Σήμερα θα ήθελα να αναφέρω δυο άγνωστα περιστατικά από φίλους στο facebook και το πως αναπτύσσετε το αντιφασιστικό κίνημα στη συνείδηση του απλού κόσμου. Συνέβησαν και δημοσιεύτηκαν την ίδια μέρα και θα τα μεταφέρω αυτούσια όπως τα περιέγραψαν οι άνθρωποι που τα έζησαν στις αρχές του Νοέμβρη. Δυστυχώς ξεχάστηκαν μέσα στην παραζάλη των ημερών, τις πορείες και τις διαμαρτυρίες για τα οικονομικά μέτρα.
Αλλά ανήκουν στα μικρά πράγματα που μας κάνουν να ξαναπιστεύουμε τους ανθρώπους και να συνεχίζουμε πιο δυνατοί τον αγώνα μας, παρόλο που οι φασίστες συνεχίζουν καθημερινά τις επιθέσεις τους, όλο και περισσότερος κόσμος αντιδράει και αντιστέκεται σε αυτούς.
Το περιστατικό αυτό συνέβη σε σχολείο:
Σήμερα ήρθε στο σχολείο γονιός να με ρωτήσει για την πρόοδο του παιδιού του. Κι ενώ του μιλούσα,με διακόπτει : “Εμένα και τη μάνα του αυτό που μας ενδιαφέρει είναι αν είναι καλό παιδί. Μεροκαματιάρηδες άνθρωποι είμαστε και οι δυο,κι ο,τι έχουμε και δεν έχουμε θα τα δώσουμε για να τον σπουδάζουμε Αλλά, καλό παιδί να ΄ναι και να σκέφτεται,να μην καταλήξει στη Χρυσή Αύγη…”
Συγκινήθηκα….
Το δεύτερο συνέβη σε λεωφορείο στην Αθήνα:
Σήμερα το απόγευμα, σε κατάμεστο λεωφορείο του Κορυδαλλού, μπαίνει νέος με παντελονάκι παραλλαγής, μαύρο φούτερ, κεφάλι καθρέφτη… μετά από λίγο ζεσταίνεται, βγάζει το φούτερ και αποκαλύπτεται η χρυσή αυγή…. παγωμάρα για μερικά δευτερόλεπτα και μετά… θάνατος…. όλος ο κόσμος μέσα στο λεωφορείο – και όταν λέω όλος το εννοώ – πέφτει να τον φάει… τον βρίζουν, τον φτύνουν, ένας παππούς του έριξε μαγκουριά .. ο μοναχός φασιστάκος τρέμει, είναι έτοιμος να βάλει τα κλάματα πως είναι μαλάκα να είσαι ένας και να σου την πέφτουν τόσοι πολλοί;… και τότε, σταματάει το λεωφορείο στην άκρη και ακούγεται ο οδηγός από το μικρόφωνο ‘όποιος δεν σιχαίνεται να πετάξει την κουράδα έξω, να ξεβρομίσει ο τόπος”’ με σπρωξιές και κλωτσιές τον έβγαλαν και μάλλον ακόμα τρέχει… τέτοια ευφορία η ψυχή μου, ούτε με prozac.. κρατάμε, γμτ, ακόμα….
Jonny B Androul
