα έγκλημα για παράδειγμα που κάποιος πυροβολεί κάποιον και τον σκοτώνει. Για το διαρκές έγκλημα θυμάμαι το επιχείρημά του. Αναφέρεται στη σωματική βλάβη: Έχει κάποιος δέσει έναν άνθρωπο για κάποιες ώρες ή ημέρες και η σωματική βλάβη σε αυτή την περίπτωση έχει διάρκεια. Δηλαδή το στιγμιαίο δεν ξεπερνά την στιγμή έτσι ακριβώς όπως το λέει η λέξη. Πού είναι τώρα το ‘‘το στιγμιαίο’’ στην διεύθυνση; Είπα σε ένα προηγούμενο δικαστήριο πως θα πρέπει να μου αποδείξετε ότι στιγμιαίως εγώ υπήρξα διευθύντρια. Αυτός ο ρόλος όμως που εσείς λέτε ότι είναι στιγμιαίος, διαρκούσε από το ’12 έως το 2014. Δηλαδή στιγμιαίο για 2 χρόνια! (sic) Αλλά ο κ. εισαγγελέας αναφέρει αυτό το χρονικό διάστημα από ’12 έως το ’14, όμως εμείς πιάσαμε τώρα από το 2003 έως το 2017. ‘‘Στιγμιαίο’’….! (sic)

Διαφωνεί (ο εισαγγελέας) και με το προηγούμενο δικαστήριο. ‘‘Εγώ ήμουν διευθύντρια από το 2003, μέχρι την στιγμή που με συνέλαβαν’’. Πέταξε στα σκουπίδια (ο εισαγγελέας) και την απόφαση του προηγούμενου δικαστηρίου. ‘‘Για τα πάντα υπεύθυνη είναι η Ρούπα’’. Στέκουν όλα αυτά νομικά; Μπορούν όλα αυτά να σταθούν σε μια δίκη; Μπορούν να συμπεριλαμβάνονται όλα αυτά τα θέματα σε μια δίκη; Αυτή η δίκη είναι γεμάτη τομές, γεμάτη καινοτομίες. Α, μισό λεπτό! Έχει πει και άλλα. Ανέφερε και άλλες υποθέσεις που έχουν εκδικαστεί. Για το ζήτημα του δόλου πάλι. Πάμε πάλι πίσω στον χρόνο. Πάμε στην επίθεση στο υπουργείο Οικονομίας πάλι. Έχει γίνει και ένα άλλο δικαστήριο, το οποίο έχει αποζημιώσει πολίτες και έχει αποφανθεί εις βάρος της ΕΛΑΣ για εκείνο το γεγονός. Όπως επίσης αναφέρει την επίθεση στο Χρηματιστήριο. Λέει για κάποια υπάλληλο. Ποια υπάλληλο; Εγώ δεν είδα ποτέ μου υπάλληλο σε εκείνο το δικαστήριο. Σε ποιο αναφέρεστε; Όπως και για την επίθεση στον Βουλγαράκη, είπε ότι υπάρχουν τραυματισμοί πολιτών. Ποιοι τραυματισμοί πολιτών υπήρξαν στον Βουλγαράκη; Η ενέργεια αυτή ακυρώθηκε από τους ίδιους που βρίσκονταν εκεί γιατί υπήρχε ο αστυνομικός, ο Ανανίας, με τον σκύλο και θα εντοπιζόταν ο μηχανισμός. Και προκειμένου να μην πέσει στα χέρια της αστυνομίας, τον πυροδότησαν σε στιγμή που δεν περνούσε κανένας. Ο Ανανίας ο αστυνομικός είχε έρθει στο δικαστήριο τότε και είχε πει ‘‘αν ήθελαν να με σκοτώσουν, θα με σκότωναν’’. Τον ρώτησαν από την έδρα τι έπαθε. Είπε πως μια βουή είχε στα αυτιά από την έκρηξη. Αυτός στον οποίον αναφέρεται ο κ. εισαγγελέας, τον οποίο ούτε το δικαστήριο τότε δεν αναγνώρισε ως αξιόπιστο μάρτυρα (στο εφετείο δεν είχε έρθει), ήταν πολύ πιο πίσω από τον Ανανία και έλεγε πως σακατεύτηκε (μάλλον αποζημίωση ζητούσε) ενώ ο Ανανίας που ήταν πολύ πιο μπροστά από αυτόν, δεν είχε τραυματιστεί. Εκείνος μάλλον αποζημιώσεις ζητούσε και γι’ αυτό δεν πάτησε στο δικαστήριο. Υπήρχε τότε μια προανακριτική κατάθεση στην οποία ο συγκεκριμένος ανέφερε ‘‘έπαθα εκείνο, έπαθα το άλλο’’ ενώ ήταν πιο κάτω από τον Ανανία… Αυτά επικαλείται ο κ. εισαγγελέας. Είναι νόμιμα τώρα αυτά; Να επικαλείται καταθέσεις άλλων υποθέσεων που έχουν κιόλας ανατραπεί σε εκείνα τα δικαστήρια; Έχουν βγει αποφάσεις και τα χρησιμοποιεί ως επιχειρήματα για το ότι ‘‘εν γνώσει τους στον Επαναστατικό Αγώνα έκαναν ό, τι έκαναν’’ ότι ‘‘ήξεραν ότι μπορεί αν τραυματιστούν και άρα η Ρούπα να καταδικαστεί στην εσχάτη των ποινών;’’ Είναι επιχείρημα αυτό; Δηλαδή έπρεπε να έχει προβλεφθεί εκ των προτέρων ότι ενώ η αστυνομία θα λάβει σοβαρά υπ’ όψιν της το προειδοποιητικό τηλεφώνημα θα κατέβουν όλες οι υπηρεσίες στο δρόμο, θα αποκλείσουν την περιοχή γύρω-γύρω και στο επίμαχο σημείο δεν θα πατήσουν. Έπρεπε να είχε προβλεφθεί αυτό; Εκ του αποτελέσματος βλέπουμε ότι οι μηχανισμοί ήθελαν να στοχοποιήσουν τον Επαναστατικό Αγώνα. Ήταν η μόνη δυνατότητα που είχε το καθεστώς να επιχειρήσει αν πλήξει πολιτικά τον Επαναστατικό Αγώνα και το επιχείρησε. Είτε θέλετε να το πιστέψετε είτε όχι, αυτό έγινε. Και αποδείχτηκε από την δική σας διαδικασία εδώ μέσα. Δεν το λέω εγώ. Αυτό έγινε και αυτό θα μείνει στην ιστορία. Ο κόσμος γελάει έξω, γελάει με εσάς όταν τους λέω ότι θα μου ρίξουν ισόβια. Ρωτάνε ‘‘γιατί’’; Καταλαβαίνουν τελικά, ότι πρέπει να με εκδικηθεί το καθεστώς πολιτικά. Το καταλαβαίνουν όλοι. Να εκδικηθεί την δράση του Επαναστατικού Αγώνα. Γιατί; Η επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδας, την οποία υπερασπίστηκε ο κ, εισαγγελέας λέγοντας ότι ήταν η μεγαλύτερη ενέργεια κλπ, ναι, μέσα στην περίοδο των μνημονίων, επίθεση ενάντια στην τρόικα, ενάντια σε δύο εκ των τριών θεσμών της Τρόικα, την ΕΚΤ, με την ΤτΕ ως μέρος του ευρωσυστήματος συνεπώς και της ΕΚΤ, και του ΔΝΤ, δεν υπήρξε άλλη. Άλλη επίθεση εναντίον τους δεν έχει υπάρξει. Έπρεπε να δοθεί μια απάντηση. Και μάλιστα σε μια περίοδο που είχε παραιτηθεί η κοινωνία, είχαν σταματήσει οι αντιστάσεις, έπρεπε να γίνει μια τέτοια ενέργεια.

Ο κ. εισαγγελέας μιλάει για το σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας (το αντιπρο-σωπευτικό σύστημα, είπε) και λέει ότι είναι το καταλληλότερο γιατί στην εποχή μας είναι σύνθετες οι κοινωνίες, χρειάζονται γνώσεις και δεν μπορεί να υπάρξει άμεση δημοκρατία κλπ. Ναι, το αντιπροσωπευτικό σύστημα που εσείς υπερασπίζεστε, κ. εισαγγελέα, λειτουργεί; Λειτούργησε με τα μνημόνια και τις διεθνείς συμβάσεις; Ξεσκίσανε ή όχι το Σύνταγμα; Το έκαναν. Λοιπόν. Ο κ. Κασιμάτης είναι συνταγματολόγος. Όλοι τον ξέρετε. Να σας πως τι είπε ο Κασιμάτης: ‘‘Οι Συμβάσεις δανεισμού είναι εκτός Συντάγματος, εκτός Ευρωπαϊκής νομιμότητας και εκτός της διεθνούς νομιμότητας. Είναι, συνεπώς, ανυπόστατες τόσο λόγω της παράκαμψης της Βουλής στην επικύρωση και στην κύρωσή τους από τα 3/5 των μελών της, όσο και λόγω παραβίασης θεμελιωδών αρχών όλων των βαθμίδων του υπερκείμενου δικαίου από βασικούς και ουσιώδεις όρους τους. Ειδικότερα ο ειδεχθέστερος απ’ όλους τους όρους της παραίτησης από τα δικαιώματα κυριαρχίας δεν μπορούσε να επικυρωθεί ούτε με ομόφωνη απόφαση των 300 μελών της Εθνικής Αντιπροσωπίας. Αλλά ούτε με δημοψήφισμα μπορούσε να αποφασιστεί ή να επικυρωθεί, γιατί το εκλογικό σώμα δεν μπορεί να αλλοτριώσει ούτε την κυριαρχία της Ελλάδας ούτε την δημοκρατία, δεσμεύεται το σύνολο των πολιτών και τις επερχόμενες γενιές των Ελλήνων’’. Όπως και έκαναν. Όλο το αντιπροσωπευτικό σύστημα που υπερασπίζεστε εδώ όλοι, όλα τα κόμματα, ακόμα και αυτά που καμώνονται, δήθεν, τα αντισυστημικά. Όλοι το αποδέχτηκαν. Ο Κασιμάτης σε κάποιο άλλο σημείο γράφει ότι έπρεπε να αντιδράσουν τα κόμματα. Όμως εκχωρήσανε τα πάντα. Όχι μόνο για ένα μνημόνιο. Για πάντα. Στο διηνεκές. Ποια κυριαρχία, ποιο εθνικό πλούτο, ποιο δημόσιο πλούτο, ό, τι θέλουν το κάνουν, θα τα κατασχέσουν όλα. Αυτό είναι μέσα στις συμβάσεις. Τα εκχώρησαν όλα. (Συνεχίζει ο Κασιμάτης):‘‘Η εξουσία που ασκείται με βάση τις συμβάσεις δανεισμού είναι εκτός Συντάγματος, εκτός της Ευρωπαϊκής νομιμότητας, εκτός της διεθνούς νομιμότητας’’. Εκτός όλων. Θα μου πείτε γιατί το έκαναν; Ε, γιατί αυτοί φτιάχνουν τους νόμους, αυτοί του καταργούνε. Αλλά μην μου λέτε ότι υπάρχει και είναι καλό το αντιπροσωπευτικό σύστημα. Ούτε καν αυτό δεν λειτουργεί πλέον. Το ίδιο το Σύνταγμα το έχετε κουρελιάσει. ‘‘… Αποτελεί de facto εξουσία. Η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση κατοχής…’’(Κασιμάτης) Ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση κατοχής ο Επαναστατικός Αγώνας το λέει από το 2010. Μόνο που δεν έχουμε ερπίστριες και τανκς, δεν έχουμε όπλα, αλλά έχουμε μνημόνια και οικονομικά μέτρα, έχουμε οικονομική τρομοκρατία. Και είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας που επιβάλλεται μια κατοχή, μια οικονομική δικτατορία σε όλο τον πλανήτη με μη πολιτικά μέσα. Μίλησα πριν για την δικτατορία των κεφαλαιαγορών που απέναντί τους κανένα καθεστωτικό πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να αντισταθεί. Τι κάνουν οι καθεστωτικοί πολιτικοί; Τσακίζουν τους λαούς, τους ξεζουμίζουν για να δίνουν τον κοινωνικό πλούτο στις αγορές από τις οποίες δανείζονται. Το χρέος κινεί τον σύγχρονο κόσμο. Είναι χειρότερη η θέση της Ελλάδας από αυτή ενός προτεκτοράτου, του οποίου η ασφάλεια και τα σύνορα εγγυάται η προστάτιδα δύναμη. Το έχετε πάρει χαμπάρι αυτό; Όσοι έχουν φέρει την χώρα σε αυτή την θέση, δεν εγγυώνται τίποτα. Το μόνο που απαιτούν είναι να πληρώνονται τα δάνεια που χρωστάει το καθεστώς με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο. Και μάλιστα, έχουν την δυνατότητα με βάση την σύμβαση, να εκχωρήσουν σε άλλο κράτος το δικαίωμα να αποσπά την πληρωμή δανείων από την Ελλάδα ή σε κάποια εταιρεία. Ό, τι θέλουν, κάνουν. Ποια αντιπροσωπευτική δημοκρατία μου λέτε; Πάει αυτό το σύστημα, τέλειωσε το 2010 και δεν επανέρχεται. Πώς θα επανέλθει; Τα λέει ο Κασιμάτης: ‘‘….Οι Συμβάσεις Δανεισμού αλλοτρίωσαν την εθνική κυριαρχία και την εθνική περιουσία και επικράτεια στους Δανειστές της Ελλάδας, χωρίς αυτοί να της εγγυώνται και να της διασφαλίζουν την ασφάλειά της και τα σύνορά της. Διασφαλίζουν μόνο την ασφάλεια των συμφερόντων τους. Η θεμελιώδης αρχή της αλληλεγγύης που, υποτίθεται, διέπει την Ε.Ε, ποδοπατήθηκε με τις Συμβάσεις Δανεισμού κατά το χειρότερο και πρωτοφανή στην νεότερη Ιστορία τρόπο. Οι Συμβάσεις Δανεισμού όχι μόνο την αρχή της αλληλεγγύης ποδοπατούν, αλλά με τους όρους τους παραβιάζουν τη θεμελιώδη διάταξη της Σύμβασης της Βιέννης που 1969 που απαγορεύει την πολιτική και οικονομική βία…’’. Συνταγματολόγος λέει ότι ασκείται οικονομική και πολιτική βία. Ότι είναι κατοχή αυτό που γίνεται εδώ. Ποια αντιπροσωπευτική δημοκρατία; Πάει τελειώσανε αυτά. Είναι αποτελεσματικό το μοντέλο κατά τα άλλα. Κατάφερε να βάλει φρένο σε αυτή την ιστορική εξέλιξη, έτσι; Γι’ αυτό ήταν αποτελεσματική η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, ως δουλικό σύστημα του μεγάλου κεφαλαίου. Ως τέτοιο, ναι, ήταν αποτελεσματικό. Είναι αποτελεσματικό για να εξουδετερώνει κοινωνικές αντιστάσεις. Λέει ο κ. εισαγγελέας να αφήσουμε την κοινωνία να αμυνθεί μόνη της. Ναι, πήγε να αμυνθεί η κοινωνία και οι δυνάμεις ασφαλείας τους ανοίγανε τα κεφάλια στις πορείες. Πήγε η κοινωνία να μπει στην βουλή, πήγαν τα ΜΑΤ, τους έπνιξαν στα δακρυγόνα, οπισθοχώρησαν. Ξανακατέβαιναν στους δρόμους συνταξιούχοι, εργαζόμενοι, έσπαγαν τράπεζες – δεν ήταν μόνο αναρχικοί. Έγιναν εξεγέρσεις…

Θυμάστε που άνοιγαν οι δυνάμεις καταστολής τα κεφάλια των διαδηλωτών, των εξεγερμένων με τους πυροσβεστήρες; Τα θυμάστε αυτά; Αυτοί που ‘‘αγαπούν την κοινωνία’’ και εσείς κ. εισαγγελέα ‘‘που αγαπάτε την κοινωνία’’. (sic) Την τάξη αγαπάτε όχι την κοινωνία. Καθόλου δεν αγαπάει την κοινωνία όποιος την θέλει υποταγμένη. Αυτό το λέω γιατί είπε για μένα ότι μισώ την κοινωνία. Ότι ο Επαναστατικός Αγώνας μισεί την κοινωνία. Αυτός που μισεί την κοινωνία είναι αυτός που την θέλει υποταγμένη, όπως εσείς. Μισούν την κοινωνία αυτοί που είναι στην Βουλή. Μισεί την κοινωνία το κράτος. Αυτοί που θέλουν την κοινωνία ακινητοποιημένη. Αυτοί που την τσακίζουν όταν πάει να αντισταθεί, όταν πάει να σηκώσει κεφάλι. Η πολιτική ανυπακοή είναι δικαίωμα. Είναι στα δικαιώματα του ανθρώπου, κατοχυρωμένη και από το Σύνταγμα. Και ειδικά σε τέτοιες περιπτώσεις που καταστρατηγούνται όλα τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, ακόμα και οι αρχές της δικής σας δημοκρατίας…. Τα λέει και ο Κασιμάτης: ‘‘.. Η κυβέρνηση μπορεί να θέσει το τεράστιο για την Ευρώπη ζήτημα της νομιμότητας των Συμβάσεων. Προβλέπονται τρόποι και από τις ίδιες τις Συμβάσεις. Ό, τι δεν έπραξε κατά των Συμφωνιών, μπορεί να το κάνει τώρα’’. Επιμένει ματαίως (ο Κασιμάτης) ότι μπορεί να αλλάξει η κατάσταση. ‘‘…. Θα προσθέσω όμως και τούτο: Όσον αφορά την παραίτηση από τα δικαιώματα εθνικής κυριαρχίας, δεν θέλω να ακούσω την ερώτηση που μας έχουν υποβάλει ‘‘αν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς’’. Παραίτηση από την εθνική κυριαρχία δεν γίνεται ούτε με το περίστροφο στον κρόταφο. Διαφορετικά θα ακυρώναμε όλες τις ηρωικές αντιστάσεις και όλους του απελευθερωτικούς αγώνες της ιστορίας των λαών’’. Και καταλήγει ο Κασσιμάτης: ‘‘….Γι’ αυτό καταλήγω σε μια έκκληση: Να φροντίσει η κυβέρνηση να απαλλαγούν οι Συμβάσεις Δανεισμού από τους επονείδιστους και άνομους όρους που αποτελούν ντροπή για την Ελλάδα και για την Ευρώπη και στην συνέχεια να αποκαταστήσει το δημοκρατικό πολίτευμα που τραυματίστηκε βάναυσα υποβάλλοντάς τες για κύρωση από την Εθνική Αντιπροσωπεία και θέτοντας τέλος στο σφετερισμό της λαϊκής κυριαρχίας’’. Αναγνωρίζει ως σφετερισμό της λαϊκής κυριαρχίας αυτά που έγιναν. Τρέφει βέβαια αυταπάτες ότι θα μπορούσαν οι κυβερνώντες να αλλάξουν τις Συμβάσεις. Και συνεχίζει μετά: ‘‘… Αν δεν γίνουν αυτά, η Ελλάδα οδηγείται, με ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας, σε αγώνα των πολιτών της σύμφωνα με το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος’’. Καταλαβαίνετε τι είπε ο Κασιμάτης; Ότι οι πολίτες έπρεπε να ανατρέψουν την Βουλή, να ανατρέψουν το καθεστώς. Αυτό το δικαίωμα, είναι μέσα στο Σύνταγμα, στο άρθρο 120. Το γνωρίζετε όλοι σας.

Και όταν λέει το άρθρο ‘‘με κάθε μέσο’’, εννοεί ακόμα και με τα όπλα. Το άρθρο 120 του Συντάγματος λέει ότι είναι υποχρέωση, όχι απλώς δικαίωμα. Προσπάθησε η κοινωνία να το κάνει. Προσπάθησε να αντισταθεί, αλλά τα ‘‘έφτυσε’’. Προσπάθησε, ηττήθηκε από την καταστολή, και από την αδυναμία να φέρει αποτέλεσμα με αυτές τις μορφές αγώνα. Είδε ο κόσμος ότι δεν μπόρεσαν τελικά να αναγκάζουν τους κυβερνώντες ούτε ένα μικρό μέτρο να πάρουν πίσω. Δέχτηκαν και την καταστολή… Καταλήγει ο κόσμος να επιχειρεί να αντισταθεί, να μην καταφέρνει τίποτα, να του ανοίγουν και το κεφάλι. Μέσα σε αυτή την σιγή που επικρατούσε στην κοινωνία και ήταν υποχρέωση όλης της κοινωνίας να εμποδίσει την επιβολή των μνημονίων, το έκανε ο Επαναστατικός Αγώνας στο τέλος – τέλος. Ακόμα και βάση το ίδιο το Σύνταγμά σας, είχαμε το δικαίωμα να αντισταθούμε στους δανειστές και να χτυπήσουμε την Τράπεζα της Ελλάδας και το ΔΝΤ. Είναι φορείς της κατοχής που λέει ο Κασιμάτης. Ο Επαναστατικός Αγώνας το τόλμησε. Και επειδή κανένας δεν αντιδρά ενώ αντιδρά μόνος ο Ε.Α., εσείς ρίχνετε ισόβια, την εσχάτη των ποινών. Γιατί όπως είπε και ο εισαγγελέας ‘‘αφήστε την κοινωνία να αμυνθεί μόνη της’’. Τι να αμυνθεί η κοινωνία; Όταν ο άλλος δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ και τα παιδιά του λιποθυμάνε στο σχολείο, έχει το κουράγιο να οργανώσει καμία αντίσταση; Το θέμα είναι ότι το Σύνταγμα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας του συστήματος που λέτε ότι είναι αποτελεσματικό και λειτουργεί, το έχετε πετάξει στο καλάθι των αχρήστων. Και γι’ αυτό είναι υπεύθυνη η βουλή και η δικαστική εξουσία καθώς επίσης και η εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία. Και εσείς όλοι σας. Τα έχετε ανεχθεί όλα αυτά. Έχετε ανεχθεί μια χούντα, μια κατοχή των αγορών, και εγώ θα πρέπει να εισπράξω την εσχάτη των ποινών. Θα πρέπει να καταδικαστώ σε ισόβια. Γιατί; Γιατί όταν όλοι σκύβουν το κεφάλι, ο Επαναστατικός Αγώνας συνεχίζει. Γι’ αυτό. Τέλειωσα.

(Tο δικαστήριο ρωτά αν γίνεται για 2η φορά ένσταση για την αναρμοδιότητα του δικαστηρίου).

ΡΟΥΠΑ: Έκανα ήδη ένσταση. Με τη μόνη διαφορά ότι απαντήσατε πως έχετε ήδη αποφανθεί. Εννοείται πως την υπέβαλα. Απλώς με αφορμή κάποιων ζητημάτων που έθιξε η συνήγορος θέλω να συμπληρώσω κάποια πράγματα που αφορούν στην τοποθέτησή της . Κατ’ αρχήν, όσον αφορά το ζήτημα της ενστάσεως περί της αναρμοδιότητας του δικαστηρίου. Ο κ. εισαγγελέας είπε ότι είναι άλλο η ένσταση, άλλο η ουσία της υπόθεσης. Δεν ξέρω αν δικονομικά στέκει ο διαχωρισμός της ουσίας της υπόθεσης από την ένσταση. Δηλαδή, άλλο πράγμα εξετάζουμε όταν μπαίνουμε στην ουσία. Άλλο σκεπτικό έχουμε για την ένσταση και άλλο στην πρόταση για την απόφαση. Πιστεύω ότι δεν στέκει αυτό. Δηλαδή, έχετε αυτή την θέση και αυτή η θέση έχει κατοχυρωθεί πλέον, δεν ανατρέπεται. Ο κ. εισαγγελέας προτείνει να απορριφθεί ξανά (η ένσταση για την αναρμοδιότητα του δικαστηρίου), όμως το σκεπτικό του το έχει ανατρέψει ο ίδιος, μιλώντας για την πρόσφορη δράση του Επαναστατικού Αγώνα. Δεν ανέτρεψε ούτε πήρε πίσω κάτι. Επιμένει. Και εγώ επιμένω. Επιμένω πως είναι ρωγμή αυτή η δίκη. Είναι τομή. Το ξέρω πως θα απορρίψετε την ένσταση. Σιγά μην διαλύσετε το δικαστήριό σας και με στείλετε σε πολίτες να με δικάσουν. Έτσι και αλλιώς αυτά τα δικαστήρια γίνονται γι’ αυτό τον λόγο: Για να αποτρέψουν πολιτικές οργανώσεις, πολιτικές δράσεις, πολιτικές ενέργειες, πολιτικές ενέργειες να δικάζονται από πολίτες. Γιατί πολύ απλά, οι πολίτες μπορεί να αντιμετωπίζουν πολύ διαφορετικά αυτές τις δίκες. Αυτά τα δικαστήρια έχουν συγκεκριμένες αποστολές. Στόχος τους είναι να επιβάλλουν τις βαρύτερες δυνατές καταδίκες. Στην προκειμένη περίπτωση, στόχος είναι τα ισόβια. Σιγά να μην το διαλύσετε (το δικαστήριο) και με στείλετε στο μεικτό ορκωτό να δικαστώ. Δεν έχω καμία αμφιβολία, δεν πρόκειται να γίνει. Αλλά δεν γίνεται να μην μιλήσω αφού είναι δεδομένο πως εδώ πέρα έχει δημιουργηθεί ένα ρήγμα. Η απόφαση του Αρείου Πάγου έχει πεταχτεί στα σκουπίδια, σας το είπα. Τελείωσε. Η επιχειρηματολογία των δικαστηρίων πάνω στο ζήτημα, ότι αυτές οι δίκες δεν είναι πολιτικές, δεν υφίσταται πλέον. Πρέπει να φτιαχτεί άλλο σκεπτικό. Τι θα κάνετε; Δικιά σας δουλειά είναι. Πάντως, ιστορικά, έχει δημιουργηθεί μια τομή! Θέλω να πω κάποια πράγματα με αφορμή την τοποθέτηση της συνηγόρου. Κατ’ αρχήν έχουμε κάνει διαφορετική τοποθέτηση. Εγώ δεν μίλησα για αμέλεια της αστυνομίας στην συγκεκριμένη περίπτωση. Δεν είναι αμέλεια. Δεν είπε κανείς ότι ‘‘αμέλησαν να κάνουν κάτι’’. Π.χ. ‘‘τους έβγαλαν όλους έξω και αμέλησαν να εκκενώσουν ένα κτίριο’’. Αυτό μπορεί να ήταν αμέλεια. Που και πάλι, αυτοί θα είχαν την ευθύνη. Να αδειάσουν όλα τα κτίρια και να ξεχάσουν π.χ. ένα κτίριο, θα μπορούσαμε να πούμε πως αυτό δεν το προβλέψαμε. Ποιά αμέλεια στην περίπτωση αυτή υπάρχει; Δεν υπάρχει αμέλεια. Εδώ υπάρχει δόλος. Και όχι ενδεχόμενος. Ο δόλος είναι της αστυνομίας, δεν είναι του Επαναστατικού Αγώνα. Όταν έχεις ένα αυτοκίνητο με εκρηκτικά στη μέση ενός στενού δρόμου με κτίρια δεξιά – αριστερά γνωρίζοντας ότι υπάρχουν μέσα άνθρωποι και παρ’ όλα αυτά δίνεις εντολή στους αστυνομικούς ‘‘μην πλησιάσετε’’, βάλτε τις κορδέλες και μετά από 10 λεπτά δίνεις εντολή να απομακρυνθούν οι αστυνομικοί και αυτοί σηκώνονται και φεύγουν, σε πάνε πιο κάτω για να προφυλαχθούν οι ίδιοι, ε, σε αυτή την περίπτωση δεν μιλάμε για ενδεχόμενο δόλο. Μιλάμε για δόλο α΄ βαθμού. Θέλουν να υπάρξει τραυματίας. Ακόμα και νεκρός, ακόμα καλύτερα θα ήταν γι’ αυτούς. Επειδή ο κ. εισαγγελέας είπε ότι κατά τύχη δεν υπήρξε νεκρός, ε, σίγουρα απ’ τον κρατικό μηχανισμό πολύ θα στεναχωρήθηκαν. Γιατί ποσώς τους ενδιαφέρει αν θα πεθάνει κανένας. Αρκεί να πληγεί πολιτικά ο Επαναστατικός Αγώνας. Αυτός ήταν ο στόχος. Δεν ήταν αμέλεια εδώ. Εγώ πουθενά δεν είδα αμέλεια. Εγώ δεν ήρθα εδώ να αποδείξω ότι η αστυνομία έκανε κακή δουλειά. Τον εαυτό μου ήρθα να υπερασπιστώ και την οργάνωση στην οποία συμμετέχω. Γιατί θεωρώ το όλο ζήτημα πολιτικό. Αν είχα επιλέξει να συμμετέχω σε ενέργεια που βαλλόταν κατά κάποιου προσώπου – ας πούμε κάποιου κρατικού παράγοντα –, δεν θα έλεγα εκ των υστέρων ‘‘λάθος’’ ή ‘‘δεν αναλαμβάνω’’. Θα τα ‘‘σήκωνα’’ όλα. Μην φοβάστε θα τα υπερασπιζόμουν όλα. Αλλά, δεν είναι δυνατόν… Είναι παράλογο – όχι απλώς άδικο – προκειμένου εγώ να καταδικαστώ στην εσχάτη των ποινών, να πρέπει ο Επαναστατικός Αγώνας αν επωμιστεί τον δόλο για τον τραυματισμό που δεν έπαθαν και τίποτα, στο τέλος-τέλος (των 2 υπαλλήλων ασφαλείας). Αυτό είναι το σχέδιο αυτού του δικαστηρίου. Το σχέδιο είναι να μου επιβληθεί η εσχάτη των ποινών με βάση την τοποθέτηση του κ. εισαγγελέα. Δεν ξέρω εσείς τι θα κάνετε, αλλά με βάση την τοποθέτησή του στόχος είναι η εσχάτη των ποινών. Με ‘‘στοιχείο’’ τον δόλο για την Ρούπα. ‘‘Αλλά εφ’ όσον δεν έχουμε στοιχεία για την Ρούπα, χρησιμοποιούμε ως εργαλείο την κατηγορία της διεύθυνσης. Μια χαρά μας ανοίγει τον δρόμο: Να της ρίξουμε μια ηθική αυτουργία με βάση τα χαρακτηριστικά που έχει, όχι με αποδείξεις, δεν μας χρειάζονται, για να την καταδικάσουμε στην εσχάτη των ποινών’’. Όμως ο στόχος της καταδίκης είναι πολιτικός. Εγώ αυτό λέω και θα το λέω. Ήρθατε εδώ να με καταδικάσετε στην εσχάτη των ποινών για πολιτικούς λόγους. Και στο τέλος-τέλος – σας το είπα – δικαίωμά μας ήταν και όλου του κόσμου. Μπορεί να μην έγινε η ανατροπή στην βουλή του ’10. Αλλά σε αυτό το κτίριο που χτύπησε ο Επαναστατικός Αγώνα ήταν η τρόικα. Δύο από τους τρεις που ‘‘έφεραν την κατοχή’’ που λέει ο Κασιμάτης. Ήταν δικαίωμα του λαού να χτυπηθεί η τρόικα. Δεν το έκανε ο λαός. Εντάξει, πήρε ο Επαναστατικός Αγώνας την πρωτοβουλία και επιχείρησε να τους χτυπήσει. Γιατί; Σας το είπα: Απορρέει από το ίδιο το Σύνταγμα ως δικαίωμα και υποχρέωση η αντίσταση σε τέτοιες επιθέσεις, σε τέτοια γεγονότα. Η επίθεση εναντίον της Τράπεζας της Ελλάδας και του γραφείου του ΔΝΤ έγινε με κριτήριο τα μνημόνια, τον ρόλο της τρόικα, όχι γενικά και αόριστα, για τον ρόλο της ΤτΕ, για την ιστορία της. Παρ’ όλο που είναι εγκληματικός μηχανισμός τόσο αυτή όσο και το ΔΝΤ. Το ΔΝΤ έχει μακρά ιστορία και ευθύνεται για καταστροφή λαών με όπλο τις δανειακές συμβάσεις που πρόσφερε. Όμως τώρα αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα. Και οι δανειακές αυτές συμβάσεις είναι παράνομες με βάση το δικό σας δίκαιο, όχι το δικό μου. Με βάση το ‘‘δικό σας’’ Σύνταγμα είναι παράνομες. Ποιος αντιδρούσε; Παρακαλούσε ο Κασιμάτης να ξεσηκωθούν και να σκίσουνε τα μνημόνια. Αυτό που έλεγε ήταν ‘‘σκίστε τα, πρέπει να τα σκίσετε τα μνημόνια’’· θέλετε μια δανειακή σύμβαση; Πρέπει να γίνει με άλλους όρους, πρέπει οι ειδεχθείς όροι να φύγουν’’ Ποιος τον άκουσε; Ποιος το έκανε; Αυτό που ζητούσε, – είχε αυταπάτες – δεν ήταν δυνατόν να γίνει… Ξέρετε τι έλεγε ο Επαναστατικός Αγώνας πριν τα μνημόνια; Ότι θα μας επιβάλουν τα μνημόνια και δεν θα κουνηθεί κανένας από την πολιτική εξουσία. Γιατί πολύ απλά, αν γινόταν αυτό που έλεγε ο Κασιμάτης, αν δηλαδή έσκιζαν τα μνημόνια, αυτό θα σήμαινε πόλεμο με τις αγορές. Γιατί οι αγορές είναι η εξουσία. Δεν είναι το αντιπροσωπευτικό σας σύστημα που λέει ο κ. εισαγγελέας ότι είναι σωστό και λειτουργεί σωστά. Τρίχες λειτουργεί. Δεν είναι καν προτεκτοράτο λέει ο Κασιμάτης. Γιατί; Γιατί σε ένα προτεκτοράτο, αυτοί που το κατέχουν, διασφαλίζουν τουλάχιστον την εδαφική ακεραιότητα. Ούτε καν αυτό δεν ισχύει. Τα έχουν εκχωρήσει όλα. Κανονικά έπρεπε η πολιτική εξουσία να ανατραπεί με βάση το ίδιο το Σύνταγμα. Και τώρα λέτε ότι είναι η έσχατη εγκληματική πράξη ενάντια στους δανειστές, ενάντια στην τρόικα. Αυτό έκανε ο Επαναστατικός Αγώνας. Έβαλε μια βόμβα ενάντια σε δύο από τους τρεις θεσμούς. Μπορεί να το θεωρείτε θράσος από μεριάς μου, αλλά η επίθεση αυτή είναι κατοχυρωμένη από το Σύνταγμα, από το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος. Θέλετε εσείς να καταδικάσετε στην εσχάτη των ποινών όποιον τολμά την πολιτική ανυπακοή; Κάντε το. Γιατί περί αυτού πρόκειται . Αυτά περί τρομοκρατίας κλπ, αφήστε τα. ‘‘Τρομοκρατία είναι (το όρισε ο κ. εισαγγελέας) οι στοχευμένες ενέργειες ενάντια στην πολιτική και οικονομική εξουσία· η πολιτική ανυπακοή είναι τρομοκρατία’’. Αυτό είπε το δικαστήριο και ο κ. εισαγγελέας.

Να επανέλθω λίγο σε κάποια πράγματα που είπε η κ. συνήγορος. Όσον αφορά το ζήτημα των ισοβίων που είπε ότι ‘‘ότι δεν με ενδιαφέρουν’’. Δεν είπα ότι με ενδιαφέρουν ούτε ότι δεν με ενδιαφέρουν. Με ενδιαφέρει το ότι θα κάτσω πολλά χρόνια μέσα. Το σημαντικότερο ζήτημα όμως για μένα είναι πολιτικό. Σας είπα και πριν πως αν υποθέσουμε ότι ο Επαναστατικός Αγώνας είχε βάλει κατά κάποιου προσώπου της κυριαρχίας – μην αναφέρω συγκεκριμένα και μας παρεξηγήσουν – θα το αναλάμβανα. Τι θα έλεγα; Αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη πλην αυτού γιατί η ποινή είναι ισόβια; Όχι βέβαια, εννοείται ότι δεν θα το έκανα. Αλλά για την συγκεκριμένη πράξη – σας το ανέλυσα, το εξάντλησα – είναι πολιτικό το διακύβευμα. Να ‘‘αποδειχθεί’’ ότι αυτοί είναι εγκληματίες. Μα ούτε ο εισαγγελέας δεν το ’πε στο τέλος-τέλος. Μπορεί μέσα στην ροή του λόγου του να είπε ‘‘μισούν την κοινωνία’’, αλλά εντάξει, μην τρελαθούμε τώρα. Ποιος θα το πιστέψει αυτό κ. εισαγγελέα; Ποιος θα πιστέψει ότι ο Επαναστατικός Αγώνας μισεί την κοινωνία; Η Ρούπα μισεί την κοινωνία; Δεν γίνεται. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Και ως επιχείρημα τώρα ο εισαγγελέας ανέφερε την επίθεση του Επαναστατικού Αγώνα το 2009 μετά την δολοφονία του Γρηγορόπουλου. Ότι στόχευε ενάντια στους αστυνομικούς ο Επαναστατικός Αγώνας και γι’ αυτό ‘‘μισεί την κοινωνία’’. ‘‘Γιατί οι αστυνομικοί είναι εργαζόμενοι άνθρωποι’’. Ναι είναι εργαζόμενοι άνθρωποι. Αλλά τότε ο Γρηγορόπουλος είχε δολοφονηθεί από τον ‘‘εργαζόμενο άνθρωπο’’ Κορκονέα. Ένας 16χρονος δολοφονήθηκε. Είχε πάει ένα πλήρωμα με δύο αστυνομικούς στα Εξάρχεια και σκότωσαν τον Γρηγορόπουλο. Δεν έγινε γενικώς και αορίστως εκείνη η επίθεση. Η αστυνομία κατ’ εντολή του τότε υπουργού Δημόσιας Τάξης, του Πολύδωρα, έδρασε, ο οποίος πολύ καιρό πριν διαμόρφωνε το έδαφος για τον θάνατο του Γρηγορόπουλου. Και ο Επαναστατικός Αγώνας είχε προειδοποιήσει. Μιας και πιάσαμε όλη την ιστορία του Ε.Α., ας μιλήσω. Κακώς. Έπρεπε να με προετοιμάσετε. Θα ήταν αλλιώς και η πολιτική μου κατάθεση (απολογία), δεν θα έλεγα μόνο αυτά που είπα. Αλλά μιας και αναφέρθηκαν τόσα από τον κ. εισαγγελέα, να το πω: Ο Επαναστατικός Αγώνας από το 2007 έλεγε ότι ο Πολύδωρας τότε με την πολιτική του προκαλεί αν υπάρξει νεκρός. Η καταστολή που ασκούσε ήταν ακραία. Ο Επαναστατικός Αγώνας έλεγε ‘‘με την ακραία αυτή κρατική καταστολή, θα υπάρξει νεκρός, μαζευτείτε’’. Αυτά έλεγε τότε στην προκήρυξη μετά την επίθση στο Α.Τ Περισσού. Ήταν μια συμβολική εκείνη η επίθεση, όχι για να σκοτώσει. Είχαν έρθει αστυνομικοί από το Τμήμα στο δικαστήριο που είπαν ‘‘εύκολα μπορούσαν να μας τραυματίσουν, αλλά δεν τοπ έκαναν’’. Η επίθεση και η προκήρυξη ήταν μια προειδοποίηση προς τον υπουργό ότι με αυτά που κάνεις, θα έχουμε νεκρό. Η καταστολή τότε ήταν σφοδρή ενάντια σε διαδηλώσεις φοιτητών και μαθητών. Και νάτος ο νεκρός! Είχε ήδη πει ο Επαναστατικός Αγώνας ότι αν συμβεί αυτό, λόγω θέσης, θα πρέπει να απαντήσει. Αυτό ήταν. Να σοβαρευτούμε λίγο έτσι; Ο Κορκονέας δολοφόνησε τον 16χρονο και γι’ αυτό μετά έγινε η εξέγερση το 2008… Είπα και το ξαναλέω: Αυτοί που μισούν την κοινωνία είναι αυτοί που μισούν και εχθρεύονται την αντίσταση της κοινωνίας απέναντι στην καταπίεση, απέναντι στον ολοκληρωτισμό που ζούμε σήμερα. Εγώ αυτό πιστεύω. Όταν θέλεις την κοινωνία υποταγμένη με σκυμμένο το κεφάλι, να μην αντιδρά σε ένα τέτοιο ολοκληρωτικό καθεστώς όπως αυτό που ζούμε σήμερα – γιατί είναι ολοκληρωτικό και το αντιπροσωπευτικό σύστημα είναι απλώς μαριονέτα του μεγάλου κεφαλαίου – τότε εσύ είσαι ο εχθρός της κοινωνίας, εσύ μισείς την κοινωνία. Να τελειώσω με το ζήτημα του παιδιού μου, επειδή αναφέρθηκε η κ. συνήγορος. Εγώ δεν έβαλα ποτέ το παιδί μου μπροστά. Ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο είμαι εδώ. Επειδή δεν έβαλα το παιδί μου μπροστά. Να επικαλεστώ στο παιδί μου για να έχω καλύτερη αντιμετώπιση, να φύγω. Ποτέ δεν το έκανα. Όσον αφορά τον τρόπο που αντιμετώπισαν το παιδί μου: Με είχαν αναγάγει σε νούμερο 1 εχθρό, με είχαν επικηρύξει με 1 εκατομμύριο ευρώ. Έπρεπε να με πιάσουν. Είχαν φτιάξει ολόκληρα κλιμάκια που απασχολούνταν αποκλειστικά με μένα. Εγώ τα μάθαινα από τις εφημερίδες. Ε, όταν με πιάσανε λοιπόν, αυτό που έγινε με το παιδί, δεν το περίμενα. Με αιφνιδίασαν. Δεν περίμενα ότι θα πέσουν τόσο χαμηλά. Τους έλεγα στην ‘‘αντιτρομοκρατική’’: ‘‘Με εμένα τα’ χετε· να με πυροβολήσετε· ρίξτε μου μια σφαίρα στο κεφάλι’’ (έτσι τους έλεγα) ‘‘το παιδί μου τι σας φταίει’’; Μου το πήραν λοιπόν το παιδί και του έκαναν ό, τι του έκαναν: το κράτησαν στην ασφάλεια, το πήγαν στον 3ο, το πήγαν στον 12ο , το ανακρίνανε, το πέρασαν από σήμανση, το πήγαν στο ψυχιατρείο… Έπρεπε να γίνει απεργία πείνας και δίψας για να βγει γιατί αλλιώς θα έμεν για πολύ καιρό μέσα. Το είχαν απαγάγει το παιδί μου. Απαγωγή ήταν αυτό και έκθεση ανηλίκου σε κίνδυνο. Εγκλήματα πάνω στο παιδί μου έκαναν. Όχι σε μένα. Στο παιδί μου έκαναν εγκλήματα. Γιατί; Όχι για να με πιέσουν να μιλήσω. Το είχαν λυμένο αυτό. Ήξεραν ότι δεν μπορούνε να με αντιμετωπίσουν με τέτοιους όρους. Τότε τι ήθελαν να κάνουν; Ήθελαν να με πλήξουν πολιτικά. Πώς θα το έκαναν; Ένα παιδί υγιέστατο, διανοητικά και ψυχολογικά ισορροπημένο, που το κλείνουν σε ένα ψυχιατρείο δεν θα τρελαθεί; Και μετά θα βγείτε και θα πείτε: ‘‘Να πώς κατάντησε η Ρούπα το παιδί της που το ’χε στην παρανομία, ημίτρελο’’. Αυτό ήθελαν να κάνουν. Αν δεν γινόταν η απεργία πείνας και δίψας, αυτό μπορεί και να το καταφέρνανε, ως ένα βαθμό τουλάχιστον. Στον βαθμό που το θέλανε για να το χρησιμοποιήσουν ως χαρτί για να πλήξουν πολιτικά εμένα. Όχι για να μου εκμαιεύσουν κάτι. Δεν υπήρχε περίπτωση και το ήξεραν. Δεν περίμεναν κάτι τέτοιο. Και έτσι αποφάσισαν ‘‘θα τσακίσουμε το παιδί της. Θα το τρελάνουμε και θα πούμε ότι αυτή το έκανε με την επιλογή της να είναι στην παρανομία’’. Όμως το παιδί μου βγήκε δυνατό. Κλονίστηκε λίγο – πώς γινόταν να μην κλονιστεί; – αλλά το ξεπέρασε γιατί είχε γερές βάσεις. Και είχε μάθει σε μερικά πράγματα: Είχε μάθει την αξιοπρέπεια, είχε μάθει στην δικαιοσύνη. Το μόνο που καταφέρανε ήταν να ενοχοποιήσουν τους εαυτούς τους στο παιδί μου. Δηλαδή το παιδί τώρα ξέρει (αυτό κατάλαβε) ότι υπάρχει ένας εχθρός που θέλει το κακό του. Είναι δικιά τους ευθύνη γι’ αυτό. Τους είπα: ‘‘Εσείς το βάλατε το παιδί μου μέσα σε αυτόν τον πόλεμο· εγώ το κρατούσα απ’ έξω· εσείς το βάλατε στο επίκεντρο αυτού του πολέμου· δικιά σας3 επιλογή ήταν και το κάνατε με βία’’. Βίωσε την κρατική βία το παιδί στα έξι του χρόνια. Ωραία δημοκρατία! Τι να σας πω κ. εισαγγελέα. Ωραία δημοκρατία και ελευθερία. Ένα παιδί να βιώνει την βία και την τρομοκρατία στα έξι του χρόνια. Γιατί; Γιατί είναι το παιδί της Ρούπα. Αφού αναφέρθηκε από την κ. συνήγορο το παιδί, το λέω: Δεν θα έβαζα ποτέ το παιδί μου μπροστά για ζητήματα ποινών και αντιμετώπισής μου. Αν ήταν θα το είχα κάνει από το 2010.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΑΣ ΡΟΥΠΑ ΣΤΗ Γ΄ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΟΥ ΔΝΤ ΣΤΙΣ 10/4/2014

18/5/2018

Κατ’ αρχήν να υπενθυμίσω για μια ακόμα φορά – το έχω πει σε κάθε δικαστήριο – πως δεν νιώθω να απολογούμαι για κάτι. Η επιλογή μου να συμμετέχω στον Επαναστατικό Αγώνα ήταν μια συνειδητή πολιτική επιλογή. Έχω υπ’ όψιν μου όλο το εύρος των ζητημάτων που άπτονται αυτής της επιλογής. Πρόκειται για μια επιλογή που δεν αφορά μόνο τα εργαλεία αγώνα που χρησιμοποιούνται. Ο Επαναστατικός Αγώνας ήταν και είναι πάντα συνδεδεμένος με την εποχή του. Η ανάπτυξη της δράσης του ήταν για εμένα, μια αναγκαιότητα μέσα στην υπάρχουσα ιστορική περίοδο με την σύγχρονη νεοελληνική και παγκόσμια οικονομική ιστορία, την σύγχρονη πολιτική ιστορία, την σύγχρονη κοινωνική κατάσταση. Η επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδας και το γραφείο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου είναι μέρος αυτής της πορείας. Δεν είναι κάτι αποσπασματικό. Η απόφαση για αυτή την επίθεση πάρθηκε μέσα σε ένα ευρύτερο ιστορικό πλαίσιο, το οποίο ήταν και άμεσα συνδεδεμένο με την οικονομική κρίση, έτσι όπως την βιώνουμε τόσο στην Ελλάδα όσο και παγκόσμια. Δηλαδή αφορά τον ρόλο της Τράπεζας της Ελλάδας ως παράρτημα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, του ιστορικού του ρόλου από τότε που ιδρύθηκε και τον ρόλο που έχει παίξει στην οικονομική και κοινωνική κατάσταση πάρα πολλών χωρών πριν έρθει στην Ελλάδα. Επίσης στην προκήρυξη που είχαμε αναλάβει ως Επαναστατικός Αγώνας την ευθύνη για την επίθεση στην ΤτΕ, είχε αναφερθεί και ο ρόλος της τράπεζας Πειραιώς ως μια συστημική τράπεζα, η οποία είχε και έχει κεντρικό ρόλο στην διαμόρφωση των οικονομικών συνθηκών στην χώρα. Θα πω στην συνέχεια για τον ρόλο και την κατάληξη της τράπεζας Πειραιώς. Τώρα θέλω να αναφερθώ για λίγο σε ένα δικό σας άνθρωπο τον Μανωλεδάκη και την θέση του πάνω στο ‘‘ποινικό φαινόμενο’’. Η δίκη αυτή για μένα είναι πολιτική και αυτό δεν αλλάζει. Η απόφαση του δικαστηρίου λέει ότι δεν πρόκειται για πολιτική δίκη, αλλά πρόκειται για ποινική. Οπότε μας έχετε εντάξει μέσα στο ευρύτερο ‘‘ποινικό φαινόμενο’’. Για το ζήτημα αυτό λέει ο Μανωλεδάκης: ‘‘Η προσβολή των έννομων αγαθών συνίσταται είτε στην φθορά της ύλης τους είτε στην βλάβη κάποιας από τις ιδιότητές τους, ώστε να μην μπορεί πια να εξυπηρετεί το βιοτικό συμφέρον που κατά προορισμό (φυσικό ή κοινωνικό) θεραπεύει. Από τον ορισμό της γίνεται φανερό πως η προσβολή αποβλέπει σε αφανισμό, σε φθορά του αντικειμένου. Ακόμα, εφόσον γίνεται δεκτό ότι τα έννομα αγαθά εξυπηρετούν βιοτικά συμφέροντα των μελών της κοινωνίας, συνάγεται ότι η προσβολή των αγαθών αποτελεί σύγκρουση αντικειμένων του εξωτερικού κόσμου που κατευθύνεται από την ανθρώπινη βούληση και απορρέει από την ύπαρξη αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων μέσα στους κόλπους της κοινωνίας’’. Ένα θέμα δηλαδή, για το οποίο θέλω να μιλήσω, είναι για το τι είδους ‘‘έννομο αγαθό’’ είναι η Τράπεζα της Ελλάδας ως παράρτημα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και τι έννομο αγαθό είναι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ποια βιοτικά συμφέροντα των μελών – γενικά – της κοινωνίας αφορά και τι εξυπηρετεί. Και συνεχίζει ο Μανωλεδάκης: ‘‘Το ποινικό φαινόμενο αποτελεί λοιπόν, συνέχεια και έκφραση του ανταγωνιστικού χαρακτήρα της ανθρώπινης κοινωνίας’’. Ένα άλλο ζήτημα που θέλω να ασχοληθώ είναι ο ανταγωνιστικός αυτός χαρακτήρας που έχει η σύγχρονη κοινωνία και βάσει του οποίου γεννιέται το ‘‘έγκλημα’’ με την ευρύτερη έννοια, το ‘‘ποινικό φαινόμενο’’, πού οφείλεται και αν μπορεί να γίνει αλλιώς. Γιατί ως Επαναστατικός Αγώνας η θέση μας είναι – έτσι ξεκινήσαμε να υπάρχουμε σαν Ε. Α. –, ότι αυτή η κοινωνία μπορεί να ζει με άλλους όρους, όχι με βάση αυτό το ανταγωνιστικό πλαίσιο, το οποίο γεννά και το ίδιο το ‘‘ποινικό φαινόμενο’’ που εσείς ορίζετε και εκδικάζετε. Σήμερα ζούμε σε μια κοινωνία που σαπίζει. Όλοι το βλέπουμε αυτό. Και η κοινωνία αυτή σαπίζει, γιατί πολύ απλά, επιδεινώνονται συνεχώς οι όροι που ζουν οι άνθρωποι. Ο κοινωνικός ανταγωνισμός αυξάνεται εις βάρος των αδυνάμων. Οι ισχυροί είναι αυτοί που έχουν μαζί τους και το ίδιο το νομικό και το ποινικό πλαίσιο να τους εξυπηρετεί και να τους προστατεύει. Είναι λογικό όσο αυτή η συνθήκη δεν αλλάζει, όσο αυτό το πρόβλημα δεν επιλύεται να καταλήγει να σαπίζει η κοινωνία λόγω του άκρατου ανταγωνισμού και αφού είναι κυρίαρχο το δόγμα ‘‘όλοι εναντίον όλων’’. Αλλά αυτή την λογική έχει το ίδιο το σύστημα. Έτσι δημιουργήθηκε. Ο καπιταλισμός σε αυτή την βάση δημιουργήθηκε. Ο Μανωλεδάκης λέει στη συνέχεια ότι η τυποποίηση του ποινικού φαινομένου αποτελεί συνέπεια, συγκερασμό αντίρροπων κοινωνικών δυνάμεων, αποτέλεσμα συσχετισμού κοινωνικών δυνάμεων. Με βάση αυτό το σκεπτικό που νομίζω ότι το αποδέχεται οποιοσδήποτε ασχολείται με νομικά ζητήματα, το γεγονός ότι εγώ βρίσκομαι εδώ και δικάζομαι, είναι αποτέλεσμα ενός συσχετισμού δύναμης.

Δηλαδή, ο συσχετισμός δύναμης που έχει διαμορφωθεί με βάση τον οποίο βρίσκομαι στην φυλακή και στη θέση του κατηγορουμένου, με βάση τον οποίο θα με καταδικάσετε σε πολύ υψηλές ποινές, είναι αποτέλεσμα του ευρύτερου κοινωνικού ανταγωνισμού, του συγκερασμού όλων των επιμέρους ανταγωνιστικών δυνάμεων έτσι όπως εκδηλώνονται στην εποχή μας. Αυτός ο συσχετισμός δύναμης είναι εναντίον μας. Και όταν λέμε ‘‘εναντίον μας’’ δεν εννοούμε μόνο εναντίον εμένα προσωπικά. Είναι εναντίον όλων των αδυνάτων της κοινωνίας. Δηλαδή, εγώ αυτή την στιγμή, δεν νοιώθω ότι δικάζομαι μόνη μου. Η επίθεση ενάντια στην Τράπεζα της Ελλάδας πιστεύω ότι είναι μια ενέργεια δίκαιη γιατί η ΤτΕ είναι από τους στυλοβάτες του σημερινού συστήματος, από τους πυλώνες της μνημονιακής Ελλάδας. Είναι παράλληλα υπεύθυνη για τις μεθόδους ξεπεράσματος της κρίσης, για τα μνημόνια που έχουν επιβληθεί και που έχουν φέρει σε αυτή την κατάσταση τον ελληνικό λαό. Συνεπώς δεν πιστεύω πως δικάζομαι μόνη μου. Δικάζονται και άλλοι μαζί μου. Δικάζονται και οι κοινωνικά αδύναμοι. Η τυποποίηση του ‘‘ποινικού φαινομένου’’ είναι αποτέλεσμα συσχετισμού δυνάμεων. Οπότε εγώ βρίσκομαι στη θέση της ‘‘κατηγορουμένης’’ γιατί είμαι σε αυτούς που είναι οι ‘‘χαμένοι’’. ‘‘Χαμένη’’ όμως δεν είμαι μόνο εγώ. Με την κοινωνική και ταξική έννοια, είναι η πλειοψηφία της κοινωνίας. Και ιδίως μετά την επιβολή των μνημονίων, μετά την επιβολή των πολιτικών κοινωνικής γενοκτονίας. Αυτοί που έχουν κερδίσει από αυτή την συνθήκη – από την ύπαρξη του συστήματος εν γένει – είναι μια αισχρά μειοψηφία. Αυτοί μέσα από την κρίση, έχουν γίνει ακόμα πιο πλούσιοι. Το λένε οι στατιστικές, το λένε οι ίδιες οι εξελίξεις στην οικονομική κατάσταση των ανθρώπων. Έχουν αυξηθεί δε και οι δισεκατομμυριούχοι στην Ελλάδα. Πριν την κρίση ήταν τρεις και τώρα είναι τέσσερις. Η ελληνική άρχουσα τάξη έχει ισχυροποιηθεί. Οι πλούσιοι έβγαλαν τα χρήματά τους στο εξωτερικό όταν ξεκίνησε η κρίση – μεταξύ αυτών και πολλοί από την πολιτική ελίτ, οι οποίοι βρήκαν τον τρόπο να τα ασφαλίσουν σε ξένες τράπεζες – εκμεταλλεύτηκαν κατά το δοκούν την ίδια την κρίση κερδοσκοπώντας πάνω στο φαινόμενο αυτό κι έγιναν πιο πλούσιοι. Κάποιοι άλλοι πεθαίνουν. Με τα πακέτα οικονομικής στήριξης όλοι γνωρίζουν ότι δόθηκαν στο ελληνικό κράτος 40 δις ευρώ. Από αυτά, δεν έφθασε ούτε ένα ευρώ στην κοινωνική βάση. Δόθηκαν δισεκατομμύρια για να σωθεί ένα χρεοκοπημένο τραπεζικό σύστημα στη χώρα και η ΕΚΤ μαζί με την ΤτΕ είναι από τους στυλοβάτες αυτού του μοντέλου ξεπεράσματος της κρίσης.

Τώρα μας λένε ότι βγαίνουμε από την κρίση επειδή τελειώνει το 3ο μνημόνιο τον Αύγουστο του ’18 και πλασάρουν ένα success story για την ελληνική οικονομία: Ότι η οικονομία θα ορθοποδήσει, ότι θα βγούμε στις αγορές, ότι θα μπορούμε να δανειζόμαστε, ότι τέλειωσαν τα προβλήματα, ότι έκαναν υπομονή οι άνθρωποι αυτού του τόπου και τα καταφέρανε κλπ, κλπ. Παραμύθια! Τα πράγματα θα χειροτερέψουν. Και το γεγονός ότι θα χειροτερέψουν, είναι απόρροια του γεγονότος ότι δεν υπάρχει αντίσταση σε όλα αυτά. Καμία αντίσταση. Οι αντιστάσεις τέλειωσαν το ’12 – ’13. Μέχρι εκεί άντεξε ο κόσμος να αντιστέκεται. Είδε ότι δεν μπορεί ν’ ανταπεξέλθει στην λαίλαπα που ερχόταν, είδε ότι δεν μπορεί να τους σταματήσει, ότι δεν μπορεί να βάλει κανένα φρένο, ότι δεν μπορούσε να καταφέρει ούτε μισό μέτρο απ’ όσα επέβαλαν, να πάρουν πίσω και τελικά… ‘‘παρέδωσε πνεύμα’’. Η κοινωνική αντίσταση στην Ελλάδα ‘‘παρέδωσε πνεύμα’’. Αποτέλεσμα της ήττας των κοινωνικών αγώνων και των αντιστάσεων στην Ελλάδα, ήταν η αναρρίχηση του Σύριζα στην εξουσία. Ο Σύριζα στην εξουσία είναι η αποκρυστάλλωση της ήττας των κοινωνικών αγώνων και αντιστάσεων. Η λογική που ψήφισαν πολλοί Σύριζα ήταν η εξής: ‘‘Να γίνει κυβέρνηση κάποιος, ο οποίος θα μπορέσει να αποτρέψει τα χειρότερα, να μη μας τσακίζουν τόσο πολύ’’. Το αποτέλεσμα; Τίποτε δεν έγινε. Το αποτέλεσμα ήταν χειρότερο και από τα προηγούμενα χρόνια. Ο καθένας συμφωνεί ότι η κατάσταση είναι δραματική για την πλειοψηφία της κοινωνίας, ότι οι συνθήκες χειροτερεύουν. Εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης αυτή την στιγμή. Αυτά είναι στοιχεία από στατιστικές. Δεν τα λέω εγώ. Το 25% των ανθρώπων ζει σε συνθήκες εξαθλίωσης, πολύ πιο κάτω από το όριο της φτώχειας. Άλλο ένα 30% από το υπόλοιπο του πληθυσμού, βρίσκεται στο κατώφλι της φτώχειας. Μόνο ένα 20% δηλώνει ότι δεν έχει οικονομικά προβλήματα. Τι μένει; Μια μειοψηφία η οποία περνάει καλά. Και με δεδομένη την απαξίωση κεφαλαίων που ισχύει εν μέσω της κρίσης και της πτώσης των αξιών, αυτοί οι εύποροι μπορούν να κερδίζουν αποσπώντας περιουσιακά στοιχεία σε τιμή κόστους. Αυτοί όμως που έχουν το μεγαλύτερο κέρδος μέσα στην κρίση είναι οι κερδοσκόποι – κάτοχοι επενδυτικών κεφαλαίων που μας έρχονται απ’ έξω. Γι’ αυτό όμως θα μιλήσω στην συνέχεια. Σε γενικές γραμμές, ο καθένας μπορεί να πει – όλοι συμφωνούν – ότι η κατάσταση είναι άθλια. Όμως, υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος να λυθεί το πρόβλημα πέραν της ένοπλης δράσης; Υπάρχει κάποιος τρόπος στα πλαίσια της νομιμότητας; Μετά τα όσα ζήσαμε το 2010 μέχρι σήμερα, βγαίνουν κάποια συμπεράσματα που έχουν μεγάλη ιστορική σημασία. Οι κοινωνικές αντιστάσεις, παρά την σφοδρότητα που αρχικά εκδηλώθηκαν, δεν κατάφεραν να αποτρέψουν τίποτα: Ούτε μνημόνια ούτε μέτρα. Δεύτερον, η προσπάθεια του Σύριζα που είχε την στρατηγική της ‘‘αντίστασης’’ στους δανειστές με βάση την πεποίθηση ότι αυτοί τελικά, θα υποκύψουν γιατί δεν θα έκαναν με τίποτα την επιλογή να αφήσουν το ελληνικό κράτος να καταρρεύσει – συνεπώς να μας πετάξουν έξω από την ΟΝΕ –, γιατί θα προκαλούσε ντόμινο καταρρεύσεων στην Ευρώπη, πήγε στα σκουπίδια. Οπότε, ούτε κυβέρνηση υπάρχει που μπορεί αν πει ‘‘όχι’’ στους δανειστές ούτε οι κοινωνικές αντιστάσεις με τον τρόπο που αυτές έχουν εκδηλωθεί, μπορούν να βάλουν ένα φρένο σε αυτή την λαίλαπα. Τι μας μένει; Η ανατροπή! Αν δεν ανατραπεί το σύστημα, δεν γίνεται τίποτα θα πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο. Αυτή η συνθήκη που παρουσιάζεται, ότι βγαίνουμε από την κρίση, δεν ισχύει. Ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Από εδώ και στο εξής ξεκινάει ένας δεύτερος γύρος της κρίσης, ο οποίος είναι σφοδρότερος από αυτόν που έχουμε ζήσει μέχρι τώρα. Αυτό το έχουμε πει ως Επαναστατικός Αγώνας. Το γράψαμε και όταν μας συνέλαβαν. Το λέμε και το ξαναλέμε ότι δεν τελείωσε η κρίση εδώ. Αυτό που είδαμε ως το ‘‘πρώτο μέρος της κρίσης’’, είναι το πιο ήπιο. Τώρα έρχονται τα πιο άγρια, τα πιο σκληρά. Τι θα γινόταν αν μια κυβέρνηση έλεγε ‘‘όχι’’ έστω και σε κάποια από τα μέτρα που της επέβαλαν; Αν αθετούσε μονομερώς το κρατικό χρέος, αν κήρυττε στάση πληρωμών; Γιατί είναι λογικό, ένα χρεοκοπημένο κράτος κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσει να δανείζεται. Αυτό που γίνεται, το μοντέλο που ακολουθούν μέχρι τώρα είναι η ‘‘άρνηση της πτώχευσης’’ και το ελληνικό κράτος να συνεχίζει να ζει με δανεικά ανακυκλώνοντας το χρέος. Μέσα από αυτό το μοντέλο ‘‘σωτηρίας’’ του ελληνικού καθεστώτος η ΤτΕ και η ΕΚΤ έχουν κάνει κορυφαίες κομπίνες στην πλάτη του χρεοκοπημένου ελληνικού κράτους, συνεπώς στην πλάτη ενός χρεοκοπημένου λαού. Στην συνέχεια θα μιλήσω πιο συγκεκριμένα και με στοιχεία. Ξέρω τουλάχιστον δύο παραδείγματα, τα οποία είναι να γελά κανείς από το μέγεθος της κοροϊδίας. Αν λοιπόν, κάποια κυβέρνηση έλεγε ‘‘δεν πληρώνουμε’’, δεν μπορούμε να πληρώνουμε’’, κηρύττουμε στάση πληρωμών· δεν έχουμε να δώσουμε· προκειμένου να πατήσουμε στον λαιμό την πλειοψηφία του λαού για να βρούμε αυτά που σας χρωστάμε, δεν πληρώνουμε τίποτα’’… Τι θα γινόταν τότε; Σε μια τέτοια περίπτωση, το πρώτο που θα γινόταν θα ήταν ένας σφοδρός πόλεμος από τις αγορές εναντίον μιας χρεοκοπημένης χώρας. Αυτός ο πόλεμος θα μας συνέτριβε επειδή δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε το επόμενο βήμα. Να κάνουμε μια κοινωνική Επανάσταση. Δηλαδή, είναι αδύνατο να αρνηθεί μια χώρα όλα αυτά τα μέτρα, να κηρύξει στάση πληρωμών, χωρίς ταυτόχρονα να έχει τη δύναμη και το θάρρος να συγκρουστεί με το μεγάλο κεφάλαιο, να συγκρουστεί με τις αγορές που θα θέλουν να την συντρίψουν. Χωρίς να έχει το θάρρος να περάσει σε μια νέα κοινωνική και οικονομική οργάνωση. Δεν μπορεί να κάνει ένα βήμα άρνησης αποπληρωμής του χρέους και αντίστασης στα μέτρα που της επιβάλλουν και να σταματήσει εκεί γιατί τα ‘‘αντίποινα’’ θα είναι σκληρά και θα γίνουν οι συνθήκες ζωής των ανθρώπων χειρότερες. Επειδή καμία πολιτική δύναμη δεν θέλει αν συγκρουστεί με το καθεστώς, με την υπερεθνική οικονομική ελίτ, με την Ε.Ε. κλπ, έκανε τις γνωστές σαχλαμάρες ο Σύριζα το ’15 ‘‘αντιστεκόμενος μέχρι τέλους’’, για να κάνει μετά το δημοψήφισμα, να πει ο λαός την άποψή του για τα μέτρα. Όπου το 60% είπε ‘‘όχι’’, ‘‘δεν θέλουμε νέα μέτρα’’ και στην συνέχεια ο Σύριζα να κάνει το ‘‘όχι’’, ‘‘ναι’’ και να δηλώσει ‘‘λάθος, τα θέλουμε τα μέτρα’’. Γιατί έγιναν όλα αυτά; Γιατί καμία καθεστωτική δύναμη δεν έχει τη βούληση να συγκρουστεί μέχρι τέλους. Αυτή η σύγκρουση, σημαίνει επανάσταση. Και επανάσταση σημαίνει αλλαγή οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου προκειμένου να μπορεί η χώρα να σταθεί σε μια συνθήκη οικονομικού πολέμου. Δεν μιλάω για τανκς και όπλα, για στρατιωτικού τύπου πόλεμο. Μιλάω για οικονομικό πόλεμο.

Τι είδους έννομο αγαθό ήταν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το παράρτημά της στην Ελλάδα, η Τράπεζα της Ελλάδας, που χτύπησε ο Επαναστατικός Αγώνας και γι’ αυτό θα καταδικαστούμε σε τόσα χρόνια φυλακή; Ποιους εξυπηρετεί; Εξυπηρετεί όλο το κοινωνικό συμφέρον; Όλους τους Έλληνες πολίτες; Όχι, δεν είναι έτσι… Ο κ. εισαγγελέας όταν μιλούσε για το ‘‘πολιτικό έγκλημα’’ είχε πει κάποια στιγμή ότι στρεφόμαστε ενάντια σε μια μερίδα της κοινωνίας. Ναι, αυτή η μερίδα της κοινωνίας ενάντια στα συμφέροντα της οποίας στρέφεται ο Επαναστατικός Αγώνας, είναι μια πολύ μικρή μειοψηφία, η οποία υπάρχει για να δυναστεύει την πλειοψηφία με όλους τους τρόπους, πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά. Το σύστημα εξουσίας αυτή τη μειοψηφία υπηρετεί. Η Τράπεζα της Ελλάδας δημιουργήθηκε κατ’ αρχήν, ως μια ιδιωτική εταιρεία για για να εξυπηρετήσει το αγγλικό κεφάλαιο, καθώς το νεοσύστατο ελληνικό κράτος είχε συνάψει δάνειο με το αγγλικό κράτος. Στην πορεία και ενώ σχεδόν όλες οι κεντρικές τράπεζες της Ευρώπης την περίοδο που το μοντέλο του κεϋνσιανισμού εφαρμοζόταν ευρέως, είχαν κρατικοποιηθεί, η ΤτΕ παρέμενε ιδιωτική. Κανένας δεν ξέρει ποιοι είναι οι μέτοχοι, κανένας δεν ξέρει τι κάνουν μέσα σε αυτή την τράπεζα, που επενδύουν, τι κερδίζουν… Κανένας δημόσιος έλεγχος δεν υπήρχε ποτέ. Επικρατεί πλήρης αδιαφάνεια. Η Τράπεζα της Ελλάδας και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είναι τα πλέον συγκεντρωτικά και αδιαφανή μοντέλα οικονομικής διακυβέρνησης. Επί κυβέρνησης Σημίτη και ενώ το ελληνικό κράτος ετοιμαζόταν να μπει στην ΟΝΕ, τι έγινε; Η κυβέρνηση της παραχώρησε το δικαίωμα η Τράπεζα της Ελλάδας να διαχειρίζεται εν λευκώ τους πόρους όλων των δημόσιων οργανισμών: Πανεπιστήμια, ασφαλιστικά ταμεία, νοσοκομεία. Κανένας δεν ξέρει ποιος τα διαχειρίζεται και με ποιο τρόπο, ποιοι είναι οι μέτοχοι της ΤτΕ που έχουν λόγο σε αυτά. Με την ‘‘ωραία’’ διαχείριση που έκανε η Τράπεζα της Ελλάδας, η οποία επένδυσε τα κεφάλαια των ασφαλιστικών ταμείων σε αμοιβαία κεφάλαια και χάθηκαν. Με τη συμμετοχή ελληνικών τραπεζών είχε δημιουργηθεί μια ΑΕΔΑΚ (Ανώνυμη Εταιρεία Διαχείρισης Αμοιβαίων Κεφαλαίων) η οποία διαχειριζόταν τα κεφάλαια αυτά με αποτέλεσμα να εξαφανιστούν πολλά εκατομμύρια ευρώ. Ειδικά τα ασφαλιστικά ταμεία και πιο συγκεκριμένα το ΙΚΑ έχασε μεγάλο μέρος των κεφαλαίων του. Αφού περάσαμε στην ΟΝΕ, πήραν και τον χρυσό από τα υπόγεια της ΤτΕ και τον μετέφεραν με κοντέινερ στο θησαυροφυλάκιο της Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Που κρατείται αυτός ο χρυσός; Δεν γνωρίζουμε. Και εννοείται, ότι όλα τα αποθέματα από τα δημόσια ταμεία, τα νοσοκομεία, τα πανεπιστήμια, τα διαχειριζόταν η ΤτΕ ως παράρτημα της ΕΚΤ.

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα στις αρχές της νέας χιλιετίας εφαρμόζει μια οικονομική πολιτική με τα χαμηλά επιτόκια για να διευρυνθεί ο δανεισμός πανευρωπαϊκά και να ‘‘αναπτυχθεί οικονομικά’’ η Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω του χρέους. Η οικονομία του χρέους είναι πλέον κυρίαρχο μοντέλο και είναι υπεύθυνο για το γεγονός ότι έχουμε εδώ που έχουμε φτάσει σήμερα. Θυμάμαι που οι βοειοευρωπαίοι μας έλεγαν όταν ξεκίνησε η κρίση ‘‘οι Έλληνες καταναλώνουν περισσότερα απ’ όσα παράγουν’’, παίρνουν δάνεια για να τα σκορπάνε, είναι σπάταλοι, είναι τεμπέληδες, δεν δουλεύουν, πίνουν φραπέ όλη μέρα…’’ Όλοι τα θυμόμαστε αυτά. Δεν είναι όμως έτσι. Ό, τι έγινε στην Ελλάδα, η δανειακή επέκταση των ανθρώπων, αλλά και του κράτους ήταν αποτέλεσμα ενός κεντρικού οικονομικού σχεδιασμού που κατεύθυνε η ίδια η ΕΚΤ και στόχευε στην μεταφορά κεφαλαίων από τις χώρες που είχαν πλεονάσματα σε χώρες με ελλείμματα, οι οποίες και έγιναν καταναλώτριες προϊόντων που παρήγαγαν στις χώρες της Βόρεια Ευρώπης. Αυτό το μοντέλο το τροφοδοτούσε η ίδια η ΕΚΤ με τα χαμηλά επιτόκια που εκτίναξαν το ιδιωτικό και το δημόσιο χρέος. Δανειζόταν όλη η ευρωπαϊκή περιφέρει – η Ισπανία, η Ιταλία, η Ελλάδα, η Ιρλανδία… Κεφάλαια δανεικά εισέρρεαν και είτε επενδύονταν στην ευρωπαϊκή περιφέρεια, είτε γίνονταν καταναλωτικά δάνεια ιδιωτών. Το έλλειμμα εκτροχιάστηκε, το χρέος ξεπέρασε το 100% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ) και φθάσαμε σε ένα σημείο, όταν έγινε το χρηματοπιστωτικό κραχ στην Αμερική με την κατάρρευση της αγοράς των ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων, των subprimes, να μην υπάρχει κανένα επενδυτικό κεφάλαιο να δανείσει την χρεοκοπημένη Ελλάδα με τα υψηλά δίδυμα ελλείμματα και το μεγάλο χρέος. Έτσι μπήκαμε στα μνημόνια. Συνεπώς, όλο αυτό που ζούμε, είναι αποτέλεσμα μιας κεντρικής οικονομικής πολιτικής, στην οποία έχουν συμμετάσχει όλες οι κυβερνήσεις, το ελληνικό κράτος, η ΕΚΤ, η Τράπεζα της Ελλάδας και φυσικά, η οικονομική ελίτ του τόπου και κυρίως οι Έλληνες τραπεζίτες που έφαγαν πολλά λεφτά με τα πακέτα οικονομικής στήριξης. Οι οποίοι τραπεζίτες χρεοκόπησαν το 2010, δέχθηκαν 3 ανακεφαλαιοποιήσεις, η μία εκ των οποίων ήταν τα 50 δις ευρώ που προέρχονταν από το πρώτο πακέτο στήριξης των 110 δις ευρώ, ενώ πολύ μεγάλη ρευστότητα τους χορηγήθηκε ‘‘κάτω από το τραπέζι’’ της οποίας το μέγεθος δεν το μάθαμε ποτέ. Και όλα αυτά για να κρατηθούν στην ζωή τα χρεοκοπημένα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, μεταξύ των οποίων και η τράπεζα Πειραιώς. Χρήμα όμως, που έπρεπε να πληρώσει ο λαός. Το 2012 ο Ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Μόντι, αρνήθηκε να συνδεθεί το κόστος από την ανακεφαλαιοποίηση των ιταλικών τραπεζών με το ιταλικό χρέος και απαίτησε αυτή να γίνει χωρίς την μεσολάβηση του δημοσίου. Ο Μόντι τα είχε ‘‘στυλώσει’’ σε μια περίοδο που διακυβεύεται η κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος στην Ευρώπη… Τελικά, δεν τα κατάφερε και η κυβέρνησή του έπεσε. Κάτι τέτοιο βέβαια, στην Ελλάδα δεν τόλμησε κανένας να ξεστομίσει. Τότε ήταν ο Στουρνάρας υπουργός οικονομικών. Δεν τόλμησε κανείς να πει ‘‘γιατί να πληρώνουμε τα χρέη των ελληνικών τραπεζών’’; Τι φταίει η κοινωνία να πληρώνει; Γιατί να ενσωματωθούν στο ελληνικό χρέος; Τα πέρασαν και κανένας δεν είπε κουβέντα. Αρχικά 50 δις και στην συνέχεια και άλλα, και άλλα…. Γιατί δόθηκαν, όπως είπα, και ‘‘κάτω από το τραπέζι’’ πολλά περισσότερα απ’ όσα γνωρίζουμε. Η ΕΚΤ παίζει έναν εγκληματικό ρόλο. Τι κάνει στην πραγματικότητα; Πρόκειται για μια ‘‘πυραμίδα’’. Η ΕΚΤ έχει δημιουργήσει μια ‘‘πυραμίδα’’ με το χρέος. Μια ‘‘πυραμίδα’’ – για να το πούμε λίγο πιο απλοϊκά – είναι μια απάτη, όπου ο δανειστής – επενδυτής αποκρύβει ότι η οικονομική του κατάσταση είναι χάλια και συνεχίζει να προσελκύει κεφάλαια εξαπατώντας για να ανατροφοδοτήσει το χρέος του, το οποίο δεν μπορεί να εξυπηρετήσει. Αυτό κάνει η ΕΚΤ. Αλλά εις βάρος ποιού το κάνει; Εις βάρος των λαών της Ευρώπης και του ελληνικού λαού. Ένα παράδειγμα είναι το ακόλουθο: Το 2012 μετά το κούρεμα του ελληνικού χρέους, το γνωστό PSI, το οποίο κατά κύριο λόγο το πλήρωσαν, όπως γνωρίζουμε όλοι, οι μικροομολογιούχοι, τα ασφαλιστικά ταμεία που έχασαν 16 δις και οι ελληνικές τράπεζες. Οι τράπεζες όμως αποζημιώθηκαν με την ανακεφαλαιοποίηση από τα πακέτα οικονομικής στήριξης και η ρευστότητα αυτή πέρασε στο ελληνικό χρέος το οποίο θα αποπληρώνει ‘‘εις τους αιώνες’’ η κοινωνική βάση με τους φόρους, με τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, με τα μέτρα λιτότητας που επιβάλλουν τα μνημόνια. Αφού λοιπόν, έγινε το PSI το 2012, υπήρχε ένα ομόλογο του ελληνικού δημοσίου το οποίο έπρεπε αν αποπληρωθεί. Η ΕΚΤ έπαιρνε ομόλογα από χρεοκοπημένα κράτη όπως το ελληνικό μέσω της δευτερογενούς αγοράς. Ήταν σαν να λέμε σκουπιδο τενεκές ομολόγων που η αγορά κατέτασσε στην κατηγορία junk (σκουπιδιών). Το ομόλογο που έπρεπε το ελληνικό δημόσιο να αποπληρώσει η ΕΚΤ το είχε πάρει στο 70% της αξίας του αι έληγε το καλοκαίρι του 2012. Η ΕΚΤ όμως δεν δέχθηκε να ‘‘κουρευτούν’’ και τα ομόλογα που διακρατούσε και ζήτησε να αποπληρωθεί στο άρτιο. Το υπόλοιπο του ποσού ήταν 3,2 δις που έπρεπε να πληρώσει η ελληνική κυβέρνηση. Τελικά, η ΕΚΤ ζήτησε να αποπληρωθεί στο ακέραιο το ομόλογο αυτό, με απλά μαθηματικά, οπ τόκος που πλήρωσε η ελληνική κυβέρνηση στην ΕΚΤ ήταν (100 – 70) 30%. Δηλαδή, για ένα δάνειο από μια χρεοκοπημένη χώρα βουτηγμένη στα μνημόνια, η ΕΚΤ πήρε τόκο 30%! Εάν αυτοί δεν είναι εγκληματίες, τότε ποιοι είναι; Ποιανού το κοινωνικό συμφέρον υπηρετεί αυτός ο μηχανισμός, η ΕΚΤ; Η πρακτική της ΕΚΤ είναι το λεγόμενο ‘‘αεροπλανάκι’’. Έκανε μεγάλες κομπίνες, τις οποίες δεν τις ξέρουμε όλες. Λίγα βγαίνουν στον ‘‘αέρα’’. Την ίδια χρονιά οι ελληνικές τράπεζες έχουν κηρυχθεί πτωχευμένες μετά το PSI και το κούρεμα των κρατικών ομολόγων που κρατούσαν. Άρα δεν μπορούσε να δεχθεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να τους δώσει χρήματα παίρνοντας από αυτές, αφού ήταν ξοφλημένες, εχέγγυα όπως π.χ. ελληνικά ομόλογα ή γραμμάτια. Ήταν ντροπή για την ΕΚΤ να συνδιαλλαγεί οικονομικά με αυτές. Και τι έκανε; Έβαλε την ΤτΕ, το παράρτημά της στην Ελλάδα, να το κάνει για λογαριασμό της. Έληξε ένα ομόλογο το οποίο χρωστούσαμε στον EFSF, στο Ταμείο Χρηματο-πιστωτικής Σταθερότητας, οπότε έπρεπε αν το ξεπληρώσουμε. Και τι έκαναν; Το ελληνικό κράτος εκδίδει έντοκα γραμμάτια του ελληνικού δημοσίου 3μηνης διάρκειας. Ποιος θα τα έπαιρνε αυτά; Κανένας. Δέχεται η ΕΚΤ να τα πάρουν οι ελληνικές τράπεζες, να δώσει τα χρήματα στην ΤτΕ η οποία τα έδωσε στις ελληνικές τράπεζες 4 δις με επιτόκιο 0,75% και οι τράπεζες έδωσαν τα 4 δις στο ελληνικό κράτος με επιτόκιο 4% για την ‘‘εξυπηρέτηση’’! Και τα 4 δις που δανείστηκε από τις ελληνικές τράπεζες η κυβέρνηση, τα έδωσε στην ΕΚΤ για την αποπληρωμή του ομολόγου που έληγε! Τέτοιες απάτες κάνει η ΕΚΤ. Είναι ένας κεντρικός πυλώνας του καπιταλιστικού συστήματος που στηρίζεται στην απάτη, στην τοκογλυφία. Είναι στυλοβάτης και δημιουργός της μνημονιακής πολιτικής. Από αυτούς που έχουν επιβάλλει τα μνημόνια και την επιτροπεία στην χώρα, η οποία επιτροπεία δεν πρόκειται να λήξει. Αν υποθέσουμε ότι το ελληνικό κράτος είναι ένας κρατούμενος, μέχρι τώρα του έδιναν κάποια ψιλά να περάσει. Τώρα είναι κρατούμενος χωρίς να παίρνει τίποτα. Γιατί τα μνημόνια δεν λήγουν στην πραγματικότητα. Τα μέτρα επιτήρησης μένουν, δεν πρόκειται να τελειώσουν. Απλώς δεν πρόκειται να υπάρξει άλλο χρήμα. Δεν δίνουν άλλα. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, οι δανειστές δεν θέλουν να ασχοληθούν άλλο με την Ελλάδα, τέλειωσε. Επίσης, περνάμε στην δεύτερη φάση της κρίσης και τα πράγματα θα γίνουν ακόμα πιο σκούρα. Δεν είναι δυνατόν να πληρώνουν εσαεί ένα χρεοκοπημένο κράτος όπως είναι το ελληνικό ή τις χρεοκοπημένες ελληνικές τράπεζες, τις οποίες παρουσιάζουν ως κραταιές, ως ικανές να επιβιώσουν και να συμβάλουν στην ανάπτυξη κλπ, κλπ. Πρόσφατα οι ελληνικές τράπεζες εξέδωσαν ομόλογα, τα οποία χαρακτηρίζονται με πρώτο συνδετικό το ‘‘sub’’. Πώς έλεγαν subprimes τα στεγαστικά χαμηλής φερεγγυότητας στις ΗΠΑ; Εξέδωσαν σαν sub ομόλογα και τα πούλησαν. Γιατί αγοράστηκαν; Γιατί πρέπει να εμπεδωθεί ότι το μοντέλο σωτηρίας του καθεστώτος στην χώρα, δούλεψε. Επίσης, πρόκειται για συνήθη πρακτική της ανακύκλωσης του χρέους. Το κέρδος όμως βγαίνει. Στην πλάτη ενός χρεοκοπημένου λαού πάντα που πεθαίνει, αυτοί βγάζουν κέρδος. Και η κοινωνία να μείνει μονίμως υπό τον ζυγό του χρέους. Δεν πρόκειται να απαλλαγεί ποτέ. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Τώρα, τι έκανε ο Επαναστατικός Αγώνας; Στράφηκε ενάντια σε αυτούς που επέβαλαν τα μνημόνια. Καλά έκανε! Στην πραγματικότητα, δεν γίνεται να μένουν όλα αυτά αναπάντητα. Ειδικά η επίθεση εναντίον της Τράπεζας της Ελλάδας έχει πιο μεγάλη σημασία γιατί έγινε σε περίοδο που είχαν τελειώσει οι κοινωνικές αντιστάσεις. Που κυριαρχούσε η ήττα. Δηλαδή, υπάρχει η αίσθηση ότι έχει δεχθεί η κοινωνία αυτό που γίνεται; Όχι. Απλώς δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Έχει εισέλθει σε μια κατάσταση ηττοπάθειας, βαθιάς παραίτησης και αποδέχεται το μοιραίο, αυτό που της επιβάλλουν γιατί πιστεύει πως δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό. Αυτή η αποδοχή είναι το αποτέλεσμα του γεγονότος ότι οι κοινωνικές αντιστάσεις βρέθηκαν σε αδιέξοδο, συνάντησαν τα όριά τους, δεν μπόρεσαν να πετύχουν τίποτα. Συνεπώς ο Επαναστατικός Αγώνας με την δράση του, με την επίθεση ενάντια στην ΤτΕ και το γραφείο του ΔΝΤ που είχε την έδρα του στο συγκεκριμένο κτίριο, προσπάθησε να σπάσει αυτή την ηττοπάθεια. Και γενικότερα η ύπαρξη του Επαναστατικού Αγώνα είχε αυτό τον στόχο. Ο Επαναστατικός Αγώνας δρούσε πάντα κόντρα στην κοινωνική ηττοπάθεια, κόντρα στην παραίτηση. Πάντα προέτρεπε τον κόσμο να συνεχίσει να αγωνίζεται. Και το κυριότερο, προωθούσε την βασική αλήθεια: Ότι αυτό το σύστημα δεν γίνεται να βελτιωθεί. Το πρόβλημα βρίσκεται στον πυρήνα του. Το απόσπασμα του Μανωλεδάκη που διάβασα πριν και που μιλάει για τον ανταγωνιστικό χαρακτήρα του σύγχρονου κοινωνικού μοντέλου, το ανέφερα και για έναν άλλο λόγο. Γιατί, είπα πριν, ότι ο Επαναστατικός Αγώνας συγκρούεται μετωπικά με αυτό το μοντέλο που έχει στον πυρήνα του τον ανταγωνισμό. Αυτός είναι ο καπιταλισμός. Ο καπιταλισμός βασίζεται στην αρχή ότι το άτομο ως ελεύθερο να προάγει το ατομικό του συμφέρον, ως ελεύθερο να συναλλάσσεται, προάγει το συμφέρον όλης της κοινωνίας. Μεγαλύτερη ιστορική απάτη δεν υπάρχει από αυτήν. Πρόκειται για τον λεγόμενο οικονομικό φιλελευθερισμό. Αν ανάγουμε την παραπάνω αρχή στο σύνολο της συστημικής λειτουργίας και στην χρηματοοικονομική σφαίρα που κυριαρχεί επί της οικονομίας παγκόσμια, όλα αυτοί οι κερδοσκόποι, όλα αυτά τα κοράκια του χρέους, όλα αυτά τα hedge funds, όλοι αυτοί οι τυχοδιώκτες εγκληματίες ‘‘είναι καλό που υπάρχουν’’, γιατί ‘‘προάγουν το συμφέρον όλων των ανθρώπων και την κοινωνική ευημερία όλου του πλανήτη’’. Με βάση την αρχή του οικονομικού φιλελευθερισμού, αυτό ισχύει. Να το δούμε με αριθμούς: 63.000 άτομα παγκοσμίως κρατάνε το 90% του παγκόσμιου πλούτου. Πρόκειται για το 0,01% του παγκόσμιου πληθυσμού. Αυτή την ευημερία προωθούν. Από την άλλη, υπάρχει ένα 40% που ζει με λιγότερα από 2 δολάρια την ημέρα. Αυτός είναι ο καπιταλισμός που υποτίθεται προάγει την ευημερία του κοινωνικού συνόλου παγκοσμίως. Για την Ελλάδα είπα μερικά στοιχεία. Ποια είναι η κοινωνική ευημερία που προάγει αυτό το μοντέλο; Βάσει αυτών των κοινωνικών ανταγωνισμών, προκύπτει και το κρατικό δίκαιο σήμερα, το οποίο υπηρετεί το σύστημα, συνεπώς την μειοψηφία των ισχυρών που το απαρτίζουν. Οι κοινωνίες μπορούν να ζήσουν και χωρίς αυτούς τους ανταγωνισμούς, οι οποίοι έχουν καταλήξει σήμερα να κυριαρχεί ο ‘‘πόλεμος εναντίον όλων’’. Και αυτός ο άκρατος ανταγωνισμός είναι που μας έχει φέρει σε αυτή την κατάσταση. Όμως, η ερώτηση κάποιων είναι: μα δεν μπορούμε να το ‘‘συμμαζέψουμε’’; Να μην υπάρχει τόσο ακραίος ανταγωνισμός, να υπάρχει ένας έλεγχος. Να υπάρχει ένας έλεγχος στις τράπεζες. Να υπάρχει ένας έλεγχος στην κίνηση των κεφαλαίων. Ε, δεν γίνεται αυτό. Έχει ξεφύγει η κατάσταση. Έχει ξεφύγει γιατί είναι πάρα πολλά τα κεφάλαια που έχουν συγκεντρωθεί στην χρηματοοικονομική σφαίρα και κινούνται ανεξέλεγκτα. Οι σύγχρονες επενδύσεις γίνονται με τέτοιο τρόπο που είναι αδύνατο να τις ελέγξει οποιοσδήποτε γιατί χρησιμοποιούν ηλεκτρονικά προγράμματα με αλγόριθμους και οι συναλλαγές γίνονται με τέτοιες ταχύτητες (μέσα σε λίγα microsecond), ώστε ο ισολογισμός μιας εταιρείας το βράδυ, δεν έχει καμία σχέση με αυτόν την άλλη μέρα το πρωί. Ποιος θα ελέγξει τέτοια φαινόμενα; Η ταχύτητα της κίνησης του κεφαλαίου σήμερα, είναι τέτοια που δεν γίνεται να ελεγχθεί από οποιονδήποτε. Όλοι έχουν πρόβλημα με το σύστημα όπως λειτουργεί στην εποχή μας. Συζητάνε για παράδειγμα, αν μπορεί να ελεγχθεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Έχουν γραφτεί βιβλία πάνω σε αυτό το ζήτημα. Έχουν γραφτεί βιβλία για το αν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς την Wall Street. Έχουν γραφτεί βιβλία για το αν μπορούμε να επιστρέψουμε σε μια κατάσταση παρέμβασης και ελέγχου του οικονομικού συστήματος. Γράφουν, γράφουν… Είναι αδιέξοδο. Δεν ελέγχεται το σύστημα. Αυτός είναι ο καπιταλισμός. Αυτό που ζούμε σήμερα είναι ο καπιταλισμός. Τα μνημόνια και τα μέτρα κοινωνικής γενοκτονίας είναι ο καπιταλισμός. Να πεθαίνει κόσμος στην πείνα. Αυτός είναι ο καπιταλισμός. Αν δεν ανατραπεί, δεν λύνεται τίποτα. Και επειδή οδεύουμε σε χειρότερες καταστάσεις, θα ξανατεθεί το δίλλημα τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς για το τι κάνουμε, πολύ πιο πιεστικά αυτή τη φορά. Γιατί οδεύουμε στα χειρότερα; Κατ’ αρχήν, έχουν αρχίσει ήδη να καταρρέουν χώρες. Η Αργεντινή κατέρρευσε για δεύτερη φορά μετά το 2001. Και η Αργεντινή ήταν πρότυπο χώρας για τους αριστερούς στην Ελλάδα γιατί ‘‘τα στύλωσε’’ απέναντι στους δανειστές της και κήρυξε στάση πληρωμών. Και μετά ‘‘ορθοπόδησε’’, ‘‘ήρθε η ανάπτυξη’’ και τα ‘‘ξεπέρασε όλα’’. Να’ τη πάλι κατέρρευσε. Γιατί; Γιατί δεν βγήκε από το ευρύτερο καπιταλιστικό πλαίσιο, δεν έκοψε με τις αγορές κεφαλαίων. Η Αργεντινή είναι η πρώτη που κατέρρευσε εν όψει της δεύτερης φάσης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Θα ακολουθήσει και η Τουρκία. Καταρρέει η τουρκική λίρα και η τουρκική οικονομία και το τούρκικο κράτος ακολουθεί μια επιθετική εξωτερική πολιτική με στρατιωτικούς όρους γιατί το καθεστώς βρίσκεται σε κατάσταση απόγνωσης. Η Ελλάδα είναι ανάμεσα στις χώρες που πιστεύω, πως θα βαρέσουν για μια ακόμα φορά ‘‘κανόνι’’. Μεταξύ όλων των άλλων προβλημάτων είναι και η ίδια η αρχιτεκτονική που ετοιμάζει η Ευρωπαϊκή Ένωση – και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα – σύμφωνα με την οποίας εισάγεται ρήτρα (bail in) στα νέα ομόλογα που θα εκδίδουν τα κράτη της Ευρώπης, και με βάση αυτή την ρήτρα, θα κουρεύονται τα ομόλογα των κρατών, όταν αυτά παρουσιάζουν πρόβλημα ρευστότητας. Ποιος θα αγοράσει από τις κεφαλαιαγορές ομόλογα του ελληνικού κράτους, όταν γνωρίζει ότι θα πληρώσει ο ίδιος το κόστος μιας πολύ πιθανής για την ελληνική περίπτωση αδυναμία αποπληρωμής του χρέους της; Κανένας. Γιατί δεν βγαίνει στις αγορές το ελληνικό κράτος; Γιατί δεν αγοράζουν τα ομόλογά του. Τα μεγάλα προβλήματα για το ελληνικό καθεστώς θα αρχίσουν από τις 20 Αυγούστου και μετά που θα τελειώσει το παραμύθι της χρηματοδότησης και θα μπούμε σε μια περίοδο μακρόχρονης χρηματοδότησης χωρίς ρευστό. Παρ’ όλα αυτά ‘‘έχουμε πλεονάσματα’’. Πλεονάσματα που βγαίνουν από το ξεζούμισμα, την αιμορραγία της κοινωνίας: Υπερφορολόγηση, μειώσεις μισθών, συντάξεων, περικοπές σε κοινωνικές δαπάνες, στάση πληρωμών στο εσωτερικό. Η φορολογία πλήττει τους πιο φτωχούς, φυσικά. Για τους φτωχούς έχει αυξηθεί από το 2010 κατά 400% και για τους πλούσιους μόλις 9%. Από το αίμα της κοινωνικής βάσης προέρχονται τα πλεονάσματα και από εκεί θα συνεχίσουν να τα βγάζουν για να πληρώνουν τα χρέη του καθεστώτος, τους τόκους, το τραπεζικό σύστημα αν χρειαστεί… Η Αργεντινή είναι η πρώτη πράξη του νέου ‘‘δράματος’’ της κρίσης και θα ακολουθήσουν και άλλα. Γιατί; Ανεβαίνουν τα επιτόκια δανεισμού παγκοσμίως. το χρήμα γίνεται ακριβότερο, το ρίσκο των επενδυτών πρέπει να μειωθεί και τα κεφάλαια αποσύρονται από τις χώρες της περιφέρειας με υψηλό ρίσκο, οι οποίες είναι επιρρεπείς να βαρέσουν ‘‘κανόνι’’, όπως είναι και η Ελλάδα. Οι επενδυτές που τοποθετούν τα κεφάλαιά τους στην Ελλάδα είναι ούτως ή άλλως κάτι τυχοδιώκτες – στους οποίους η πολιτική εξουσία τους κάνει τεμενάδες – όπως είναι ο Τζων Πόλσον. Ένας αλήτης είναι αυτός. Τι νομίζετε ότι είναι; Έβγαλε πόσα δισεκατομμύρια από την κατάρρευση των στεγαστικών δανείων στις ΗΠΑ. Είναι ένας απ’ αυτούς που ευθύνονται για το γεγονός ότι έχουν φτιαχτεί ολόκληρες πολιτικές με άστεγους που μένουν σε σκηνές. Ο ‘‘κύριος’’ αυτός το ευχαριστιέται, φυσικά. Δηλώνει δημόσια ότι το καλύτερο πράγμα είναι να σορτάρεις στην πτώση των τιμών, στις καταρρεύσεις μετοχών, ομολόγων, κρατών. Δεν τον νοιάζουν οι επιπτώσεις. Όμως αυτός είναι ο καπιταλισμός. Δεν είναι ότι πρόκειται για έναν ‘‘κακό άνθρωπο’’. Έτσι είναι το ‘‘παιχνίδι’’. Ό, τι βγάζει κέρδος, είναι καλό. Αυτό είναι το κεφάλαιο. Αν δεν βγάζει κέρδος το κεφάλαιο, δεν υπάρχει. Αν ο καπιταλισμός δεν παρέχει κέρδος, δεν υπάρχει. Υπάρχει ηθική σε αυτό; Όχι, καμία. Είναι ο απόλυτος αμοραλισμός. Αυτός ο ‘‘κύριος’’ (ο Πόλσον) έχει ‘‘μπει’’ στην Ελλάδα και έχει αγοράσει ποσοστό από την τράπεζα Πειραιώς. Έχει μπει στην Πειραιώς και ελέγχει ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος. Τι ήρθε αυτός να κάνει στην Ελλάδα; Να επενδύσει; Όχι, να αρπάξει ήρθε. Τα ίδια που έκανε στις ΗΠΑ θα κάνει. Θα επενδύσει στην πτώση μετοχών, τραπεζικών μετοχών, ομολόγων του δημοσίου κλπ. Θα κερδοσκοπήσει, θα σορτάρει όπου μπορεί, θα μαζέψει τα κέρδη του και θα φύσει. Ας πεθάνουμε όσοι ζούμε στην Ελλάδα. Τι τον νοιάζει; Αυτός είναι ένα παράδειγμα, Δεν είναι όμως, ο μόνος Είναι πολλοί. Όλοι αυτοί που έχουν φέρει τα κεφάλαιά τους στην Ελλάδα, που έχουν πάρει τις ελληνικές τράπεζες με την τρίτη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών που έγινε επί ημερών Σύριζα, την πιο επιθετική που έχει γίνει στην ιστορία, είναι όπως ο Πόλσον. Είναι ίδιοι. Με την τρίτη ανακεφαλαιοποίηση έγινε το μεγάλο ξεπούλημα, αφού έριξαν τις τραπεζικές μετοχές τόσο, που κόστιζαν λίγα λεπτά η μία – η μετοχή της εθνικής π.χ. ενώ κόστιζε 30 ευρώ μετά την 3η ανακεφαλαιοποίηση έπεσε στα 50 λεπτά και σε αυτή την τιμή εξαγοράστηκε. Με το μεγάλο αυτό ξεπούλημα των τραπεζών, εκχωρήθηκε στην ουσία όλη η παραγωγική δομή της χώρας σε κερδοσκοπικά κεφάλαια, όπως του Πόλσον. Μόνο τέτοια κεφάλαια υπάρχουν αυτή την στιγμή στην Ελλάδα. Κερδοσκοπικά με βραχυχρόνιες επενδύσεις για την άντληση του μέγιστου δυνατού κέρδους. Όλοι αυτοί που κατέχουν ή διαχειρίζονται αυτά τα κεφάλαια, αφού ρίξουν τις τιμές, παίρνουν και τα ασφάλιστρα κινδύνου που θα ενεργοποιηθούν, αφού αντλήσουν όσες υπεραξίες μπορούν, θα φύγουν.

Εν κατακλείδει δεν υπάρχει μέλλον με αυτό το σύστημα. Είναι ένα σύστημα που είναι προορισμένο να δημιουργεί φτώχεια, να παράγει εξαθλίωση, να παράγει θάνατο. Μέσα σε αυτό το σύστημα μια μικρή μειοψηφία θα ευημερεί· θα είναι μέσα στους νόμους και θα τους ορίζει. Θα ορίζει τους κανόνες του ‘‘παιχνιδιού’’. Μια μειοψηφία που θα είναι καταξιωμένη οικονομικά και κοινωνικά και θα ασκεί και την εξουσία. Και όπως έλεγε και ο Γουόρεν Μπάφετ, ένας καταξιωμένος και καθ’ όλα ‘‘ευυπόληπτος’’ χρηματιστής, ‘‘υπάρχει ταξικός πόλεμος και είναι η τάξη μου, η τάξη των πλουσίων που κερδίζει’’. Κάποιοι από τους ‘‘από κάτω’’ πιστεύουν, πως δεν υπάρχει πια ταξικός πόλεμος. Υπάρχει ταξικός πόλεμος και μάλιστα, είναι πιο άγριος από κάθε άλλη εποχή.

Ο σφραγιδοφύλακας και πρωθυπουργός του Ερρίκου του Ε΄ στην Αγγλία, ο Τόμας Μουρ, είχε γράψει το 1516 στην ‘‘Ουτοπία’’ του, στην οποία κατήγγειλε ‘‘την συνωμοσία των πλουσίων που τρέφονται από τον ιδρώτα και την δουλειά των άλλων και που μεταμορφώνουν τις τερατωδίες τους σε δίκαιο περιφρουρημένο από τη νομοθεσία’’. Αυτά που έγραψε ο Μουρ το 1516, ισχύουν και σήμερα. Είναι διαχρονικά. ‘‘Τις τερατωδίες τους τις κάνουν δίκαιο’’. Δηλαδή, αυτή την στιγμή κατηγορούμενη θα έπρεπε να είναι η Τράπεζα της Ελλάδας, όχι εγώ. Κατηγορούμενη θα έπρεπε να είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα γι’ αυτά που έχει κάνει. Όχι εγώ. Κατηγορούμενες θα έπρεπε να είναι οι ελληνικές κυβερνήσεις, όχι εγώ. Αυτές οι συνομοταξίες των πολιτικών εξουσιαστών, των οικονομικών εξουσιαστών, των πλουσίων είναι οι εγκληματίες. Συντηρούν και ζουν από ένα σύστημα παράγοντας όλο και περισσότερη φτώχεια και εξαθλίωση. Αυτοί είναι εγκληματίες. Αυτοί θα έπρεπε να δικάζονται. Αυτοί θα έπρεπε να κάθονται σε ένα σκαμνί και να δικάζονται. Και να δούμε τι θα κάνουμε με αυτούς. Όμως αυτό δεν γίνεται, παρά μόνο με επανάσταση. Δεν γίνεται αλλιώς. Δεν υπάρχει κανένας που θα παραιτηθεί από την θέση του, από τα προνόμιά του. Κανένας δεν θα πει ‘‘έκανα λάθος’’. Ο Τρισέ πρώην πρόεδρος της ΕΚΤ, λίγο πριν εκδηλωθεί η κρίση χρέους κι ενώ ήταν έτοιμη η Ελλάδα να ‘‘βαρέσει κανόνι’’, έλεγε πως οι Έλληνες έχουν περιθώρια να δανειστούν κι άλλα. Και μετά όταν χτύπησε η κρίση έλεγαν πως η Ελλάδα δανειζόταν χωρίς να έχει την δυνατότητα να αποπληρώνει τα χρέη της. Ο Μάριο Ντράγκι, πρόεδρος της ΕΚΤ μετά τον Τρισέ, ήταν αντιπρόεδρος της Goldman Sacks στην Ευρώπη, η οποία μας έβαλε με τις απάτες της στην ΟΝΕ, αν θυμάστε. Εκεί ήταν ο Μάριο Ντράγκι όταν μπήκαμε στην ΟΝΕ, στην κορυφή της ΕΚΤ είναι σήμερα. Είναι σύνηθες. Από ένα χρηματοπιστωτικό ίδρυμα να μεταπηδούν στις κεντρικές τράπεζες. Τα ίδια ισχύουν και στις ΗΠΑ. Για παράδειγμα ο Άλαν Γκρίνσπαν, ο μακροβιότερος πρόεδρος της Fed, της Ομοσπονδιακής Τράπεζας στις ΗΠΑ, είχε περάσει από το διευθυντικό επιτελείο της Citibank και από άλλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Πάνε στη μια εταιρεία, πάνε στην άλλη, είναι οι ίδιοι το χρηματοπιστωτικό σύστημα, λαμβάνουν στην συνέχεια θέσεις απ’ όπου το στηρίζουν, στηρίζουν τους κλέφτες με τα κερδοσκοπικά κεφάλαια…

Αυτό είναι το σύστημα. Και εσείς υπερασπιζόμενοι το έννομο αγαθό της Τράπεζας της Ελλάδας, υπερασπιζόσαστε αυτούς. Αυτή είναι η αλήθεια. Γιατί; Ο Επαναστατικός Αγώνας δεν χτύπησε ‘‘γενικώς και αορίστως’’. Χτύπησε συγκεκριμένο πράγμα, την ΤτΕ. Και το ΔΝΤ, το οποίο είναι υπεύθυνο για τις καταρρεύσεις πολλών χωρών, για την καταστροφή πολλών οικονομιών στον κόσμο. Πολλές φορές ανέλαβε να βοηθήσει υποτίθεται, χώρες με οικονομικά προβλήματα και με πρόβλημα χρέους και τις διέλυσε εντελώς, τις αποτελείωσε. Το ίδιο έκανε και στην χώρα μας το ΔΝΤ. Αυτός είναι ο ρόλος του.

Ο κ. εισαγγελέας σε μια προηγούμενη δικάσιμο είπε ‘‘είναι δυνατόν σε μια τόσο εξελιγμένη κοινωνία να υπάρχει μια άλλου τύπου κοινωνική οργάνωση; Μίλησα τότε για παραδείγματα άλλων μορφών κοινωνικής οργάνωσης που αφορούσαν παλαιότερες εποχές. Μίλησα για την κοινωνική Επανάσταση το ’36. Δεν είναι τόσο πολύ παλιά. Εν μέσω καπιταλισμού είχε γίνει. Όμως υπάρχει άλλο ένα παράδειγμα σήμερα. Επειδή μου είχατε πει να αναφέρω ένα σύγχρονο παράδειγμα, σας αναφέρω την Συρία. Αυτή τη στιγμή στην Συρία και πιο συγκεκριμένα στη Ροζάβα διεξάγεται μια επανάσταση. Δεν γίνεται απλώς ένας πόλεμος εκεί. Γίνεται μια επανάσταση. Μια πολυεθνοτική και πολυφυλετική επανάσταση, στην οποία συμμετέχουν όχι μόνο Κούρδοι, αλλά και άλλες φυλές: Άραβες, Συροϊακωβίτες κλπ. Εφαρμόζουν εκεί ένα άλλο μοντέλο κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης, του οποίου ο πυρήνας είναι πολύ συγγενικός με αυτόν που προτείνουμε ως Επαναστατικός Αγώνας εδώ και πολλά χρόνια. Δεν έχουν κεντρική δομή εξουσίας. Βασίζονται στο συνομοσπονδιακό μοντέλο, αυτό που αναφέρω και εδώ, αυτό που προτείνουμε. Η βάση αυτού του μοντέλου είναι η κομμούνα σε οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Εκεί λαμβάνονται οι αποφάσεις, στις κομμούνες, στις συνελεύσεις της γειτονιάς, της πόλης. Αυτές οι δομές συνδέονται μεταξύ τους σε συνομοσπονδιακό επίπεδο και βασίζονται στην αποκεντρωμένη εξουσία. Η εξουσία υπάρχει και ασκείται από τη βάση, από αυτές τις συνελεύσεις, τις κομμούνες που λειτουργούν στην Βόρεια Συρία. Παρεμπιπτόντως, στην Συρία κατάφεραν την Επανάσταση, χωρίς να γίνει αιματοκύλισμα. Πώς έγινε αυτό; Είχαν υπερισχύσει σε πολιτικό στρατιωτικό και κοινωνικό επίπεδο και κατάφεραν να εκδιώξουν τις καθεστωτικές δυνάμεις χωρίς ιδιαίτερες αντιστάσεις. Εξ’ άλλου, πολλοί από αυτούς που ήταν στις καθεστωτικές δυνάμεις, πέρασαν στις γραμμές τους και ανέπτυξαν εκεί δράση. Μέχρι στιγμής το συριακό καθεστώς δεν τους ενοχλεί. Πολέμησαν και εκδίωξαν τον ISIS από τις περιοχές τους. Αυτή την στρατιωτική επιτυχία την όφειλαν στο γεγονός ότι είχαν μια εμπειρία από αντάρτικο αγώνα, από ένοπλο αγώνα. Αυτή η μεταφορά εμπειρίας από τον αγώνα που έκανε το PKK στην Τουρκία βοήθησε ώστε να οργανώσουν έναν ένοπλο αντάρτικο στρατό στην Συρία για να καταφέρουν αυτή την Επανάσταση και να εφαρμόσουν αυτό το μοντέλο οριζόντιας οικονομικής , πολιτικής και κοινωνικής οργάνωσης. Αυτό το μοντέλο φυσικά, το είχαν πιο πριν ως πρόγραμμα και ως επαναστατική κατεύθυνση. Αυτή την στιγμή η πιο μεγάλη απειλή που εισέβαλε στα εδάφη τους, είναι το Τούρκικο κράτος, το οποίο φοβάται την προοπτική να δημιουργηθεί ένας κουρδικός θύλακας στο υπογάστριο της Τουρκίας. Περισσότερο όμως, φοβίζει αυτό το κοινωνικό πείραμα. Γι’ αυτό και δεν αντέδρασε κανένα κράτος όταν η Τουρκία κατέλαβε το Αφρίν. Αυτό το κοινωνικό μοντέλο φοβούνται όλα τα κράτη. Η επανάσταση στη Συρία και το συνομοσπονδιακό μοντέλο που εφαρμόζουν δεν έχει γίνει ευρέως γνωστό φυσικά, γιατί κανείς δεν μιλάει γι’ αυτό. Μιλούν βέβαια, για τον ηρωισμό τν Κούρδων απέναντι στους τζιχαντιστές και το ISIS, αλλά κανένας δεν μιλάει για το γεγονός ότι εκεί πέρα είναι σε εξέλιξη ένα οριζόντιο κοινωνικό πείραμα. Είναι πολύ σημαντικό γιατί αποδεικνύει πρώτα απ’ όλα, ότι οι κοινωνίες μπορούν να ζήσουν με άλλους όρους, διαφορετικούς από τους υπάρχοντες.

Μπορούν να ζήσουν χωρίς καταπίεση, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, χωρίς κεντρική εξουσία και να καταφέρουν ένα επίπεδο διαβίωσης πολύ καλύτερο, ένα ανώτερο επίπεδο ζωής από αυτό που είχαν υπό ένα συγκεντρωτικό καθεστώς, όποιο και αν είναι αυτό το καθεστώς. Έχει σημασία μεγάλη το γεγονός ότι αυτό το πετυχαίνουν. Ο Επαναστατικός Αγώνας εκεί προσβλέπει. Στην Επανάσταση, στην οριζόντια μορφή κοινωνικής οργάνωσης, στο συνομοσπονδιακό μοντέλο. Τέτοιο παράδειγμα έχουμε σήμερα. Υπάρχουν και άλλα παραδείγματα, πάρα πολλά στην σύγχρονη ιστορία και λίγο παλαιότερα. Όμως μην πλατιάζουμε. Πιστεύω πως δεν είμαστε καταδικασμένες ως κοινωνίες να ζούμε υπό ένα καθεστώς εξαναγκασμού, καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Αυτό το οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό μοντέλο που ο πυρήνας του είναι ο ατομικός ανταγωνισμός που καταστρέφει την κοινωνία, που σκοτώνει την κοινωνική αλληλεγγύη, πρέπει να επαλειφθεί, να ξεπεραστεί. Η Μάργκαρετ Θάτσερ για παράδειγμα, όταν επέβαλε τα νεοφιλελεύθερα μέτρα στην Αγγλία, είχε πει ότι δεν υπάρχει κοινωνία. Υπάρχουν άτομα και οι οικογένειές τους. Ο καθένας κοιτάει τον εαυτό του. Πώς θα επιβιώσει, πώς θα αναρριχηθεί στην κοινωνική ιεραρχία. Αυτό το μοντέλο είναι η καταστροφή για τις κοινωνίες. Δεν είναι η εγγύηση για τις κοινωνίες. Είναι η καταστροφή τους. Η σύγχρονη ‘‘κοινωνία’’, είναι η νεκρή κοινωνία.

Τα δικαστήρια που εκδικάζουν τις υποθέσεις αυτές, είναι η περιφρούρηση αυτού του μοντέλου. Δηλαδή, πιστεύω πως έχετε ως αποστολή να με καταδικάσετε σε πολλά χρόνια φυλακή για κάτι που εγώ πιστεύω πως είναι πάρα πολύ δίκαιο. Και πιστεύω πως πολλοί άνθρωποι πιστεύουν το ίδιο. Για να κλείσω… Πιστεύω πως η κοινωνία μπορεί να ζήσει χωρίς αφέντες, χωρίς να έχει δούλους, χωρίς καταπίεση, χωρίς εκμετάλλευση . Μπορεί να το κάνει, μπορεί να ζήσει με καλύτερους όρους.. Ο θρίαμβος προοπτικά μιας επανάστασης δεν είναι μόνο να νικήσει ένα καθεστώς. Είναι ο θρίαμβος της ίδιας της κοινωνικής αλληλεγγύης. Αυτό πιστεύω εγώ. Έχουμε δει πως η κοινωνική αλληλεγγύη μπορεί να ξεφυτρώσει από τα ερείπια. Έχουμε δει ανθρώπους, φτωχούς ανθρώπους να προστρέχουν να στηρίξουν συνανθρώπους τους που έχουν ανάγκη. Αυτά τα φαινόμενα τα βλέπουμε να τα εκδηλώνουν φτωχοί άνθρωποι. Την κοινωνική αλληλεγγύη, όσο κι αν προσπαθεί ο καπιταλισμός και το κράτος να την εξαφανίσει, πιστεύω ότι υπάρχει. Είναι μέσα στη φύση του ανθρώπου. Δεν είναι πιστεύω, μέσα στη φύση του ανθρώπου να σκοτώνει, να εκμεταλλεύεται, να καταπιέζει. Το κυρίαρχο κοινωνικό μοντέλο και ο καπιταλισμός είναι που μεταμορφώνει σε τέρας τον άνθρωπο. Αλλά δεν αξίζει αυτή η ζωή σε κανέναν άνθρωπο. Δεν αξίζει στην ελληνική κοινωνία, δεν αξίζει στην ανθρωπότητα. Αυτά είχα να πω όσον αφορά το πολιτικό σκέλος. Όσον αφορά το κατηγορητήριο: Η δίωξη και η δίκη αυτή που γίνεται εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα είναι πολιτική, και για πολιτικούς λόγους χρησιμοποιούν τον 187Α τις κατηγορίες τα δικαστήρια για να παρουσιάσουν ότι η δράση του Επαναστατικού Αγώνα δεν στρέφεται κατά ενός θεσμικού στόχου μόνο, αλλά είναι επικίνδυνη για το κοινωνικό σύνολο. Για να εδραιωθεί αυτός ο ισχυρισμός χρησιμοποιείται ο ελαφρύς τραυματισμός των φυλάκων από την Τράπεζα της Ελλάδας.

Έχουν γίνει αρκετές συζητήσεις μέσα σε αυτή την αίθουσα, από τις καταθέσεις των μαρτύρων και πιστεύω πως κάποια ασφαλή συμπεράσματα έχουν βγει. Ο Επαναστατικός Αγώνας δεν θα ήθελε επ’ ουδενί να τραυματιστεί κανένας. Υπάρχουν οι μαρτυρίες που το αποδεικνύουν αυτό, τις οποίες είμαι υποχρεωμένη να τις επαναλάβω γιατί έχει περάσει και πολύς καιρός από τότε που έχουν έρθει οι μάρτυρες. υπήρχε η μαρτυρία της κ. μαρμαρά από το Zougla. gr που έλεγε ότι έγινε προειδοποιητικό τηλεφώνημα στις 5:05 στο οποίο ανέφεραν το σημείο, το όχημα που είχε τα εκρηκτικά, τα κιλά των εκρηκτικών που είχε μέσα και είχε δοθεί ένα μεγάλο χρονικό περιθώριο για να εκκενωθούν τα κτίρια. Και στα δύο τηλεφωνήματα που έγιναν, είχε ειπωθεί να εκκενωθούν τα κτίρια. Η Μαρμαρά μετέφερε το μήνυμα στην κ. Κουτσιμπέλη που λάμβανε τα τηλεφωνήματα στην αστυνομία και ταυτοχρόνως όπως είπε η ίδια, μιλούσε με τις αστυνομικές δυνάμεις και μετέφερε το μήνυμα. Και η ίδια είχε επιβεβαιώσει για την ενημέρωση ότι ήταν 75 κιλά εκρηκτικά, ότι είχαν δοθεί 45 λεπτά περιθώριο, ότι υπήρχε παγιδευμένο όχημα. Και μάλιστα, η ίδια είχε αναφέρει ότι κανένας ποτέ άλλη φορά σε προειδοποιητικό τηλεφώνημα δεν είχε αναφέρει κιλά εκρηκτικής ύλης και πως τέτοιου είδους τηλεφωνήματα δεν γίνονται στις 5:00 τα ξημερώματα. Ένας λόγος που έγινε αυτή η ενέργεια εκείνη την ώρα ήταν ακριβώς για να αποκλειστεί ο κίνδυνος για άλλους. Αν το σκεφτούμε λίγο, η επιλογή αυτής της ώρας γίνεται και εις βάρος αυτών που επιχειρούν μια τέτοια ενέργεια, γιατί πολύ απλά, σε έναν άδειο δρόμο, αυτός που πάει να κάνει την ενέργεια, είναι περισσότερο εκτεθειμένος. Ο Τζιρίτας (φύλακας του City Link) είδε την τοποθέτηση. Είδε το αυτοκίνητο να καταφθάνει μπροστά του, να κατεβαίνει ο οδηγός του αυτοκινήτου, να ανεβαίνει στην μηχανή και να φεύγουν. Μετά έφθασαν οι τρεις αστυνομικοί, ο Γιαννόπουλος, ο Δημόπουλος και ο Φραγκιαδάκης που είχαν έρθει στο δικαστήριο να μιλήσουν για τον αποκλεισμό. Είχαν πει ότι έφθασαν στο σημείο στις 5:20. Αυτό ανέφεραν στην προανακριτική. Η Κουτσιμπέλη είπε ότι είχε ενημερώσει στις 5:10 την αστυνομία. Συνεπώς υπάρχει ένα χρονικό κενό στην ώρα που έφτασε η αστυνομία στο σημείο. Βέβαια, η Κουτσιμπέλη είπε ότι δεν γνωρίζει ποιος ήταν ο αρμόδιος για να οργανώσει αυτή την επιχείρηση. Είπε ότι δεν ήταν ο δικός της προϊστάμενος, ο Μπαρέκας, που ήταν επικεφαλής της υπηρεσίας στο κέντρο επιχειρήσεων στην ΓΑΔΑ. ‘‘Σε αυτές τις περιπτώσεις αναλαμβάνει άλλη υπηρεσία’’, είχε πει. Ποιες ήταν αυτές οι υπηρεσίες, δεν μας διαφώτισε. Το ζήτημα είναι ότι στο σημείο είχαν φθάσει πολλές δυνάμεις. Οι τρεις αστυνομικοί μάρτυρες είχαν πει ότι είχαν φτάσει στο σημείο στις 5:20. Υπάρχει δηλαδή, ένα κενό 10 λεπτών. Και μιλάμε για το κέντρο της Αθήνας, όπου υπάρχουν ούτως ή άλλως πολλές δυνάμεις όλο το εικοσιτετράωρο. Έφτασαν στις 5:20. Έ κατσαν οι δύο από τη μεριά της Πανεπιστημίου. Είπαν ότι ήταν πολλές δυνάμεις, αλλά στα σημεία των διασταυρώσεων (Αμερικής και Σταδίου, Αμερικής και Πανεπιστημίου) ήταν 2-3 άτομα. Αλλά, περιμετρικά της Αμερικής ήταν περισσότεροι. Αυτό το επιβεβαίωσαν όλοι. Ο Δημόπουλος έλεγε ότι ήταν συνάδελφοί τους στις πιο κάτω καθέτους. Αυτός συγκεκριμένα ήταν στην Αμερικής και Σταδίου. Ο ίδιος είπε ‘‘δεν έβγαλα άνθρωπο από κτίριο’’. Ο Φραγκιαδάκης είχε πει ότι είχαν εντολή να μην πλησιάσουν μέσα στην Αμερικής. Ποιος τις έδωσε αυτές τις εντολές; Κανένας δεν ήξερε, τις εντολές τις έπαιρναν από τον ασύρματο. Επίσης, είχε πει ένας από αυτούς ότι κανένας δεν πήγε να εκκενώσει κτίρια. Ο Φραγκιαδάκης το’ χε πει: ‘‘Δεν μετέβη κανείς να ενημερώσει εντός κτιρίων’’. Κάποιοι από τους μάρτυρες είχαν πει ότι η αστυνομία ήξερε πως υπήρχαν υπάλληλοι ασφαλείας μέσα σε αυτά τα κτίρια. Και είναι λογικό αυτό. Τον Καμπαράκη π.χ. που βγήκε έξω από το κτίριο κάποια στιγμή, οι αστυνομικοί τον είδαν. Δεν πήγε κανένας να του πει να φύγει. Ο Τζιρίτας έτυχε να δει την τοποθέτηση και να ενημερωθεί. Θυμάμαι ακριβώς τι έλεγε. Έτυχε εκείνο το βράδυ να είναι στο πεζοδρόμιο γιατί κάποιο όχημα είχε κάποια δουλειά να κάνει στο κτίριο, έτυχε να είναι εκείνη την ώρα εκεί. Είδε το περιστατικό, ενημέρωσε ένα περιπολικό που διερχόταν εκείνη την ώρα από την οδό Αμερικής και του είπαν ‘‘εμείς αλλάζουμε βάρδια, δεν έχουμε καμία αρμοδιότητα επί του θέματος…..’’ Ο Ντάνος που ήταν στο control room είχε ενημερώσει την αστυνομία. Όμως το συμπέρασμα που βγαίνει από τις καταθέσεις των μαρτύρων, κανένας τους δεν γνώριζε πότε θα σκάσει η βόμβα. Δηλαδή, δεν τους είχαν ενημερώσει. Ο Ντάνος μιλούσε με την αστυνομία, αλλά δεν του είπε η αστυνομία πότε θα σκάσει η βόμβα. Γι’ αυτό και ο Ντάνος έφυγε 5 λεπτά πριν την έκρηξη. Ο Ντάνος μαζί με τον Θέο που ήταν τεχνικός στο City Link είχαν φύγει μαζί. Και έφυγαν στο ‘‘παρά πέντε’’. Είχε γυρίσει ο Ντάνος να πάρει κάτι κλειδιά, προσπάθησε να ενημερώσει κόσμο να εκκενωθεί το κτίριο, έφυγε τελευταίος 5 λεπτά πριν γίνει η έκρηξη. Παρ’ όλο που επικοινωνούσε ο ίδιος με την αστυνομία (από δική του πρωτοβουλία άνοιξε την επικοινωνία, δεν τον ενημέρωσε πρώτα η αστυνομία), δεν του είπαν πότε θα γίνει η έκρηξη. Είναι περίεργα όλα αυτά. Δηλαδή, δεν είναι ότι απλώς κάνουν ένα λάθος. Πάνε μεγάλες δυνάμεις στο σημείο, κανείς δεν μπαίνει στην Αμερικής ενώ ξέρουν ότι είναι αξιόπιστο το τηλεφώνημα. Ο Τζιρίτας ο οποίος είχε βγει στην Βουκουρεσίου νωρίτερα και μετά τους απομάκρυναν περισσότερο, προς το Σύνταγμα, έλεγε ότι οι αστυνομικοί έκαναν αντίστροφη μέτρηση, Δηλαδή, υπήρχαν αστυνομικοί που λέγανε ‘‘σε 10 λεπτά θα σκάσει, σε 5 λεπτά θα σκάσει, σε 2, σε 1, τώρα!!’’. Και έγινε το ‘‘μπαμ’’. Δηλαδή, και οι ίδιες οι αστυνομικές δυνάμεις που ήταν εκεί, είχαν γνώση της αξιοπιστίας και της σοβαρότητας του γεγονότος, της ισχύος της έκρηξης… Τα πάντα ήξεραν. Το πώς κατέληξαν να μην ενημερώσουν άνθρωπο, είναι ένα ερώτημα. Γιατί αυτοί που είχαν σπεύσει στο σημείο, είχαν εντολή, να μην μπουν στην Αμερικής. Γιατί το έκαναν αυτό; Γιατί άφησαν εκτεθειμένους αυτούς τους ανθρώπους; Γιατί αδιαφόρησαν για το αν θα φύγουν ή όχι; Από την Τράπεζα της Ελλάδας κανένας δεν πήρε χαμπάρι τίποτα. Αυτοί είπαν ότι η μόνη ενημέρωση που είχαν από τα κεντρικά σχετικά με την ύπαρξη βόμβας, ήταν από την πληροφορία που είχε δώσει μια καθαρίστρια η οποία πήγαινε εκείνη την ώρα να πιάσει δουλειά, και είχε ενημερωθεί από την αστυνομία ότι υπάρχει μια βόμβα κάπου ψηλά στην Ομήρου, κάπου στο Κολωνάκι. Αυτό ήξεραν. Ε, δεν τους απασχόλησε. Γιατί να τους απασχολήσει; Είπαν ‘‘δεν μας αφορά, είναι μακριά’’. Έβλεπαν τις αστυνομικές δυνάμεις και έλεγαν ‘‘προφανώς είναι γι’ αυτό’’. Μάλιστα ο κ. Ντάγκας, ο υπεύθυνος ασφαλείας στην Τράπεζα της Ελλάδας στο άλλο κτίριο, που είχε καταθέσει εδώ, είχε πει ότι είχαν βγάλει άτομα από την Τράπεζα και ρωτούσαν αστυνομικούς που συμμετείχαν στον αποκλεισμό τι συμβαίνει και δεν τους έλεγαν. Δεν είχαν ενημέρωση ούτε αυτοί από την αστυνομία που ήταν στην ευρύτερη περιοχή που είναι η βόμβα και σε πόσο χρόνο θα σκάσει. Γιατί έγιναν όλα αυτά; Είναι απορίας άξιο. Δεν είναι ότι ‘‘έγινε ένα λαθάκι’’. Τι λαθάκι έγινε; Ποιός ήταν ο υπεύθυνος που οργάνωσε αυτή την επιχείρηση και έδινε εντολές να μην μπουν στην Αμερικής, να μην μπουν στα κτίρια να τα εκκενώσουν; Δεν ενημέρωσε κανένας από την περίμετρο περί τίνος πρόκειται και έλεγαν άλλα αντ’ άλλων. Οι άλλοι έμειναν μέσα, τραυματίστηκαν, αλλά το θέμα είναι ότι εννοείται, ότι κανένας από το μηχανισμό δεν αναλαμβάνει την ευθύνη. Θα πρέπει να την πληρώσει ο Επαναστατικός Αγώνας γι’ αυτό. Ε, όχι! Δεν είναι δίκαιο. Δεν είναι καθόλου δίκαιο αυτό. Ο Επαναστατικός Αγώνας πήρε δύο τηλεφωνήματα. Η έγνοια του να εκκενωθούν τα κτίρια εκφράστηκε δύο φορές. Σε 2 δημοσιογραφικά μέσα έγιναν τηλεφωνήματα: Στην Εφημερίδα των Συντακτών και στην Zougla.gr. Ένας που αδιαφορεί για τις τύχες αυτών των ανθρώπων που είναι στα κτίρια, ούτε επιμένει ούτε δίνει περιγραφές. Ούτε παίρνει τηλέφωνο. Γιατί να παίρνει τηλέφωνο; Γιατί να σταματάει, να τηλεφωνεί στον έναν, να τηλεφωνεί στον άλλον; Γιατί να το κάνει, αν αδιαφορεί; Φυσικά, τα δικαστήριά σας δεν αφαιρούν τον δόλο ως προς τις επιπτώσεις της βόμβας που εκρήγνυται. Ε, ναι. Τον δόλο ως προς το κτίριο της ΤτΕ εννοείται ότι είναι αποδεκτός. δηλαδή, για τον Επαναστατικό Αγώνα η Τράπεζα της Ελλάδας ήταν ο στόχος. Και για την Τράπεζα Πειραιώς ως συστημική τράπεζα. Να αποδεχτούμε και τα τζάμια στα γύρω κτίρια. Αλλά όχι και το να μείνουν άνθρωποι μέσα στα κτίρια. Το οποίο επισείει την ποινή των ισοβίων που καταδικάστηκε ο Μαζιώτης. Και να πω και κάτι; Ελεγχόμενο ήταν. Μια έκρηξη είναι ελεγχόμενη. Το 270 του Π.Κ λέει ότι η έκρηξη είναι αφηρημένης διακινδύνευσης. Όχι, είναι λάθος. Ελεγχόμενη ήταν. Ενώ ήξεραν ότι ήταν 75 kgr, ξέρανε το μέγεθος της έκρηξης. Και πρακτικώς, 75 kgr ANFO – είναι μέσα στο internet αυτά, δεν χρειάζεται να είναι ειδήμων – αντιστοιχεί σε 50 περίπου κιλά εκρηκτικής ύλης. Το ANFO έχει απόδοση στο 60% μιας κανονικής εκρηκτικής ύλης. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αυτό. Όμως ήξεραν την ισχύ της έκρηξης, άρα μπορούσαν να το ελέγξουν. Οι αστυνομικοί που πήγαν στο σημείο δηλαδή, έβαλαν δύο κορδέλες σε ένα στενάκι, ήξεραν ότι ήταν 75 κιλά τα εκρηκτικά, έκλεισαν την κυκλοφορία και τελείωσε η ιστορία!… Κατ’ αρχήν, ήταν απαράδεκτο που έκλεισαν μόνο την Αμερικής με κορδέλες. Θα έπρεπε να είχαν κάνει μεγαλύτερο αποκλεισμό. Δηλαδή και τα γύρω τετράγωνα θα έπρεπε να έχουν αποκλειστεί. Όπως είπε ακριβώς και ο Καλορίτης, ‘‘είχαν τον χρόνο, να εκκενώσουν ολόκληρο το κέντρο της Αθήνας, όχι μόνο το στενό της Αμερικής. 50, 45 λεπτά για το κέντρο της Αθήνας… Που δεν χρειάζεται να τραβηχτούν δυνάμεις σε απομακρυσμένη περιοχή…. Είναι ικανοποιητικός χρόνος για να εκκενωθεί μια περιοχή ολόκληρη. Και δεν το έκαναν. Γιατί δεν το έκαναν; Η λογική εξήγηση είναι, ότι αυτό μπορεί να βλάψει πολιτικά τον Επαναστατικό Αγώνα. Γιατί ‘‘αν υπάρχει τραυματισμός., ακόμα καλύτερα και νεκρός, θα το χρεωθούν αυτοί. Έτσι τους αποδυναμώνουμε πολιτικά, τους τσακίζουμε’’. Αυτό είναι το σκεπτικό τους. Γιατί να μην το κάνουν; Λένε ‘‘εμείς τον αποκλεισμό τον κάναμε, βάλαμε μια κορδέλα σε ένα σημείο, αποκλείσαμε ένα δρόμο – πόσο είναι η Αμερικής; – 100 μέτρα και τέλειωσε’’! ‘‘Κόψαμε και την κυκλοφορία και κάτσαμε περιμετρικά και κάναμε και αντίστροφή μέτρηση, να δούμε αν θα είμαστε ακριβείς, να δούμε πότε ακριβώς θα σκάσει’’. Ναι, ήταν ακριβείας και το ήξεραν ότι ήταν ακριβείας. Και γι’ αυτό έκαναν αντίστροφη μέτρηση. Ήξεραν ότι ήταν πολύ αξιόπιστα τα τηλεφωνήματα. Είχαν και προηγούμενες εμπειρίες. Οι δε δύο υπάλληλοι της Τράπεζας Πειραιώς, ο Μουστρούφας και ο Τζώρτζης που δεν έφυγαν από το κτίριο, ούτε αυτοί είχαν ενημέρωση για το γεγονός ότι πρόκειται να γίνει έκρηξη. Κανένας δεν ενημερώθηκε για το πότε θα γίνει η έκρηξη, παρ’ όλο που ήξερε ο μηχανισμός ότι υπάρχει παγιδευμένο όχημα. Και δεν έφυγαν. Εδώ βέβαια υπάρχει και η ευθύνη από την Τράπεζα Πειραιώς. Ο κύριος που καλέσαμε και που ήταν υπεύθυνος ασφαλείας του Σάλλα, ο Αλεβιζάκης, δεν ήρθε να μας πει, γατί αυτός ενώ είχε ενημερωθεί, τους είπε ότι ερχόταν και για μια ώρα ‘‘ερχόταν’’ και οι άλλοι ‘‘τον περίμεναν’’. Δεν τους είπε να φύγουν από την τράπεζα. Παρέμειναν μέσα. Βέβαια θα μου πει κάποιος ‘‘εντάξει, ό, τι θέλει κάνει ο καθένας, δεν έχει αυτός ευθύνη’’ κλπ, κλπ. Κάτι τέτοιο θα έλεγε αν ερχόταν. Όμως δεν είναι έτσι. Εδώ ήμασταν που έλεγαν (ο Μουστρούφας και ο Τζώρτζης) ότι έγινε η έκρηξη και αυτοί περίμεναν μέσα. Η ανθρώπινη αντίδραση, όταν γίνεται ‘‘κακός χαμός’’ γύρω σου, είναι να τρέχεις να φύγεις. Εντάξει, δεν ενημερώθηκαν για το πότε θα σκάσει. Όταν τελικά έσκασε, γιατί δεν έφυγαν; Τρέχεις, όχι απλά φεύγεις! Έμειναν αυτοί εκεί και περίμεναν τον υπεύθυνο ασφαλείας. Όλα αυτά είναι πάρα πολύ σοβαρά, γιατί υπάρχει πολιτικό πρόβλημα. Εγώ προσωπικά και ως Επαναστατικός Αγώνας έχουμε πρόβλημα να μας χρεώνουν κινήσεις, οι οποίες στρέφονται ενάντια σε πρόσωπα τα οποία δεν είναι στόχος του Επαναστατικού Αγώνα, αντιθέτως θα έπρεπε να προστατευτούν. Και να χρεώνουν το αποτέλεσμα στον Επαναστατικό Αγώνα. Αυτό πιστεύω ότι εντάσσεται μέσα σ’ ένα ευρύτερο πλαίσιο που έχει να κάνει με την πολιτική υπονόμευση και την απαξίωση της δράσης του Επαναστατικού Αγώνα. Κυρίως θέλουν να δείξουν ότι η δράση του δεν είναι πολιτικά στοχευμένη αλλά είναι εναντίον ευρύτερα του κοινωνικού συνόλου. Όχι, δεν είναι έτσι. Δεν έχει καμία σχέση αυτός ο ισχυρισμός με την πραγματικότητα. Δεν είχε καμία σχέση με την λογική και την πολιτική του Επαναστατικού Αγώνα αυτός ο ισχυρισμός. Παρ’ όλο που οι συγκεκριμένοι άνθρωποι δούλευαν ως υπάλληλοι ασφαλείας ιδρυμάτων τα οποία μακάρι να εξαφανίζονταν από τον χάρτη, παρ’ όλα αυτά δεν είναι οι εχθροί μας αυτοί. Οι συγκεκριμένοι δεν ήταν στόχος του Επαναστατικού Αγώνα ούτε οι υπάλληλοι security της Πειραιώς ούτε του City Link ούτε αυτοί από την Τράπεζα της Ελλάδας. Και έγινε και σε τέτοια ώρα η ενέργεια που ούτε οι καθαρίστριες δεν είχαν προλάβει να πάνε. Όμως έχετε και το ζήτημα του δόλου που πρέπει να διεκπεραιώσετε. Δηλαδή, θα πρέπει να πέσει ο δόλος για τους τραυματισμούς σε εμάς, πάνω στον Επαναστατικό Αγώνα. Ε, όχι, αυτό δεν είναι δίκαιο. Το ίδιο κάνουν και σε άλλα δικαστήρια σχετικά με τον δόλο. Αυτά τα λένε σε διάφορες δίκες. Και στο πρώτο δικαστήριο μας είχαν προσάψει τον δόλο. Έλεγε τότε ο εισαγγελέας στο πρώτο δικαστήριο ότι γνωρίζουμε δήθεν ότι υπάρχει κίνδυνος για ανθρώπους και το αποδεχόμαστε. Είχε αναφέρει μάλιστα, ότι τα αποδεχόμαστε ως ‘‘παράπλευρες απώλειες’’. Από πού και ως πού βγάζει αυτό το συμπέρασμα; Εγώ δεν ήμουν στο πρώτο δικαστήριο όταν αγόρευσε ο εισαγγελέας, αλλά από πού και ως πού προσάπτει σε εμένα ότι αποδέχομαι την λογική των ‘‘παράπλευρων απωλειών’’; Δεν την αποδεχόμαστε αυτή την λογική. Οι ενέργειες του Επαναστατικού Αγώνα ήταν στοχευμένες και γίνονταν προειδοποιητικά τηλεφωνήματα και δίνονταν συγκεκριμένες πληροφορίες. Όμως έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια συγκεκριμένη πολιτική. Δεν ξέρω ποια αρχή, ποιος μηχανισμός, ποια στελέχη κρατικού μηχανισμού είναι αυτά που υπαγορεύουν αυτή την πολιτική, Η οποία όμως στοχεύει στην υπονόμευση της πολιτικής υπόστασης του Επαναστατικού Αγώνα. Εγώ αυτό πιστεύω. Και στα δικαστήρια αυτό φαίνεται. Και στις διώξεις, στο πώς χειρίζονται τα ζητήματα, από το είδος της καταστολής. Γιατί η δράση του Επαναστατικού Αγώνα ενοχλεί. Δεν θα μπορούσε το κράτος να αποδεχτεί ότι έχει ένα αντίπαλο πολιτικό δέος. Όχι. Αυτό που λέει είναι ‘‘κάποιοι τρομοκράτες οι οποίοι είναι γενικώς επικίνδυνοι’’. Και να σας πω και κάτι; Κανένας στην κοινωνία δεν το πιστεύει αυτό. Ειδικά για τον Επαναστατικό Αγώνα κανένας δεν το πιστεύει. Αυτά είχα να πω σχετικά με τον δόλο.

Υπάρχει και άλλη κατηγορία, αυτή της ‘‘διεύθυνσης’’. Θα πω λίγα λόγια και γι’ αυτήν: Με αυτή την κατηγορία μας διώκουν ξανά και ξανά. Μαζί με την κατηγορία της ‘‘συγκρότησης’’, ‘‘πάρε και την διεύθυνση’’. Στο πρώτο δικαστήριο είχαμε αθωωθεί από την κατηγορία αυτή. Είχαν αποδεχτεί τότε, μετά χιλίων κόπων και βασάνων ότι είμαστε αναρχικοί. Είχαν πει τότε ‘‘είναι αναρχικοί και η κοινωνία που πρεσβεύουν είναι χωρίς εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους· απεχθάνονται την ιεραρχία· το δεχόμαστε, δεν υπάρχει διεύθυνση’’. Επανέρχεται τώρα σε αυτή την δίκη η κατηγορία της ‘‘διεύθυνσης’’ για να την ‘‘επανεξετάσετε’’ εσείς εκ νέου. Με βάση το σκεπτικό σας απορρίφθηκε το δικό μας αίτημα με το οποίο ζητούσαμε να αποσυρθεί η κατηγορία αυτή, αφού υπάρχει ήδη αθωωτική απόφαση, ‘‘πρόκειται για άλλη περίοδο, και θα εξετάσουμε την κατηγορία εκ νέου’’. Επίσης, είχε ειπωθεί από εσάς ότι η κατηγορία της διεύθυνσης είναι ‘‘στιγμιαίο έγκλημα’’. Εγώ δεν το αντιλαμβάνομαι αυτό το ‘‘στιγμιαίο’’. Η διεύθυνση αφορά την δομή μιας οντότητας όπως είναι μια ένοπλη οργάνωση. Μια ένοπλη οργάνωση έχει και μια συγκεκριμένη δομή ως οντότητα. Δηλαδή, αν υποθέσουμε ότι αλλάζει η δομή ης, θα πρέπει να αλλάξει όλη η οντότητά της. Οπότε μιλάμε για άλλη οργάνωση. Αλλά δεν έχουμε άλλη οργάνωση. Την ίδια έχουμε. Ο Επαναστατικός Αγώνας υπήρχε και πριν, όταν βγήκε η αθωωτική για την κατηγορία της ‘‘διεύθυνσης’’ απόφαση, ο Επαναστατικός Αγώνας είναι και τώρα. Και είναι η ίδια ακριβώς οντότητα με τα ίδια χαρακτηριστικά και την ίδια δομή. Γιατί αν άλλαζε η δομή, θα μιλούσαμε για άλλη οργάνωση. Δεν θα ήταν η ίδια. Οπότε λογικά, αν η κατηγορία της ‘‘διεύθυνσης’’ έπρεπε να επανεξεταστεί και η κατηγορία της ‘‘συγκρότησης’’. Γιατί αν μιλάμε για νέα περίοδο, για νέα δομή, για νέα οργάνωση. Αλλά όχι! Μιλάμε για την ίδια οργάνωση. Γιατί η συγκρότηση δεν εκδικάζεται πάλι. Έχει εκδικαστεί στο πρώτο δικαστήριο. Αλλά εξακολουθεί να υπάρχει η ‘‘διεύθυνση’’. Αυτό δεν γίνεται. Ή μιλάς για νέα οργάνωση ή μιλάς για την παλιά με τα ίδια όμως χαρακτηριστικά, αλλάζεις τα πάντα. Λοιπόν, δεν αλλάξαμε από την δεκαετία του 2000 έως σήμερα. Δεν γίναμε ξαφνικά εξουσιαστές, δεν έγινα ξαφνικά ‘‘διευθύντρια’’. Αυτό που ήμουν παραμένω. Και μάλιστα, με ακόμα μεγαλύτερη βεβαιότητα ότι αυτό είναι το σωστό. Και οργανώσεις που δρουν σε αυτό το επίπεδο δεν δύναται κι δεν πρέπει να έχουν ‘‘διευθυντές’’. Γιατί αλλοιώνεται το νόημα του ίδιου του αγώνα. Αυτά είχα να πω ως προς τις συγκεκριμένες κατηγορίες. Θα επανέλθω μετά την εισαγγελική πρόταση.

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αναφορικά με το θέμα που θίξατε τώρα με την ‘‘διεύθυνση’’, είπατε ότι οι οργανώσεις αυτές που δρούσαν σε αυτό το επίπεδο δεν πρέπει να έχουν διευθυντές. Δεν πρέπει να έχουν γιατί η συγκεκριμένη δεν είχε;

ΡΟΥΠΑ: Είμαι αναρχική πάνω απ’ όλα. Η πολιτική μου δράση ξεκίνησε στον α/α χώρο. Δεν δέχομαι διευθύνσεις. Είμαστε αντίθετοι απέναντι σε κάθε οργανωμένη συγκεντρωτική μορφή εξουσίας. Παλεύουμε για μια κοινωνία χωρίς διευθυντές και διευθυνόμενους, χωρίς εντολείς και εντολοδόχους ή παρατρεχάμενους, παρ’ τε το όπως θέλετε. Δεν δεχόμαστε αυτή τη μορφή οργάνωσης ούτε στις οργανώσεις μας. Σε οποιαδήποτε οργάνωση. Όχι μόνο σε ένοπλη οργάνωση. Υπάρχουν μοντέλα οργάνωσης που είναι δημοκρατικά ακόμα και σε στρατιωτικό επίπεδο. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι στη Ροζάβα. Στην Ισπανία το ’36 για παράδειγμα, έκαναν ένοπλο αγώνα. Δημοκρατικό στρατό είχαν. Μπορεί να φαίνεται ότι δεν μπορεί να άπτεται της πραγματικότητας κάτι τέτοιο. Και όμως, υπάρχει. Στη Ροζάβα μέχρι και δυνάμεις ασφαλείας έχουν οι οποίες άπτονται αυτού του μοντέλου, του δημοκρατικού μοντέλου. Έχουν δικαστήρια που ονομάζονται ‘‘Επιτροπές Ειρήνης και Συναίνεσης’’. Δεν έχουν ως στόχο την τιμωρία, την εκδίκηση, αλλά την επανένταξη, την ενσωμάτωση. Και μάλιστα, πολλοί που τους έχουν κατηγορήσει για ποινικά αδικήματα – γιατί έχουν και κάποια τέτοια φαινόμενα κι εκεί που πρέπει να αντιμετωπίσουν –, καταλήγουν να μπαίνουν στα σώματα ασφαλείας, μπαίνουν στις δομές της επανάστασης. Αυτό είναι ένα υπαρκτό μοντέλο. Είναι μεγάλη συζήτηση το τι γίνεται στην Ροζάβα. Αλλά σε γενικές γραμμές είναι δυνατόν αν έχει μια πολιτική δράση και να διεξάγεις ένοπλο αγώνα, χωρίς να έχεις ιεραρχική κάθετη δομή. Θεωρώ ότι είναι πιο λειτουργικό και σε επίπεδο δράσης να μην υπάρχει ιεραρχία. Δεν είναι λειτουργικό και αποτελεσματικό να έχεις έναν άνθρωπο αν αποφασίζει. Η αποκέντρωση είναι πιο αποτελεσματική. Η αποκεντρωμένη εξουσία σε οποιοδήποτε επίπεδο, από τις πιο μικρές ομάδες και οργανώσει μέχρι το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Πιστεύω ότι είναι πιο αποτελεσματικό. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Να κάνω μια ερώτηση, για την κατηγορία της έκρηξης. Είπατε ότι η επιλογή της ώρας, του χρόνου, της ώρας και η ενημέρωση, αναφερθήκατε συγκεκριμένα, έγινε για να ελαχιστοποιηθεί ο κίνδυνος.

ΡΟΥΠΑ: Εάν υποθέσουμε ότι η ενέργεια γινόταν στις 9:00 το βράδυ, σε αυτή την περίπτωση, θα μπορούσατε να πείτε ότι ίσως θα μπορούσε να ‘‘ξεφύγει’’ κάτι στον αποκλεισμό. ακόμα και αν γινόταν ένας καλός αποκλεισμός, υποθετικά μιλάμε, αν ήταν γραφεία γεμάτα κόσμο, αν είχε κόσμο στον δρόμο, κάτι θα μπορούσε να τους ξεφύγει. Με αυτή την λογική μιλάω. Εδώ όμως έχεις μια ενέργεια που έγινε σε ώρα που όλα, είναι απόλυτα ελεγχόμενα, με μετρημένους ανθρώπους στο κέντρο. Δηλαδή εκείνη την ώρα στο κεντρικό κτίριο ήταν μόνο οι υπεύθυνοι ασφαλείας, τα άτομα που φρουρούσαν το κτίριο το βράδυ. Δεν υπήρχε ούτε καθαρίστρια. Λογικό δεν είναι; ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δηλαδή, με βάση αυτό που λέτε είναι να ελαχιστοποιηθεί, όχι να αποκλειστεί. Με τις ενέργειες αυτές καταλήγετε στην ελαχιστοποίηση του κινδύνου.

ΡΟΥΠΑ: Να αποκλειστεί! ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Να αποκλειστεί; Πώς θα αποκλειόταν με την τοποθέτηση τόσης ποσότητας εκρηκτικής ύλης; ΡΟΥΠΑ: Σας είπα. Εάν γινόταν αποκλεισμός σε μεγαλύτερη περίμετρο και αν εκκενώνονταν όλα τα κτίρια, όπως ειπώθηκε και στο τηλεφώνημα.

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δηλαδή, με ενέργειες άλλων. Να μεσολαβήσουν ενέργειες άλλων.

ΡΟΥΠΑ: Δεν είναι υποτίθεται, στις αρμοδιότητες της αστυνομίας να προστατεύει τον πολίτη; Δηλαδή, αν υπήρχε μια πυρκαγιά, θα άφηνε τον άλλον να καεί; Μιλάμε και για την πυροσβεστική εν προκειμένω. Δηλαδή, δεν θα γινόταν επέμβαση; Με αυτά που λέτε, μπαίνετε στην λογική που λέει ότι αφού δεν έβαλαν αυτοί (η αστυνομία) την βόμβα, άρα δεν είναι αυτοί υπεύθυνοι για τα αποτελέσματα. Άρα καλώς τους άφησαν έκθετους.

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εδώ συζητάμε γι’ αυτούς που έβαλαν την βόμβα. Ο ι ενέργειες άλλων είναι άλλο θέμα. Για σας, όσον αφορά την τοποθέτηση της βόμβας, πώς αποκλειόταν στο μυαλό σας το γεγονός ότι αποκλειόταν το γεγονός ότι θα προκύψει κίνδυνος για άνθρωπο; Ρ

ΟΥΠΑ: Γιατί ήταν πάρα πολύ λίγοι οι άνθρωποι που έπρεπε να ενημερωθούν για να φύγουν άμεσα από τα κτίρια. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Επομένως, με το να ενεργήσουν άλλοι από εσάς που κάνατε την ενέργεια.

ΡΟΥΠΑ: Ναι. Γιατί να μην ενεργήσουν; ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Πώς είχατε την βεβαιότητα ότι θα το κάνουν; Ότι θα ενεργήσουν αποτελεσματικά;

ΡΟΥΠΑ: Γιατί θα ήταν πολύ εγκληματικό να αφήσουν να εκραγεί η βόμβα χωρίς να κάνουν τη δουλειά που έπρεπε να κάνουν. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αν δεν ενεργούσαν; ΡΟΥΠΑ: Αν υποθέσουμε ότι δεν ενεργούσαν καθόλου… ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ή αποτελεσματικά; ΡΟΥΠΑ: Αποτελεσματικά δεν το κάνανε. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Και αποτελεσματικά να το κάνανε, δεν υπήρχε κίνδυνος για άνθρωπο; ΡΟΥΠΑ: Θεωρούσαμε ότι θα ενεργήσουν. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αποτελεσματικά;

ΡΟΥΠΑ: Αποτελεσματικά. Γιατί να μην το κάνουν; Κοιτάξτε, υπάρχει το εξής σκεπτικό: Αν υποθέσουμε ότι η αστυνομία αποφάσιζε να μην κάνει τίποτα, αυτό θα σήμαινε κανονικά ότι θα θυσίαζε ζωές ή τη σωματική ακεραιότητα των ανθρώπων προκειμένου να πλήξει τον Επαναστατικό Αγώνα. Αυτό είναι το διακύβευμα. Γι’ αυτό το βάζω ως ερωτηματικό, γατί δεν εκκενώσανε. Οπότε πιστεύεις ότι δεν θα μπούνε σε αυτή την λογική να πούνε ‘‘προκειμένου να τσακίσουμε τον Επαναστατικό Αγώνα, θα αφήσουμε να σκοτωθούν άνθρωποι’’. Για σκεφτείτε το. Είναι πολιτικό το ζήτημα. Θα πήγαιναν να κάνουν έναν αποκλεισμό, ο οποίος ήταν εύκολος να γίνει γιατί δεν είχαν να αδειάσουν πολυπληθή κτίρια εκείνη την ώρα. Άδεια ήταν. Γι’ αυτό και έγινε η επιλογή της συγκεκριμένης ώρας. Για να αποκλειστεί κάθε πιθανότητα να υπάρξει έστω και ένας τραυματίας. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Από προηγούμενες ενέργειες της αστυνομίας είχατε πάντα την πεποίθηση ότι ήταν αποτελεσματικοί;

ΡΟΥΠΑ: Υπήρχε μια περίπτωση που δεν ήταν αποτελεσματικοί. Έκαναν εγκληματικά λάθη και πλήρωσαν γι’ αυτό. Ήταν στο υπουργείο Οικονομίας το 2005. Για εκείνο το γεγονός οι αστυνομικοί πέρασαν από δικαστήρια, πέρασαν από πειθαρχικά, τους επεβλήθησαν ποινές. Πιστεύαμε ότι αυτό ήταν το τέλος σε τέτοιου είδους πρακτικές που είναι εγκληματικές. Στο υπουργείο Οικονομίας δεν πήγαν να αποκλείσουν ούτε καν τον δρόμο και υπήρχαν τραυματισμοί. Αυτό ήταν ξεκάθαρο στο πρώτο δικαστήριο γιατί πολύ απλά είχε γίνει ένα δικαστήριο ύστερα από μήνυση που είχε κάνει μια γυναίκα στην αστυνομία. Το δικαστήριο εκείνο καταλόγισε την ευθύνη για τον τραυματισμό της γυναίκας στην αστυνομία, αφού υπήρχαν 2 προειδοποιητικά τηλεφωνήματα και αρκετός χρόνος για να γίνει ο αποκλεισμός και η εκκένωση του χώρου και η γυναίκα αποζημιώθηκε ενώ κάποιοι αστυνομικοί είχαν πειθαρχικές κυρώσεις και πρόστιμα. Αφού έχεις ένα τέτοιο προηγούμενο, θεωρείς ότι δεν θα το ξανακάνουν. Είναι ένα επιπλέον στοιχείο. Το γεγονός εκείνο δεν κατατείνει εναντίον της συγκεκριμένης επιλογής, αντιθέτως. Το συμπέρασμα δηλαδή, είναι ‘‘αφού το έκαναν μια φορά και πλήρωσαν γι’ αυτό, δεν θα το ξανακάνουν. Τότε όλος ο κόσμος και οι άνθρωποι που είχαν τραυματιστεί έλεγαν ‘‘γιατί δεν εκκένωσαν την περιοχή’’. ‘‘Γιατί δεν μας είπαν να φύγουμε, αφού είχαν ενημέρωση για την επικείμενη έκρηξη’’; Μάλιστα και στην Τράπεζα της Ελλάδας ο Τζιρίτας π.χ. έλεγε πως όλοι ρωτούσαν γιατί άργησε η αστυνομία να κάνει τον αποκλεισμό. Γιατί δεν εκκένωσαν γρήγορα τους δρόμους αφού είχαν πάρει το μήνυμα από το προειδοποιητικό τηλεφώνημα στις 5:05. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αυτό την ώρα της τοποθέτησης της εκρηκτικής ύλης από το μυαλό σας δεν περνούσε…..;

ΡΟΥΠΑ: Όχι. Πιστεύαμε ότι το προηγούμενο του υπουργείου Οικονομίας δεν ήθελαν επ’ ουδενί να επαναληφθεί. Γιατί υπάρχει ένα πολιτικό κόστος για το κράτος όταν κάνουν τέτοιες κινήσεις. Στο πρώτο δικαστήριο είχαμε μάρτυρες κατηγορίας από το υπουργείο Οικονομίας που είχαν ζήσει το περιστατικό και δεν τους είχε ειδοποιήσει κανένας. Μας έλεγαν αυτοί ‘‘καλά τους κάνατε’’. Ένας από αυτούς που μας το έλεγε αυτό, είχε μαγαζί απέναντι από το υπουργείο είχε πάθει ζημιές ενώ στο μαγαζί αυτό είχε τραυματιστεί άνθρωπος. Ήταν ο ίδιος μάρτυρας στην δίκη. Αυτή την δήλωση μας την έκανε στο δικαστήριο. Όχι μέσα στην διαδικασία… Και μάλιστα έλεγε ‘‘μην σας νοιάζει για τις ζημιές· όλοι παίρνουμε αποζημιώσεις’’. Ο ίδιος μας έλεγε για τον Βουλγαράκη που είχε έρθει να καταθέσει ‘‘λίγα του είπατε’’. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Το γεγονός ότι οι ίδιοι θα μπορούσαν να μην είχαν αποχωρήσει, όπως εν προκειμένω οι ίδιοι οι υπάλληλοι της Τράπεζας της Ελλάδας, οι οποίοι επέλεξαν να μην βγούνε…

ΡΟΥΠΑ: Όχι, δεν επέλεξαν να μην βγούνε. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Επερωτήθηκαν και είπαν ότι δεν θα βγαίναμε.

ΡΟΥΠΑ: Όχι, δεν προλάβανε να βγούνε. Την δεύτερη φορά που τους κάλεσα για να έρθουν να μιλήσουν για τον δόλο, όλοι αποδέχθηκαν ότι δεν υπήρχε δόλος από την οργάνωση για να τραυματιστούν οι ίδιοι, γατί πολύ απλά, υπήρχε το προειδοποιητικό τηλεφώνημα. Λέγανε λοιπόν, ‘‘αν είμαστε εμείς στόχος, αν είχαν σκοπό (για τον Επαναστατικό Αγώνα μιλούσαν) να τραυματιστούμε, δεν θα υπήρχε προειδοποίηση. Αυτοί οι συγκεκριμένοι δεν ενημερώθηκαν ποτέ περί τίνος πρόκειται. Και όταν ειδοποιήθηκε ο Καμπαράκης τελευταία στιγμή από απέναντι – από τον Μουστρούφα, αν θυμάμαι καλά – που του είπε ‘‘μπες μέσα θα σκάσει’’, μπήκε μέσα και κατέβασε το ρολό. Αλλά ο Σιώτος που ήταν έξω από το κτίριο είχε πει ‘‘αν ήξερα ακριβώς το μέγεθος της έκρηξης, θα σηκωνόμουνα και θα έφευγα’’. Κατ’ αρχήν οι άνθρωποι αυτοί δουλεύουν εκεί. Και δεν πρόκειται να έρθουν να σου πουν ότι η ηγεσία της εταιρείας που δουλεύουν είναι εγκληματική και μου λέει ‘‘όπως και να’ χει, δεν φεύγεις, κάθεσαι μέσα’’. Αλλά, παρ’ όλα αυτά ο Καλορίτης και ο Σιώτος είπαν ‘‘πάνω απ’ όλα είναι η ανθρώπινη ζωή και θα κοιτάξω να σώσω τον εαυτό μου’’. Δηλαδή, αν είχε ενημέρωση, θα έφευγε. Αυτό το είπε και στο άλλο δικαστήριο (στο εφετείο της β΄ δίκης για την Τράπεζα της Ελλάδας), μπορώ να φέρω και τα ηχητικά. Οι ίδιοι άνθρωποι είναι. Δεν λένε αντιφατικά πράγματα. Λένε με απλά λόγια αυτά που βιώσανε. Τι εντολές έχουν, τώρα το μαθαίνουμε. Δηλαδή, αν έχουν εντολές να πάνε κάτω (στα υπόγεια). Αυτά δεν τους ρώταγα κι εγώ; ‘‘Έχετε εντολές να μείνετε ούτως ή άλλως; Να πάτε πάνω ή κάτω; Δηλαδή, τι σας είχαν πει να κάνετε σε τέτοιες περιπτώσεις; Δεν θα φεύγατε ποτέ;’’ Αν και ένας μάρτυρας από την ΤτΕ – δεν θυμάμαι τώρα ποιος – είπε ότι αλλάξανε τον μηχανισμό του ρολού για να έχουν χρόνο σε περίπτωση που συμβεί κάτι, να μπορούν να φεύγουν γρήγορα. Σε γενικές γραμμές – αυτά τα πράγματα τα μαθαίνεις μέσα από την ίδια την ζωή – δεν μπορείς να ξέρεις τι μεθόδους ασφαλείας έχουν στην Τράπεζα της Ελλάδας. Θεωρείς δεδομένο ότι δεν είναι εγκληματίες οι υπεύθυνοι, να αφήσουν τους υπαλλήλους να σκοτωθούν σε περίπτωση που κάποιος βάλει μια βόμβα στο κτίριο. Δεν μπορεί να συλλάβει η ανθρώπινη φαντασία ότι μπορεί αν αφήσουν συνειδητά να συμβεί κάτι τέτοιο. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μιλάμε για μια πολύ μεγάλη ποσότητα από τι συνηθισμένες.

ΡΟΥΠΑ: Ναι, ήταν μια μεγάλη ποσότητα, αλλά ήταν απόλυτα ελεγχόμενη την ώρα και με τον τρόπο που έγινε. Απόλυτα ελεγχόμενη θα μπορούσε να είναι. Έχω πει κατ’ επανάληψη – το είπα και στους αστυνομικούς που κατέθεσαν – ότι ενώ είχαν γνώση ότι πρόκειται για μεγάλη έκρηξη, το να κλείνουν ένα στενό στην Αμερικής από την Σταδίου ως την Πανεπιστημίου, και να λένε μάλιστα, ότι την δουλειά τους την έκαναν, ε, δεν είναι αντίδραση αυτή. Να γνωρίζεις την έκταση του γεγονότος που θα ακολουθήσει και να αντιδράς με αυτόν τον τρόπο. Και μάλιστα, κάποιος αστυνομικός είχε πει ότι λειτούργησαν με παρόμοιο τρόπο με αυτόν που λειτουργούσαν και σε φάρσες. Έλα όμως, που στις φάρσες μπαίνουν οι αστυνομικοί στα κτίρια. Άπειρα τηλεφωνήματα που γίνονται στα δικαστήρια κλπ, με στόχο να διακοπεί κάποια δίκη, και παρ’ όλο που εκτιμούν ότι πρόκειται για φάρσα, μπαίνουν μέσα στα κτίρια με σκυλιά, εκκενώνουν τους χώρους και ψάχνουν. Στην προκειμένη περίπτωση δεν μπήκαν καν στον κόπο, να μπουν μέσα στα κτίρια να πουν στους ανθρώπους ‘‘σηκωθείτε να φύγετε’’. Ή ένα τηλεφώνημα, έστω, Τίποτα! ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Απ’ ό, τι είπαν, έχω την εντύπωση, ότι ο κύριος Καμπαράκης και Καλορίτης, ναι μεν είπαν ότι δεν ήμασταν εμείς στόχοι, αλλά όχι ότι δεν κινδυνέψαμε.

ΡΟΥΠΑ: Κινδυνέψανε από την τακτική που ακολούθησε η αστυνομία. Από αυτό κινδυνέψανε. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Είπαν ότι δεν θα πηγαίνανε κάτω, στο άλλο επίπεδο. ΡΟΥΠΑ: Άμα πήγαιναν κάτω, μια χαρά καλυμμένοι θα ήτανε. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Δεν ήταν σίγουρο ότι ήταν καλυμμένοι, γιατί η ποσότητα ήταν τέτοια που θα μπορούσε να είχε καταρρεύσει.

ΡΟΥΠΑ: Όχι, δεν ήταν τέτοια που μπορούσε να καταρρεύσει. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Αν δείτε τα πρακτικά της προηγούμενης δίκης, νομίζω το λέει ο κ. Καμπαράκης ή ο κ. Καλορίτης.

ΡΟΥΠΑ: Αυτό ήταν μια εκτίμηση που έκανε κάποιος τεχνικός. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Ήταν τεράστια η ποσότητα.

ΡΟΥΠΑ: Τεράστια η ποσότητα… Θα μπορούσε να ήταν μεγαλύτερη. Θα μπορούσε να ήταν μεγαλύτερη η ποσότητα. Με βάση την πυκνότητα της περιοχής αποφασίστηκε και μπήκαν αυτά τα κιλά. Όμως το ερώτημα είναι τι κάνουν για να αυτοπροστατευτούν. Είναι μια κουβέντα που άπτεται του τρόπου που αντιμετωπίζει η ΤτΕ και η τράπεζα Πειραιώς το εργατικό δυναμικό. Δηλαδή, αν υποθέσουμε ότι η ηγεσία τους λέει ‘‘να αυτοκτονήσετε σε οποιονδήποτε κίνδυνο’’, αυτό τι σημαίνει; Θεωρούμε ότι αυτοί που είναι στην ηγεσία δεν φταίνε σε τίποτα! Απλώς κάνουν το καθήκον τους! ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Ας υποθέσουμε ότι πράγματι, μπορεί να το λένε. Και πράγματι μπορεί να το λένε. Εμείς θα τους σκοτώσουμε; Εσείς, δηλαδή;

ΡΟΥΠΑ: Τι σημαίνει ‘‘εμείς να τους σκοτώσουμε;’’ Κατ’ αρχήν ο Επαναστατικός Αγώνας δεν γνωρίζει τους κανόνες ασφαλείας. Ούτε οι ίδιοι δεν τους γνωρίζουν. Να πάνε να τους μάθουν. Να διεκδικήσουν στο τέλος – τέλος , όταν υπάρχει απειλή, να σηκώνονται να φεύγουν. Όπως είπε ο κ. Σιώτος. Είπε ‘‘εγώ άμα ήξερα ότι είναι πολλά τα κιλά, θα έτρεχα· θα είχα φθάσει στον Πειραιά’’. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Αυτοί οι δύο (Καμπαράκης – Καλορίτης) δεν το είπαν αυτό το πράγμα. Είπαν ότι θα έμενα μέσα. ΡΟΥΠΑ: Θα έμεναν στην περίπτωση που δεν γνώριζαν τίποτα. Δηλαδή, λένε ‘‘είναι μια βόμβα, ξέρουν ότι είναι μπροστά στο κτίριο, θα μπαίναμε μέσα και θα καλυπτόμαστε· άμα υπήρχε η γνώση ότι και μέσα να μπαίναμε, κινδυνεύουμε, δεν θα μέναμε’’. Γι’ αυτό δεν φρόντισε κανείς αν τους ενημερώσει. Να τους πει ‘‘φύγετε’’. ΕΙΣΑΓΓΕΛΑΣ: Είδατε ότι ο Τζώρτζης και ο Μουστρούφας μείνανε μέσα ενώ ξέρανε ακριβώς.

ΡΟΥΠΑ: Ο Τζώρτζης και ο Μουστρούφας δεν ήξεραν πότε θα εκραγεί. Το αξιοπερίεργο είναι ότι ούτε ο Ντάνος ήξερε πότε θα σκάσει. Γι’ αυτό βγήκε 5 λεπτά πριν την έκρηξη. Δεν ήξεραν, δεν τους είχε ενημερώσει κανείς. Εξ’ άλλου εγώ είχα ζητήσει να έρθει ο υπεύθυνος ασφαλείας της τράπεζας Πειραιώς, να μας πει τι ήξερε και τι έκανε.

ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Ήξεραν όμως ότι θα σκάσει μεγάλη ποσότητα. ΡΟΥΠΑ: Δεν ήξεραν όμως πότε. Το θέμα με τον Μουστρούφα και τον…. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Ενώ μπορούσαν να φύγουν, δεν έφυγαν.

ΡΟΥΠΑ: Το αξιοπερίεργο με αυτούς ήταν ότι ενώ έσκασε – το είπα σε άλλη συνεδρίαση – και μάλιστα, ήταν και κοντά στο αυτοκίνητο, ότι δεν τραυματίστηκαν. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Μείνανε μέσα όμως.

ΡΟΥΠΑ: Παραμείνανε μέσα ενώ η ανθρώπινη αντίδραση ήταν να φύγουν. Εγκληματίες στη προκειμένη περίπτωση είναι τα αφεντικά τους. Δηλαδή, έχουν ανθρώπους μέσα και τους λένε να κάτσουν εκεί. Αυτοί τους βάζουνε να θυσιαστούν, να το πω κι αλλιώς. Να τους πούνε να πέσουν και πάνω στην βόμβα, για να κόψουν την ισχύ της. Άμα ο άλλος είναι εγκληματίας και έχει αυτή την λογική, ότι έχει ανθρώπους αναλώσιμους, να το σκεφτεί, και αυτός που πάει και δουλεύει ως αναλώσιμος. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Εγώ έχω την εντύπωση ότι ο κ. Καμπαράκης και ο κ. Καλορίτης κοιμόντουσαν.

ΡΟΥΠΑ: Όχι, δεν κοιμόντουσαν. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Κοιμόντουσαν. ΡΟΥΠΑ: Δεν κοιμόντουσαν. Μιλάγανε. Ο Σιώτος δεν έλεγε ότι τους είχε πάρει τηλέφωνο. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Τους είχε πάρει τηλέφωνο τελευταία στιγμή.

ΡΟΥΠΑ: Μίλαγαν με το άλλο κτίριο της ΤτΕ και το είπαν μέσα στο δικαστήριο. Τους έλεγαν ότι βλέπουν κινητικότητα από την αστυνομία. Απαντούσε ο άλλος ‘‘μισό λεπτό να δούμε τι γίνεται’’. Πήγε η καθαρίστρια (στο άλλο κτίριο) και τους είπε για μια βόμβα κάπου στην Ομήρου. Επαναπαύτηκαν. Είχαν συχνή επικοινωνία με το άλλο κτίριο. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Εγώ δεν το πιστεύω. Πιστεύω ότι τελευταία στιγμή το πήραν χαμπάρι. Βγήκαν έξω…

ΡΟΥΠΑ: Δηλαδή όλες τις μαρτυρίες εδώ θα τις αμφισβητήσουμε; Γιατί τους εξετάσαμε; ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Γιατί δεν το πιστεύω; Γιατί σας λέω, οι αστυνομικοί ήταν έξω στον δρόμο, κάποιοι λένε για ντουντούκες…

ΡΟΥΠΑ: Ο Καραμπαράκης δεν έλεγε ότι βγήκε στην Αμερικής, κοίταξε προς τα πάνω (Πανεπιστημίου) και είδε έναν αστυνομικό να σημαδεύει προς το αυτοκίνητο; Όταν είδε αυτό, θεώρησε ότι κάποιον σημάδευε ο αστυνομικός που μπορεί να πυροβολούσε. Οπότε μπήκε μέσα. Όλα όσα είπαν οι μάρτυρες δεν έχουν αντιφάσεις μεταξύ τους. Δηλαδή, ο Καμπαράκης είχε βγει έξω από το κτίριο πολύ πριν σκάσει η βόμβα. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Όχι, πολύ λίγο.

ΡΟΥΠΑ: Βγήκε. Δεν κοιμόταν. Βγήκε έξω. Είδε τον αστυνομικό που σημάδευε στην Αμερικής, μπήκε μέσα, επικοινώνησε με το άλλο κτίριο… Όμως δεν έμαθε περί τίνος πρόκειται. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Βγήκε 5 λεπτά νωρίτερα γιατί θα άλλαζε βάρδια. Αλλιώς θα κοιμόντουσαν ακόμα, θα σκοτωνόντουσαν.

ΡΟΥΠΑ: Δηλαδή, εξετάσαμε τόσους μάρτυρες εδώ πέρα, για να πούμε ότι έλεγαν ψέματα και ότι κοιμόντουσαν. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Εδώ δεν άκουγαν ντουντούκες.

ΡΟΥΠΑ: Ποιες ντουντούκες; Μα τι λέτε κ. εισαγγελέα; Ήταν ο Τζιρίτας έξω και δεν άκουγε ντουντούκα; Θα την άκουγε άλλος από μέσα; Ήταν ο Τζιρίτας έξω, ο αστυνομικός φώναζε – ο Τζιρίτας τα έλεγε αυτά – του έκανε κινήσεις με τα χέρια αν πάει πίσω.. Και αυτός ψέματα είπε, δηλαδή; Ήταν έξω στο πεζοδρόμιο και είπε πως ακούστηκε κάτι που δεν έβγαζε νόημα, του έκανε ο αστυνομικός νοήματα με τα χέρια, του έκανε ‘‘κάνε πίσω’’ και δεν καταλάβαινε. Και ήταν 15 μέτρα μακριά. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Τους ειδοποίησε να φύγουν.

ΡΟΥΠΑ: Ο Τζιρίτας δεν ειδοποιήθηκε. Ήταν κάτω στο πεζοδρόμιο. Έξω. Είδε τους άλλους να φέρνουν το όχημα. Κατάλαβε ότι κάτι γίνεται, ότι υπάρχει κάποιο θέμα. Πριν ενημερωθεί περί τίνος πρόκειται, είδε τον αστυνομικό που του έκανε νοήματα και δεν καταλάβαινε. Έχω γραμμένα όλα όσα ειπώθηκαν εδώ. Δεν καταλάβαινε τι του έλεγε. Και άκουσε για μια στιγμή ένα μηχανικό ήχο από τον οποίο δεν έβγαζε νόημα. Είπε ότι δεν ήταν ο ήχος του περιπολικού που λέει από μεγάφωνο π.χ. ‘‘κάνε δεξιά’’. Δεν ακουγόταν καθαρά. Δεν καταλάβαινε τι του έλεγε. Όλοι αυτοί λένε ψέματα; Έχω κρατήσει σημειώσεις ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Τις έχω δει τις καταθέσεις από τα πρακτικά της προηγούμενης δίκης.

ΡΟΥΠΑ: Της προηγούμενης δίκης; Δικάζετε με βάση την προηγούμενη δίκη; (πρωτοβάθμια της 2ης δίκης του Επαναστατικού Αγώνα) ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Για πέστε τώρα…

ΡΟΥΠΑ: Μισό λεπτό, μισό λεπτό. 5:10 η ώρα ήταν που ο Τζιρίτας έβλεπε τον αστυνομικό για 10΄. Του έκανε ο αστυνομικός νοήματα ‘‘κάνε πίσω’’. ‘‘Πού να πάω’’, έλεγε αυτός. Και μετά από 10΄του είπε ότι ήταν παγιδευμένο το όχημα και το κατάλαβε τελικά. Δεν επικοινωνούσαν, ενώ ήταν σε λίγα μέτρα απόσταση. Κανένας δεν είπε ότι άκουσε ντουντούκες. Ο Τζιρίτας είπε μόνο ότι ακούστηκε κάποια στιγμή κάποιος μηχανικός ήχος και δεν καταλάβαινε ούτε αυτός που ήταν στο πεζοδρόμιο τι έλεγε . ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Απ’ ότι έχω σημειώσει κι’ εγώ, ειδοποιήθηκαν και μικροφωνικά.

ΡΟΥΠΑ: Αυτό που ειπώθηκε σε αυτή την δίκη είναι ότι μόνο στην Σταδίου χρησιμοποιήθηκε για μια στιγμή. Ο Τζιρίτας ήταν έξω όλη την ώρα. Και αν ήταν μικροφωνική αυτό, γιατί ο Τζιρίτας δεν κατάλαβε τίποτα; ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Από τα περιπολικά που μαζεύτηκαν και φωνάζανε, δεν θα βγαίνανε τόση ώρα έξω;

ΡΟΥΠΑ: Εμ, δεν χρησιμοποίησαν μικροφωνική, τι να κάνουμε; Την χρησιμοποίη-σαν μόνο για μια φορά και ο άλλος που ήταν έξω, δεν κατάλαβε τίποτα. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Τις σειρήνες, τους αποκλεισμούς δεν βλέπανε;

ΡΟΥΠΑ: Εντάξει, να βγάλουμε όλους τους μάρτυρες , ψευδομάρτυρες. Τότε δεν έχει νόημα αυτό το δικαστήριο. ‘‘Δικαιώνει’’ την αστυνομία η οποία λέει ό, τι μπορούσε έκανε και οι άλλοι κοιμόντουσαν μέσα. Να δεχτεί το δικαστήριο το λάθος τους, ότι κοιμόντουσαν. Αυτό που λέει ο κ. εισαγγελέας στρέφεται ευθέως ενάντια σε εμένα που υπερασπίζομαι τον εαυτό μου και τις επιλογές μου σε σχέση με το τι έγινε εκεί πέρα. Και να σας πω και κάτι; Κανένας μάρτυρας δεν ήρθε σε αντίφαση με κανέναν άλλο μάρτυρα σχετικά με όσα συνέβησαν εκεί. Ότι η αστυνομία είχε το περιθώριο να πάει να εκκενώσει την περιοχή και δεν το έκανε. Αυτό είναι το συμπέρασμα από αυτή την δίκη. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Ας πούμε ότι το δεχόμαστε.

ΡΟΥΠΑ: Όχι ‘‘ας πούμε ότι το δεχόμαστε’’… Αυτό είναι. Αλλά όταν έχει γίνει μια ολόκληρη δίκη που έχει κρατήσει ένα χρόνο, έχουν περάσει τόσοι μάρτυρες, τα έχουν πει, τα έχουν ξαναπεί…. Τι να πω τώρα; ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Κινδύνεψαν δηλαδή, αυτοί επειδή δεν έκανε καλά την δουλειά της η αστυνομία..

ΡΟΥΠΑ: Ναι, κινδύνεψαν εξαιτίας της αστυνομίας. Τελεία. Ναι, αυτοί φταίνε. Αυτή είναι η θέση μου. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Ωραία. Για πέστε μου τώρα λίγο για το θέμα της ‘‘διεύθυνσης’’. Λέτε ότι δεν είναι λειτουργικό να διοικεί ένα άτομο;

ΡΟΥΠΑ: Ναι, σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης. Πιστεύω πως είναι πιο λειτουργικό και πιο αποτελεσματικό τα μοντέλα να είναι οριζόντια. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Μπορεί να αναλαμβάνονται τέτοιες δράσεις από ένα τέτοιο οριζόντιο μοντέλο; Δηλαδή κάθε φορά θα τρέχουμε να λαμβάνουμε συλλογικές αποφάσεις;

ΡΟΥΠΑ: Και βέβαια. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς και δεν πρέπει να γίνεται αλλιώς. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Αποφασίζουν όλα τα μέλη της οργάνωσης το πώς θα προχωρήσουμε, το πώς θα βάλουν μια βόμβα.

ΡΟΥΠΑ: Ναι, έτσι. Πού θέλετε να καταλήξετε κ. εισαγγελέα; Ότι είναι αδύνατον να υπάρχει οριζόντιο μοντέλο; Εγώ πιστεύω ότι αυτό μπορεί να λειτουργήσει σε ολόκληρη την κοινωνία, όχι μόνο σε μια μικρή οργάνωση. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Αυτό δεν μπορώ να καταλάβω. ΡΟΥΠΑ: Ναι, μπορεί να λειτουργήσει και μάλιστα με πιο αποτελεσματικό τρόπο. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Δεν έχω άλλη ερώτηση. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Θέλετε να προσθέσετε κάτι άλλο; Επομένως, τελειώσατε επί του παρόντος με την τοποθέτησή σας κ. Ρούπα.

ΡΟΥΠΑ: Απ’ ότι φαίνεται όμως θα επανέλθω. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αυτό λέω, επιφυλάσσεστε…

ΡΟΥΠΑ: Για την συνέχεια. Γιατί βλέπω τώρα ότι μια διαδικασία ολόκληρη εδώ πέρα δεν πιάνει τόπο. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Εννοείται μετά την πρόταση του κ. εισαγγελέα;

ΡΟΥΠΑ: Ε, βέβαια. Δηλαδή, ήρθαν άνθρωποι, μιλήσανε και τους έβγαλε ψευδο-μάρτυρες τώρα. Ότι κοιμόντουσαν και τα ρίχνουνε στην αστυνομία. Ε, όχι.

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ο κ. εισαγγελέας έκανε ερωτήσεις διευκρινιστικές.

ΡΟΥΠΑ: Αν λάβουμε το’ όψιν μας τα πρακτικά του προηγούμενου δικαστηρίου θα μπορούσα να κάνω μία ολόκληρη τοποθέτηση για το σκεπτικό της κ. Κλάπα που έριξε τα ισόβια (στον Μαζιώτη). Τα οποία πρακτικά τα μελετάτε. Η κ. Κλάπα – πραγματικά το λέω, γιατί είναι μοναδικό – το φαινόμενο – η κυρία αυτή ξεκινάει με το σκεπτικό των ‘‘2 περιόδων της οργάνωσης’’…. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μην αναφέρεστε.

ΡΟΥΠΑ: Μα ο κ. εισαγγελέας αναφέρθηκε στα πρακτικά της προηγούμενης δίκης. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν ενδιαφέρουν και δεν είναι αντικείμενο ούτε χρησιμοποιήθηκαν στην παρούσα δίκη.

ΡΟΥΠΑ: Μα χρησιμοποιούνται από τον κ. εισαγγελέα. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αυτή η δίκη στηρίζεται μόνο σε ότι ανεγνώστη εδώ και στις καταθέσεις των μαρτύρων.

ΡΟΥΠΑ: Κ. Πρόεδρε, ειπώθηκε από τον κ. εισαγγελέα για τα πρακτικά της προηγούμενης δίκης; Ειπώθηκε. Ωραία, αφού ειπωθήκανε, θα μιλήσω και εγώ. Το σκεπτικό της προηγούμενης δίκης, ήταν ο εξής νοητικός ακροβατισμός: Μαζιώτης ‘‘διευθυντής’’ στην ‘‘2η περίοδο’’ της οργάνωσης. ‘‘Ως διευθυντής’’ είναι αδύνατο να μην είναι παρών στην επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδας λόγω του δυναμικού χαρακτήρα του, λόγω του ριψοκίνδυνου χαρακτήρα του. Να το πάρουμε και λίγο πιο συγκεκριμένα; Ποιος ‘‘διευθυντής’’ θα πήγαινε να νοικιάζει γκαράζ και δεν θα έβαζε κάποιον ‘‘παρατρεχάμενό’’ του να πάει να το κάνει; Ή ποιος ‘‘διευθυντής’’ θα πήγαινε ο ίδιος με το πρόσωπό του να αγοράζει αυτοκίνητο με πλαστά χαρτιά; Και να μην βάλει έναν ‘‘παρατρεχάμενο’’ να το κάνει; Ένας ‘‘διευθυντής’’ τα κάνει όλα αυτά; Τον βγάζουν ‘‘διευθυντή’’ για να εξασφαλίσουν την συναυτουργία. Το σκεπτικό τους ήταν το εξής: ‘‘Ως διευθυντής’’ ήταν συναυτουργός. Αφού είναι συναυτουργός, είναι και φυσικός αυτουργός. Πάρε τα ισόβια. Συνεπώς εσύ ευθύνεσαι για τους τραυματισμούς (αυτό που συζητάμε τώρα). Δεν έχει καμία ευθύνη η αστυνομία με αυτούς. Η αστυνομία έκανε την δουλειά της. Οι άλλοι ‘‘κοιμόντουσαν’’. Αυτά που λέτε εσείς τώρα, αυτά έλεγε και η Κλάπα. ‘‘Οι άλλοι κοιμόντουσαν’’, η αστυνομία απ’ έξω φώναζε, εκκένωνε την περιοχή. Έκανε ό, τι μπορούσε να κάνει και εσείς (οι υπάλληλοι security) κάτσατε μέσα σαν τους βλάκες! Πρέπει να το ξέρεις εσύ κ. Μαζιώτη ότι θα γίνει έτσι. Πρέπει να το περιμένεις ότι μπορεί να κάνουν ό, τι έκαναν οι άλλοι που είναι μέσα. Να μην ακούσουν τις εντολές της αστυνομίας και να κοιμούνται στην δουλειά τους’’. Αυτό είναι μια διαστρέβλωση της ίδιας της δίκης. Η δίκη πάει στράφι. Ξηλώνεται όλη η διαδικασία γιατί έχουν έρθει άνθρωποι εδώ πέρα και έχουν καταθέσει. Τους βγάλατε σωρηδόν ψευδομάρτυρες. Αυτό κάνετε. Η δική μου θέση είναι ότι την αποκλειστική ευθύνη για τους τραυματισμούς, την έχει η αστυνομία. Τελείωσε. Και δεν ξέρω και συγκεκριμένα ποια από τα μεγάλα στελέχη τους ευθύνονται. Γιατί η κ Κουτσουμπέλη έλεγε ‘‘δεν ξέρω ποιος ήταν ο υπεύθυνος. Άλλες υπηρεσίες τα αναλαμβάνουν αυτά’’. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Μας το είπε και ένας αστυνομικός εξεταζόμενος.

ΡΟΥΠΑ: Λυπάμαι, ειλικρινά…

ΠΟΛΑ ΡΟΥΠΑ