Με θλίψη τόση όση και η αποστροφή μου, παρακολούθησα τις τελευταίες μέρες έναν διαδικτυακό επικοινωνιακό πόλεμο, που ξεκίνησε, σε πρώτο χρόνο, από την ανακοίνωση του Κώστα Γουρνά και στόχευε την εκπομπή των Ραδιοζωνών Ανατρεπτικής Έκφρασης, “Κραυγές απ’ τα κελιά”, και την παρουσιάστρια αυτής, η οποία επέλεξε, σε συνεννόηση με την έγκλειστη αναρχική, Πόλα Ρούπα, και δρώντας στα πλαίσια της αντιπληροφόρησης, να δημοσιεύσει το ηχητικό αρχείο από τη συνεδρίαση της 30ής Ιουνίου και μια μικρή ενημέρωση αναφορικά με τη συγκεκριμένη συνεδρίαση.
Ο πόλεμος αυτός συνεχίστηκε με ανακοίνωση της παρουσιάστριας και, στη συνέχεια, με ανακοίνωση του ίδιου του ραδιοφωνικού σταθμού, για να συνεχιστεί σήμερα με το κείμενο και την ανακοίνωση των Πόλα Ρούπα και Νίκου Μαζιώτη, αντίστοιχα. Στο μεσοδιάστημα, είχε δημιουργηθεί για κάποιες ώρες και σχετικό thread στο Forum του Athens Indymedia (το οποίο αργότερα σφραγίστηκε) στο οποίο κατεγράφη, μερικώς, όλη η αθλιότητα που διέπει, τελικά, έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπων που κινούνται μέσα στα πλαίσια ενός, φαινομενικά τουλάχιστον, ριζοσπαστικού ανατρεπτικού χώρου, όπως ο αναρχικός. Ανθρώπων που, από τη θέση του οπαδού μάλλον, παρά του αναρχικού συντρόφου/αλληλέγγυου ή, εν πάση περιπτώσει, αναρχικού γενικώς, βάλλουν κατά της μίας ή της άλλης πλευράς, με τρόπο που, θεωρητικά πάντα, δεν αντιστοιχεί και δεν αρμόζει (ας μου επιτραπεί ο όρος) στην ταυτότητα που καμώνονται πως φέρουν. Αν λάβουμε, δε, υπόψη και τα διάφορα καθεστωτικά δημοσιεύματα με απομαγνητοφωνήσεις από τη συγκεκριμένη συνεδρίαση και αν υποθέσουμε ότι οι άνθρωποι που σχολίασαν στο σχετικό thread ήταν και παρόντες σ’ αυτήν, τότε η προαναφερθείσα αποστροφή μετατρέπεται αυτόματα σε αηδία και απέχθεια.
Μια κριτική για τα γεγονότα αυτά δε μπορεί να μην αφορά, πέρα από τις επιλογές των τριών μελών του Επαναστατικού Αγώνα, και τις επιλογές και αντιδράσεις των άλλων άμεσα εμπλεκόμενων, της παρουσιάστριας, δηλαδή, της εκπομπής και των μελών του 98fm, καθώς επίσης και τη διαχειριστική ομάδα του Athens Indymedia και τους αλληλέγγυους.
Πρώτα απ’ όλα, είναι 100% εσφαλμένη η στάση των μελών του 98fm, οι οποίοι, αν δεχτούμε ότι τα όσα ισχυρίστηκε, για το τεχνικό κομμάτι της δημοσίευσης, η παρουσιάστρια της εκπομπής στην ανακοίνωσή της είναι ακριβή, έσπευσαν να διαχωρίσουν τη θέση τους και να αφήσουν τη συντρόφισσά τους έκθετη σε μια πολεμική από πλευράς Κώστα Γουρνά, ο οποίος χρησιμοποίησε εναντίον της βαρύτατους χαρακτηρισμούς. Ποιο ήταν, σύντροφοι του 98fm, το “καταδοτικό” από πλευράς της παρουσιάστριας της εκπομπής; Να υποθέσουμε ότι συνυπογράφετε τους χαρακτηρισμούς σε βάρος της συντρόφισσάς σας, όταν το μόνο που έκανε ήταν να δημοσιεύσει μια ηχητική καταγραφή της εν λόγω συνεδρίασης; Κι αν είναι έτσι, σπεύδετε να βγάλετε ανακοίνωση αποποίησης ευθύνης όταν δεν έχετε έρθει σε επικοινωνία με την ίδια; Τι είδους συντροφικότητα είναι αυτή και τι είδους σχέσεις και πολιτικές διαδικασίες είναι αυτές που παρακάμπτουν ένα μέλος της συνέλευσης, προκειμένου να μη χρεωθεί συνολικά ο σταθμός το χαρακτηρισμό του “καταδότη” και του “παπαγάλου”, αφήνοντας, ταυτόχρονα, ξεκρέμαστη μια συντρόφισσα; Στο σημείο αυτό, θα ήθελα να επισημάνω πως, προσωπικά, θεωρώ πως, πέρα από το ηχητικό που δημοσιεύτηκε (το οποίο, θέλω να ελπίζω πως δε θα αλλοιωνόταν σε καμία περίπτωση από έναν αναρχικό), η ανταπόκριση (υπαγορευμένη από την Πόλα Ρούπα, όπως ισχυρίστηκε η παρουσιάστρια αλλά και η ίδια η Πόλα Ρούπα) δεν έπρεπε να δημοσιευτεί, για λόγους που έχουν να κάνουν με την ουδετερότητα που οφείλει, κατ’ εμέ, να διέπει ένα εγχείρημα αντιπληροφόρησης, όταν μιλάμε για τέτοιου είδους εσωτερικές αντιπαραθέσεις. Και, επιπλέον, δρώντας, εμφανώς, καθ’ υπόδειξη συγκεκριμένων ανθρώπων, κατεβάζετε και το ηχητικό αρχείο, αποκλείοντας, αυτόματα, την πρόσβαση σε όλους τους ενδιαφερόμενους. Πώς συνάδει αυτό με τις αξίες σας και πώς αποτελεί μια τέτοια πράξη συνεισφορά στην αντιπληροφόρηση; Τα ίδια, βέβαια, ερωτήματα αφορούν και τη διαχειριστική ομάδα του Athens Indymedia τα οποία όχι μόνο δεν πήραν θέση σχετικά με το κατέβασμα των σχετικών post, αλλά βιάστηκαν να κλείσουν και το thread στο forum αντί να φιλτράρουν, απλώς, το περιεχόμενό του.
Για τα αίτια που οδήγησαν τις αντιμαχόμενες, εντός οργάνωσης, πλευρές στον πόλεμο αυτό, θα ήθελα να πω μόνο το εξής: η πολιτική ήττα, όταν μιλάμε για μια αναρχική οργάνωση αντάρτικου πόλης, η οποία θέτει ως ζητούμενο και πρωταρχικό στόχο της την κοινωνική επανάσταση, είναι δεδομένη (αυτό σαν σχόλιο επί του κειμένου της Πόλας Ρούπα), εκ του αποτελέσματος και μόνο και ανεξαρτήτως δικής μου προσωπικής ανάλυσης για τους στόχους της αναρχικής δράσης. Με όρους στρατιωτικής ήττας, η οργάνωση δέχτηκε, πράγματι, ένα ισχυρό πλήγμα το 2010, με τη σύλληψη των τριών μελών της οργάνωσης και το θάνατο του Λάμπρου Φούντα, στρατιωτική ήττα που, όμως, δεν αποτέλεσε ταφόπλακα για την οργάνωση, καθώς οι Ρούπα και Μαζιώτης συνέχισαν τη δράση της. Είναι σαφές, νομίζω, εδώ, ότι με βάση τη διαφορετική σύσταση και μόνο της οργάνωσης στις δύο αυτές χρονολογικές φάσεις, μπορούμε να μιλήσουμε για “περιόδους”. Αυτό δε συνιστά ούτε απαξίωση, ούτε προσβολή για την οργάνωση. Τέλος, να επισημανθεί ότι ο καθένας και η καθεμιά δικαιούται,νομίζω, να οπισθοχωρήσει και να αλλάξει προσανατολισμό στην πορεία της ζωής του/της, ειδικά όταν έχει να αντιμετωπίσει συνθήκες εγκλεισμού, και αυτό θα έπρεπε να είναι αδιαπραγμάτευτο, τόσο από πλευράς εκείνου που οπισθοχωρεί, όσο και από πλευράς εκείνων απέναντι στους οποίους δόθηκαν τα όποια εχέγγυα κοινής πορείας. Αυτά όλα καταγράφονται, σαφώς, ως προσωπική θέση απέναντι στα όσα έγραψε η Πόλα Ρούπα στο κείμενό της και αφορούν τον Κώστα Γουρνά.
Σε ό,τι αφορά, τώρα, τους αλληλέγγυους που έδωσαν το παρόν στη συνεδρίαση της 30ής Ιουνίου, και οι οποίοι έδωσαν υπόσταση στα γραφόμενα σκουληκιών, όπως η Μίνα Καραμήτρου, περί “πεζοδρομιακού υβρεολογίου από αναρχικούς”, το μόνο που καταδέχομαι να πω είναι ότι είστε όλοι κατάπτυστοι και χυδαίοι. Αναρχικοί που αποκαλούν “πουτάνα” μια, μέχρι πρότινος, συντρόφισσά τους, αναρχικοί που απειλούν άλλους αναρχικούς με “τελείωμα”, αναρχικοί που συμπεριφέρονται σαν χουλιγκάνοι και παρακρατικοί, ούτε την ταυτότητα του αναρχικού “δικαιούνται” να φέρουν, ούτε καν αυτήν του αγωνιστή γενικότερα. Είστε, το λιγότερο, ξεφτιλισμένα ανθρωπάκια και οπαδοί. Ένας χώρος που αποδέχεται τέτοιες συμπεριφορές στους κόλπους του (και αυτό αφορά, βέβαια, και τους καθόλα εξαφανισμένους ομοίους των της “μαύρης” πτέρυγας) είναι άξιος της κατρακύλας την οποία βιώνει τα τελευταία χρόνια και του αξίζει η ολοκληρωτική διάλυση και εξαφάνιση (το τελευταίο ας ιδωθεί και ως απόπειρα χιούμορ, μιας και ο πολιτικός “πουθεναδισμός” του αναρχικού χώρου είναι κι αυτός δεδομένος εδώ και μια τριετία, τουλάχιστον).
Κλείνοντας, θα ήθελα να επισημάνω πως δεν είναι δυνατόν, ζητήματα τέτοια, ξεκάθαρα πολιτικά (ακόμα κι αν μπορούν να υπαχθούν στη σφαίρα του προσωπικού) να αποκρύπτονται με όρους συνωμοτικών δικλείδων ασφαλείας, ούτε από τους άμεσα εμπλεκόμενους, ούτε από τα μέσα που έχουν αναλάβει το βαρύ φορτίο της αντιπληροφόρησης. Δεν είναι δυνατόν, όταν μιλάμε για θέματα αμιγώς πολιτικού και κινηματικού ενδιαφέροντος, να αντιμετωπίζονται είτε οι κρατούμενοι (και αυτό αφορά και άλλες περιπτώσεις αναρχικών κρατουμένων που, στο παρελθόν, “αγκαλιάστηκαν” από όλα τα μέσα αντιπληροφόρησης, με έναν μανδύα μητρικής προστατευτικότητας), είτε οι διάφορες συλλογικότητες που δρουν στη δημόσια σφαίρα, με όρους μυστικοπάθειας και μιας, ηλιθιωδώς εννοούμενης ομερτά, και να αφήνεται το έργο της ενημέρωσης στα κατά τόπους πηγαδάκια, τα οποία φορτίζουν την πληροφορία-γεγονός με το βαρύ περιτύλιγμα της προσωπικής άποψης. Σε περιπτώσεις, δε, που η απόκρυψη γεγονότων και συμπεριφορών αφορά σε περιστατικά που έλαβαν χώρα σε γήπεδο της κρατικής εξουσίας, η όλη αυτή προσπάθεια περιβάλλεται και από το μανδύα του ΓΕΛΟΙΟΥ, για λόγους που, θέλω να ελπίζω πως, δε χρήζουν αναφοράς. Κι αυτό είναι μήνυμα με πολλαπλούς αποδέκτες.
Αυτά για την ώρα.
Ας μη γίνει ο αυτοεξευτελισμός δεύτερη φύση του, εν Ελλάδι, αναρχικού.
Αξιοπρέπεια πρώτα και πάντα.
Και άλλα τέτοια γραφικά, στην ελληνική αναρχική πραγματικότητα του 2017.
μια ανώνυμη αναρχική/ένας ανώνυμος αναρχικός
