16 Γενάρη 2006. Ληστεία στην Εθνική Τράπεζα, στη συμβολή των οδών Ιπποκράτους και Σόλωνος. Οι δράστες αφού αδειάσουν τα ταμεία και χωρίς να τραυματίσουν κανέναν, αποχωρούν εντός λεπτού, προσπαθώντας να χαθούν μέσα στο κέντρο της Αθήνας. Ο «ήρωας» – φρουρός της τράπεζας τους ακολουθεί έξω από το υποκατάστημα και μαζί με αστυνομικές δυνάμεις, που σπεύδουν σε αναζήτηση των ληστών, επιχειρούν μετά από 500 μ. να τους σταματήσουν. Ακολουθεί συμπλοκή με αποτέλεσμα να τραυματιστούν από τα πυρά των αστυνομικών, ένας λαχειοπώλης, ένας εκ των ληστών- ο οποίος και συλλαμβάνεται- ενώ μαζί τους θα μεταφερθεί στο νοσοκομείο και ο φρουρός της τράπεζας, ελαφρότερα τραυματισμένος.
Ο τραυματίας ληστής θα αποκαλυφθεί εντός λίγων ωρών ότι είναι αναρχικός. H διαπίστωση αυτή αρκεί για να ενεργοποιήσει ταχύτατα κάθε είδους κατασταλτικό μηχανισμό. Εισαγγελικές αρχές, αντιτρομοκρατική υπηρεσία και Μ.Μ.Ε. ξεκινούν έναν μαραθώνιο διώξεων και παραπληροφόρησης απέναντι στον αναρχικό χώρο, το μέγεθος και η σφοδρότητα των οποίων, για εκείνη την εποχή, συγκρίνεται μόνο με το καλοκαίρι του 2002 όταν και συλλαμβάνονται μέλη της Ε.Ο. 17Ν.
Ο όρος «ληστές με τα μαύρα» επιστρατεύεται και χρησιμοποιείται αφειδώς για την περιγραφή του γεγονότος, ώστε να υποκαταστήσει την έλλειψη πραγματικού στόχου στο ανελέητο κυνήγι που διεξάγει το καθεστωτικό στρατόπεδο. Ένας αυθαίρετος και διευρυμένος όρος που αυθαίρετα και διευρυμένα μπορούσε να χωρέσει όποιον επέλεγαν να ενοχοποιήσουν οι αρχές. Ένας δημοσιογραφικός όρος που εφευρέθηκε την περίοδο 2002- 2006 και εδραιώθηκε πάνω σε ξεσκισμένες σάρκες ανθρώπων. Πάνω σε πυροβολισμούς και τραυματισμούς πολιτών και συντρόφων από ένοπλους φρουρούς του καθεστώτος. Σε απαγωγές- ανακρίσεις φίλων που ουδεμία σχέση είχαν με πρακτικές όπως η απαλλοτρίωση μιας τράπεζας ή η συμμετοχή σε πολιτικά ρεύματα που επιζητούν τη βίαιη ανατροπή του καθεστώτος, την κοινωνική απελευθέρωση διαμέσου της καταστροφής κράτους και κεφαλαίου. Ένα δημοσιογραφικό ευφυολόγημα της πεντάρας που νομιμοποιούσε την τρομοκράτηση, απειλή και εκβίαση ερωτικών συντρόφων, παιδικών φίλων και συγγενών σε μια αποχαλιναγωγημένη και ανήθικη προσπάθεια εκμαίευσης πληροφοριών που θα μπορούσαν να φανούν χρήσιμες στην αναζήτηση και κατασκευή ενόχων. Τα αντικοινωνικά τρωκτικά της ασφάλειας, της αντιτρομοκρατικής και των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης εφορμούν με κουκούλες και προτεταμένα όπλα, με μικρόφωνα και κάμερες σε οποιονδήποτε έχει μιλήσει, επικοινωνήσει ή διατηρούσε πολιτικές-συντροφικές σχέσεις με τους φέροντες τον τίτλο «οι ληστές με τα μαύρα».
Για τις διωκτικές αρχές και τους έμμισθους κονδυλοφόρους τους, ο Γρηγόρης ο Μάριος, ο Σίμος, ο Γιάννης είναι οι «ληστές με τα μαύρα». Για τη συλλογική μνήμη όμως, του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού κινήματος, είναι σύντροφοι που με πείσμα και αξιοπρέπεια κατέθεσαν τη δική τους συνδρομή (όσο η καταστολή τους επέτρεψε) στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Σύντροφοι που με την παρουσία τους διαπλέχτηκαν σε μια ιστορική διαδρομή, άρρηκτα συνδεδεμένοι με όσους αφέθηκαν με όλο τους το είναι στον ανεμοστρόβιλο της μετωπικής επίθεσης και σύγκρουσης με ότι αντιπροσώπευε η βαρβαρότητα της όψιμης αστικής δημοκρατίας.
Ο Γιάννης Δημητράκης συλλαμβάνεται τραυματισμένος στις 16-1-2006, αναλαμβάνει την ευθύνη για την απαλλοτρίωση της Εθνικής Τράπεζας και καταδικάζεται σε πρώτο βαθμό σε 35,5 χρόνια κάθειρξης, ενώ αθωώνεται για άλλες έξι ληστείες τραπεζών για τις οποίες κατηγορήθηκε τόσο ο ίδιος όσο και οι άλλοι τρείς σύντροφοι . Η παραδειγματική ποινή δεν ανακόπτει σε καμία περίπτωση το διακαή πόθο των αρχών για τη σύλληψη των τριών συντρόφων, φερόμενων ως συνεργών σε επτά ληστείες τραπεζών! Έχοντας ήδη επιτύχει μετά από την έκδοση ενταλμάτων, να τους εξωθήσουν στην παρανομία μακριά από τους συντρόφους, τους φίλους και τις οικογένειες τους και χωρίς την δυνατότητα να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, στοχοποιούνται διαρκώς για κάθε είδους παραβατική ενέργεια που συμβαίνει στον ελλαδικό χώρο από το 2006 και περιλαμβάνει ληστείες τραπεζών, επιθέσεις αντάρτικου πόλης, χρηματοδότηση ένοπλων οργανώσεων και κάθε άλλη σχετική ανεξιχνίαστη ενέργεια…
Αποτέλεσμα αυτής της τακτικής είναι τον Οκτώβρη του 2009 να επικηρυχθούν οι τρείς σύντροφοι με 600.000 ευρώ από τους τότε υπουργούς Δημοσίας Τάξεως Μ. Χρυσοχοίδη και Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου σε μια χυδαία και προκλητική για τα δεδομένα της εποχής κίνηση. Τα δύο αυτά ανδρείκελα, (ο μεν πρώτος όντας παρασημοφορημένος από το F.B.I υπογράφει χωρίς καν να διαβάσει το πρώτο μνημόνιο, ενώ ο δε δεύτερος θεωρείται ένας εκ των βασικών υπεύθυνων για την στρατηγική επιλογή της παράδοσης στο Δ.Ν.Τ. και σε αδίστακτους ευρωμηχανισμούς επιτήρησης, τόσο της δημόσιας περιουσίας αυτού του τόπου όσο και της πλειοψηφίας των φτωχών κοινωνικών στρωμάτων που τη δημιούργησαν) θέτουν από κοινού, ως βασική προτεραιότητα τη σύλληψη των συντρόφων διαμέσου μιας επικήρυξης, που ανιχνεύει και θέλγει τις πιο αλλοτριωμένες ανθρώπινες συμπεριφορές. Αυτές της ρουφιανιάς και του φιλοτομαρισμού.
Σε ένα τέτοιο τεταμένο κλίμα για τη ζωή των συντρόφων στις 3 Μάη 2010 ο Σίμος Σεισίδης συλλαμβάνεται μαζί με τον σύντροφό Άρη Σειρηνίδη. Ο Σίμος τραυματίζεται στο πόδι, ενώ έτρεχε να διαφύγει μετά από σήμα αστυνομικών και μετά από περίπου 20 μέρες αμφισβητούμενης νοσηλείας, επέρχεται ο ακρωτηριασμός του. Ο Άρης θα κατηγορηθεί με αστείες ενδείξεις για πυροβολισμούς εναντίον αστυνομικής κλούβας στα Εξάρχεια, θα προφυλακιστεί και στο τέλος μετά από μια οριακή μάχη στη δικαστική αίθουσα θα αθωωθεί και θα αφεθεί ελεύθερος. Το ίδιο θα συμβεί και για τον Σίμο, καθώς καταρρέουν, σαν χάρτινοι πύργοι, όλες οι εναντίον του κατηγορίες για διάφορες υποθέσεις, όπως η αρπαγή υπηρεσιακού όπλου από τον φρουρό της κατοικίας του Αρειοπαγίτη Ρ. Κεδίκογλου, αλλά και από την υπόθεση της ληστείας της Εθνικής Τράπεζας στη Σόλωνος.
Κι ενώ κανείς θα περίμενε πως τα λυσσασμένα σκυλιά της καταστολής, θα ηρεμούσαν μετά από τις δημόσιες και εκκωφαντικές ήττες τους στις υποθέσεις Σίμου και Άρη, απεναντίας συνεχίζουν να καταδιώκουν το Γρηγόρη και τον Μάριο. Μέσα από εφημερίδες και ιστοχώρους που η αστυνομία συνηθίζει να εμπιστεύεται για την κατασκευή ενοχοποιητικού κλίματος, οι σύντροφοι τοποθετούνται ξανά και ξανά, πρωταγωνιστές νέων ενεργειών και ομάδων ένοπλης πάλης που εξακολουθούν να δρούν.
Να σημειώσουμε πώς η εμμονή των κατασταλτικών μηχανισμών στις συγκεκριμένες υποθέσεις των συντρόφων, αλλά και σε άλλες παρόμοιες, όπου υπήρξε ή κατασκευάστηκε εμπλοκή συντρόφων ή άλλων ατόμων σε ληστείες τραπεζών, εξηγείται εύκολα όταν χρόνια τώρα προσπαθούν να συνδέσουν αυτές τις ενέργειες με μια ευθεία γραμμή, που οδηγεί στην χρηματοδότηση ή δημιουργία ομάδων ένοπλης πάλης. Διαχρονικά αγκάθια που λυσσαλέα προσπαθούν να ξηλώσουν από τα σπλάχνα του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού κινήματος. Αντάρτες πόλεων, ληστές τραπεζών, εμπρηστές και κάθε άλλου είδους προσδιορισμό θα τον επιλέξουν τα υποκείμενα του επαναστατικού στρατοπέδου και όχι οποιαδήποτε κρατική-μιντιακή κολυμπήθρα, που βαφτίζει με αυθαίρετους όρους συντρόφους ή άλλα άτομα, εξυπηρετώντας στρατηγικές εξόντωσής τους με βαρύτατες ποινές ή κενού περιεχομένου προσπάθειες απονοηματοδότησης αγώνων.
Στις 29 Μάη του 2015 και έπειτα από εγκλωβισμό του Σπύρου Χριστοδούλου, Σπύρου Δραβίλα και του συντρόφου Γρηγόρη Τσιρώνη σε οικία στην Ν. Αγχίαλο Βόλου, από εκατοντάδες αστυνομικές δυνάμεις, γράφεται η δραματική συνέχεια σε μια ιστορία, που τσαλαβουτάει σε δρόμους γεμάτους αίμα. O Σπύρος Δραβίλας, δραπέτης από τη φυλακή Δομοκού, αρνείται να επιστρέψει στα σωφρονιστικά κολαστήρια και αυτοκτονεί, αφήνοντας παγωμένους από το σοκ της εικόνας τον Σπύρο Χριστοδούλου και τον Γρηγόρη. Ο Γρηγόρης, μετά από εννιά χρόνια ανελέητου κυνηγητού και με νωπή την εικόνα της αυτοκτονίας του Σπύρου, πέφτει στα καλοστημένα δόκανα των διωκτικών αρχών .
Συλλαμβάνεται ένας ακόμα σύντροφος, από τους δεκάδες, που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στις φυλακές αυτής της χώρας. Ένας σύντροφος που γαλουχήθηκε μέσα στις κρύες, εχθρικές και απομαζικοποιημένες μέρες της τριετίας 1995-1998, που όμως μαζί με ένα μαχητικό και ανυποχώρητο πλέγμα συντρόφων- συντροφισσών κράτησαν ζωντανή, με «λύσσα και συνείδηση», την αναρχική παρουσία στο δρόμο. Ο Γρηγόρης διήνυσε μια δημόσια δεκαετή κινηματική πορεία, που γρήγορα και βίαια, σχεδόν στην αφετηρία της, τον έβαλε στο στόχαστρο της ασφάλειας. Οι συλλήψεις τόσο αυτής στο Πολυτεχνείο του 1995, όσο και αυτής κατά τη διάρκεια δυναμικής παρέμβασης ομάδας συντρόφων ενάντια στην διακίνηση πρέζας, από καταστήματα που «φιλοξενούσαν» μπάτσους και μπράβους, βασικοί υπεύθυνοι για την επικίνδυνη και καρκινογόνα εμπορευματικοποίηση της πλατείας Εξαρχείων το 1997,θα διαμορφώσουν για χρόνια μια καθημερινότητα, που συμπεριλάμβανε κλήσεις από το τοπικό Α.Τ, την ασφάλεια-αντιτρομοκρατική για «φιλικές κουβέντες»-ανακρίσεις για περιπτώσεις εμπρησμών και παρακολουθήσεις ασφαλιτών.
Η συμμετοχή του μέχρι και το 2006 σε πλήθος παρεμβάσεων και ενεργειών του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού κινήματος, στα χρόνια που πέρασαν από τις πρώτες του συλλήψεις, θα αποδείξει το αυτονόητο. Παρέμεινε ένας πολύτιμος σύντροφος, που στις δύσκολες κι απαιτητικές στιγμές σύγκρουσης στο δρόμο στεκόταν πάντα δίπλα σου. Ένας ακόμη αγωνιστής ανάμεσα σε χιλιάδες που πλαισίωσε με όλη του τη δύναμη τις τάξεις ενός κινήματος, που έδινε βροντερό παρών στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες της εποχής του. Η συνθήκη της αναγκαστικής φυγοδικίας και της υιοθέτησης πλέον μιας διαφορετικής καθημερινότητας, δεν θα αποτελέσει ανυπέρβλητο εμπόδιο να ακούσει και να παρευρεθεί σε σημαντικά κελεύσματα αγώνα της περιόδου 2006-2015.
Εν τέλει ο Γρηγόρης παρέμεινε και παραμένει ένας σύντροφος που είκοσι χρόνια τώρα δεν συνθηκολόγησε, δεν υπέστειλε τη σημαία του αγώνα ενάντια στους επικυρίαρχους αυτού του κόσμου, δεν έκανε βήμα πίσω από το όραμα για κοινωνική δικαιοσύνη, ισότητα και ελευθερία.
Σε μια χρονική συγκυρία που χαρακτηρίζεται από την ολομέτωπη επίθεση ενός ανελέητου καπιταλισμού, σε ολοένα και μεγαλύτερες κοινωνικές ομάδες. Σε μια ξέφρενη πορεία όπου το φίδι τρώει την ουρά του όλο και πιο λαίμαργα, εξωθώντας τους πιο αδύναμους κι απροστάτευτους ανθρώπινους κρίκους στην φτώχεια, την εξαθλίωση και εν τέλει την εξαφάνιση. Σε μια εποχή που οικονομικές ελίτ και πολιτικοί λακέδες, οχυρώνονται πίσω από σιδερόφραχτα σύνορα και κολυμπούν σε πλούτη, που στάζουν αίμα πάνω σε στοίβες από σωσίβια και πρησμένα πτώματα μεταναστών. Ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικές εκατόμβες νεκρών «τριτοκοσμικών» και στο σύγχρονο ξαναμοίρασμα του κόσμου. Μπροστά στη στυγνή αφαίμαξη κοινωνικού πλούτου και ζωής για το ξεπέρασμα μιας παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, που επιβάλει η συνεχής διαιώνιση κερδών των ισχυρών, η διάσωση των τραπεζών διαμέσου της κατακρεούργησης και εκπαραθύρωσης εκατομμυρίων προλετάριων, σκιαγραφείται ένα δυστοπικό μέλλον για τους κολασμένους αυτής της γης. Ένα ζοφερό αύριο όπου οι γηραιότεροι θα πετιούνται σε ανθρώπινες χωματερές και ο νεότεροι θα δουλεύουν σ ένα «σύγχρονο» και αναπτυσσόμενο σκλαβοπάζαρο χωρίς καμία ελπίδα διαφυγής. Οι αγωνιστές καλούνται να ανατρέψουν αυτή την αυτοκαταστροφική πορεία που βουλιμίκα ακολουθούν οι επικυρίαρχοι αυτού του κόσμου.
Σε αυτόν τον αγώνα κάθε σύντροφος, κάθε συντρόφισσα είναι απαραίτητος. Κανείς δεν περισσεύει, καμιά δεν μπορεί να λείπει τώρα, που τα σήμαντρα του ταξικού πολέμου ηχούν ολοένα και πιο δυνατά. Οι έγκλειστοι αλλά και οι «παράνομοι» σύντροφοί μας είναι πολύτιμοι μαχητές και κάθε δική τους νίκη ή ήττα έχει άμεσο αντίκτυπο σε όλους εμάς που παραμένουμε «ελεύθεροι» εκτός των τειχών.
Ο Γρηγόρης, όπως και οι δεκάδες έγκλειστοι σύντροφοί μας, βρίσκεται αυτή τη στιγμή όμηρος στα κολαστήρια του ελληνικού κράτους. Στις 5 Φεβρουαρίου, στο Τριμελές Εφετείο Κακ/των Αθηνών(Λουκάρεως 14) θα δώσει ακόμα μια μάχη, αυτή τη φορά στη δικαστική αίθουσα, απέναντι σε μια καλοστημένη σκευωρία. Ας είμαστε όλοι-ες εκεί, σε μια δίκη, που στο πρόσωπο του Γρηγόρη δικάζεται, επί της ουσίας, η ίδια η διαστολή ενός κινήματος που ανυποχώρητα επιδιώκει την ανατροπή και καταστροφή αυτού του σάπιου κόσμου και τη δημιουργία μιας νέας κοινωνίας ανθρώπων ισότητας, δικαιοσύνης και ελευθερίας.
Πρωτοβουλία αλληλέγγυων συντρόφων-ισσων
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΓΡΗΓΟΡΗ ΤΣΙΡΩΝΗ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΡΙΟ ΣΕΙΣΙΔΗ
ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΙ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
Αναδημοσίευση από athens.indymedia.org
