Ανακοίνωση της Κοινότητας Καταλήψεων Κουκακίου

Από

08/02/2020

976

Ανακοίνωση της Κοινότητας Καταλήψεων Κουκακίου

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

Στις 11 Ιανουαρίου πραγματοποιήθηκε ανακατάληψη των κτιρίων της Παναιτωλίου 21 και Ματρόζου 45 (1) που είχαν εκκενωθεί στις 18 Δεκεμβρίου(2) μαζί με την Αρβάλη 3. Στην επιχείρηση ανακατάληψης συμμετείχε η Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου, συλλογικότητες και εγχειρήματα του Αναρχικού και Αντιεξουσιαστικού χώρου όπως και μεμονωμένα συντρόφια κάποια εκ των οποίων μπήκαν μαζί με την κοινότητα στα κτίρια. Στην Παναιτωλίου 21 οι αλληλέγγυοι-ες πήραν θέση στους πρόποδες του λόφου απέναντι ακριβώς από την κατάληψη. Το πανό που κρατούσαν έγραφε “Αλληλεγγύη στις καταλήψεις” ενώ αυτό που κρεμάστηκε στην πρόσοψη της Παναιτωλίου έγραφε “Ανακατάληψη στις ζωές μας – Κοινότητες αγώνα σε κάθε γειτονιά”. Στη Ματρόζου 45 η συγκέντρωση αλληλεγγύης πραγματοποιήθηκε στο δρόμο όπου ανοίχτηκε πανό ενάντια στο airbnb και τους μπάτσους, πετάχτηκαν τρικάκια, διαβάστηκαν και μοιράστηκαν κείμενα. Γείτονες και γειτόνισσες υποδέχθηκαν με χαρά και χειροκροτήματα το γεγονός. Το πανό στη Ματρόζου έγραφε “Γκρεμίζουμε τείχη οδεύοντας προς την ελευθερία”. Οι συγκεντρώσεις ενισχύθηκαν με κόσμο από το δημόσιο κάλεσμα αλληλεγγύης ενώ και στα δύο σπίτια ξεκίνησε άμεσα το γκρέμισμα των τσιμεντόλιθων που είχαν τοποθετηθεί για να μας κρατήσουν έξω.

Η πρώτη επίθεση έγινε από τα ΜΑΤ στο λόφο όπου το κύριο σώμα των αλληλέγγυων υποχώρησε συντεταγμένα ενώ κάποια άτομα παρέμειναν πίσω απαντώντας στην επίθεση των μπάτσων με πέτρες. Στην οδό Ματρόζου τα ΜΑΤ επιτέθηκαν πετώντας δακρυγόνα μέσα στη γειτονιά και χτυπώντας μερικούς από τους αλληλέγγυους. Μέρος του συγκεντρωμένου κόσμου απάντησε όπως μπορούσε. Τα ΜΑΤ ενισχύθηκαν από τους ΔΕΛΤΑ και το αποτέλεσμα ήταν 9 συλλήψεις. Κάποια συντρόφια οδηγήθηκαν στο νοσοκομείο.

Oι μπάτσοι έχουν πλέον επιβληθεί στην περιοχή, έχουν αποκλείσει τα κτίρια και ετοιμάζονται για την επιχείρηση εκκένωσης. Το ίδιο και η υπεράσπιση των κτιρίων. Στις 18:30 ξεκινάει η επιχείρηση στη Ματρόζου όπου μικτές ομάδες ΟΠΚΕ και ΕΚΑΜ προσπαθούν με βενζινoτροχό να ανοίξουν την πόρτα και τα παράθυρα. Οι άνθρωποι που βρίσκονται μέσα απαντάνε με ρίψη αντικειμένων, μπογιές και πυροσβεστήρες. Οι μπογιές μειώνουν την ορατότητα και διάφορα αντικείμενα προσκρούουν πάνω στα σώματα ασφαλείας προκαλώντας τους φόβο και αποδιοργάνωση φτάνοντάς τους στα όρια της παραίτησης, ενώ κάποια άλλα χτυπάνε στοχευμένα τον τροχό καταστρέφοντας τον. Η αντίσταση καθιστά το έργο τους αδύνατο και έτσι η επιχείρηση επεκτείνεται παράλληλα και στην πίσω πόρτα. Κατά την διάρκεια των συγκρούσεων πραγματοποιούνται συγκεντρώσεις από κόσμο της γειτονιάς και από συντρόφους/-ισσες με συνθήματα υπέρ των καταληψιών και κατά της αστυνομικής επιχείρησης. Μετά από 2 ώρες σύγκρουσης η κατάληψη πέφτει και τα συντρόφια που ήταν μέσα χτυπιούνται και συλλαμβάνονται. Η επιχείρηση συνεχίζεται στην Παναιτωλίου 21 με την συνδρομή και των ΔΕΛΤΑ. Τα συντρόφια αντιστέκονται και μετά από κάποια ώρα οι μπάτσοι εισέρχονται και από τις δύο πλευρές. Στην ταράτσα χτυπάνε σκληρά συντρόφους και συντρόφισσες, χρησιμοποιούν μεθόδους βασανισμού, όπως έγινε και στη Ματρόζου 45, στοχεύοντας στα γεννητικά όργανα και τα μάτια, παραβιάζουν τα σώματα ορισμένων συντροφισσών οι οποίες στη συνέχεια υποχρεώνονται από μπατσίνες να γδυθούν τελείως μέσα στο βανάκι ενώ μπάτσος κοιτάει επίμονα από το παράθυρο. Να σημειώσουμε πως και στα δύο σπίτια, τα συντρόφια πρώτα συλλαμβάνονται, ακινητοποιούνται και μετά εκδικητικά χτυπιούνται από τους μπάτσους. Οι δύο επιχειρήσεις, όπως δηλώνουν οι μπάτσοι από τη μεριά τους, λήγουν με 6 τραυματίες, καταστροφή 10 στολών και άλλων προσωπικών αντικειμένων.

Οι συλληφθέντες/-ισσες από τα σπίτια οδηγούμαστε στη ΓΑΔΑ όπου συναντιόμαστε με τα συλληφθέντα από τη συγκέντρωση αλληλεγγύης. Εκεί συλλογικά αρνούμαστε να δώσουμε αποτυπώματα και φωτογραφίες. Η συγκέντρωση έξω από την ΓΑΔΑ είναι δυναμική και τα συνθήματα του κόσμου φτάνουν μέχρι τον 6ο όροφο που κρατούμαστε. Την επόμενη μέρα μεταφερόμαστε στην Ευελπίδων όπου εκεί πραγματοποιούνται δύο συλλήψεις από τον αλληλέγγυο κόσμο μετά από διαπληκτισμούς με τα ΜΑΤ. Στην εισαγγελία μας αποδίδονται βαριές πλημμεληματικού τύπου κατηγορίες. Συγκεκριμένα στη Ματρόζου χρεώνουν “Βαριά σωματική βλάβη, τετελεσμένη και σε απόπειρα, κατά συρροή και από κοινού” ενώ στην Παναιτωλίου το βαρύ αδίκημα είναι “κατοχή εκρηκτικών υλών” για ένα γκαζάκι του καφέ που βρέθηκε στο κτίριο. Όταν επιστρέφουμε στη ΓΑΔΑ οδηγούμαστε στα κελιά όπου συλλογικά αρνούμαστε να γδυθούμε για έλεγχο. Τη Δευτέρα στα δικαστήρια, μετά από πάρα πολλές ώρες αναμονής για εμάς και για τους αλληλέγγυους/ες που έχουν συγκεντρωθεί και φωνάζουν συνθήματα, ξεκινούν οι δίκες οι οποίες τελικά αναβάλλονται και όλοι οι συλληφθέντες αφήνονται ελεύθεροι/-ες. Μετά από περίπου μία εβδομάδα οι δίκες αναβάλλονται εκ νέου για Μάιο. Για το Μάιο επίσης έχει αναβληθεί και η δίκη για την εκκένωση του Δεκεμβρίου. Κατά την διάρκεια του τριημέρου όπως και το επόμενο διάστημα πραγματοποιήθηκαν πολύμορφες δράσεις αλληλεγγύης και κινήσεις οικονομικής υποστήριξης των συλληφθέντων/-ίσσων.

ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΚΑΤΑΛΗΨΗΣ

Η ανακατάληψη της Ματρόζου 45 και της Παναιτωλίου 21 ήταν μια πράξη ενάντια στο φόβο που επιβάλει η κρατική καταστολή στο σύνολο της κοινωνικής βάσης, ενάντια στην παντοδυναμία που προβάλει το σύστημα απέναντι σε όλες όσες υψώνουν τις φωνές και τις γροθιές τους. Ήταν ένα σινιάλο αντίστασης και ένα κάλεσμα κλιμάκωσης των αγώνων σε όλα τα κοινωνικά μέτωπα.

Μπήκαμε στα κτίρια με στόχο να καλυφθούν στεγαστικές ανάγκες και να μπορέσουμε να είμαστε ξανά κοινότητα στα σπίτια και στη γειτονιά μας. Να ξαναβρούν έδαφος σχέσεις που προσπαθούν να απελευθερωθούν από την πατριαρχία, το ρατσισμό, την εκμετάλλευση και την ιεραρχία. Μέσα στις καταλήψεις ζούσαμε μαζί, καλύπταμε τις ανάγκες μας συλλογικά, φτιάξαμε φιλίες και αγαπήσαμε. Διεκδικήσαμε ελεύθερο και δημιουργικό χρόνο, όχι μισοκαλυμμένες ανάγκες και υποκατάστατα. Επιβιώναμε με συλλογική εργασία και αλληλεγγύη, προσπαθούσαμε να βρούμε τρόπους συνύπαρξης για να νιώθουμε καλά μεταξύ μας και δεν τρωγόμασταν για ένα κομμάτι ψωμί, για μια θέση, για λίγο κοινωνικό στάτους. Θελήσαμε να πάρουμε πίσω τη ζωή που μας λεηλάτησαν. Σε μια ακόμη γειτονιά που την καταπίνει η αποξένωση των διαμερισμάτων και η απουσία ουσιαστικής επικοινωνίας μεταξύ των κατοίκων, θελήσαμε τα σπίτια μας να ανασύρουν κάτω από τους μητροπολίτικους τσιμεντόλιθους ένα κοινοτικό και ανοιχτό τρόπο δημοσίας ζωής. Να αποτελούν σημεία αναφοράς και συνάντησης με δομές αλληλεγγύης, εκδηλώσεις, γλέντια και αγώνες. Επιθυμούμε σε κάθε γειτονιά να λύνουμε τα προβλήματα μας χωρίς μπάτσους και δικαστήρια, να οργανωνόμαστε και να αντιδρούμε, κάτοικοι και εργαζόμενοι/ες απέναντι στην οικονομική και πολιτική επιβολή. Οι καταλήψεις και οι κοινωνικοί χώροι προσφέρονται για μια τέτοια κοινωνική οργάνωση και για αυτό απειλούνται από το κράτος. Εφόσον απειλούνται η σύγκρουση για την υπεράσπισή τους είναι αναπόφευκτη και για αυτό αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα.

ΜΑΧΗΤΙΚΗ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ

Είχαμε αποφασίσει εξ’ αρχής ότι θα υπερασπιστούμε τα σπίτια μας και τους κοινωνικούς χώρους με μαχητικούς όρους. Η επιλογή αυτή ήταν τόσο συναισθηματική όσο και πολιτική. Η απώλεια των ζωτικών μας χώρων και ο εκτοπισμός μας από τη γειτονιά, μας προκαλούσε πόνο και θλίψη. Είχαμε μεγάλη λαχτάρα να τους πάρουμε πίσω αλλά και μίσος απέναντι σε αυτούς που μας τους στερούν. Ένα βαθύ συναίσθημα που έλεγε “όχι δεν θα πέσουμε έτσι, θα κάνουμε ό,τι μπορούμε, εδώ ζούμε και αγωνιζόμαστε”. Ήταν όμως και μια συνειδητή επιλογή, πολιτική και τακτική.

Το κράτος παραμυθιάζει τον κόσμο πως θέλει να φέρει ειρήνη και δικαιοσύνη και για αυτό θέλει να επιχειρεί χωρίς καμία αντίσταση και κόστος. Σε περίπτωση αντίστασης η εικόνα του ως πολεμικός μηχανισμός γίνεται πιο ξεκάθαρη εγείροντας κοινωνικές αντιδράσεις που με την σειρά τους δικαιώνουν τη βία των καταπιεσμένων απέναντί του. Αν μάλιστα η αντίσταση καταφέρει να προκαλέσει άμεσο πλήγμα, τότε ραγίζει και η φαινομενική παντοδυναμία του. Η πρόκληση ρωγμών στην παντοδυναμία του κράτους ενδυναμώνει ψυχολογικά και πολιτικά όσους και όσες αγωνίζονται απέναντι στη δομική του αδικία. Μέσω της μαχητικής αντίστασης οι εχθροί του, οι καταπιεσμένες και οι εκμεταλλευόμενοι, εμείς που διεκδικούμε την ελευθερία και την ισότητα, γινόμαστε πιο ορατοί/-ές, αφού δίνουμε ό,τι μπορούμε για να υπερασπιστούμε τα εγχειρήματά μας. Τέλος, θεωρούμε πως μια καλά οργανωμένη, σχεδιασμένη και αποφασισμένη αντίσταση μπορεί να σταματήσει συγκεκριμένες αστυνομικές επιχειρήσεις. Μία μαχητική υπεράσπιση μπορεί να δημιουργήσει πολιτικό και οικονομικό κόστος για τον κρατικό μηχανισμό, να κλονίσει την αυτοπεποίθηση των σχεδιασμών του, ακόμη και να μπει ανάχωμα σε ολόκληρες κατασταλτικές εκστρατείες. Σε ένα ακόμα ευρύτερο πλαίσιο οι συγκρούσεις μας με το κράτος είναι σταγόνες που προμηνύουν μια μεγάλη καταιγίδα. Οι πολύμορφές μας αντιπαραθέσεις θρέφουν τις μελλοντικές εξεγέρσεις, τα μεγάλα και ηχηρά κύματα της απελευθέρωσης και ελπίζουμε από τα βάθη της ψυχής μας οι συγκρούσεις στο Κουκάκι να προσέφεραν προς αυτήν την κατεύθυνση.

ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ

Όπως και στις δύο προηγούμενες εκκενώσεις, έτσι και σε αυτή, η μαχητική υπεράσπιση ήταν μια δύσκολη απόφαση. Το κόστος των συλλήψεων, των ποινών, των ξυλοδαρμών και της ψυχολογικής βίας ήταν ήδη φρέσκο από την προηγούμενη εκκένωση και οι συνέπειες σε βάθος χρόνου μας προκαλούσαν μεγάλο προβληματισμό. Παρά τους προβληματισμούς, τις αντιφάσεις και τις αδυναμίες μας, η απόφαση για μαχητική υπεράσπιση πάρθηκε εκ νέου για όλους τους λόγους που αναφέραμε στην προηγούμενη παράγραφο συν του ότι θα δρούσαμε συλλογικά. Θα είχαμε ο ένας την άλλη και οι σχέσεις μας όπως και η συνείδησή μας είχαν φτάσει σε ένα επίπεδο που μπορούσαν να σηκώσουν το βάρος των συνεπειών. Καταλυτικός παράγοντας όμως υπήρξε η ηθική, πολιτική και ψυχολογική υποστήριξη των συντρόφων/ισσων αναρχικών και των ανθρώπων που αγωνιζόμαστε μαζί στους δρόμους και στις γειτονιές μας. Χωρίς τον υπόλοιπο α/α χώρο, χωρίς τη χαρά που εξέπεμπαν ήδη από την αντίσταση που δόθηκε στην προηγούμενη εκκένωση, χωρίς τα συντρόφια που επέλεξαν να μπούνε μαζί μας στα σπίτια και χωρίς τις συγκεντρώσεις υπεράσπισης έξω από αυτά, χωρίς το συναίσθημα ότι θα δράσουμε όλοι και όλες μαζί, εμείς από μόνα μας θα τολμούσαμε πολύ λιγότερα πράγματα. Σε ένα πλαίσιο συντροφικότητας και αλληλοϋποστήριξης ο κόσμος του αγώνα μπορεί να σηκώσει μεγάλο κόστος ανατρέποντας κρατικές στρατηγικές. Ελπίζουμε να βρούμε όλοι και όλες τους τρόπους για συλλογική ενδυνάμωση, να βρούμε τις οδούς που θα πορευτούμε μαζί, να δημιουργήσουμε πράγματα για τα οποία να είμαστε διατεθειμένοι/-ες να ξεπεράσουμε τα όρια μας για να τα υπερασπιστούμε.

ΜΠΑΤΣΟΙ, ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ, ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ ΒΓΑΛΤΕ ΤΟΝ ΣΚΑΣΜΟ

Το ξεσπίτωμα μεταναστών/τριών και ο εγκλεισμός τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, η συνειδητοποίηση της διάχυτης αστυνομικής βίας, οι μαζικές κινητοποιήσεις στο κέντρο, οι εκατοντάδες δράσεις, οι καμπάνιες ενημέρωσης και τέλος η μαχητική υπεράσπιση καταλήψεων έσπασε τις αφηγήσεις και τη συνοχή του καθεστώτος. Η ίδια η πραγματικότητα για το τι τελικά είναι οι καταλήψεις ανάγκασε υψηλόβαθμα στελέχη της πολιτικής, δημοσιογραφικής και αστυνομικής εξουσίας να προβούν σε μια εκστρατεία προπαγάνδας με σκοπό τη δικαιολόγηση της κρατικής καταστολής, την κοινωνική απονομιμοποίηση των καταλήψεων, την ηθική και νομική εξόντωση των αγωνιστών/τριών. Με βάση την εμπειρία μας θα δώσουμε κάποιες απαντήσεις σε πολιτικούς, μπάτσους και δημοσιογράφους ελπίζοντας να τους χαρίσουμε έναν ύπνο βυθισμένο στην αηδία της υποκρισίας τους. Με το λόγο μας ελπίζουμε να συνεισφέρουμε στην υπεράσπιση των εγχειρημάτων του αγώνα.

«ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΚΑΙ ΦΘΟΡΑ ΣΕ ΞΕΝΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ»

Ο νομικός και δημοσιογραφικός λόγος μας χρεώνει καταπάτηση ξένης περιουσίας. Η Ματρόζου 45 (3) και η Παναιτωλίου 21 (4) όμως, ήταν ΔΗΜΟΣΙΑ περιουσία και θεωρητικά έπρεπε να αξιοποιηθούν για το δημόσιο συμφέρον. Η αντίληψη πως η δημόσια περιουσία είναι ξένη προς την υπόλοιπη κοινωνία δείχνει ότι οι κρατικοί θεσμοί την αντιλαμβάνονται ως τσιφλίκι και εμπόρευμα. Για παράδειγμα η Ματρόζου 45 κληροδοτήθηκε στο Νοσοκομείο του Ευαγγελισμού για να γίνει “χώρος εκμάθησης οικοκυρικών για νέες κοπέλες”. Το Ν. Ευαγγελισμού δεν αξιοποίησε και δεν κατάφερε καν να συντηρήσει το κτίριο, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή ακόμα ενός κτιρίου “που ανήκει σε όλους”. Φυσικά δεν υπήρξε καμία δίωξη, υπόμνημα, μήνυση ή καταγγελία. Αυτό θεωρείται νόμιμο. Από την άλλη, εμείς που μπήκαμε στο ημιδιαλυμένο κτίριο μονώσαμε την ταράτσα, το βάψαμε εξωτερικά και εσωτερικά, φτιάξαμε πατώματα, τουαλέτες, ηλεκτρικό και υδρευτικό σύστημα από το μηδέν κατηγορούμαστε για φθορά.(5)

Εμείς που μάθαμε οικοκυρικά και οικοδομικά ζώντας συλλογικά και ισότιμα, άνδρες, γυναίκες, μικροί, μεγάλες, ως κοινότητα και όχι σαν οικογένεια που η γυναίκα είναι δούλα του σπιτιού, εμείς κατηγορούμαστε για διατάραξη οικιακής ειρήνης. Εμείς που ανοίξαμε το σπίτι σε ομάδες για να κάνουν εκδηλώσεις, σε ανθρώπους σαν και εμάς που είχανε ανάγκη να στεγαστούνε, φοιτητές/τριες, μαθητές/ριες και εργαζόμενους/ες της περιοχής, εμείς κατηγορούμαστε για καταπάτηση και έπρεπε να αντιμετωπιστούμε με αντιτρομοκρατική, ματ, οπκε, ελικόπτερα, πλαστικές σφαίρες(6) και κρότου λάμψης. Ενώ η διοίκηση του Ευαγγελισμού μπορεί να αράζει στα κυριλόσπιτα που συντηρεί με τους παχυλούς μισθούς της, εμείς πεταγόμαστε στο δρόμο επειδή αναλάβαμε να δώσουμε ζωή στα κτίρια που αφέθηκαν να σαπίζουν.(7)

Τα ίδια ισχύουν και για την Παναιτωλίου 21 που υπαγόταν στην περιουσία του Υπουργείου Οικονομικών και είχε στη διαχείριση της η πρώην Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων. Εκεί η ΓΓΙΦ διατηρούσε καταφύγιο κακοποιημένων γυναικών που έμοιαζε περισσότερο με κέντρο κράτησης. (8) Μια δεκαετία παρατημένο, το πήραμε και όπως και στα υπόλοιπα σπίτια, το καταστήσαμε ένα πραγματικό καταφύγιο στο οποίο οι άνθρωποι όχι μόνο ένιωθαν ασφάλεια αλλά ενδυναμώνονταν βγαίνοντας από τη θέση του θύματος διεκδικώντας πίσω τις ζωές και τη δύναμή τους. Τόσο στην Παναιτωλίου 21 όσο και στα άλλα σπίτια, άτομα βρήκαν καταφύγιο από την πατριαρχία και την ενδοοικογενειακή βία. Βρήκαν καταφύγιο άνθρωποι που τους είχε καταπιεί η εξάρτηση και η αστεγία, ντόπιες και μετανάστες που είχαν μόλις αποφυλακιστεί. Όλοι και όλες καλύπταμε τις βασικές μας ανάγκες μαζί. Ένας άνθρωπος χωρίς τίποτα έβρισκε σε αυτά τα σπίτια στέγη, φαγητό, κρεβάτι, δομές υγιεινής και πάνω από όλα μια οργανωμένη κοινότητα και μια γειτονιά. Ακόμα και μη-ανθρώπινα ζώα βρήκαν καταφύγιο από το δρόμο στις καταλήψεις μας. Η Παναιτωλίου αποτελούσε επίσης ένα καταφύγιο γνώσης, αφού μέσα είχαμε φτιάξει τη “βιβλιοθήκη της Απελευθέρωσης”. Μια μικρή βιβλιοθήκη με υλικό σε τουλάχιστον 10 γλώσσες με αποκλειστικά χειραφετητικό περιεχόμενο.(9) Σε αυτό το σπίτι φτιάξαμε και το κομπόστ που τοποθετήσαμε στο λόφο Φιλοπάππου. Από εκεί βγαίναμε για να φροντίσουμε τα “παρανόμως φυτεμένα” δέντρα που είχαμε βάλει στο λόφο με τη λαϊκή συνέλευση.(9.1) Εκεί έγιναν παιδικές εκδηλώσεις(10), προβολές (11), θεωρητικές συζητήσεις(12), εκδηλώσεις για την απελευθέρωση των γυναικών, των τρανς και queer ατόμων (13). Και όλα αυτά χωρίς κρατικές επιδοτήσεις, χωρίς ΜΚΟ και άλλες εξαρτήσεις. Μόνο με αυτοοργάνωση και συνεισφορά. Δεν ήταν ένα κλασσικό ιδιωτικό εγχείρημα που μόλις τελειώνουν οι επιδοτήσεις καταρρέει και οι ανθρώπινες ανάγκες γίνονται κουρελόχαρτο. Ήταν ένα εγχείρημα θεμελιωμένο στην αλληλεγγύη και στον αγώνα, προϊόν συλλογικής εργασίας, βασισμένο σε κοινούς πόρους και οργάνωση. Σήμερα η Παναιτωλίου 21 έχει περάσει στην Εταιρία Ακινήτων Δημοσίου (κρατική κτηματομεσιτική) και είναι προς πώληση. Ένα σπιτάκι στον περιφερειακό του λόφου που προορίζεται να καταντήσει μάλλον ένα λουξ ξενοδοχείο, μια πολυκατοικία, κάτι που θα κρύβει τον ήλιο και θα έχει αξία μόνο για όσους/ες έχουν λεφτά. Η αξιοποίηση των κτιρίων για την τουριστική ανάπτυξη ή η καταστροφή τους από την εγκατάλειψη προβάλλονται ως εξυπηρέτηση του δημόσιου καλού. Όπως είπε ο Μπακογιάννης “παραδίδουν τα κτίρια πίσω στην πόλη και τους πολίτες”. Ε λοιπόν απέναντι σε ένα τόσο υποκριτικό πόλεμο δηλώνουμε πως τα σπίτια αυτά χρησιμοποιούνταν -πέρα από όσα αναφέραμε- και ως χώροι ανατρεπτικών, αναρχικών πρακτικών για να τους αντεπιτεθούμε, για να καταφέρουμε μια μέρα να ζήσουμε χωρίς αυτούς.

Και όσον αφορά την κατάληψη Αρβάλη 3(14), η οποία ήταν ιδιωτική περιουσία, να ενημερώσουμε ότι ήταν ένα σπίτι παρατημένο για χρόνια. Σάπιζε στα θεμέλιά του και κάθε φορά που έβρεχε πλημμύριζε. Τους ιδιοκτήτες, που ζούνε σε δικά τους σπίτια στον περιφερειακό του λόφου, τους καλέσαμε δεκάδες φορές για κουβέντα, τους είπαμε ότι μπορούν να έχουν και κλειδιά και ότι το σπίτι είναι ανοιχτό σε όλους/ες.(15) Τους ενημερώσαμε ότι βάλαμε πλυντήρια και ρούχα για ανθρώπους που στερούνται τα βασικά(16) αλλά αυτοί τίποτα. Προτίμησαν να είναι χτισμένο με τσιμεντόλιθους παρά ένας ανοιχτός χώρος με δομές αλληλεγγύης. Πρόκειται για μια αντίληψη για την ιδιοκτησία παντελώς αποκομμένη από τη χρήση, παντελώς αποκομμένη από οποιαδήποτε κοινωνική ηθική. Το κράτος δικαίωσε την μήνυση των κατόχων της Αρβάλη 3, όπως δικαιώνει τους πλειστηριασμούς, τις εξώσεις ανθρώπων που δεν έχουν για ενοίκιο ή αύξηση ενοικίου, όπως δικαιώνει τη διακοπή ρεύματος, τη διακοπή νερού κλπ. Καμιά ευθύνη ή συνέπεια για ένα κτίριο που σαπίζει στη μητρόπολη και μένει κλειστό και αναξιοποίητο ενώ άνθρωποι διώχνονται από τις γειτονιές τους, ενώ σώματα σαπίζουν στους δρόμους. Οι καταληψίες και οι δομές αλληλεγγύης είναι το πρόβλημα κατά τη λογική ενός κομματιού της κοινωνίας που θρέφει και θρέφεται από τους εκμεταλλευτές.

«Η ΒΙΑ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ»

Όπως και στην εκκένωση του Δεκεμβρίου, έτσι και στην τελευταία, είδαμε κουρασμένους δημοσιογράφους να ψάχνουν απελπισμένα κάποιο κάτοικο να μιλήσει στην κάμερα εναντίον μας. Η αυθόρμητη όμως συγκέντρωση κατοίκων ενάντια στην εκκένωση, όπως και οι πραγματικές απόψεις δεκάδων κατοίκων αντιστρέφουν το ψέμα που προσπαθεί να προωθήσει το κράτος. Έτσι κι αλλιώς τα ψέματα μπάτσων-δημοσιογράφων είναι εμπειρικά διαπιστωμένα στο Κουκάκι από τότε που βάφτισαν “επίθεση στο Α.Τ. ακρόπολης από αντιεξουσιαστές” την απρόκλητη επίθεση που πραγματοποίησαν τα ΜΑΤ στην διαδήλωση ενάντια στο airbnb και την τουριστικοποίηση (11/7/19).(17) Τα ίδια και με το γειτονικό σπίτι της Ματρόζου 45 όπου εισέβαλαν, έδειραν και συνέλαβαν πατέρα και γιους για τους οποίους ακόμα επιμένουν πως ήταν μέλη της κατάληψης. Η βία στην γειτονιά έρχεται από την εισβολή των μπάτσων(18) που επιτίθενται ακόμα και σε “αθώους” κατοίκους. Και η βία των μπάτσων πάει χέρι χέρι με την βία της τουριστικής ανάπτυξης στην γειτονιά του Κουκακίου. Με τη βία των καθημερινών εξώσεων που προκαλούνται από το airbnb και τις αυξήσεις ενοικίου, τον καθημερινό εκτοπισμό κατοίκων και την διάλυση του κοινωνικού ιστού.(19) Δεν είμαστε τα μόνα άτομα στο Κουκάκι που έχουν εκδιωχθεί από τις κατοικίες τους. Δυστυχώς πολλοί κάτοικοι φοβισμένοι από την αστυνομική και ποινική καταστολή παραδίδουν τα σπίτια τους αμαχητί και βυθισμένοι στην ντροπή δεν επικοινωνούν καν το πρόβλημα της έμμεσης ή άμεσης έξωσής τους. Τα περιστατικά είναι πολλά αλλά μένουν αόρατα πίσω από την βιτρίνα της ανάπτυξης. Εμείς επιλέξαμε να σπάσουμε τη βιτρίνα, να καταδείξουμε τα προβλήματα και να δράσουμε.(20) Ακολουθώντας την ίδια λογική συνεισφέραμε στο να κρατηθεί ο λόφος ελεύθερος κόντρα στην αρχαιολογική υπηρεσία που ήθελε να τον περιφράξει και να τον παραδώσει στα επιχειρηματικά συμφέροντα.(21) Αγώνες που δόθηκαν μαζί με άλλα εγχειρήματα των περιοχών Κουκακίου-Πετραλώνων. Αγώνες που πάντα έβρισκαν μπροστά τους τα γκλοπ των μπάτσων(22). Οι μπάτσοι και οι επιχειρήσεις τους ήταν κάτι το πραγματικά ξένο και άχρηστο προς την γειτονιά ενώ με την παρουσία μας προσπαθήσαμε να αποτελέσουμε ένα ανάχωμα στην καταστροφική επέλαση της “ανάπτυξης”.

«ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ – ΚΑΤΑΛΗΨΙΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ»

Οι αστυνομικοί δεν είναι εργαζόμενοι, είναι μισθοφόροι στρατιώτες. Όχι μόνο δεν έχουν δικαίωμα στην απεργία αλλά και όταν διαμαρτύρονται έρχονται άλλοι μπάτσοι και τους βαράνε. Είναι από θέση ταγμένοι με την πλευρά του κράτους και είναι προστάτες μαφιόζων και επιχειρηματιών που έχουν στενές σχέσεις με αυτό. Τσακίζουν τον κόσμο, ντόπιους/ες και μετανάστες/τριες, όταν διαμαρτύρονται και εξεγείρονται ενάντια σε πολιτικές εξαθλίωσης όπως τα μνημόνια και τα κέντρα κράτησης. Τους τελευταίους μήνες οι μπάτσοι έχουν εκτεθεί σε απίστευτο βαθμό αφού η βία τους έχει γίνει διάχυτο κοινωνικό φαινόμενο. Από τους πιο αδύναμους -όπως παιδάκια- ή περιθωριοποιημένους -όπως άτομα με αναπηρίες- μέχρι και οικογένειες τύπου Ινδαρέ, όλο και περισσότερος κόσμος έχει νιώσει ότι αποτελεί εν δυνάμει στόχο βασανισμού και σύλληψης από τους φρουρούς του κράτους, με αύξηση μάλιστα στα καταγεγραμμένα περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης και εξευτελισμού. Η δράση τους επεκτείνεται σε όλο και περισσότερες περιοχές και χώρους. Μενίδι, Μαρούσι, Εξάρχεια, Κουκάκι, κλαμπάκια, σινεμά, καφενεία, πανεπιστήμια, τους βρίσκει κανείς παντού και γελάμε όλες μαζί όταν ακούμε ότι βρίσκονται εδώ για την ασφάλεια μας. Το θετικό είναι πως ένα συνεχώς αυξανόμενο κομμάτι της κοινωνίας βρίσκει λογική και κάποιες φορές δίκαιη τη βία απέναντί τους.

Για να ξεπλύνουν λοιπόν λίγη από την καφρίλα τους χρησιμοποίησαν τη σύγκρουση στο Κουκάκι για να παρουσιαστούν ως θύματα αυτοί που ήδη μας είχανε βαρέσει, παρενοχλήσει σεξουαλικά, συλλάβει, φορτώσει με κατηγορίες και ξεσπιτώσει. Δεν τους αρκεί η καταστολή που μας έχουν ασκήσει στο όνομα του κράτους, κινούνται απέναντι μας και ως πρόσωπα, ασκώντας μήνυση με πολιτική αγωγή, έχοντας δικηγόρο τον Θάνο Πλεύρη βουλευτή της κυβέρνησης και δημόσιους υποστηρικτές δικαστές, δημοσιογράφους, τον υπουργό προστασίας του πολίτη και τον ίδιο τον πρωθυπουργό!! Φυσικά οι τελευταίοι μαζί με τους μπατσοσυνδικαλιστές δεν έχουν παρέμβει “για να κρίνουν το έργο της δικαιοσύνης” σε εισαγγελικές-δικαστικές αποφάσεις για Κορκονέα, Δολοφόνους Ζακ, Χρυσής Αυγής, Noor 1. Κανένα πρόβλημα που ο κατηγορούμενος για το μεγαλύτερο πρεζεμπόριο στην Ελλάδα δεν προφυλακίστηκε. Σε τέτοιες περιπτώσεις “σεβάστηκαν” το έργο των εισαγγελέων-δικαστών και ίσως ζήτησαν και “υποβάθμιση” κατηγοριών για όσους βοηθάνε την πολιτική τους ανέλιξη. Όπως διαγράφουν τα χρέη τους μεταξύ τους, όπως κανονίζουν νόμους προστασίας για τραπεζίτες. Αυτά λοιπόν τα διεφθαρμένα υποκείμενα προσπαθούν να μας εξοντώσουν χρησιμοποιώντας κάθε πολιτικό και νομικό μέσο όπως η διαρροή προσωπικών μας δεδομένων στα ΜΜΕ και η προσπάθεια αναβάθμισης των κατηγοριών σε “απόπειρα ανθρωποκτονίας”. Κατηγορίες που είναι ήδη ξεχειλωμένες από τους εισαγγελείς.

Έχουν εμμονή γιατί αντιστεκόμαστε στο σάπιο σύστημα που εκπροσωπούν και ειδικά σε περιπτώσεις όπως του Κουκακίου ο εξευτελισμός που υπέστησαν οδήγησε στην εκδικητικότητά τους. Όπως και σε άλλες καταλήψεις η κυβέρνηση μαζί με την ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ προσπάθησαν να στήσουν ένα τηλεοπτικό σόου καταστολής το οποίο όμως λόγω της αντίστασης που δόθηκε κατέληξε σε μία δυσανάλογα τεράστια προσπάθεια με οικονομικό και πολιτικό κόστος χωρίς κανένα ουσιαστικό εύρημα. Παρά την επίτευξη των εκκενώσεων, η συλλογική ευχαρίστηση και ενδυνάμωση των αγωνιζόμενων σε συνδυασμό με την εικόνα ευθραυστότητας των ειδικών δυνάμεων έθιξε τους μπάτσους και προφανώς δεν αναγνώρισαν κάποια ευθύνη στα αφεντικά τους για μια τέτοια κατάληξη. Η κλάψα και η αγανάκτηση τους περιορίστηκε στο να στοχοποιήσει εκ νέου αυτούς και αυτές που συγκρούονται με τα συμφέροντα των αφεντικών των οποίων αποδείχτηκε ακόμα περισσότερο ότι οι μπάτσοι είναι τσιράκια και έχουν διαλέξει το στρατόπεδό τους. Όσες γιορτές όμως και αν στήσουν για τις θυσίες τους, τέτοιες επιχειρήσεις θα τους θυμίζουν πάντα ότι οι στρατιώτες του κράτους και του κεφαλαίου είναι αναλώσιμοι.

«ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΣ»

Τα σπίτια, τόσο τα δωμάτια όσο και οι κοινόχρηστοι χώροι, ήταν στη διαχείριση της κοινότητας. Μέσω της εβδομαδιαίας συνέλευσης παίρναμε αποφάσεις συλλογικά για τη χρήση των κτιρίων. Η συνέλευση μας λειτουργεί χωρίς ιεραρχία, οριζόντια δηλαδή, και αποφασίζουμε ομόφωνα ή με συναίνεση. Τρόποι οργάνωσης που ο κόσμος της εξουσίας δεν μπορεί να κατανοήσει και έτσι προβάλει πάνω μας τη δική του κουλτούρα. Οι πιο πονηροί κατανοούν αλλά συνειδητά αποκρύπτουν τον τρόπο λειτουργίας μας. Τόσο για να μην παραδεχτούν ότι η αυτοοργάνωση είναι εφικτή όσο και για να στοχοποιήσουν συγκεκριμένα συντρόφια.

«ΑΝΗΛΙΚΟΙ/ΕΣ»

Είμαστε οι ανήλικες και οι ανήλικοι που επιλέξαμε να ζούμε και να συμμετέχουμε σε καταλήψεις, που βρήκαμε χώρο να χτίσουμε ισότιμες σχέσεις, να δράσουμε ενάντια στην εκμετάλλευση και να αυτομορφωθούμε απελευθερώνοντας παράλληλα τους εαυτούς/ες μας από τις καταπιέσεις του οικογενειακού και σχολικού περιβάλλοντος.

Εκτός από την καταπίεση και τον ηλικισμό που δεχόμαστε λες και δεν έχουμε κριτική σκέψη, η οποιαδήποτε πολιτική δράση μας ενάντια στο κράτος κρίνεται αυτόματα ως στρατολόγηση από άλλα άτομα, ως τρέλα της συγκεκριμένης ηλικίας, μία ασυνείδητη πράξη. Λες και είναι συνειδητό όταν μας μαθαίνουν να κοιτάζουμε μόνο τον εαυτό μας, να ακολουθούμε μία καριέρα, να πρέπει να ακολουθούμε τα κυρίαρχα αντρικά και γυναικεία πρότυπα, να πρέπει να ακούμε πιστά ό,τι μας λένε οι γονείς μας επειδή είμαστε ανήλικα άτομα. Απλά δε θέλουν να δεχτούν ότι ένα νεαρό άτομο μπορεί να σκέφτεται και να δρα πολιτικά.

Στην περίπτωση της δίωξης μας στοχοποιούνται άμεσα τα συγγενικά μας πρόσωπα ως οι πρώτοι υπαίτιοι των δικών μας επιλογών. Δέχονται πιέσεις και κυρώσεις στο κοινωνικό και εργασιακό τους περιβάλλον για την εικόνα και τη στάση τους ως γονείς οπότε όλη αυτή την καταπίεση την δεχόμαστε εμείς στο τέλος γιατί “εμείς φταίμε” που εκθέσαμε την εικόνα τους επειδή απλά επιλέξαμε διαφορετικό τρόπο ζωής από τους ίδιους.

Το να επιλέξουμε τον αγώνα ως τρόπο ζωής και να έχουμε σχέσεις με καταλήψεις οπότε και να τις υπερασπιστούμε μαχητικά δεν έχει να κάνει με τον τρόπο που μεγαλώσαμε στο οικογενειακό μας περιβάλλον αλλά με το ότι κατανοήσαμε από νωρίς από που προέρχεται η πραγματική καταπίεση και εκμετάλλευση. Ευτυχώς για εμάς και δυστυχώς για τους από πάνω έχουμε όλη τη ζωή μπροστά μας να οργανωθούμε και να δράσουμε ενάντιά τους.

«ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ»

Στα σπίτια μας φυσικά και βρίσκουν καταφύγιο άνθρωποι που ήταν ή είναι χρήστες. Προσπαθούμε μέσα από τη συλλογική ζωή να δημιουργήσουμε συνθήκες που θα μας βοηθούν να ξεπεράσουμε τις εξαρτήσεις μας. Το κράτος χρησιμοποιεί το αφήγημα περί ναρκωτικών για να απονομιμοποιήσει τις καταλήψεις όταν η δική του απάντηση στο εν λόγω ζήτημα είναι συλλήψεις στους χρήστες και τραμπουκισμοί σε άτομα που είναι σε διαδικασία απεξάρτησης, όταν τα κεφάλια της μαφίας είναι στο απυρόβλητο καθώς αποτελούν τις κολώνες αυτού του συστήματος.

«ΓΙΑΤΙ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ ΠΟΛΛΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΑΝΑΚΑΤΑΛΗΨΗΣ;»

Τα σπίτια της Κοινότητας Καταλήψεων Κουκακίου προσέφεραν στέγη σε άνεργες, εργαζόμενες, φοιτήτριες, ανήλικες, μητέρες, μετανάστριες, τοξικοεξαρτημένες, τρανς άτομα. Είμαστε όλες εμείς που μείναμε και εμπλουτίσαμε αυτήν την κοινότητα, εμείς που βρήκαμε το χώρο και το χρόνο να σταθούμε στα πόδια μας, ν’ ανακαλύψουμε τις εαυτές μας, να συλλογικοποιήσουμε και να πολιτικοποιήσουμε τα βιώματά μας, να ενδυναμώσουμε η μία την άλλη, να δημιουργήσουμε ρωγμές στην πατριαρχική συνθήκη, είτε καθημερινά στα σπίτια μας είτε βγαίνοντας στους δρόμους. Είμαστε όλες εμείς που δημιουργήσαμε ισότιμες σχέσεις με τους συντρόφους μας και αποφασίσαμε από κοινού να υπερασπιστούμε ότι χτίσαμε και αυτά που πιστεύουμε.

Τις επόμενες μέρες μετά την εκκένωση αστυνομικοί αναλυτές και δημοσιογράφοι άρχισαν να διερωτώνται “γιατί επιλέχθηκε να εισέλθουν στα κτήρια 7 γυναίκες και όχι σκληροί αντιεξουσιαστές, δεδομένης της μάχης που θα ακολουθούσε;” Για να τους διευκολύνουμε λοιπόν: Σαν γυναίκες είχαμε ένα λόγο παραπάνω να βρισκόμαστε εκεί. Μέσα από την υπεράσπιση των σπιτιών μας και των ζωών μας αντεπιτεθήκαμε όχι μόνο στους μισθοφόρους του κράτους αλλά σε αυτούς που καθημερινά έχουν το ελεύθερο να παραβιάζουν τα σώματα μας, να μας βιάζουν, να μας εξευτελίζουν με χυδαιότητα και βία, να μας ψιθυρίζουν σεξιστικά σχόλια όταν περπατάμε στον δρόμο, να μας δολοφονούν και να μας αναγκάζουν να τους βλέπουμε σε κάθε στενό με την άκρως παραβιαστική και μάτσο παρουσία τους. Ούτε ετεροκαθοριζόμαστε από αντρικές προσταγές, ούτε τεκνοθετούμε χαρακτηρισμούς τους οποίους αυτή η κοινωνία συνηθίζει να ¨φοράει¨ στις θυληκότητες. Δεν μας εκπλήσσει που η κυρίαρχη πατριαρχική αντίληψη θέλει την μαχητικότητα και τη σκληρότητα χαρακτηριστικά αντρών. Άλλωστε δεν είναι η σκληρότητα που μας περιγράφει αλλά το μίσος που νιώθουμε για κάθε εξουσία και τους μηχανισμούς της. Το φύλο μας δεν είναι αδύναμο. Και οι σχέσεις μας είναι τόσο δυνατές που μπορούν να σας καταπλακώσουν.

Πέρα από τα αισχρά δημοσιεύματα περί στρατολόγησης γυναικών φάνηκε πως η γενικότερη πολιτική αντιμετώπιση των αντρών και των γυναικών καταληψιών ήταν στοχευμένα διαφορετική. Οι σύντροφοι μας αντιμετωπίστηκαν από τους μπάτσους με πολύ περισσότερη βαναυσότητα και ξύλο συγκριτικά με μας. Κάποιες ανάμεσα μας χτυπήθηκαν βίαια μέχρι να αντιληφθούν οι μπάτσοι ότι πρόκειται για γυναίκες και να σταματήσουν. Σε εμάς αντιστοιχούσε ένα άλλο είδος βίας. Αυτό της σεξουαλικής παρενόχλησης και παραβίασης των σωμάτων μας με χαϊδέματα και πρόστυχα ψιθυρίσματα. Φυσικά δεν έλειψαν και οι γνώριμες καγκουροατάκες τύπου “Κορίτσια ήρθαμε με άδεια χέρια, δεν έχετε ένα ποτάκι στο σπίτι να μας κεράσετε;”

Κάθε επιθετική κίνηση εναντίον τους είναι μία απάντηση στη βία, στην καταπίεση που βιώνουμε καθημερινά. Είναι μία απόδειξη πως οι μάχες είναι για όσες/ους διεκδικούν την ελευθερία τους και όχι για τους σκληρούς λεβέντες.

«ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ»

Προς όσους χρησιμοποίησαν εναντίον μας τέτοιο χαρακτηρισμό να υπενθυμίσουμε πως είμαστε ντελιβεράδες και γκαρσόνια στα μαγαζιά που συχνάζετε, αφήνουμε φυλλάδια στα σπίτια και τα αμάξια σας, είμαστε δάσκαλοι, παιδαγωγοί και μπέιμπισιτερς των παιδιών σας. Είμαστε καμαριέρες στα ξενοδοχεία σας, χτίζουμε και ανακαινίζουμε τα σπίτια σας, είμαστε ιδιωτικοί υπάλληλοι στις εταιρίες σας, δημόσιοι υπάλληλοι στις γραφειοκρατικές δομές του κράτους σας. Είμαστε ηθοποιοί στις παραστάσεις σας, κλόουν στα πάρτυ σας και να φοβάστε όταν γελάμε. Είμαστε πολύ πιο κοντά σας απ’ ότι νομίζετε. Κι όταν δεν έχουμε δουλειά, έχουμε περισσότερο χρόνο για αγώνα. Για την κάλυψη των αναγκών μας παίρνουμε περισσεύματα από λαϊκές και φούρνους ή απαλλοτριώνουμε το εμπόρευμα σας. Και αν κάποιο άτομο παρά τα πλούτη και τα προνόμια επιλέξει τον αγώνα αυτό αποδεικνύει πως το υπάρχον σύστημα έχει περισσότερες ρωγμές από όσες οι αφηγήσεις σας αφήνουν να φανούν.

«ΟΡΜΗΤΗΡΙΑ ΜΠΑΧΑΛΑΚΗΔΩΝ»

Οι καταλήψεις μας ήταν φυσικά και σπίτια της Αναρχίας. Εκεί κτίσαμε ζωή στα πρότυπα της και από κει βρεθήκαμε παντού σε όλη την πόλη, σε όλη τη χώρα. Στους αγώνες για την υπεράσπιση άλλων καταλήψεων και γειτονιών από την αστυνομοκρατία και τον εξευγενισμό, στους αγώνες για τη φύση και τα μη-ανθρώπινα ζώα, στις αντισεξιστικές παρεμβάσεις, στις αντιφασιστικές κινητοποιήσεις, στους αγώνες αλληλεγγύης για πολιτικά κρατούμενους/ες και διωκόμενους/ες αγωνιστές/τριες, στους αγώνες αλληλεγγύης στους έγκλειστους μετανάστες/-τριες, στις εξεγερσιακές επετείους, στις επιθέσεις ενάντια σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους που ευθύνονται για την κοινωνική εξαθλίωση και υποταγή. Νιώθουμε αμετανόητη ευχαρίστηση για τα έργα μας και η αγάπη και υποστήριξη που έχουμε λάβει είναι η πιο ανεκτίμητη στιγμή των αγώνων μας.

ΜΑΣ ΘΑΒΕΤΕ ΜΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΠΟΡΟΙ ΚΑΙ ΦΥΤΡΩΝΟΥΜΕ ΠΑΝΤΟΥ

ΤΑ ΦΥΤΑ ΜΑΣ ΣΠΑΝ ΤΣΙΜΕΝΤΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΕΡΙΖΟΝΤΑΙ ΘΕΡΙΖΟΥΝ

Από τον αγώνα για την υπεράσπιση των καταλήψεων και των κοινωνικών χώρων στον αγώνα για την υπεράσπιση των γειτονιών μας από την καπιταλιστική ανάπτυξη!

ΧΤΙΖΟΥΜΕ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΑΓΩΝΑ

ΤΙΣ ΚΡΑΤΑΜΕ ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΧΥΤΕΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΑ ΕΔΑΦΗ ΤΟΥΣ

ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Μέχρι την ανατροπή κράτους και κεφαλαίου!

υ.γ. Στην ανακατάληψη είχαμε μαζί μας το συντροφάκι Δημήτρη Αρμακόλα. Πάντα παρών στις πιο ακραίες μας επιλογές.

Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου

Πρωτότυπη δημοσίευση 06/02/2020
via athens.indymedia.org

Σύνδεσμοι κειμένων

(1) Κείμενο ανακατάληψης

https://athens.indymedia.org/post/1602470/

(2)Ανακοίνωση εκκένωσης 18 Δεκεμβρίου