Από τη Μαύρη Αναρχία…στον πύργο της Βαβέλ της ιδεολογικής καθαρότητας.
Τελευταία δημοσιεύτηκε ένα κείμενο με υπογραφή “Ατομικότητες για τη διάχυση του Αρνητικού” στο οποίο επιχειρείται, κάπως αδέξια η αλήθεια είναι, μια ψηλάφηση γεγονότων και πρόσφατων πολιτικών ζυμώσεων που έχουν ανοίξει ένα διάλογο γύρω από ζητήματα και έννοιες όπως Αφορμαλιστική οργάνωση, άτυπος συντονισμός, πολυμορφία, αυτονομία κ.τ.λ. Και γράφουμε αυτό το “κάπως αδέξια” γιατί μας δημιουργείται η εντύπωση πως δεν έχει υπάρξει από τους συγγραφείς του εν λόγω κειμένου μια διεξοδική ανάγνωση των κειμένων που έχουν βγει πάνω σε αυτά τα ζητήματα, καθώς η κριτική που ασκείται είναι πραγματικά παντελώς εκτός τόπου και χρόνου. Θέλουμε να πιστεύουμε πως αυτό οφείλεται είτε στη μη ικανοποιητική παρακολούθηση του λόγου που έχει προκύψει ως τώρα στο δημόσιο πεδίο, είτε από μια έλλειψη των απαραίτητων πολιτικών αναλυτικών εργαλείων, που θα επέτρεπαν μια πιο ορθή ερμηνεία κάποιων πραγμάτων, και όχι από μια επιτηδευμένη προσπάθεια διαστρέβλωσης νοημάτων.
Γι’ αυτό θ’ απαντήσουμε στην απόπειρα κριτικής με μια κριτική στα όρια της πολιτικής ευπρέπειας και όχι με όρους πολεμικής, μιας και όπως δηλώνουν οι συγγραφείς του κειμένου, ο απώτερος σκοπός είναι “η εποικοδομητική κριτική και όχι η όξυνση”. Γιατί όπως σωστά έγραψαν “αν δεν αποδομήσουμε, πώς θα δομήσουμε;”
Να ξεκαθαρίσουμε πως ότι γράψουμε κι ότι θ’ αναπτύξουμε παρακάτω το καταθέτουμε ως μια προσπάθεια να σπάσουν κάποιες προκαταλήψεις, να αποκατασταθούν κάποια νοήματα και να ξεθολώσει το τοπίο γύρω από ορισμένες έννοιες.
Γράφουμε ως αναρχικοί μηδενιστές. Ως αναρχικοί μηδενιστές που ορίζουμε τους εαυτούς μας στη μεριά της Αναρχίας. Της Αναρχίας που είναι ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας κι επιλέγει την διαρκή επίθεση ως την εξάλειψή της. Της Αναρχίας που μιλάει για την Απόλυτη Ελευθερία του ατόμου που δεν επιθυμεί ούτε να εξουσιάζει ούτε να εξουσιάζεται , και που γι’ αυτό επιλέγει τη σύναψη ελεύθερων σχέσεων με άλλα άτομα που ενστερνίζονται αμοιβαία τις ίδιες αρχές δημιουργώντας σύνολα αναρχικών ατόμων και κοινοτήτων. Της Αναρχίας που δε συμβιβάζεται με καμιά εναλλακτική διαχείρισης της εξουσίας από καμιά πρωτοπορία, καμιά δικτατορία, καμιά ηγεσία (εργατική ή μη). Της Αναρχίας που είναι παράνομη εξ’ ορισμού και γι’ αυτό δεν αναγνωρίζει τη νομική γλώσσα και τους αντίστοιχους περιορισμούς. Της Αναρχίας που επιθυμεί την οριστική και ολοσχερή καταστροφή αυτού του κόσμου και των απαρχαιωμένων κοινωνικών σχέσεων που τον διέπουν.
Κι αυτή η Αναρχία είναι ΜΙΑ και δεν έχει χρώματα. Δεν είναι μαύρη ή κόκκινη άσπρη ή μπλε αλλά είναι ΜΙΑ και διέπεται από κάποιες βασικές αντικειμενικές αξίες που αν κάποιος τις αμφισβητεί απλούστατα δεν είναι αναρχικός.
Οι πολλαπλές ερμηνείες αυτών των αντικειμενικών αξιών κι οι πολλαπλές διαφοροποιήσεις στη χάραξη μιας κοινής στρατηγικής πολιτικής παρουσίας εντός του κοινωνικού ιστού έχουν δημιουργήσει στον αναρχικό χώρο μια ατμόσφαιρα και ένα κλίμα αλληλοσπαραγμού που σε συνδυασμό με τις αμέτρητες διαπροσωπικές κόντρες, σύνθεταν ένα κατακερματισμένο πολιτικό πεδίο, μέσα στο οποίο το μόνο που φαίνεται να έχει την πρωτοκαθεδρία είναι η απόλυτη εσωστρέφεια, ο σεχταρισμός και ο φραξιονισμός.
Η αδυναμία συνύπαρξης του ενός με τον άλλο στο βαθμό που αυτό οφείλεται σε ιδεολογικές διαφοροποιήσεις διχοτομεί ακατάπαυστα τον αναρχικό χώρο με αποτέλεσμα πάρα πολλές εχθρικές μεταξύ τους πλευρές. Όμως αν κοιτάξουμε πιο προσεκτικά θα αντιληφθούμε ( αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας), πως τις περισσότερες φορές δεν είναι αμιγώς πολιτικές διαφορές που οδηγούν στις διασπάσεις και έχθρες, αλλά προβληματικές συμπεριφορές (ατομικές ή συλλογικές) που προκαλούν τέτοιες καταστάσεις. Οι ατομικές ή συλλογικές εμμονές για την επιβολή της μίας ή της άλλης ατζέντας, καλλιεργεί το έδαφος για τους πολιτικαντισμούς, τα πισπώπλατα συντροφικά μαχαιρώματα, τις υπόγειες ίντριγκες και κάθε άλλου είδους πολιτική παθογένεια που ταλανίζει την αναρχία. Πολύ σωστά επισημαίνουν λοιπόν τα συντρόφια, το απόσπασμα από την μπροσούρα “Ο Ήλιος θα συνεχίσει ν’ ανατέλλει” : “Αντίθετα τοποθετούμαστε έμπρακτα εχθρικά στην “πολυμορφία” των κουτσομπολιών στα καφενεία, στης ρητορείες των αμφιθεάτρων, στους ηγετικούς ρόλους και τους ακολουθητές τους, σε όλα τα συντηρητικά απολιθώματα δογματισμών και συνηθειών που παρασιτούν εντός του αναρχικού χώρου θέλοντας να καθοδηγήσουν τους νέους συντρόφους και να τους σαμποτάρουν απ’ το να διαμορφώσουν τη δική τους αυτόνομη και εξελικτική πορεία στην επαναστατική διαδικασία”.
Αυτό που φαίνεται όμως να διαφεύγει από τους συγγραφείς του κειμένου στο οποίο μπήκε αυτό το απόσπασμα για να υποστηρίξει τις αβάσιμες εικασίες τους, είναι ότι το χωρίο αυτό μιλάει κι αναφέρεται σε νοοτροπίες και συμπεριφορές που δεν είναι μονοπώλιο κάποιας τάσης. Τα κουτσομπολιά των καφενείων μπορεί να είναι εξίσου κοινωνιστικά όσο και μηδενιστικά. Οι ρητορείες των αμφιθεάτρων μπορεί να είναι εξίσου κοινωνιστικές όσο και μηδενιστικές. Ρόλους ηγετίσκου μπορεί να θελήσει να ενδυθεί οποιοσδήποτε είτε κοινωνιστής είτε μηδενιστής, όπως αντίστοιχα άβουλους ακολουθητές μπορεί να έχει κάθε τάση και κάθε ηγέτης. Τέλος, απολιθώματα δογματισμού μπορεί να εντοπίσει κανείς σε κάθε τάση που επιθυμεί να γίνει δόγμα το οποίο θα κηρύττεται από κάποιου είδους ιερατείο, είτε αυτό θα λέγεται “Κόκκινη Αναρχία, Μαύρη Αναρχία ή Κίτρινη Αναρχία”. Το μόνο που θ’ αλλάζει κάθε φορά θα είναι το brand name καθώς ουσιαστικά όλα θα είναι ίδια: Δόγμα, ιερατείο, ακολουθητές και εχθροί του δόγματος.
Αν οι νέοι σύντροφοι και συντρόφισσες λοιπόν θέλουν να διαμορφώνουν τη δική τους αυτόνομη κι εξελικτική πορεία στην επαναστατική διαδικασία, το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να αποφύγουν να υιοθετήσουν τις κακές συνήθειες και συμπεριφορές ενός χώρου στον οποίο η φαγωμάρα είναι εθνικό σπορ. Να ακολουθήσουν το δικό τους δρόμο, μέσα από πειραματισμούς και αποτυχίες/επιτυχίες που θα τους δείχνουν τις επόμενες κατευθύνσεις.
Εμείς λοιπόν ως αναρχικοί μηδενιστές αντιλαμβανόμαστε την πολυμορφία, την αναρχική πολυμορφία, όπως αποτυπώθηκε στα καλέσματα του Μαύρου Δεκέμβρη και του Fuck Nations/Squat the World, ως μια κατεύθυνση προκειμένου να ξεπεραστούν θεωρητικές αγκυλώσεις, με σκοπό φυσικά την προώθηση της αναρχικής δράσης με όχημα τον άτυπο συντονισμό. Κλειδί για την επίτευξη ενός τέτοιου στρατηγικού στόχου έιναι η πολιτική ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ κάθε ατόμου ή συλλογικότητας που θα μπορεί να συμμετέχει σε αυτόν το συντονισμό, διατηρώντας στο 100% τα ιδιαίτερα πολιτικά του χαρακτηριστικά. Αυτή η διάσταση της πολυμορφίας δε συνιστά τάση, (πόσο μάλλον μια καινούργια τάση) αλλά ένα εργαλείο για το ξεπέρασμα αγκυλώσεων.
Από τη στιγμή που ο συντονισμός δεν είναι κεντρικός αλλά άτυπος, η όποια συνδιαμόρφωση περιορίζεται στο απολύτως μίνιμουμ : Τη θεματική που θα επιλέγεται κάθε φορά ως αντικείμενο συντονισμού.
Πώς κάτι τέτοιο επιτρέπει το θεωρητικό τσουβάλιασμα είναι κάτι που μόνο οι συγγραφείς του κειμένου μπορούν να αντιληφθούν. Το ξεπέρασμα των θεωρητικών αγκυλώσεων με σκοπό την αναρχική δράση, είναι κάτι που επιτρέπει την ενίσχυση όχι της μαζικότητας ντε και καλά αλλά της δυναμικής που μπορεί να αποκτήσει η αναρχική δράση. Αυτό μπορεί να γίνει εφικτό μέσα από μια εκστρατεία για ένα Μαύρο Δεκέμβρη, μια εκστρατεία για σαμποτάζ καμερών, μια εκστρατεία για αντίποινα στις επιθέσεις που έχουν δεχτεί αναρχικές καταλήψεις, όπως αυτή του fuck nations squat the world, αλλά υποθετικά θα μπορούσε να είναι εφικτό μέσα και από μια συνεργασία αναρχικών διαφορετικών τάσεων προκειμένου ν’ αποδράσουν. Όλα αυτά είναι εφικτά μέσα από το πρακτικό ξεπέρασμα θεωρητικών αγκυλώσεων, κι αν δυο διαφορετικές αναρχικές τάσεις μπορούν να συνυπάρξουν σε μια απόδραση ή σε μια απόπειρα απόδρασης, μπορούν κάλιστα να συνυπάρξουν και μέσα στο πλαίσιο μιας εκστρατείας Άτυπου Συντονισμού, ή ακόμα και μέσα από μια πλατφόρμα που θα επιδιώκει αυτόν τον άτυπο συντονισμό σε μόνιμη βάση. Μια πλατφόρμα όπως είναι ο Εξεγερτικός Σύνδεσμος Θεωρίας και Πράξης.
Αυτό, δεν τους κάνει όλους ίδιους. Δεν καταργεί τις όποιες διαφορές, δεν εκμηδενίζει τις διαφορετικές προσεγγίσεις κι ούτε φυσικά προωθεί το “όλοι μαζί μπορούμε να γίνουμε φίλοι”.
Η όποια κριτική μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει ακόμη κι αν φτάνει στα όρια της πολεμικής, γιατί αυτή είναι η υγιής διαλεκτική που προωθεί καταστάσεις αντί να τις σαμποτάρει.
Εμείς λοιπόν ως αναρχικοί μηδενιστές δε θεωρούμε πως είναι επιζήμιο για τους εγωισμούς μας ούτε για τις προσωπικές μας επιθυμίες και φιλοδοξίες. Έτσι κι αλλιώς υπέρτατη φιλοδοξία κι επιθυμία μας είναι η διαρκής όξυνση της καταστροφικής αναρχικής δραστηριότητας. Οτιδήποτε συνεισφέρει σε αυτήν την κατεύθυνση εκπληρώνει τον εγωισμό μας και μας προσφέρει άπλετη ατομική και προσωπική απόλαυση. Γι’ αυτό δεν έχουμε πρόβλημα και ούτε πιστεύουμε πως οποιοσδήποτε μηδενιστής θα έπρεπε να έχει πρόβλημα να συνυπάρξει σε ένα τέτοιο αφορμαλιστικό μοντέλο με άλλες αναρχικές τάσεις, καθώς τα ιδιαίτερα εκείνα χαρακτηριστικά που μας καθιστούν μοναδικούς θα ήταν αδύνατον να αλλοιωθούν.
Από την άλλη, ο φετιχισμός της “αίρεσης” δε μας λέει απολύτως τίποτα. Πολλές αιρέσεις ιστορικά αποδείχτηκαν πιο δογματικές από τα δόγματα από τα οποία αποσχίστηκαν. Δεν επιθυμούμε να ετεροκαθοριζόμαστε με ένα Μαύρο Δόγμα απέναντι σε ένα Κόκκινο Δόγμα.
Είμαστε Αναρχικοί Μηδενιστές και στήνουμε κάθε δόγμα στο απόσπασμα. Η αναρχική δράση δεν ακολουθεί κανενός είδους καταστατικό είτε εμφανίζεται με μια κοινωνιστική είτε μηδενιστική προβιά. Δεν θα αποτελέσουμε την ενορία καμιάς εκκλησίας οτιδήποτε και αν αυτή ευαγγελίζεται.
Καλούμε τις “Ατομικότητες για τη διάχυση του αρνητικού”, αν είναι πράγματι αρνητές και γνήσιοι μηδενιστές να επανεξετάσουν τις θέσεις τους διαβάζοντας πιο προσεκτικά από εδώ και στο εξής.
Γιατί δεν έχει κανένα νόημα η Αναρχία να είναι ο πύργος της Βαβέλ γύρω από τον οποίο θα μιλάμε ο καθένας άλλη γλώσσα επίτηδες για να μην μπορούμε να συνεννοούμαστε σε τίποτα ποτέ.
Για την Αναρχία.
Υ.Γ. Για να προλάβουμε οποιονδήποτε τυχόν κακοπροαίρετο, ξεκαθαρίζουμε πως ακόμα και στα πλαίσια ενός άτυπου συντονισμού υπάρχουν κριτήρια ως προς τη συνύπαρξή μας με άλλους ή μάλλον κάποιες κόκκινες γραμμές, μια εκ των οποίων είναι η αποδοχή της αναρχικής πολυμορφίας στην πράξη. Δηλαδή ότι όλα τα μέσα αγώνα συνεισφέρουν και χρήζουν αλληλεγγύης είτε προϋποθέτουν μια δημόσια είτε μια συνωμοτική παρουσία.
