Έφτασε και πάλι “η ώρα του πολίτη”, έφτασε η στιγμή που η κοινωνία καλείται να πάρει θέση στα ζητήματα που την απασχολούν. Πρέπει λοιπόν με την ψήφο της την Κυριακή να δώσει εντολή για την επίλυση των προβλημάτων που βιώνει. Εξαθλίωση, ανεργία, επισφαλής εργασία, κομμένα ρεύματα, μισθός των 350 ευρώ, φυλακίσεις οφειλετών, επιστρατεύσεις απεργών και άλλα τέτοια μέτρα “ανάπτυξης” και αναδιάρθρωσης του συστήματος. Κατά πόσο όμως συμμετέχουμε ενεργά στις αποφάσεις που αφορούν την επιβίωση και διαβίωσή μας βάζοντας ένα σταυρό σε ένα χαρτί; Αναθέτοντας στην πραγματικότητα την ίδια μας τη ζωή σε κάποιους άλλους; Ποιος μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα τη ζωή μας πέρα από εμάς τους ίδιους;
Σήμερα που το κράτος αναδιαρθρώνεται και επιτίθεται με ακόμα μεγαλύτερη ένταση σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας, η συμμετοχή μας στην πολιτική ζωή και η παρέμβαση στους όρους επιβίωσής μας γίνεται πιο επιτακτική. Η εξαθλίωση των από τα κάτω εντείνεται μέρα με τη μέρα και δεν θα βρεθεί κανένας σωτήρας να χαρίσει την αξιοπρέπεια, τη ζωή και την ελευθερία. Όλο και μεγαλύτερο κομμάτι αντιλαμβάνεται την επίθεση που δέχεται, το θέμα όμως είναι να αναγνωρίσει επίσης την αναγκαιότητα για ολοκληρωτική ανατροπή. Η ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος στο σύνολό του, θα πρέπει να είναι κοινή ανάγκη όλων των από τα κάτω.
Φυσικά αυτό δεν πρόκειται να επιτευχθεί μέσω μιας εκλογικής διαδικασίας, η οποία δεν αποτελεί παρά μια αλλαγή της σκυτάλης της εξουσίας εντός του ίδιου συστήματος, ξανά και ξανά. Ο θεσμός των εκλογών δημιουργήθηκε ακριβώς για να εξυπηρετήσει το σύστημα, εγκλωβίζοντας τους «πολίτες-ψηφοφόρους» στο ασφυκτικό πλαίσιο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, η οποία είναι αντιπροσωπευτική και αστική (δηλαδή μια πολιτική ελίτ αποφασίζει και επιβάλει αποφάσεις που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των οικονομικά ισχυρών). Έτσι η διαχείριση της παραγωγής, της εργασίας, της εκπαίδευσης, της υγείας περνάει στα χέρια μιας ελίτ που ορίζει, νομιμοποιεί, απονομιμοποιεί και οργανώνει τους όρους λειτουργίας μιας ολόκληρης κοινωνίας ερήμην της κοινωνίας. Δεδομένου ότι η οικονομία είναι παγκόσμια, και η διαχείριση γίνεται επίσης σε παγκόσμιο επίπεδο, θα ήταν αφελές να πιστέψουμε ότι διαφορετικά πρόσωπα σε θέσεις εξουσίας εντός του υπάρχοντος συστήματος μπορούν να κάνουν ριζικές αλλαγές. Όσο επιτρέπουμε να κάνει κουμάντο μια χούφτα άνθρωποι, επειδή έχουν οικειοποιηθεί με τη βία τον πλούτο αυτού του κόσμου και έχουν σώματα ασφαλείας να τους προστατεύουν, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα.
Η αυτοοργάνωση και η αλληλεγγύη μπορούν να αποτελέσουν το σημαντικότερο όπλο για μια χειραφετημένη κοινωνία που θα διεκδικήσει δυναμικά τη διαχείριση της καθημερινότητας, χωρίς εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους, χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Μια κοινωνία που όσο οι ίδιοι οι εξαθλιωμένοι την θεωρούν ουτοπία, η σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν στο σήμερα γίνεται η καταδίκη τους.
Η αυτοοργάνωση της καθημερινότητας αφορά στην αυτοδιαχείριση της ίδιας της ζωής. Δημιουργώντας και συμμετέχοντας σε οριζόντιες αδιαμεσολάβητες διαδικασίες, όπως συνελεύσεις γειτονιών, σωματεία βάσης, με γνώμονα την ισότητα, την ελευθερία, την αλληλεγγύη, μπορούμε να αντισταθούμε συλλογικά στην ολοκληρωτική επίθεση κράτους και κεφαλαίου, να αγωνιστούμε για την ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος, να δημιουργήσουμε τους όρους για μια ζωή αξιοπρέπειας. Όλο και περισσότερο οι έννοιες της αλληλεγγύης και της αυτοοργάνωσης γίνονται καραμέλες στα πιο άχρηστα στόματα, σε μια προσπάθεια να αποδυναμωθεί και να αποπολιτικοποιηθεί η αξία τους. Όμως δεν αφορούν μια κούφια διαμαρτυρία, αλλά την ουσιαστική συμμετοχή στα κοινά που γεννά και ενδυναμώνει τη συλλογική αντίσταση.
Ο τρόπος οργάνωσης της καθημερινότητάς μας στο σήμερα μπορεί να αποτελέσει μια όαση για τον κόσμο που θέλουμε να δημιουργήσουμε. Μπορεί επίσης να λειτουργήσει ως παράδειγμα και να επιβεβαιώσει τη δυνατότητα ενός άλλου μοντέλου οργάνωσης της ζωής συνολικά. Με άλλα λόγια, στις μέρες μας η μόνη απόφαση ουσίας δεν μπορεί παρά να είναι:
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ Ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ
αναρχική ομάδα dinamitera
