Λάβαμε 30/04/2019
Την 1η Μαΐου του 1886, χιλιάδες εργάτες/τριες διαδήλωσαν στις μεγάλες πόλεις των ΗΠΑ στo πλαίσιο απεργιακών κινητοποιήσεων, διεκδικώντας την εφαρμογή του 8ωρου εργασίας και ευνοϊκότερες συνθήκες δουλειάς. Στις 4ης Μαΐου, 80.000 διαδηλωτών/τριων ανταποκρίθηκαν στα καλέσματα συνδικάτων και αναρχικών οργανώσεων στην περιοχή του Σικάγο, πλημμυρίζοντας την πλατεία Ηaymarket. Περιμετρικά της πλατείας αναπτύσσονται ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις εξοπλισμένες με οπλοπολυβόλα και λίγη ώρα μετά την έναρξη της διαδήλωσης, ο επικεφαλής της αστυνομίας διατάσσει την βίαιη διάλυση των συγκεντρωμένων, οι οποίοι απαντούν με την ρίψη χειροβομβίδας προς την πλευρά του κρατικού κατασταλτικού σώματος. Σε απάντηση, οι τυφλοί πυροβολισμοί των μπάτσων θανατώνουν έναν άγνωστο μέχρι και σήμερα αριθμό διαδηλωτών/τριων. Εφτά αστυνομικοί επιβεβαιωμένα είναι αυτοί που σκοτώθηκαν από την μαχητική αντίσταση των εργατών, οι οποίοι δεν έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια.
Το κράτος έσπειρε άμεσα τον τρόμο στο Σικάγο και αναζήτησε εκδίκηση. Ο τύπος κάλεσε επιτακτικά σε παραδειγματική τιμωρία των ενόχων. Όλοι οι γνωστοί αναρχικοί με επιρροή στο εργατικό κίνημα συνελήφθησαν. Στην συνέχεια, οκτώ από αυτούς οδηγήθηκαν σε δίκη για «συμμετοχή σε φόνο». Οι σύντροφοι Σπάις, Πάρσονς, Έγκελ, Φίσερ, Λιγνκ, Σβαμπ, Φίλντεν και Νίμπι καταδικάστηκαν σε θάνατο, χωρίς καμία απόδειξη για την συμμετοχή τους στην βομβιστική επίθεση. Ο Αύγουστος Σπάις δηλώνει στο δικαστήριο: “Αν σας περνάει η ιδέα στα σοβαρά, πως με τις κρεμάλες σας μπορείτε να σταματήσετε το κίνημα που εξωθεί εκατομμύρια γονατισμένων από την καταπίεση εργατών στην εξέγερση, πλανάσθε μα την Αλήθεια.”
Η πρωτομαγιά αποτελεί ένα ιστορικό ορόσημο ταξικής πάλης. Μια ημέρα μνήμης του ταξικού πολέμου που διεξάγεται με αμείωτη ένταση μέχρι και σήμερα. Ενός πολέμου με φανερές και αθέατες όψεις, που έχει αφήσει πίσω του εκατόμβες νεκρών και αιώνες ταξικής εκμετάλλευσης στο πέρασμα της ιστορίας. Η εξέγερση των εργατών στο Σικάγο είναι μια κορυφαία στιγμή αυτού του διαρκούς ταξικού πολέμου. Μετά από 133 χρόνια, η πρωτομαγιά είναι μια παγκόσμια ημέρα μνήμης για τους νεκρούς του χθες και μια ημέρα αγώνα και ανακήρυξης των ελευθεριακών και εξισωτικών κοινωνικών προταγμάτων που παραμένουν αδικαίωτα σήμερα. Η πρωτομαγιά δεν είναι κομματικό πανηγύρι, ούτε μια φιέστα του εργοδοτικού συνδικαλισμού. Δεν είναι μια αφορμή για πορείες-περίπατους στην ανοιξιάτικη πόλη. Είναι ημέρα μάχης. Μια μέρα που οι καταπιεσμένες/οι αυτού του κόσμου δεν γιορτάζουν. Θυμούνται το χθες, αγωνίζονται για το αύριο. Οι ημέρες-σύμβολα αγώνων δεν πρέπει να αφήνονται έρμαια να καταβροχθιστούν από την ιστορική λήθη, ούτε να εγκλωβίζονται σε αυτάρεσκες αναπαραστάσεις. Είναι ένα διαρκές ραντεβού των εκμεταλλευομένων με την ιστορία. Ένα σημείο σύνδεσης του τότε με το τώρα.
Στους καιρούς που διανύουμε, της όξυνσης της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της βίαιης κοινωνικής αναδιάρθρωσης που συνθλίβει την κοινωνική βάση και διευρύνει την κερδοφορία των ολίγων μεγεθύνοντας τα ταξικά χάσματα και τσακίζοντας κάθε κοινωνικό συμβόλαιο του παρελθόντος, είναι αναγκαίο να επανανοηματοδοτήσουμε τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες για να αποτελέσουν εκ νέου ελπίδα για την εκμεταλλευόμενη κοινωνική βάση. Να γίνουν εφαλτήριο αντεπίθεσης και πρελούδιο ήττας του κράτους και του κεφαλαίου. Να οικοδομήσουν στο σήμερα την προοπτική της παγκόσμιας κοινωνικής επανάστασης του αύριο.
Σε μια συγκυρία που η κυβέρνηση της αριστεράς προαναγγέλλει το “τέλος των μνημονίων” και το αστικό πολιτικό σύστημα διακηρύσσει την επιστροφή στην κανονικότητα, η κρίση του καπιταλισμού παγκοσμίως βαθαίνει και οι ταξικές/κοινωνικές ανισότητες σε όλο τον πλανήτη εντείνονται. Οι αστικές διακηρύξεις για το αντίθετο, ότι η κρίση δηλαδή ξεπεράστηκε και η καπιταλιστική ομαλότητα διαδέχθηκε την περίοδο αστάθειας των τελευταίων χρόνων, δε μπορούν να αποκρύψουν την ιστορική πραγματικότητα η οποία ξεδιπλώνεται αμείλικτα στον κοινωνικό ορίζοντα και υφαίνει το οικονομικό-πολιτικό φόντο της εποχής μας: η συστημική κρίση, αυτό το εγκλωβιστικό τέλμα του καπιταλισμού ολοένα και βαθαίνει, αποσαθρώνοντας βίαια τις δομικές βάσεις της σύγχρονης κυριαρχίας του (κράτος πρόνοιας, δημόσια αγαθά, συνδικαλιστικά δικαιώματα κ.λ.π.).
Σε αυτές τις συνθήκες, η αντεργατική πολιτική του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου καλά κρατεί. Οι μισθοί πείνας, τα “ευέλικτα ωράρια”, η ανασφάλιστη και αδήλωτη εργασία, η διαρκής απειλή της απόλυσης μέσα σε συνθήκες αυξημένης ανεργίας , τα εργατικά “ατυχήματα”, η κρατική διαχείριση των μεταναστών/στριων εργατών/τριων κατά το συμφέρον μικρών και μεγάλων αφεντικών αποτελούν διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος: της ταξικής εκμετάλλευσης και της υποτίμησης της εργατικής τάξης, που ορισμένες φόρες φτάνει ως το σημείο της εξόντωσής.
Με φόντο τις επερχόμενες εκλογές, οι επίδοξοι διαχειριστές της εξουσίας θα ζητήσουν ψήφο και νομιμοποίηση. Είτε με την συνέχιση της υφιστάμενης κυβερνητικής στρατηγικής, είτε με την αλλαγή σκυτάλης και την ανάληψη της πολιτικής διαχείρισης από την νδ (σενάριο το οποίο συγκεντρώνει και τις περισσότερες πιθανότητες), η πολιτική της φτώχειας, της εξαθλίωσης και των ανισοτήτων δεν θα αλλάξει. Με λιγότερο ή περισσότερο νεοφιλελευθερισμό, με επιδόματα και νομοθετικές ρυθμίσεις για την αύξηση του κατώτατου μισθού υπό την μορφή φιλοδωρημάτων απ’ τον κλεμμένο πλούτο ή χωρίς, ο δρόμος είναι προδιαγεγραμμένος. Η “μεταμνημονιακή Ελλάδα” είναι μια συστημική φενάκη για το γάζωμα του σύριζα στην κυβερνητική καρέκλα, που θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος. Κανένα εμπόριο ελπίδας να μην γίνει ανεκτό ξανά. Καμία ανάθεση σε σοσιαλδημοκρατές ή νεοφιλελεύθερους δυνάστες των ζωών μας. Η ιστορία γράφεται στους δρόμους. Όχι στις κάλπες, τα αστικά δημοψηφίσματα και την αστική διαχείριση.
Εμείς, από την πλευρά μας, ως κομμάτι και της εργατικής τάξης, αντιλαμβανόμαστε τους φοιτητικούς αγώνες ως μέρος των ευρύτερων κοινωνικών και ταξικών αγώνων και προτάσσουμε την σύνδεση τους με τον συνολικότερο αγώνα ενάντια στο κράτος και στο κεφάλαιο. Προτάσσουμε την αντιθεσμική και οριζόντια οργάνωση αυτού του αγώνα στις σχολές, στα σχολεία, στους εργασιακούς χώρους, στις γειτονιές. Ο τρόπος που οργανωνόμαστε στο τώρα προεικονίζει μικρογραφικά τον κόσμο για τον οποίο παλεύουμε να οικοδομήσουμε στο αύριο. Να δημιουργήσουμε στην βάση των ιδεών και των προταγμάτων μας φοιτητικές φεντεραλιστικές οργανώσεις με πανελλαδικούς πυρήνες δράσης σε κάθε πανεπιστήμιο. Να συγκροτήσουμε επαναστατικά συμβούλια και εργατικές ενώσεις. Να διασυνδέσουμε και να συνολικοποιήσουμε τους μερικούς διεκδικητικούς αγώνες, σε μια κοινή στρατηγική κατεύθυνση. Να αναζητήσουμε μεθόδους και οργανωτικά μοντέλα που θα καταστήσουν τον αγώνα μας αποτελεσματικό, σε σύμπνοια με τις αναρχικές αξίες και την αρχή της συνάφειας σκοπών και μέσων. Να βάλουμε μπροστά την οικοδόμηση ενός επαναστατικού κινήματος που με όλα τα μέσα πάλης θα δρα στην κατεύθυνση της καταστροφής του καπιταλισμού και του κράτους, την αποσάθρωση κάθε δομής και σχέσης εξουσίας, για την κοινωνική εφαρμογή των προταγμάτων μας. Για να μην παραδώσουμε την προοπτική της αναρχίας στην χλεύη της ιστορίας. Για να ξεγράψει τον κόσμο της εξουσίας και όχι τον δικό μας.
Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι φιλοσοφικής
Ιστότοπος: https://steki-fls.espivblogs.net/
Επικοινωνία: [email protected]
