Λάβαμε 08/03/2020
8 Μάρτη: ημέρα αντίστασης και αγώνα
Η 8η Μάρτη αποτελεί, ημέρα αντίστασης και αγώνα των γυναικών απέναντι και ενάντια στους έμφυλους ρόλους, οι οποίοι τις ήθελαν και τις θέλουν υποταγμένες στις εντολές και αποφάσεις της οικογένειας και του αφέντη άντρα.
Η αστική κοινωνία θέλησε να καθιερώσει αυτή την ημέρα ως γιορτή της γυναίκας, ημέρα εμπορευματοποίησης, με στόχο την απονοηματοδότηση της ριζοσπαστικότητας των γυναικείων αγώνων ενάντια στην πατριαρχία, μετατρέποντας την σε μια ημέρα επιβεβαίωσης και αναπαραγωγής των έμφυλων ρόλων.
Για μας, αντίθετα, η 8η Μάρτη δηλώνει την παρακαταθήκη μαχητικών διεκδικήσεων για την γυναικεία χειραφέτηση. Είναι έπνευση που αντλείται από τους αγώνες που έδωσαν οι εργάτριες ντόπιες και μετανάστριες, των εργοστασίων στις ΗΠΑ στις αρχές του 20ου αιώνα ενάντια στις εργασιακές συνθήκες σκλαβιάς που υπήρχαν εκείνη την εποχή. Γυναίκες που αντιστάθηκαν και συγκρούστηκαν όχι μόνο με τα αφεντικά και τις δυνάμεις καταστολής αλλά και με τους ίδιους τους ρόλους που τους είχαν επιβληθεί.
Η πρώτη μεγάλη απεργία έγινε στην Αγγλική πόλη Ούρτσεστερ το 1804 από τις εργάτριες που κατασκεύαζαν γάντια. Στην Αμερική η πρώτη αποκλειστικά γυναικεία απεργία έγινε το 1820 στις βιοτεχνίες ενδυμάτων με αιτήματα τις καλύτερες συνθήκες εργασίας και μικρότερα ωράρια. Το 1828, η απεργία των υφαντριών στο Ντόβερ είχε επιτυχία 100% , η οποία είχε ως αποτέλεσμα την τρομοκράτηση των αφεντικών και μια εφημερίδα κάλεσε την κυβέρνηση να ενεργοποιήσει την πολιτοφυλακή για να προλάβει την επιβολή της γυναικοκρατίας
Η 8η Μάρτη 1857 είναι ημέρα ορόσημο γιατί εκείνη την ημέρα οι εργάτριες ιματισμού ξεσηκώθηκαν για πρώτη φορά ως εργαζόμενες γυναίκες. Διοργάνωσαν πορείες και απεργίες απαιτώντας ισότιμα δικαιώματα. Το 1900 οι εργαζόμενες στις βιομηχανίες ενδυμάτων συγκρότησαν μερικά από τα πιο σημαντικά σωματεία. Οι συνθήκες εργασίας στα κέντρα εμπορίου ενδυμάτων στις μεγάλες πόλεις της Αμερικής ήταν αξιοθρήνητες: Πυρκαγιές, το φως ήταν ανεπαρκές, το περιβάλλον μολυσμένο. Οι γυναίκες δέχονταν πρόστιμα επειδή γελούσαν, μιλούσαν ή τραγουδούσαν.
Τον Χειμώνα του 1910 έγινε μια μεγάλη καιμακροχρόνια απεργία που συμμετείχαν πάνω από 20.000 εργάτριες Οι γυναίκες διοργάνωναν και συμμετείχαν σε πικετοφορίες σε καθημερινή βάση για 13 εβδομάδες. Δέχονταν την επίθεση των αστυνομικών δυνάμεων, οι οποίοι τις ξυλοκοπούσαν και τις φόρτωναν σε κλούβες. Ωστόσο η απεργία δεν διαλύθηκε. Το 1911, ξέσπασε η φωτιά του Τριγώνου παγιδεύοντας πολλές γυναίκες εργαζόμενες γιατί οι έξοδοι κινδύνου είχαν σφραγγιστεί για να εμποδίσουν τους εργάτες να το σκάνε.
Η απεργία των κλωστουφαντουργών στη Μασαχουσέτη τον Μάρτιο του 1912, ήταν μεγαλοιώδης. Έγινε πορεία στην Ν.Υόρκη , στην οποία συμμετείχαν 23.000 διαδηλώτριες με το σύνθημα « Ψωμί ή Τριαντάφυλλα».
Πρόκειται για μια εποχή κατά την οποία η Αμερική στιγματίστηκε από δυναμικές απεργίες και κινητοποιήσεις που στην πλειοψηφία τους ήταν γυναίκες ντόπιες και μετανάστριες. Ήταν πια φανερή η συνειδητοποίηση των εργατριών πως αν δεν ενωθούν και δεν κινητοποιηθούν δεν θα άλλαζε ποτέ το καθεστώς κάτω από το οποίο δούλευαν.
Στην Ελλάδα η πρώτη απεργία εργατριών έγινε τον Απρίλιο του 1892 από τις υφάντριες του εργοστασίου υφαντουργίας των αδελφών Ρετσίνα, όταν αυτοί αποφάσισαν να μειώσουν την αμοιβή στις εργάτριες από 80 σε 65 λεπτά το τόπι. Με την κοινοποίηση της απόφασης, οι περισσότερες εργάτριες αρνούνται να δουλέψουν. Σημειώνονται οι πρώτες προσπάθειες των γυναικών ενάντια στον εργοδότη, όχι συμπληρωματικά στο πλευρό των αντρών αλλά αυτόνομα. Σε μια εποχή που η γυναίκα θεωρούνταν εξαρτημένη από έναν άντρα-αφέντη, αναδεικνύοντας με αυτό τον τρόπο την δυναμική τους και ανατρέποντας τα δεδομένα της εποχής που ήθελαν την γυναίκα εξαρτημένη από τον άντρα και το αφεντικό, χωρίς δική της άποψη και θέληση.
Τα παραπάνω, αποτελούν μόνο κάποιες αναφορές αντίστασης των γυναικών ενάντια στο πατριαρχικό καθεστώς που επιβάλλει την καταπίεση, την εκμετάλλευση, τον διαχωρισμό και την οργάνωση της κοινωνίας από την εξουσία.
Η πατριαρχική βία, ανεξάρτητα από το πρόσωπο της εξουσίας, αποτελούσε από πάντα το εργαλείο τρομοκράτησης και υποταγής. Σήμερα, εμείς οι γυναίκες δεχόμαστε επίθεση σε όλους τους τομείς: Βιώνουμε την έμφυλη βία ως εργαζόμενες στους χώρους δουλειάς, ως γυναίκες πρόσγυγες, ως αγωνιζόμενες με σεξιστικές και λεκτικές χυδαιολογίες από τους ένστολους εντολοδόχους του Κράτους που έχουν στόχο τον εξευτελισμό και την πειθαρχία επειδή τολμάμε να αψηφήσουμε τα κυρίαρχα πατριαρχικά πρότυπα. Τελευταία δε, μας ασκείται μια ακόμη βία, εκείνη της ηθικής ποινικοποίησης των αμβλώσεων που στόχο έχει τον έλεγχο των σωμάτων μας.
Τα παραδείγματα αναρίθμητα της βίας σε βάρος των γυναικών:
Δολοφονίες γυναικών από συζύγους, συντρόφους και πατεράδες. Η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου. Αθώωση βιαστών. Απολύσεις εγκύων. Η αυτοκτονία της Γκαινέ Κασαρτζάν, μετανάστρια από την Αρμενία, στην προσπάθεια της να διαφύγει την απέλαση για παράνομη εργασία. Οι απάνθρωπες συνθήκες των έγκλειστων μεταναστριών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σεξιστικές επιθέσεις των ΜΑΤ σε μαθήτριες, ομοφυλόφιλα ζευγάρια και σε όσες αντιστέκονται ενάντια στο Κράτος, το Κεφάλαιο και την καταστολή. Αυτά αποτελούν μόνο μερικά παραδείγματα για το μέλλον που επιφυλάσσει το Κράτος και οι μηχανισμοί για όλους μας.
Κόντρα στην Πατριαρχία εμείς απαντάμε με δομές αυτοοργάνωσης. Σπάμε τον τρόμο που προσπαθεί να μας επιβάλλει η κρατική, καπιταλιστική και πατριαρχική βαρβαρότητα. Δημιουργούμε εστίες αντίστασης και αλληλεγγύης στους χώρους εργασίας και σε κάθε τομέα του κοινωνικού ιστού. Επνεόμαστε από τους αγώνες των γυναικών σε όλο τον κόσμο γιατί η απελευθέρωση των γυναικών από την πατριαρχία αποτελεί αλληλένδετο κομμάτι του αγώνα ενάντια στο Κράτος , το Κεφάλαιο και σε όλες τις μορφές εξουσίας.
