“-Δικαίωμα επαναπατρισμού, μερίμνη αρμοδίων ελληνικών αρχών, έχουν Έλληνες πολίτες, οι οποίοι έχουν ως μόνιμη κατοικία την Ελλάδα και, κατά την εκδήλωση της κρίσεως, βρέθηκαν στο εξωτερικό για αναψυχή ή για άλλου είδους παραμονή σύντομης διάρκειας.”
Το παραπάνω αποτελεί απόσπασμα από ανακοίνωση της Πρεσβείας της Ελλάδος στη Μάλτα, όπως ανακοινώθηκε στο ιστολόγιο του ΥπΕξ (23/03/2020). Φανταζόμαστε ότι ισχύει και για όλες τις υπόλοιπες πρεσβείες της Ελλάδος ανα τον κόσμο, αφού ο επαναπατρισμός είναι νόμιμο δικαίωμα, και δεν της “κάπνισε” της πρεσβείας στη Μάλτα να βγάλει αυτή την ανακοίνωση πρωτοβουλιακά…
Εμάς, η κρίση του κοροναϊού έτυχε να μας βρει στον Ισημερινό. Βρισκόμασταν ήδη εδώ όταν ξέσπασε και όταν έκλεισαν τα σύνορα σε Ισημερινό και Ε.Ε. Όλες οι προγραμματισμένες πτήσεις επιστροφής στην Ευρώπη ακυρώθηκαν (ανάμεσα σε αυτές και οι δικές μας) και οι μόνες πτήσεις που πραγματοποιούνται είναι οι λεγόμενες ανθρωπιστικές/επαναπατρισμού. Για να συμπεριληφθεί κάποιος/α σε αυτές όμως, θα πρέπει να κινητοποιηθεί η αρμόδια πρεσβεία/προξενείο του/ης και μόνο. Ο Ισημερινός εδώ και τέσσερις βδομάδες έχει επιβάλει ίσως τα πιο αυστηρά σχετικά μέτρα πρόληψης στον κόσμο: απαγορεύεται η κυκλοφορία σε λεωφορεία, τρένα και αεροπλάνα, για να πάει κάποιος από μια πόλη σε μια άλλη θα πρέπει να έχει ειδική άδεια από τις αρχές και…να βρει πρόθυμο ταξί όπου και αυτό με τη σειρά του θα πρέπει να βγάλει ειδική άδεια. Επίσης, από τις 14:00 και έπειτα απαγορεύεται ΕΝΤΕΛΩΣ η κυκλοφορία. Ούτε sms ούτε υπεύθυνες δηλώσεις προβλέπονται.
Γνωρίζοντας οτι έχουμε δικαίωμα επαναπατρισμού επικοινωνήσαμε με τις αρμόδιες διπλωματικές αρχές, για να το διεκδικήσουμε. Η Ελλάδα δεν έχει Πρεσβεία στον Ισημερινό και υπεύθυνη είναι η Πρεσβεία στη Λίμα του Περού. Στον Ισημερινό υπάρχει μόνο ένας “επι τιμή” πρόξενος. Επικοινωνήσαμε αρχικά με τον πρόξενο στον Ισημερινό και στην συνέχεια και με την Πρεσβεία στο Περού. Η πρώτη απάντηση που λάβαμε, παρότι οι διπλωμάτες και στη Λίμα και στον Ισημερινό δείχνουν να κάνουν φιλότιμες προσπάθειες να μας εξυπηρετήσουν, ήταν η εξής:
“Μας είπαν ότι η Ελλάδα δε θα κάνει πτήσεις επαναπατρισμού Ελλήνων από Περού και Εκουαδόρ γιατί δεν έχει λεφτά- κάντε ό,τι καταλαβαίνετε…”
Είμαστε 3 Έλληνες εδώ, οπότε η μόνη λύση είναι να μπούμε σε πτήση επαναπατρισμού που οργανώνει κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, για οπουδήποτε αυτή η πτήση πάει “μερίμνη των ελληνικών αρχών” και αφού φτάσουμε στην Ευρώπη, να συνεργαστούν οι σχετικές πρεσβείες (της Λίμα και της Μαδρίτης πχ.) για να μας επαναπατρίσουν, όπως οφείλουν και όπως έχουμε δικαίωμα.
Αμ δε! Αρχικά, οι ελληνικές αρχές μας ενημερώνουν οτι την πτήση προς την Ευρώπη, εφόσον και αν τελικά μας βάλουν σε κάποια, θα πρέπει να την επωμιστούμε εμείς (γύρω στα 450€ τα οποία αν δεν έχουμε, μπορούμε να τα χρεωθούμε σε μορφή δανείου και να τα πληρώσουμε αφότου επιστρέψουμε), και στη συνέχεια, όταν και αν με το καλό φτάσουμε σε κάποια Ευρωπαϊκή πόλη, ξανά θα πρέπει κάνουμε “ό, τι καταλαβαίνουμε.” Οι εκεί διπλωματικές αρχές δεν πρόκειται να ασχοληθούν για τον τρόπο επιστροφής μας στην Ελλάδα.
Κατά τα άλλα διαβάζουμε διθυράμβους για τον υπεξ κ. Δένδια που κάνει τα αδύνατα δυνατά για να επαναπατρίσει τους Έλληνες πολίτες που βρέθηκαν στο εξωτερικό…και ο γ.γ. πολιτικής προστασίας Χαρδαλιάς με ύφος νταή ρίχνει την ευθύνη στους πολίτες που υποτίθεται πρέπει να προστατεύει (τώρα του ξαναφτιάχνουν προφίλ τα 11 εκατομμύρια που ξόδεψε σε διαφημίσεις η κυβέρνηση που δεν έχει λεφτά). Υπενθυμίζουμε για πολλοστή φορά και στον κ. Nikos Dendias και στον κ Χαρδαλιά οτι ο επαναπατρισμός είναι δικαίωμα, και αυτό διεκδικούμε, δεν είναι χάρη.
Υ.Γ.: Αν κάποιος/α δικηγόρος γνωρίζει πως θα πρέπει να κινηθούμε νομικά στην περίπτωση της άρνησης του δικαιώματός μας στον επαναπατρισμό, παρακαλώ να μας στείλει μήνυμα.
Φανταζόμαστε ότι το ίδιο πρόβλημα θα αντιμετωπίζουν και άλλοι Έλληνες πολίτες που είχαν την ατυχία να τους βρει η κρίση αυτή ενώ ταξιδεύουν…Στη δική μας περίπτωση είμαστε ήδη στην Τρίτη εβδομάδα από όταν ζητήσαμε επίσημα τον επαναπατρισμό μας (24/03/2020).
Υ.Γ2: Για να προλάβουμε τους κακοπροαίρετους: στην επαρχία Pastaza της Αμαζονίας που βρισκόμασταν δεν υπήρχε ΚΑΝΕΝΑ κρούσμα του ιού μέχρι που φύγαμε για την πρωτεύουσα το Κίτο όπου σήμερα βρισκόμαστε κλεισμένοι σε ένα ξενοδοχείο (το ταξίδι για να φτάσουμε ως εδώ ήταν μια μεγάλη περιπέτεια που θα σας διηγηθούμε κάποια άλλη στιγμή). Σε κάθε περίπτωση, φυσικά και δεχόμαστε επιστρέφοντας να μπούμε σε ατομική καραντίνα 14 ημερών…
Υ.Γ3: Στις πτήσεις επαναπατρισμού, προτεραιότητα έχουν οι πολίτες της χώρας που τις οργανώνει. Καθώς η Ελλάδα δεν είναι διατεθειμένη να κάνει τέτοια πτήση, εμείς περιμένουμε να περισσέψει κάποια θέση σε πτήση άλλης χώρας, μήπως και χωρέσουμε κάπου. Επαναλαμβάνουμε οτι οι διπλωμάτες σε Λίμα και Κίτο έχουν δείξει διάθεση να βοηθήσουν, το πρόβλημα όμως είναι κεντρικό: το ΥΠΕΞ επιχειρεί να κάνει και τον επαναπατρισμό ατομική ευθύνη η οποία βασίζεται στην ιδιωτική πρωτοβουλία, αρκεί κάποιος/α να έχει χρήματα να πληρώσει…
Υ.Γ4: Στο ίδιο ξενοδοχείο είχε αποκλειστεί και ένα ζευγάρι από την Κόστα Ρίκα (πλέον έχουν επαναπατριστεί). Μας ρώτησαν εάν η Πρεσβεία μας, μας πληρώνει τη διαμονή μέχρι να μας επαναπατρίσει, όπως συμβαίνει με εκείνους…Τους απαντήσαμε ότι η οδηγία που πήραμε από τις Ελληνικές αρχές ήταν σαφής :
“να κάνουμε ό,τι καταλαβαίνουμε…”
Αν βέβαια ήμασταν γόνοι εφοπλιστών στην Ικαρία ίσως τότε τα πράγματα να ήταν διαφορετικά για μας…
Βαγγέλης Δασκαλάκης
Λεωνίδας Οικονομάκης
Evangelos Delta
