Από προχθές (16/04) και έπειτα επικρατεί σχεδόν ένας πανηγυρικός ενθουσιασμός ή ένας αμήχανος σκεπτικισμός για την απόπειρα του ΠΑΜΕ να ρίξει το άγαλμα του Τρούμαν, πράγμα αλήθεια περίεργο.
Το ΚΚΕ είτε ως πρωτοπορία εντός του ΠΑΜΕ είτε ως πρωτοπορία σε άλλα μέτωπα ή και καθαρά σα ΚΚΕ έχει συγκρουστεί με την αστυνομία σε διάφορες φορές στην ιστορία της μεταπολίτευσης για διάφορους λόγους που θεωρούσε σημαντικούς . Εδώ δηλαδή δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι καινούργιο, με μια αλλαγή γραμμής ας πούμε ή αλλαγή πλεύσης ή οτιδήποτε άλλο. Από την άλλη βέβαια αυτό δεν το εμπόδισε να καταδικάζει τις συγκρούσεις άλλων χώρων (αριστερών ή αναρχικών), να τις συκοφαντεί ή να λειτουργεί κατασταλτικά ακόμα και με τη στενή και αγαστή συνεργασία της αστυνομίας.
Η άποψη ότι η διαφορά της αναρχίας με το ΚΚΕ (και γενικώς με την αριστερά) έγκειται κυρίως στο ότι δε συγκρούεται και στο ότι δεν είναι μάχιμο ήταν (και είναι ακόμα) μια υπολανθάνουσα αντίληψη ενός κομματιού της όντως θολής κάποτε εξεγερσιακής αναρχίας που μετρούσε τα πάντα με τον πήχη της βίας: μολότοφ καλή επειδή βία, καλάσνικοφ καλό επειδή βία, κατάρριψη διδύμων πύργων πααααααααάρα πολύ καλό επειδή πααααααααααρα πολύ πολύ πολύ βία.
Αυτή η αντίληψη γενικά θεωρούσε ότι αυτοί που μετράνε είναι αυτοί που κάνουν πράγματα και κάνουν “βία” όπου κι αν είναι αυτοί, όπως κι αν είναι και όποιοι κι αν είναι. Έτσι το τι είσαι σήμερα εξαρτάται από το ποιοι είναι αυτοί που κάνουν πράγματα: σήμερα πχ είσαι αναρχικός γιατί οι αναρχικοί κάνουν, παλιά θα ήσουν ΚΚΕ γιατί το ΚΚΕ έκανε, στη Μέση Ανατολή θα ήσουν Ταλιμπάν γιατί αυτοί κάνουν και γενικά σε όλο αυτό εν τέλει κριτική ανάλυση και σκέψη πουθενά.
Αυτή η οπτική αποσκοπεί να μας κάνει να πιστεύουμε βασικά ότι συγκυριακά είμαστε αναρχικοί γιατί αν το ΚΚΕ έκανε περισσότερα πράγματα θα ήμασταν κομμουνιστές γιατί “ε τι να κάνουμε αυτοί κάνουν πράγματα”.
Από αυτήν την άποψη είναι λογικό που υπάρχει ένα “φτιαχτό” κλίμα ενθουσιασμού δήθεν για την μεγαλειώδη αντιιμπεριαλιστική σύγκρουση του ΠΑΜΕ αλλά η διαφορά στην κριτική ανάλυση και στον άκριτο ενθουσιασμό που στηρίζεται ως ένα βαθμό και σε έναν αλ καρτ φετιχισμό της βίας, είναι να καταλαβαίνουμε και να είμαστε σίγουροι ότι αν αύριο το βράδυ κάποιοι κάνουν σμπαράλια το άγαλμα του Τρούμαν, ή κάψουν ένα αμερικανικό όχημα διπλωματικής αποστολής, ή επιτεθούν με διάφορες διαβαθμίσεις βίας στην αμερικανική πρεσβεία, και αν αυτοί οι κάποιοι δεν είναι στο ΚΚΕ αλλά οπουδήποτε αλλού, τότε αυτοί θα είναι πράκτορες, χαφιέδες, προβοκάτορες κτλ και η δράση τους θα ευνοεί πάντα την καταστολή και τις υπηρεσίες. Επειδή ότι δεν ελέγχει ο “επίσημος επαναστατικός κεντρικός πολιτικός φορέας που αποτελεί και την πρωτοπορία του λαϊκού κινήματος” πάντα θα είναι προβοκάτορικο και πρακτορίστικο.
Κι το ότι το ξέρουμε αυτό το οφείλουμε σε δεκαετίες συσσωρευμένης εμπειρικής γνώσης για το τι είναι ο Δημοκρατικός Συγκεντρωτισμός και το πως λειτουργεί και γιατί η αναρχία τον εχθρεύεται και τον φτύνει στα μούτρα παρόλου που ξεχνιόμαστε μερικές φορές και τον αναπαράγουμε και εντός της αναρχίας με διάφορους μανδύες και ρητορικές (ανάλογα τι ταιριάζει στον καθένα μας).
από συντροφικό προφίλ
