Νομίζω ότι τώρα που κάθισε η σκόνη και με άλλο συναισθηματικό βάρος πια, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να μοιραστώ τις σκέψεις μου για την απεργία πείνας που προηγήθηκε όσο και αν ξέρω ότι όντας αιρετική θα είναι και δυσάρεστη και ενοχλητική.
Έχω την πεποίθηση ότι στο μπρα ντε φερ το οποίο πρότεινε ο Κουφοντίνας στο Μητσοτακεϊκο, ηττήθηκε κατά κράτος. Και μπορεί κάποιοι να λέγουν ότι οι αγώνες δεν κρίνονται με όρους νίκης ή ήττας αλλά ας μην είμαστε υποκριτές, τα μισά πανό που κυκλοφορούσαν έγραφαν για “Νίκη στον απεργό πείνας” και φυσικά θα είναι ανεδαφικό να ισχυριστεί κανείς ότι αν υποχωρούσε το Μητσοτακεϊκο δεν θα πανηγυρίζαμε όλοι για την νίκη του κινήματος. Αντιθέτως ακόμα και τώρα που ο Κουφοντίνας έκανε πίσω, μερικοί -κυρίως παρωχημένοι παλαιοκομμουνιστές και νεοσύλλεκτοι αντιεξουσιαστές- κάνοντας οπορτουνιστικη μικροπολιτική παρουσιάζουν το τέλος της απεργίας ως νίκη…
Αυτή είναι η μία διαπίστωση. Η δεύτερη και χειρότερη είναι ότι τα τελευταία γεγονότα αποτέλεσαν και την ταφόπλακα των απεργιών πείνας στην Ελλάδα. Ποιος θα πιστεύει πια τίτλους “σε μια κλωστή κρέμεται η ζωή του απεργου”, “2-3 μέρες ζωής δίνουν οι γιατροί στον απεργό”, “θέλουμε νεκρό απεργό πείνας στην Ελλάδα του 2020;” κλπ. Αν ένας μαχητής του ταξικού αγώνα που έσπερνε τον θάνατο στους εχθρούς μας φοβάται τόσο πολύ τον θάνατο, φανταστείτε πόσο πιστευτός μπορεί να γίνει ένας απλός διαδηλωτής ή ένας απλός κρατούμενος που θα καταφύγει σε αυτό το μέσο πάλης.
Τον Αυγουστο που μας πέρασε, με αφορμή το θάνατο της αγωνίστριας Ebru Timtik μετά από 283 μέρες απεργίας πείνας είχα γράψει εδώ, στην ρηχή αρένα του φέισμπουκ, ανάμεσα σε άλλα τούτο: “Ζήσαμε εποχές που κάθε τρεις μήνες είχαμε και μια απεργία πείνας. Το έσχατο μέσο πάλης που έχει ένας κρατούμενος να καταντάει μία γκροτέσκο κατάσταση για απίθανα αιτήματα (πχ να νομιμοποιηθεί το “βραχιολάκι” -ο απόλυτος κρατικός έλεγχος δηλαδή- μέχρι απεργίες επειδή δεν άρεσε μια μεταγωγή σε κάποιον ή δεν του έδωσαν άδεια) και φυσικά όλα αυτά εκ του ασφαλούς γιατί κανείς δεν ήταν διατεθειμένος να πεθάνει. Για τα ίδια ακριβώς αιτήματα κανείς δεν τολμάει να κάνει απεργία επί Μητσοτάκη επειδή προφανώς θα καταστούν ατελέσφορα. “
Προφητικό αλλά θλιβερό. Υπό την έννοια ότι επί προσωππικού ήταν πλήγμα η όλη υπόθεση της τελευταίας απεργίας επειδή απομυθοποίησε στα μάτια μου έναν άνθρωπο που ήταν για μένα ο μεγαλύτερος αντάρτης μετά τον Βελουχιώτη. Το να μπλοφάρει κάνεις (για 4η φορά) με το έσχατο μέσο πάλης που έχει ένας κρατούμενος, ένα μέσο πάλης με το οποίο έχουν πεθάνει αγωνιστές, μου φάνηκε εξαιρετικά ανέντιμο. Και αναντίστοιχο με την βαρύτητα του ανδρός που θέλει να εγγράφει τον εαυτό του σε μια αγωνιστική ιστορική παράδοση δεκαετιών.
Μα θα ήθελες να πεθάνει; θα μου αντέτεινε κάποιος. Μπορεί να φανώ απηνής αλλά απαντώ με ερώτηση: θα προτιμούσατε ο Βελουχιώτης να είχε το τέλος που είχε ή να είχε παραδοθεί, να ήταν εξορία και κάθε τρεις και λίγο να απειλούσε ότι θα πεθάνει με απεργία πείνας χωρίς να το εννοεί; Θα έμενε στην ιστορία σαν ο θρυλικός πρωτοκαπετάνιος ή σαν ένας γραφικός κρατούμενος; Ο θάνατος για τους μαχητές είναι τιμή και ένδοξο τέλος όχι ήττα.
Φυσικά κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις. Και η άλλη όψη είναι ότι η πρόσφατη απεργία πείνας έβγαλε τον κόσμο στο δρόμο. Δημιουργήθηκε ένα κίνημα με διαρκώς ογκούμενη δυναμική. Αφύπνισε συνειδήσεις. Ενεργοποίησε αντανακλαστικά αντίστασης. Και αυτή είναι η ωραία γεύση που έμεινε.
Νίκος Παπαματθαίου
Το αναδημοσιεύουμε με την άδεια του από το προσωπικό του προφίλ στο fb
