Ενάντια στο Ποινικό Δίκαιο του εχθρού
Με πρόσχημα τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας και τη θωράκιση του κράτους, βλέπουμε να ορθώνεται μπροστά μας το τείχος του σύγχρονου ολοκληρωτισμού που με πρόφαση έκτακτες ανάγκες βλέπει παντού εξαιρέσεις. Κάπως έτσι, όπου το θεσπισμένο δίκαιο δεν επαρκεί, έρχεται η εξαίρεση. Θεσμική καινοτομία ή απόλυτη εκτροπή, περιστασιακά ή μόνιμα ανασύρεται και αποτελεί πυξίδα και νομιμοποιητικό άλλοθι οποιασδήποτε κρατικής αυθαιρεσίας. Κορωνίδα, θεσμικό και νομοθετικό εργαλείο του κράτους σε όλη αυτή τη διαδικασία αποτελούν οι διάφοροι τρομονόμοι της τελευταίας δεκαπενταετίας, είτε ολοκληρωμένα νομοθετήματα, είτε επιμέρους διατάξεις κυρίως με τη μορφή διακεκριμένων περιπτώσεων τέλεσης εγκλημάτων.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης, η διάταξη 187Α του ποινικού κώδικα που ταιριάζει πάντοτε γάντι σε κάθε κατηγορούμενο που προέρχεται από το ανταγωνιστικό κίνημα. Σε περιπτώσεις, μάλιστα, που ο νόμος δεν είναι τόσο λαστιχένιος που να χωράει κάθε κατηγορούμενο του αντιεξουσιαστικού χώρου, τότε η ερμηνεία γίνεται ακόμη πιο διασταλτική και η δημιουργικότητα γνωρίζει νέα όρια. Πρόσφατα το κράτος και οι μηχανισμοί του αδυνατώντας να ξεχάσουν τον εφιάλτη του Δεκέμβρη καταδίκασαν ως «ατομικούς τρομοκράτες» εκείνους που δεν ταίριαζαν στα λεκτικά όρια του νόμου. Πρόκειται για την εφαρμογή του ποινικού δικαίου του εχθρού, όπου η κατάσταση εξαίρεσης, η απογύμνωση από τις όποιες νομικές κατοχυρώσεις, οδηγεί στην ομηρεία, με συνέπεια την αποθήκευση των σωμάτων στους χώρους απόλυτης επιτήρησης, το πανοπτικό των φυλακών.
Πλέον, μια εξόφθαλμη και πρωτόλεια παρατήρηση τόσο των ποινικών διώξεων (του συνόλου των ποινικών υποθέσεων) με τα εκεί αναφερόμενα εγκλήματα όσο και των ποινικών αποφάσεων οδηγεί στο εξής συμπέρασμα : η σύσταση τρομοκρατικής οργάνωσης, όπως αυτή στοιχειοθετείται στο άρθρο 187Α , αποτελεί για την δικαστική εξουσία έναν καινούριο τρόπο να βλέπει τον κόσμο. Σαν ανακάλυψη μίας νέας ηπείρου, καναλιζάρεται ολόκληρος ο νομικός κόσμος και αρθρώνεται η νομική σκέψη γύρω από αυτή την ποινική «ευρεσιτεχνία». Αυτό αξίζει να ιδωθεί από δύο παραμέτρους. Πρώτον, μαρτυρά την πολυνομία από την οποία χαρακτηρίζεται σήμερα ο κρατικός μηχανισμός. Σε μία απονεννοημένη προσπάθεια και εν μέσω αμηχανίας, ο σύγχρονος ολοκληρωτικός νομοθέτης ασκεί περιπτωσιολογικά την εξουσία του με επί μέρους νεοεισαχθέντα νομοθετήματα προσπαθώντας να καλύψει κάθε διαφορετική οπτική που ο ίδιος ορίζει ως ποινικό αδίκημα. Τα ιδιώνυμα και διακεκριμένα εγκλήματα και οι επί μέρους περιπτώσεις τους, που διαρκώς εισάγονται στον νομικό κόσμο αναδεικνύουν αυτό ακριβώς το φαινόμενο και μαρτυρούν την μετατόπιση του νομοθέτη σε ρόλο αμήχανου χωροφύλακα που εξαπολύει διατάξεις για την καταπολέμηση του «εχθρού». Οι ηθικές και πολιτικές αρχές της φιλελεύθερης ιδεολογίας αδύναμες να ανταποκριθούν στην υπόσχεσή τους για ένα κράτος δικαίου αφήνουν χώρο για την μετατροπή το Δικαίου σε ένα άκαμπτο εργαλειακό σύστημα που εξαπολύει ηθικιστικές και ιδεολογικές επιθέσεις, στις οποίες πρωτοστατούν οι Δικαστές όντας πλήρως καλλιεργημένοι σε ένα τέτοιο νομικό λόγο.
Δεύτερον, η διάταξη 187Α , αποτελεί το ιδανικό μέσο για την μετατροπή της ποινικής δίωξης σε κακουργηματική δίωξη. Πίσω από αυτή τη μετατροπή κρύβεται η δυνατότητα για την κατασκευή βαρύτατων κατηγορητηρίων. Η γνωστή τακτική υπαγόρευσης κατηγορητηρίων από την αντιτρομοκρατική στον εκάστοτε εντολοδόχο Εισαγγελέα εξοπλίζεται πλήρως. Η συλλογή-δημιουργία (!) αποδείξεων στις περιπτώσεις και της Ηριάννας- Περικλη και του Θεοφίλου γίνεται πάντα υπό το φως της υπαγωγής σε αυτή τη διάταξη – εν είδη λήψης του ζητουμένου. Ο Εισαγγελέας- όχι πλέον ως όργανο της δικαστικής εξουσίας αλλά ως πιστός θεματοφύλακας της Γ.Α.Δ.Α.- βρίσκεται μόλις μία θέση δίπλα από αυτούς που ασκούν ετυμηγορία.
Στο ίδιο μήκος κύματος, η δραστήρια Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων με τις παρεμβάσεις της (Ηριάννα, Περικλής, Τ.Θεοφίλου) αυτό ακριβώς προαναγγέλλει: έχουμε πόλεμο, με κάθε μέσο, θεμιτό και αθέμιτο, και εναντίον όλων. Παρά την ομόφωνη αθώωση του συντρόφου της Ηριάννας το ίδιο σύστημα που τον αθώωσε παρουσιάζει τον ίδιο ως συνδετικό κρίκο για την κατηγορία εις βάρους της. Επειδή «κάπου, κάποιος, είδε κάποιον να θάβει κάτι», επειδή «αρκεί να είσαι φίλος με κάποιον, που είναι φίλος με κάποιον άλλον που είναι φίλος με κάποιον που είναι καταδικασμένος για κάτι»», επειδή δεν χώρισες αν και ο σύντροφός σου είχε κακούς φίλους, επειδή συνέχισες να κάνεις παρέα με τους φίλους σου. Γιατί υπάρχουν 49 ορφανά όπλα και κάποιος πρέπει να έχει την ευθύνη, γιατί υπάρχει ένα ελάχιστο και μη πλήρες γενετικό υλικό και κάτι πρέπει να αποδεικνύει Γι αυτό στις 10 Μαίου στο εφετείο Αθηνών θα είμαστε εκεί στην εκδίκαση της υπόθεσης της Ηριάννας και του Περικλή που ακόμα συνεχίζεται.
Την επόμενη ακριβώς μέρα, σχεδόν στο ίδιο κτίριο, σε διπλανή αίθουσα μια ακόμη παρωδία δε λέει να ρίξει τίτλους τέλους. Η αίτηση αναίρεσης κατά της αθωωτικής απόφασης του Α’ Πενταμελούς εφετείου κακουργημάτων Αθηνών με την οποία ο αναρχικός κομμουνιστής Τάσος Θεοφίλου κηρύχθηκε αθώος αποτελεί μια ακόμη πράξη του κακογραμμένου δράματος που μετρά ήδη πέντε χρόνια φυλάκισης στις κρατικές αποθήκες. Η υπόθεση του Τάσου Θεοφίλου ακόμα και αν θυμίζει εμμονική προσκόλληση σε πρόσωπο, στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου προσωπική, αντιθέτως είναι μια δίωξη εναντίον όλων όσων αντιδρούν, αντιστέκονται και δε φοβήθηκαν ποτέ να ομολογήσουν τα ιδανικά και τις αξίες τους. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για την αλληλεγγύη. Στις 11 Μάη θα εξεταστεί η αίτηση αναίρεσης από το Ε’ Τμήμα του Άρειου Πάγου. Αν γίνει δεκτή, καταφάσκεται οριστικά το τέλος του περίφημου διαχωρισμού των εξουσιών και η μονοκρατορία της κρατικής καταστολής αποτελεί επισήμως το Νόμο. Αν γίνει δεκτή, ο Τάσος ξαναγυρίζει στη φυλακή. Θα είμαστε όλο εκεί για να μην το επιτρέψουμε.
- Συνέχεια Εφετείου Ηριάννας και Περικλή, Συγκέντρωση 10 Μάη, 9:00- Εφετείο Λουκάρεως
- Συγκέντρωση αλληλεγγύης στον Τάσο Θεοφίλου, 11 Μάη, 9:οο – Άρειος Πάγος
Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας
