Άντε, μαζευτείτε γύρω από το τζάκι, να πούμε Ιστορίες….
“Ο Πέτρος κι ο Λύκος”
Η μεγαλύτερη ξετσιπωσιά, είναι να την “στήνεις” σε κάποιον…. Τακτική αλάνθαστη, που ακολουθούν χρόοονια τώρα όλα τα παρακράτη και γεμίζουν τις φυλακές και τα δικαστήρια με “τάχα” μου ενόχους … αλλά αυτό, το ξέρουμε όλοι…. Το κόλπο είναι γνωστό λοιπόν, ανθεί στα σαλόνια του καπιταλισμού, στα μπουντουάρ της υποκρισίας και στα spa του αμοραλισμού….
Έτσι δεν είναι…? Αμ δε! Εσχάτως , εφαρμόζεται πια και στους “δικούς” μας χώρους. Έτσι, κάποιοι αποφάσισαν να μεταμοντερνίσουν την Αναρχία , με πινελιές φιλελευθερισμού και στοιχεία “να κάψουμε τις μάγισσες ωρε παιδιά”, για ένα πολύ απλό λόγο : επειδή μπορούν!
Επειδή, τους τέλειωσε απο χρόνια η τσίπα κι ο,τι μέσα στο μυαλό τους είναι ενοχλητικό, πρέπει να εκλείψει, να απομακρυνθεί, να λοιδωρηθεί, να συκοφαντηθεί και να ξεσκιστεί με τον πιο ανθρωποφάγο τρόπο…..
Για να το ενισχύσουν, μαζεύονται σε “αγέλες”, και ρίχνονται όλοι μαζί στο “θήραμα”, για να έχουν πιο σίγουρο αποτέλεσμα, πιο θεαματική “ επικράτηση”, να στείλουν πιο “ηχηρό” μήνυμα , σε όσους έπονται στη λίστα του καννιβαλισμού…. Αυτούς λοιπόν, ας τους πούμε “ο Λύκος”…. αν και , απο τα εξαιρετικά προσόντα του συγκεκριμένου ζώου, δεν έχουν πάρει τίποτα….. Κι ας πούμε τον ήρωα της ιστορίας, “ο Πέτρος”, έτσι, σα δάνειο απο το μουσικό παραμύθι του Sergueï Prokofiev….
Μια ωραία βραδιά του καλοκαιριού λοιπόν, μαζεύτηκαν κάπου, κάμποσοι άνθρωποι να συζητήσουν, κάμποσα πράγματα…απο αυτά που οι κάποιοι παριστάνουν πως τους απασχολούν, κάποιοι καίγονται να τα λύσουν και κάποιοι τα διαιωνίζουν, ένεκα το συμφέρον (τους)….
Μόνο που εκείνη ειδικά τη βραδιά, ήταν και κάποιοι ακόμα, που δεν συνήθιζαν να βρίσκονται και πολύ συχνά εκει…ήταν φανερό , πως είχαν εναν ειδικό λόγο…πολύ ειδικό…. Στην περίπτωση που θα μπορούσαμε να εικονογραφήσουμε τα γραφέντα, θα ταίριαζε να σκιτσάρουμε κάποιους Λύκους με προβιά αρνίσια, κάποια Πρόβατα με το χορτάρι στο στόμα , φρέσκο και μυρωδάτο, κάποια Πρόβατα με περικεφαλαία Τράγου και αρκετούς Όνους με Δικαστική Τήβεννο…. όχι καλέ! δεν έχω πάρει ουσίες…. έχω ξεχάσει να σας διευκρινίσω, πως ο χώρος είναι καλλιτεχνικός και μπορώ να χρησιμοποιώ θεατρικά κοστούμια….
Λοιποοοόν….μέσα σε όλον αυτό το συρφετό, είναι και ο ήρωάς μας… ο Πέτρος.
Ο Πέτρος, είναι ενα πιο μεγάλο αγοράκι απο αυτό του Prokofiev, τον ξέρουν όλοι καλά… έχουν κουβεντιάσει, έχουν συμπράξει, έχουν διαφωνήσει…αυτά τα συντροφικά μωρέ, που συχνά βγαίνεις με μαχαίρι στην πλάτη, αλλά αυτό θα το αναλύσουμε σε άλλη ιστορία….
Εκείνο το βράδυ λοιπόν, το κυρίως πιάτο στο τραπέζι, ήταν αυτό ακριβώς το αγοράκι. Και συγκεκριμένα η σεξιστική του συμπεριφορά .Και πιο συγκεκριμένα η ακραία του σεξιστική συμπεριφορά.
Η οποία οδηγούσε στον μονόδρομο της εξοστράκισής του απο την εν λόγω δομή, γιατί έριχνε στον βόρβορο και την κατρακύλα τους φεμινιστικούς αγώνες χρόνων και χρόνων και μη σας πω, οτι μπορεί και να διαμαρτυρήθηκε η ιδια η Κολέτ απο τον άλλο κόσμο, για να καταραστεί τον κατάπτυστο σεξιστή!
Σκίζονταν οι Δικαστές , που εκ μαρτυριών είχαν πληροφορηθεί το μεγα Έγκλημα, να καταδικαστεί ο “καλά και ντε ” ένοχος, καταμαρτυρούσαν οι ψευδομάρτυρες και πληρωμένοι επισκέπτες, πνιγόταν απο το δίκιο της η Κοκκινοσκουφίτσα που τον κατήγγειλε και απο τις κερκίδες , όσοι δεν ήταν στο κόλπο ή δεν είχαν ξεπουλήσει τη λογική και την αλήθεια τους, σκέφτονταν δυνατά: “τί ακούμε ρε μαλάκες…..? τί άλλο πια θα ξεφτιλίσετε εδω μέσα…”?
Μέσα λοιπόν σε όλην αυτή την αναμπουμπούλα κι ανάμεσα στα μαθήματα ηθικής που παρέδιδαν οι -Κίβδηλοι- και το δάχτυλο που κουνούσαν οι -“Όσοι πουλάνε και τη μάνα τους-, άρχισαν να γλυστράνε σιγά-σιγά οι προβιές, να ξεβάφουν τα μακιγιάζ, να κατρακυλάνε οι τήβεννοι, να ξεφεύγουν τα γκαρίσματα και να μένουν γυμνές οι προθέσεις, οι προαποφάσεις και οι σκοποί… Γυαλίσαν τα κοφτερά δόντια, αστράψαν τα πεινασμένα μάτια, βγήκαν τα ακονισμένα νύχια απο τα βελούδινα γάντια ….
Όπως ήταν αναμενόμενο πια, η “ζωή” του Πέτρου θα πνιγόταν μέσα στο αίμα του, τα σάλια τους και τα γαστρικά υγρά της δολιότητάς τους….. Τον κόψαν σε μεγάλες μπουκιές και τον πετούσαν ο ένας στον άλλον, με την έπαρση που έχουν οι ανόητοι, μέχρι που καννιβάλισαν κάθε μπουκιά και χόρτασαν τον υπεργώ τους και το γενετήσιο ένστικτο, που έχουν οι ταραντούλες……
Μμμμ… το ξέρω πως δεν είναι ακριβώς παραμύθι αυτό, επειδή τα παραμύθια έχουν πάντα ένα καλό Τέλος…. στο αντίστοιχο του Prokofiev, ο Πέτρος δεν αφήνει τους κυνηγούς να σκοτώσουν το Λύκο… τον οδηγούν στο ζωολογικό κήπο, όπου περνάει ζάχαρη κι έτσι είναι όλοι καλά κι εμείς καλύτερα…. Να σας πω κάτι?
Ούτε κι εδω αφήσαμε να σκοτώσουν τον Πέτρο, και σύντομα , θα αμολήσουμε τους κυνηγούς , να οδηγήσουν τους Λύκους στο ζωολογικό κήπο, να πίνουν μπύρες και να ρεύονται την χολή που ξερνούσαν επάνω του…..
Έτσι, θα ζήσουμε κι εμείς καλύτερα και η Αναρχία δεν θα λερώνεται απο κόπρους και κοπρίτες… Όνειρα γλυκά, καλά μου…..
(Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις δεν είναι καθόλου συμπτωματική. Το μόνο μυθικό -ως προς την αλήθεια του- στοιχείο της ιστορίας, είναι η γελοία, δόλια και παντελώς ανυπόστατη κατηγορία , για το συγκεκριμένο πρόσωπο)
