Λένε πως οι φυλακές είναι παραμορφωτικοί καθρέφτες κάθε κοινωνίας. Λένε πως από την ποιότητα της πλειοψηφίας των συντελούμενων αδικημάτων που στέλνουν κόσμο στις φυλακές μπορεί κανείς να φανταστεί και τις κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν κάπου.
Τι είναι τελικά λοιπόν ένα έγκλημα;
Πότε αφορά μονάχα το δρών υποκείμενο και πότε όλους τους υπολοίπους; Και πότε μια ολόκληρη κοινωνία;
Τις τελευταίες μέρες επικρατεί μια συστηματική προσπάθεια των μέσων ενημέρωσης και μερίδων του πολιτικού συστήματος να πουλήσει κλίμα τρομοκρατίας με κάθε τι που συμβαίνει . Ένα κλεμμένο αυτοκίνητο γίνεται απειλή για την εθνική ασφάλεια. Ένα σπασμένο τζάμι γίνεται απόδειξη ότι δεν υπάρχει κράτος. Μέσα σε όλο αυτό τον πανικό η είδηση ενός πεταμένου νεκρού μωρού γίνεται αμέσως top θέμα. Η σκληρότητα μιας τέτοιας πράξης διαφημίζεται με δραματική μουσική , αποτροπιασμένοι δημοσιογράφοι με τσακισμένη φωνή δηλώνουν συγκλονισμένοι, η κοινή γνώμη παρακολουθεί μουδιασμένη όσο το θέμα παίζεται ξανά και ξανά , με όλη του την ένταση και τη δραματικότητα. Αρχίζουν σιγά τα πρώτα σενάρια… Οτιδήποτε για να χορτάσει η όρεξη του μικροαστού τηλεθεατή . Μέγαιρες γυναίκες Ρομα, κυκλώματα διακίνησης βρεφών , σωματέμποροι που ξεφορτώνονται τα μωρά ανεπιθύμητων εγκυμοσύνων…
Θαρρείς και πρόκειται για κάποιον μακάβριο διαγωνισμό για το ποιό φρικτό σενάριο.
Και τελικά η αλήθεια, πεζή , ωμή και γκρίζα απογοητεύει το φιλοθεάμων κοινό που ήθελε να δει την ελληνική εκδοχή μιας Γιακούζα που πουλάει μωρά ή κάποια άλλη θεαματική εκδοχή. Τα κανάλια απογοητεύονται που δεν μπορούν να τσοντάρουν στο κλίμα τρομολαγνείας με ένα ακόμα περιστατικό διασάλευσης της τάξης.
Το έγκλημα έρχεται μέσα από τα σπλάχνα της ίδιας της κοινωνίας. Μια απλή 22χρονη κοπέλα, μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, ένας εξαφανισμένος σύντροφος, μια οικογένεια στην άγνοια μέχρι τη στιγμή της αποκάλυψης του συμβάντος και μια κοινή γνώμη εξαγριωμένη να θέλει να κάψει τη μητέρα στη φωτιά.
Καθημερινά συμβαίνουν εγκλήματα. Άσχημα, δολερά, αποκρουστικά, απεχθή… Πολλά από αυτά βλέπουν το φως της δημοσιότητας, πολλά άλλα μένουν στο σκοτάδια ενός δρόμου ή πίσω από την κουρτίνα ενός σπιτιού. Κάποια γίνονται αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης από τη μία ή την άλλη παράταξη και κάποια γίνονται αιτία να ξεσπάσει ολόκληρη κοινωνική υστερία. Ποιος είναι όμως ο χαρακτήρας των εγκλημάτων; Είναι το έγκλημα μια συμπεριφορά που προκύπτει από την ανθρώπινη παρεκτροπή από κανόνες και ηθική, βάση ελεύθερης επιλογής, είναι ζήτημα κληρονομικό και γονιδιακό ή μήπως είναι αποτέλεσμα των αλληλεπιδράσεων του ευρύτερου κοινωνικού περιβάλλοντος; Ή μήπως όλα αυτά σε κάποιο μεταξύ τους συνδυασμό;
Η σκληρότερη κριτική σε μια κοινωνία είναι η ίδια η πραγματικότητα. Το σκληρότερο έγκλημα είναι μια ολόκληρη κοινωνία να αρνείται υποκριτικά να δει τις δομικές κοινωνικές συνθήκες που σπρώχνουν ένα άτομο σε κάποιες επιλογές.
Ο κοινωνικός χαρακτήρας του εγκλήματος στην περίπτωση της 22χρονης μητέρας δε φωνάζει απλώς. Ουρλιάζει εκκωφαντικά. Δε χρειάζεται να είναι κανείς κοινωνιολόγος, εγκληματολόγος, αστυνομικός ερευνητής ή ψυχολόγος για να αντιληφθεί ότι όταν όλες οι υπόλοιπες εναλλακτικές έχουν εξαφανιστεί σαν πιθανές επιλογές καθ όλη τη διάρκεια των 9 αυτών μηνών, ότι κάτι πάει στραβά κι ότι αυτό δεν αφορά απλώς μια κοπέλα που δεν ήθελε ένα μωρό ,αλλά κάτι ευρύτερο, με αντανάκλαση στις ίδιες τις πατριαρχικές κοινωνικές νόρμες.
Γιατί όμως τόσο κοινωνικό μίσος; γιατί τόση διάθεση για λιτζάρισμα; Επειδή ακριβώς δεν ήταν μια “βρωμοαλβανιδα” ή μια τσιγγάνα ή κάποιο κύκλωμα μαφιόζων αλλά μια δικιά μας.
Το περιστατικό συντάραξε την κοινωνία γιατί πολύ απλά αδυνατεί ο κοινός νους να παρακολουθήσει το πως φτάνει μια “κανονική” δικιά μας κοπέλα 22 χρονών σε μια τόσο αποτρόπαια πράξη. Αδυνατεί να διακρίνει τις αλληλεπιδράσεις του ευρύτερου κοινωνικού περιβάλλοντος με την ατομική επιλογή της κοπέλας.
Δεν είναι όμως ο θάνατος του μωρού που σοκάρει. Μωρά πεθαίνουν και στις σκηνές των προσφύγων σε κάποιο νησί το χειμώνα όταν πιάνουν φωτιά από κάποιο πρόχειρο τρόπο θέρμανσης και καίγονται ζωντανά μαζί με τις μανάδες τους.
Μωρά πεθαίνουν στις εμπόλεμες ζώνες από βόμβες που ρίχνει ο καλός υγιής δημοκρατικός μας κόσμος.
Μωρά πεθαίνουν από ασιτία σε χώρες του τρίτου κόσμου για να εξασφαλίζεται η ευημερία των καπιταλιστικών πρωτοκοσμικών ζωνών και περιφερειών τους.
Αλλά αυτές οι περιπτώσεις δεν εξοργίζουν το ίδιο, δε φανατίζουν το ίδιο τον όχλο, δεν προκαλούν την ίδια απέχθεια. Γιατί δεν είναι μια απόδειξη ότι κάτι εξαιρετικά σάπιο υπάρχει σε αυτήν την κοινωνία.
Αυτά απλώς συμβαίνουν…
από προφίλ συντρόφου στο fb
