ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΕ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΜΕ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΕΣ ΠΟΙΝΕΣ (11 ΙΟΥΝΗ)
Είναι, πλέον, κοινότυπο να συζητάμε για την απομόνωση και τη σιωπή που οι φυλακές προσπαθούν διακαώς να επιβάλλουν. Κάθε εβδομάδα, άλλος ένας φυλακισμένος σύντροφος μας, μας λέει ότι κάνουν μαλακίες στην αλληλογραφία του, ότι τα τηλέφωνα στην πτέρυγά του είναι «χαλασμένα», ή ότι οι δημοσιεύσεις μας απορρίπτονται χωρίς προφανή λόγο ή αιτιολόγηση.
Για εμάς, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της 11ης Ιούνη 2016 ήταν ο πολλαπλασιασμός των κειμένων και των ιδεών που αντάλλαξαν οι αναρχικοί κρατούμενοι μεταξύ τους και μαζί μας. Παράλληλα με τη διάδοση της υλικής αλληλεγγύης σε παγκόσμιο επίπεδο και τη συνεχή ενημέρωση σχετικά με τους έγκλειστους συντρόφους μας που δεν τους επιτρέπει να ξεχαστούν, η συνεισφορά μας στη διευκόλυνση αυτής της επικοινωνίας είναι ένα από τα σημαντικότερα καθήκοντά μας. Ενώ ο αρχικός σκοπός μας ήταν η υποστήριξη του Marius Mason και του Eric McDavid (ο πρώτος από τους οποίους παραμένει φυλακισμένος σε πτέρυγα υψίστης ασφαλείας, ενώ ο δεύτερος έχει απελευθερωθεί), μέσα από ένα εκτεταμένο δίκτυο επικοινωνίας καταφέραμε να διευρύνουμε το πλαίσιό μας ώστε να περιλαμβάνει την αλληλεγγύη στους μακροχρόνια φυλακισμένους αναρχικούς σε όλο τον κόσμο. Φέτος, θέλουμε να δώσουμε έμφαση σε αυτήν την επικοινωνία.
Η διατήρηση της επικοινωνίας είναι ζωτικής σημασίας για όσους έχουν πιαστεί στις παγίδες της κρατικής καταστολής ή βρίσκονται έγκλειστοι στα μπουντρούμια της. Σκοπός της φυλακής είναι να απομονώσει όσους κρατούνται σε αυτά τα μπουντρούμια, να τους απομακρύνει από την ανθρώπινη κοινότητα, να σπάσει το φρόνημά τους και να κάμψει τη θέληση τους. Το να λαμβάνουν γράμματα και εκδόσεις, το να μπορούν να συνδέονται με άτομα εκτός των τειχών, και το να μπορούν να επικαλεστούν την αλληλεγγύη των συντρόφων τους, είναι όλα εξίσου σημαντικά στη διατήρηση της αξιοπρέπειας μέσα σε αυτές τις συνθήκες εξαθλίωσης. Όταν η Chelsea Manning αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει, η επικοινωνία βοήθησε την ίδια και τους κοντινούς της συντρόφους να κινητοποιηθούν και να δράσουν. Για τους κρατούμενους που φαίνεται να ζουν κάτω από το μικροσκόπιο, εξαιτίας των επαναστατικών δραστηριοτήτων τους, μια συνεχής ροή γραμμάτων δείχνει στους βασανιστές τους ότι έχουν φίλους έξω από τα τείχη και ότι θα υπάρξουν συνέπειες για κάθε πράξη εις βάρος τους. Καθ’ όλη τη διάρκεια της απεργίας της 9ης Σεπτέμβρη στις ΗΠΑ, οι σχέσεις που είχαν χτιστεί ανά τα χρόνια έκαναν δυνατές τις εργατικές απεργίες και επέτρεψαν στις εξεγέρσεις που συνέβαιναν σε όλη τη χώρα να γνωστοποιηθούν, βοηθώντας τους αλληλέγγυους να οργανώσουν αντικατασταλτικές δράσεις.
Δε θα πρέπει, παρόλ’ αυτά να συγχέουμε την πραγματική επικοινωνία με τις επιφανειακές και αφηρημένες φλυαρίες της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Σε απολυταρχικές κοινωνίες, το να μιλάς ανοιχτά μπορεί να αποτελέσει ανατρεπτική πράξη απέναντι στα συστήματα εξουσίας. Στις φιλελεύθερες δημοκρατίες, τις ενδυναμώνει. Τα ιστορικά εγχειρίδια μας διδάσκουν να λέμε την αλήθεια στην εξουσία, έτσι ώστε αυτή να καταλαβαίνει καλύτερα τις απογοητεύσεις μας και έπειτα να καταφέρνει με διάφορους ελιγμούς να μας υπονομεύει – είτε αναμασώντας και παραμορφώνοντας τις κριτικές μας και αφομοιώνοντάς τες ως κάποιο είδος κοινωνικής διαμαρτυρίας, είτε σε άλλη περίπτωση προσπαθώντας να μας τις ξαναπουλήσει μέσα από ‘’τολμηρές’’ και ‘’ακραίες’’ εμπορικές καμπάνιες. Όσο πιο πολύ γνωστοποιούμε στην εξουσία αυτά που μας εξοργίζουν, τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες για αυτή να μπορέσει να μας χειραγωγήσει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του πως μπορεί να λειτουργήσει η ελευθερία του λόγου ως βαλβίδα αποσυμπίεσης που εξουδετερώνει την κοινωνική αναταραχή, αποτελούν τα διάφορα θυμωμένα παραληρήματα στο ίντερνετ. Μας ενθαρρύνουν να λέμε ό, τι θέλουμε, αρκεί να μην κάνουμε τίποτα γι’ αυτό. Η ελευθερία του λόγου φετιχοποιείται. Για κάποιον που δεν έχει ποτέ βιώσει στιγμές ελευθερίας στη ζωή του, η ελευθερία του λόγου εκλαμβάνεται ως η ελευθερία αυτή καθεαυτή.
Όταν, αντίθετα, η άμεση δράση συμβαίνει πραγματικά, είτε κατακρίνεται ως προερχόμενη από “ξένους- περιθωριακούς”, είτε σχηματοποιείται έτσι ώστε να μπορεί να ενταχθεί σε μια δημοκρατική ρητορική γύρω από το λόγο. Έπειτα από την εξέγερση ενάντια στην αστυνομία στο Ferguson του Missouri, είδαμε τη φράση του Martin Luther King “οι συγκρούσεις είναι η γλώσσα αυτών που δεν ακούγονται” να γίνεται ιδιαίτερα δημοφιλής, ακριβώς επειδή ήταν ένας τρόπος να πλαισιώσει την εξέγερση, κάνοντάς την να περιστρέφεται γύρω από την ελευθερία του λόγου, λες και ήταν η αποσιώπηση της φωνής των κατοίκων του Ferguson που προκάλεσε τις συγκρούσεις, ή λες και οι συγκρούσεις αυτές αποσκοπούσαν μόνο στο να δυναμώσει η φωνή τους.
Όταν μιλάμε για επικοινωνία, δε μιλάμε για την “ελευθερία της πληροφορίας” – δε θα καταλήξει ποτέ σε δημόσια κατακραυγή η γενικευμένη γνώση των άθλιων πρακτικών και συνθηκών μέσα στις φυλακές και η προβολή τους από τα μέσα, ούτε θα προκαλέσει ένα κύμα ντροπής που θα σκεπάσει τους θεσμούς της εξουσίας, ώστε να τους επηρεάσει σε τέτοιο βαθμό που να αλλάξουν αυτό που κάνουν. Μολονότι προσπαθούμε να στρέψουμε την προσοχή σε κάποια ζητήματα και κάποιες φορές αυτό έχει τη σημασία του, δεν περιμένουμε τίποτα από τις αρχές (ή την κοινωνία) και ξέρουμε πολύ καλά ότι, ειδικά στις δημοκρατίες, η κοινή γνώμη συνήθως επηρεάζει ελάχιστα τις πολιτικές και τις πρακτικές του κράτους. Εμείς μιλάμε για κάτι πολύ διαφορετικό: για εμάς, το να βρισκόμαστε και να μιλάμε με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες μας είναι ζωτικής σημασίας στο να επιτεθούμε στην εξουσία και να ζήσουμε ολοκληρωμένα τις ζωές μας.
Μέσα στις φιλελεύθερες δημοκρατίες, η φυλακή επιτελεί τη λειτουργία της απομόνωσης όσων δεν τσιμπάνε το δόλωμα της δημοκρατικής ψευδαίσθησης. Από την πλευρά μας ενισχύουμε τις ιστορίες εκείνων των αναρχικών που εκτίουν την ποινή τους στη φυλακή και οι οποίοι έχουν επιλέξει την ενεργή αντίσταση ενάντια σε κάθε καθεστώς εξουσίας και που δεν έχουν πάρει μέρος στα παιχνίδια της δημοκρατίας.
Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΠΛΟ
Στον King επιβλήθηκαν κυρώσεις επειδή έγραφε ποιήματα και σχεδίαζε βινιέτες που απεικόνιζαν βιαιοπραγίες ενάντια στη διοίκηση των φυλακών, αλλά και στην κυβέρνηση γενικότερα – του απαγόρευσαν τις τηλεφωνικές επικοινωνίες, τα επισκεπτήρια, καθώς και τη δυνατότητα να αγοράζει προϊόντα από το κυλικείο. Αυξήθηκε το επίπεδο ασφάλειας, ενώ του αφαιρέθηκε και η δυνατότητα να περνάει ‘’εποικοδομητικό’’ χρόνο. Στις αρχές του 2017 ο Sean Swain πραγματοποίησε νικηφόρα απεργία πείνας 50 ημερών, η οποία είχε ως αίτημα την αποκατάσταση της διαδικτυακής και τηλεφωνικής επικοινωνίας του – αξίζει να σημειωθεί πως κάθε είδος επικοινωνίας είχε παύσει χρόνια πριν ως απάντηση των αρχών στις απειλές του Swain εναντίον των σωφρονιστικών υπαλλήλων. Το 2014, ο Bill Dune έλαβε ‘’καμπάνα’’ 15 ετών στην υφ’ όρων προσωρινή αποφυλάκισή του, καθώς η επιτροπή επικαλέστηκε ως ενοχοποιητικά αποδεικτικά στοιχεία την «συνεχή σχέση και συνεργασία του με αναρχικές οργανώσεις» και το ότι «συνεχίζει να υποκρύπτει αντιεξουσιαστικές απόψεις οι οποίες δεν συμβαδίζουν με την ευημερία της κοινωνίας». Ο Marius Mason κρατείται επί του παρόντος στην ομοσπονδιακή φυλακή υψίστης ασφαλείας στο Κάρσγουελ του Τέξας. Πρόκειται για μία φυλακή με άπειρους περιορισμούς, η οποία επιτηρεί και ελέγχει την επικοινωνία του με τον έξω κόσμο και επιβάλλει αυστηρά όρια στις δυνατότητες που αυτός προσπαθεί να έχει όσον αφορά στην ένωσή του με τους αγώνες που μαίνονται έξω. Οι σύντροφοι που έχουν συλληφθεί στην Ιταλία κατά τη διάρκεια της επιχείρησης Scripta Manent έχουν, αντίστοιχα, δει την αλληλογραφία τους να περιορίζεται, συμπεριλαμβανομένης και της μόνιμης κατάσχεσης όλου του υλικού από τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό (Croce Nera Anarchica).
Παρά τις όποιες προσπάθειες του κράτους να φιμώσει τους συντρόφους μας, οι έγκλειστοι αναρχικοί συνεχίζουν να συνεισφέρουν στους αγώνες τόσο μέσα στις φυλακές όσο και έξω από αυτές. Η τηλεφωνική επικοινωνία του Sean Swain και η μετάδοσή της από ραδιοφωνικό σταθμό [Sean Swain’s Final Straw segments], τα σχέδια και τα ποιήματα του Marius, τα εμπρηστικά tweet του Jeremy Hammond και τα κείμενα των φυλακισμένων που διασχίζουν σύνορα και ωκεανούς, δείχνουν τις αμέτρητες και διαφορετικές μορφές που μπορεί να πάρει η επικοινωνία μέσα από «την κοιλιά του θηρίου» (σ.τ.μ. Η κοιλιά του θηρίου –The belly of the Beast- είναι ένα βιβλίο που έγραψε ένας αμερικανός φυλακισμένος, ο Jack Abbot) .
Έχοντας πει αυτά, θέλουμε να μοιραστούμε κάποια συγκεκριμένα νέα από τους αγώνες που έχει δώσει ο Marius μέσα στη φυλακή. Αυτή η χρονιά ήταν γεμάτη από απογοητεύσεις, καθώς η διοίκηση της φυλακής ανέπτυξε νέους τρόπους ώστε να τον απομονώσει ακόμη περισσότερο. Με αφετηρία το περασμένο καλοκαίρι, ο Marius ξεκίνησε να διαπιστώνει τεράστια κενά στα γράμματα που λάμβανε. Κάποιες φορές περνούσαν εβδομάδες χωρίς να λάβει κάποιο προσωπικό γράμμα, με τα κινηματικά ενημερωτικά δελτία να είναι ακόμη σπανιότερα. Τελικά αποκαλύφθηκε μέσω μίας τηλεφωνικής επικοινωνίας που είχε με έναν φίλο του, ότι το νοσοκομείο της φυλακής απαγόρευε κάθε επικοινωνία σχετικά με τον αγώνα που διεξαγόταν τότε στη φυλακή, οπότε κάθε προσωπικό γράμμα που ανέφερε αυτό τον αγώνα, καταστρεφόταν και δεν έφτανε ποτέ στα χέρια του.
Ο Marius οδεύει προς το δέκατο έτος φυλάκισής του και οι φίλοι και αλληλέγγυοι έχουν φτάσει στα όριά τους με τις συνεχείς αποτυχημένες απόπειρες να περάσουν γράμματα στη φυλακή του Κάρσγουελ, αλλά και με όλους αυτούς τους ανεξήγητους κανονισμούς. Πέρα από τους λίγους πολύ κοντινούς φίλους και την οικογένεια που του έχει απομείνει, ο Marius λαμβάνει πολύ λίγα γράμματα. Η αλληλογραφία είναι για αυτόν ζωτικής σημασίας και αποτελεί τον σύνδεσμο του με τον έξω κόσμο. Χρειάζεται την στήριξη του κόσμου, ώστε να μπορέσει και πάλι να ανταλλάξει αλληλογραφία ή να δεχθεί επισκέψεις από άτομα που γνώριζε προτού συλληφθεί. Αξίζει να σημειωθεί πως κάθε είδους αναφορά σε πολιτικές πράξεις στην αλληλογραφία λογοκρίνεται αυστηρά.
Εκτός των τειχών έχουν ανθίσει μια σειρά από ενέργειες και δράσεις που επιχειρούν να κάμψουν κάθε εμπόδιο που επιβάλλει η φυλακή. Σύντροφοι από όλα τα μήκη και πλάτη των Ηνωμένων Πολιτειών αλλά και από αλλού άρχισαν να δημοσιεύουν κείμενα μέσα από τη φυλακή, δίνοντας, έτσι, φτερά στους έγκλειστους συντρόφους μας και παρέχοντας τους την ευκαιρία να εκφράσουν τις ιδέες τους στον ‘’ελεύθερο κόσμο’’ αλλά και στα κελιά των φυλακών. Μια σειρά από πρωτοβουλίες καθιστούν εφικτή και κρατάνε ζωντανή την επικοινωνία των έγκλειστων αγωνιστών με τους έξω – ιστοσελίδες αλληλεγγύης, ιστοσελίδες αντιπληροφόρησης, ανθολογίες με γραπτά κρατουμένων, το ημερολόγιο Certain Days, ο καινούριος ιστότοπος Black Bridge και όχι μόνο, συμβάλλουν στη συνέχιση του αγώνα μέσα από την δημιουργική έκφραση, την αμοιβαία θεωρητική συνεισφορά και την ανάπτυξη στρατηγικής.
Τα παραπάνω διευρύνονται, φυσικά, και μέσω της πράξης με την αλληλεγγύη να εκφράζεται μέσα από επιθετικές, διεθνιστικές ενέργειες που αντιτίθενται στις φυλακές, αλλά και στο σύστημα που τις γεννά και τις θρέφει. Η σύλληψη της Πόλας Ρούπα και της Κωνσταντίνας Αθανασοπούλου και η απαγωγή του 6χρονου γιου της πρώτης, πυροδότησαν μια σειρά από πολύμορφες και επιθετικές δράσεις, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα να δοθεί η επιμέλεια του μικρού Βίκτορα στην γιαγιά του. Οι δράσεις που έλαβαν χώρα σε ολόκληρο τον κόσμο ως αλληλεγγύη στον αγώνα που μαινόταν στις φυλακές των ΗΠΑ από το Σεπτέμβρη του 2016 αποτελούν ένα ξεκάθαρο παράδειγμα του πως τα λόγια μαζί με τις πράξεις μπορούν μαζί να συνθέσουν το μωσαϊκό της εξέγερσης. Θέλουμε, επίσης, να αναφερθούμε στην κίνηση Fight Toxic Prisons στο Τέξας, που θέτει ως βασικές αιχμές, αφ’ ενός την οικολογική καταστροφή και, αφ’ ετέρου, την κοινωνία φυλακή και, μέσα από αυτές προτάσσει την έμπρακτη και ενεργητική αλληλεγγύη απέναντι στους έγκλειστους συντρόφους.
Αυτή τη χρονιά θέτουμε ως πρόκληση στους εαυτούς μας να οπλίσουμε τα λόγια και τις πράξεις μας, να τις κάνουμε πιο επικίνδυνες. Ας σκαρφιστούμε τρόπους να παλέψουμε την λογοκρισία που υφίστανται οι εντός των τειχών στα μηνύματα τους και οι εκτός των τειχών στην αλληλεγγύη και την δύναμη που στέλνουν. Ας μην επαναπαυτούμε απλά στο να εκφράσουμε τις επιθυμίες και τις ιδέες μας σε όποιον είναι εκεί να τις ακούσει, αλλά αντίθετα να τις ζήσουμε στην πράξη και να τις αναπτύξουμε συλλογικά. Το κράτος επιχειρεί να κάμψει τους συντρόφους μας απομονώνοντας τους από τις κοινότητες του αγώνα. Ας μην το αφήσουμε να συμβεί!
Ο αναρχικός κρατούμενος δεν αποτελεί λάβαρο, ούτε πρέπει να τον ανεβάζουμε σε κάποιο βάθρο. Κάποιες φορές είναι κομμάτι από την καρδιά μας, άλλες πάλι όχι… όπως και να έχει συνεχίζει να αγωνίζεται, να ζει… όχι για να υπενθυμίζει την ύπαρξη του, αλλά επειδή αποζητά να πάρει εκδίκηση, αποζητά την ελευθερία. Ίσως, τελικά να είναι μόνος, αφού εκ φύσεως ποτέ δεν χωρούσε μέσα σε κανενός είδους κοπάδι…
Alfredo Cospito
Μπορεί το σώμα μου να είναι εδώ παγιδευμένο, αλλά η καρδιά μου είναι εκεί μαζί σας και ακόμη παλεύει…
Marius Mason
Μετάφραση: αναρχική συλλογικότητα Μαύρο-πράσινο