Ανάληψη ευθύνης για επιθέσεις σε καταστήματα Mikel
Τον τελευταίο χρόνο σε κάθε γειτονιά της Αθήνας έχει ανοίξει κι από ένα κατάστημα Mikel. Τα Mikel για δυο πράγματα είναι γνωστά, για τη “μυστική” συνταγή του καφέ τους και για τις άθλιες συνθήκες εργασίας που προσφέρουν στους εργαζόμενους.
Πέρα από τις εκδικητικές απολύσεις σε όσους εργαζόμενους διεκδικούν τα δικαιώματά τους και πέρα από την οχτάωρη εργασία με τετράωρα ένσημα, τα αφεντικά των εν λόγω καταστημάτων δε διστάζουν να προχωρήσουν ένα βήμα παραπέρα, εντείνοντας τον εργασιακό μεσαίωνα, εξαναγκάζοντας τους εργαζόμενούς να υπογράψουν ιδιωτικά συμφωνητικά, με βάση τα οποία για έναν χρόνο μετά τη φυγή τους από την επιχείρηση δεν έχουν το δικαίωμα να εργαστούν σε άλλο κατάστημα του κλάδου επισιτισμού.
Παράλληλα, όσοι εργάζονται στον τομέα της διανομής, έρχονται αντιμέτωποι με σπαστά και εξαντλητικά ωράρια εργασίας, καθώς και μια διαρκώς εντεινόμενη πίεση για πιο γρήγορες διανομές. Αυτές οι εργασιακές συνθήκες δυστυχώς δεν αποτελούν κάποια καινοτομία των Mikel. Είναι γνωστές οι εξαντλητικές συνθήκες εργασίας στα μαγαζιά της εστίασης, όπου κυριαρχεί το δίκιο του πελάτη, οι αμέτρητες ώρες ορθοστασίας, οι παντά χαμογελαστές και “προσεγμένες” εργαζόμενες και οι αόρατοι μετανάστες που δουλεύουν κλεισμένοι στις κουζίνες.
Αυτό το καθεστώς εκμετάλλευσης αντικατροπτίζει τις πραγματικές συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι, όχι μόνο στον κλάδο του επισιτισμού, όπου οι εργοδοτικές και μνημονιακές επιταγές, έχουν εφαρμοστεί με τους σκληρότερους όρους, αλλά συνολικότερα στους περισσότερους χώρους εργασίας, ανεξαρτήτως επαγγελματικού κλάδου. Η κακοπληρωμένη και μαύρη εργασία, οι απλήρωτες υπερωρίες και τα ελαστικά ωράρια σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ως ατομικές επιλογές του εκάστοτε αφεντικού. Αντίθετα, στο πλαίσιο της εθνικής ανάπτυξης, αποτελούν κεντρική επιλογή του κεφαλαίου και του κράτους, απ’ την οποία κάθε λογής αφεντικό μικρό ή μεγάλο προσπαθεί να επωφεληθεί.
Ενάντια σε αυτή την κατάσταση, που τα τελευταία χρόνια έχει μεταβληθεί σε μόνιμο καθεστώς, δυστυχώς η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζόμενων δεν αντιδρά, αλλά αντίθετα επιλέγει τον δρόμο της απάθειας ή/και της συνεργασίας με το εκάστοτε αφεντικό, με την ελπίδα ότι η συναίνεση σε κάθε παράλογη απαίτηση διασφαλίζει την παραμονή στη θέση εργασίας του και τη βιωσιμότητα της επιχείρησης.
Εμείς από την πλευρά μας ως αναρχικοί/ές και ως κομμάτι των εργαζόμενων απορρίπτουμε κάθε λογική συναίνεσης ή/και συνεργασίας με τα αφεντικά μας και αρνούμαστε να υπογράψουμε ατομικές συμβάσεις που αφήνουν αρνητικές παρακαταθήκες. Παράλληλα προτάσσουμε την από τα κάτω οργάνωση των καταπιεσμένων μέσα από οριζόντιες διαδικασίες, στοχεύοντας πάντα στην όξυνση του αγώνα ενάντια στην καταπίεση, χωρίς να εναποθέτουμε τις ελπίδες σε αυτόκλητους σωτήρες. Αντίθετα, μέσα από τη διαρκή συμμετοχή μας στα κινήματα και τους αγώνες, δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι τις προυποθέσεις για την ολοκληρωτική σύγκρουση με τον κόσμο του κεφαλαίου.
Έτσι τα ξημερώματα τις Παρασκευής 13/03 επιτεθήκαμε στα καταστήματα Mikel στου Ζωγράφου, στην Αγία Παρασκευή και στην Κυψέλη.
Αναρχικοί/ές ενάντια στην ταξική ειρήνη
Αναδημοσίευση από athens.indymedia.org
