Λάβαμε 12/11/2019
Lockout στην εξουσία
Η χθεσινή εισβολή των ΜΑΤ στο οικονομικό πανεπιστήμιο δείχνει περίτρανα τις διαθέσεις της εξουσίας η οποία βάζει lock out στα κεκτημένα των αγώνων. Από την πρώτη στιγμή που βρεθήκαμε και ζητήσαμε να μπούμε και να εξετάσουμε τους τραυματίες οι αστυνομικές αρχές εκτός από την αρνητική τους στάση έδιναν παραπλανητικές πληροφορίες ότι είχαν δοθεί πρώτες βοήθειες. Μετά από πολλές πιέσεις προς τις αστυνομικές αρχές καταφέραμε να μπούμε και να εξετάσουμε 7 άτομα από τα οποία τα δυο με τραύματα ένα στο χέρι και ένα στο κεφάλι, 1 σε κρίση πανικού και τα υπόλοιπα με αναπνευστικά προβλήματα.
Διαπιστώσαμε όμως ότι υπήρχε διάχυτος ένας φόβος ως αποτέλεσμα από το γενικευμένο Σύνδρομο Αστυνομικής Καταστολής το οποίο πιστεύουμε ότι θα ενταθεί το επόμενο διάστημα και είναι επιλογή της εξουσίας. Η βία που ασκείτε από τις δυνάμεις καταστολής έχει άμεσες αλλά και μακροχρόνιες επιπτώσεις στον ψυχισμό κάθε διαδηλωτή και μπορεί να οδηγήσει στην συναισθηματική εξουθένωση (burnout) αλλά και στο φαινόμενο των εσωτερικών συγκρούσεων (inside fighting).
Η αστυνομική βαρβαρότητα δεν είναι κάτι στο συνηθισμένο για τον άνθρωπο και αρκετά συχνά είναι και πέρα από τις φυσιολογικές δυνατότητες του ανθρώπου να αντεπεξέλθει και να το διαχειρισθεί, διότι ο δυναμισμός (ψυχολογική ισορροπία) που απαιτείται για να ενεργήσει ή να δράσει το άτομο είναι συχνά περιορισμένος. Ο βαθμός της τραυματικής κατάστασης δε, εξαρτάται από τον βαθμό της έκθεσης. Το στοιχείο που επικρατεί είναι συνήθως η ΑΠΕΙΛΗ για τη ζωή του ατόμου.
Αναμφίβολα ζούμε στη μετεξέλιξη της αστικής δημοκρατίας προς ένα διεθνοποιημένο καθεστώς διαχείρισης του συλλογικού φόβου. Η ανασφάλεια ως ιδεολογικός μηχανισμός αναπαράγεται ως κοινωνική πολιτική και η καταστολή φέρεται ως η μόνη δυνατή στρατηγικές για τη διατήρηση της έννομης τάξης, η οποία υπάρχει μόνο ως επίφαση στο δημόσιο φαίνεσθε της εξουσιαστικής πρακτικής. Η αλήθεια είναι ότι το πολιτικό σύστημα πλέον δεν ενδιαφέρεται καν ούτε για την ψευδή ευημερία των εγκλωβισμένων υπηκόων του.
Στην πραγματικότητα, η συστημική προκατάληψη και οι διακρίσεις σε βάρος των πληθυσμών που αντιστέκονται ή βρίσκονται στο περιθώριο της κοινωνίας και της αγοράς εργασίας, συνοδεύονται με πρωτοβουλίες για την απομάκρυνσή τους από το κοινωνικό γίγνεσθαι, την απόκρυψη της ενόχλησης και της αμηχανίας που προκαλούν στα ευκατάστατα μέλη του κοινωνικού σώματος και τον διαχωρισμό τους από τους ενταγμένους, τους «παραγωγικούς» και τους «νομοταγείς» πολίτες.
Η συνείδηση του σύγχρονου κόσμου καθίσταται συνώνυμη της υπακοής σε ατομικό και της υποταγής σε συλλογικό επίπεδο. Ο καθωσπρεπισμός και η νομιμότητα οπλίζουν την αντιφατικότητα ενός συστήματος χωρίς κοινωνικό περιεχόμενο που επιβιώνει λόγω κεκτημένης ταχύτητας, ενάντια στον χώρο, τον χρόνο και τον άνθρωπο ως πραγματικό υποκείμενο. Η ενίσχυση του ελέγχου και των ανισοτήτων θέτουν υπό αμφισβήτηση την ανάγκη για κοινωνική δικαιοσύνη και προσβάλλουν κατάφωρα τα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου.
Το οπλοστάσιο των εθνικών κρατών και των ενώσεών τους περιλαμβάνει την αστυνόμευση της μηδενικής ανοχής και την ανάπτυξη αστικών φυλακτικών συμπλεγμάτων με την πρόβλεψη και χρήση ποικίλων μορφών παρακολούθησης, σύλληψης, κράτησης και εγκλεισμού που διατάσσονται και ελέγχονται άλλοτε από διοικητικές και άλλοτε από δικαστικές αρχές. Το υπάρχον ποινικό σύστημα παρακάμπτεται για την αντιμετώπιση του εσωτερικού εχθρού (βλέπε φοιτητή, άνεργου, μετανάστη, αντιεξουσιαστή, κ.λπ.) και στο πλαίσιο αυτό η έννοια των νομικών εγγυήσεων, που αναδείχθηκε ως φραγμός στις αυθαιρεσίες του αναμορφωτικού ιδεώδους, καθίσταται κενή περιεχομένου και υποκαθίσταται από τον έλεγχο, τον αυταρχισμό, τη βία και τη δυνητική αυθαιρεσία των κρατούντων.
Η σημερινή κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, προϋποθέτει και συνεπάγεται την καταστολή και τον έλεγχο ως θεσμό και ως οργάνωση. Ο έλεγχος ως πολιτική πρόληψης δεν νοείται χωρίς προσβολή δικαιωμάτων, αφού αυτή είναι η ουσία της. Από αυτήν την άποψη κάθε περιορισμός της στερεί μέρος του περιεχομένου της και την αποδυναμώνει. Αυτό είναι και το επιτακτικό ζητούμενο στο οποίο επιχειρείται η ενίσχυση της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας. Εκδήλωση αυτής της μεταβολής είναι η επιβολή ειδικού περιοριστικού καθεστώτος κράτησης και η διαμόρφωση χώρων μείζονος ασφαλείας καθώς και οικονομικών συνεργασιών δανειακού τύπου.
Διαχρονικά οι θεσμοί κράτησης και εγκλεισμού εξυπηρετούν μόνο τον κυρίαρχο μηχανισμό, με την έννοια της κάλυψης των αναγκών του. Υπό αυτό το πρίσμα, δεν πρέπει να αμφισβητούμε μόνο πολιτικά τη νομιμοποίηση των θεσμών, αλλά και να θέτουμε και ως επιτακτικό αίτημα να καταργηθούν προς όφελος μιας εκ διαμέτρου αντίθετης κοινωνικής οργάνωσης.
Η σύγχρονη δημοκρατία αποδεικνύεται καθημερινά ως ένα πολιτικό περιβάλλον εχθρικό για τα δικαιώματα των ανθρώπων που εισέρχονται πλέον καταναγκαστικά και υποχρεωτικά σ’ αυτό. Είναι ένα περιβάλλον που εύκολα στερεί και δύσκολα παρέχει. Με την άσκηση τυπικών και άτυπων ελέγχων και διακριτικής ή και εντατικής επίβλεψης των πολιτών, με τη διαρκή απειλή της επιδείνωσης της θέσης τους, με την στέρηση κοινωνικών κεκτημένων τα οποία προβάλλονται από το καθεστώς ως «ευεργετήματα» ή «οικειοθελείς παροχές» τα οποία μπορούν ανά πάσα στιγμή να καταργηθούν. Η ομαλότητα και η λειτουργική ευρυθμία του συστήματος γίνεται αυτοσκοπός. Το ζητούμενο δεν είναι να δημιουργήσουμε κοινωνίες ελέγχου ως πρότυπα, αλλά να αναζητήσουμε απάντηση στο ερώτημα πώς μπορούμε να αποκόψουμε τον εξουσιαστικό ομφάλιο λώρο που τις συνδέει με τις προβληματικές όψεις της σύγχρονης κοινωνικής ζωής και να ζήσουμε χωρίς αυτές.
Στην κοινωνία του γενικευμένου ελέγχου, αντιστεκόμαστε, συλλογικά και σπάμε τον τρόμο. Με αξίες την έμπρακτη δράση για την ελευθερία, την ισότητα, την αλληλεγγύη & την αμοιβαιότητα. Σε κάθε πτυχή της ζωής μας, στις καθημερινές μας σχέσεις, στις γειτονιές μας, στους χώρους εργασίας, στα σχολεία, στο δρόμο, στην επιλογή της αξιοπρέπειας. Άλλωστε σύμφωνα Γκρέγκορ Μάρκοβιτς: «Κάθε Κοινωνική Σύγκρουση είναι πεδίο μάχης για τρεις αντίπαλες δυνάμεις: το Κατεστημένο, την Αντιπολίτευση που αποζητά την ανατροπή της ισχύουσας Τάξης και την αντικατάστασή της με μια δική της καθώς και μια τάση προς αύξηση της Κοινωνικής Εντροπίας». Ας μην τους φοβηθούμε, αλλά να γίνουμε πραγματικά ο φόβος τους, αυτοργανωμένα και χωρίς παντός είδους μεσάζοντες.
