Στα πλαίσια των γεγονότων που σημειώθηκαν τις τελευταίες ημέρες, ως ατομικότητες και ως πρώην μέλη του αντιφασιστικού στεκιού Δίστομο, θα θέλαμε να τοποθετηθούμε όσον αφορά τη συνολική μας στάση και τελικά την απόφαση αποχώρησής μας από το στέκι και να κάνουμε μια ελάχιστη αναφορά σχετικά με τη δική μας οπτική για την ανάπτυξη του αντικρατικού αγώνα και του αντιφασιστικού κινήματος.
Μας παρουσιάστηκε λοιπόν ένα δίλημμα –περισσότερο ένα τετελεσμένο γεγονός παρά μια πρόταση προς επεξεργασία και συζήτηση. Στην ουσία μια απόφαση από την οποία δεν μπορούσε να παρεκκλίνει ή να αμφισβητήσει όποιος θα ήθελε να συνεχίσει να αποτελεί μέλος του στεκιού. Πιο συγκεκριμένα, θα έπρεπε να συναινέσουμε με μία επικείμενη ανακοίνωση ένταξης του στεκιού στη συνέλευση για την επανοικειοποίηση των Εξαρχείων ή να κατευθυνθούμε προς την έξοδο…
Ανεξάρτητα από τα σημεία πολιτικών διαφωνιών ανάμεσα στα διάφορα μέλη και τους λόγους για τους οποίους δεν αποδεχτήκαμε την έτοιμη απόφαση που μας παρουσιάστηκε –άλλωστε το Δίστομο ανέκαθεν αποτελούσε ένα εγχείρημα που πλαισίωσαν άνθρωποι διαφορετικών τάσεων και γι’ αυτό και βασίστηκε στη λήψη αποφάσεων βάσει μιας μίνιμουμ πολιτικής συμφωνίας- τα χαρακτηριστικά και το κλίμα που έλαβε η συγκεκριμένη συνέλευση απείχαν παρασάγγας από την οριζοντιότητα των διαδικασιών που χαρακτηρίζουν ένα εγχείρημα βασισμένο στον αλληλοσεβασμό, την ειλικρίνεια και την ισάξια μεταχείριση των μελών της.
Αντιμετωπιστήκαμε ως άτομα των οποίων ο λόγος δεν είχε πλέον βαρύτητα, ως εχθροί στο ίδιο το στέκι που ζωντανέψαμε. Ήταν μια ξεκάθαρη προσπάθεια υπονόμευσης της πολιτικής μας ταυτότητας, προκειμένου να τελειώσει με συνοπτικές διαδικασίες ότι είχε δρομολογηθεί.
Επιλέξαμε να μη νομιμοποιήσουμε, μέσω της ανεκτικότητά μας, τέτοιες συμπεριφορές. Δεν αποδεχόμαστε λογικές τύπου «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας», δεν διαλέγουμε στρατόπεδα.
Ο εχθρός δρα απροκάλυπτα και επιλέγουμε να επιτεθούμε σε αυτόν. Είναι το τέρας της εξουσίας, είναι το κράτος, το κεφάλαιο, η καταστολή, οι μαφίες και το φασιστικό παρακράτος.
Κρίνοντας ότι τα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους, θεωρούμε πλεονασμό να επεκταθούμε περαιτέρω στους λόγους για τους οποίους τελικά αποχωρήσαμε.
Άλλωστε ένα στέκι για μας, δεν είναι απλά ένας χώρος τον οποίο θα διεκδικούσαμε εμμονικά.
Ένα στέκι είναι οι σύντροφοι που δεν θέλησαν να συμβιβαστούν, είναι εκείνοι με τους οποίους θα συνεχίσουμε να μοιραζόμαστε το ίδιο όραμα για έναν ελεύθερο κόσμο, συνοδοιπόροι σε εξεγερσιακά μονοπάτια ενάντια σε ότι μας καταδυναστεύει.
Η αποχώρηση λοιπόν δεν συνεπάγεται σε καμία περίπτωση με υποχώρηση ή παραίτηση από τον ευρύτερο αντιφασιστικό αγώνα.
Συνεχίζουμε να στεκόμαστε αλληλέγγυοι/ες σε κάθε σύντροφο, στέκι, ομάδα που δραστηριοποιείται στη συγκεκριμένη περιοχή, όπως και σε όποιο σημείο οι φασίστες αποφασίζουν να βγουν από τις τρύπες τους.
Ο απολογισμός σε σχέση με την εμπειρία μας στο στέκι Δίστομο μαζί με την αναγκαία αυτοκριτική αποτελούν το εφαλτήριο για να συνεχίσουμε αυτό-οργανωμένα ότι ξεκινήσαμε.
Αντι-ιεραρχικά, χωρίς διακρίσεις.
Να στηρίξουμε τους αγώνες όσων δεν σκύβουν το κεφάλι, στις καταλήψεις, στους αυτοοργανωμένους χώρους, να τσακίσουμε όσους στέκονται εμπόδιο στην προσπάθεια για τη δόμηση μιας κοινωνίας βασισμένης στην αλληλεγγύη και στον σεβασμό για τη διαφορετικότητα.
Να μην αρκούμαστε μόνο στις διαπιστώσεις, να στηρίξουμε τις συνειδητές επιλογές μας κόντρα στη νωχελικότητα των εποχών.
Πόλεμος ενάντια στην εξουσία
Ραντεβού στους δρόμους.
Αναρχικοί/ες
