Την Τετάρτη 06/07/2016 70 αντιφασίστες και αντιφασίστριες πραγματοποιήσαμε παρέμβαση-αποκλεισμό στα γραφεία της Χρυσής Αυγής στο Μαρούσι επί 1,5 ώρα (17:00-18:30), με στόχο να ακυρώσουμε το εβδομαδιαίο άνοιγμα τους. Αν και είχαμε επιλέξει να παραμείνουμε στο συγκεκριμένο σημείο τουλάχιστον μέχρι της 19:30 ώστε να εξασφαλίσουμε την απόλυτη επιτυχία της δράσης μας,οι σχεδιασμοί και οι μεθοδεύσεις της αστυνομίας δεν το επέτρεψαν καθώς στις 18:30 δυνάμεις των Μ.Α.Τ επιτέθηκαν στην συγκέντρωση, αναγκάζοντας μας να υποχωρήσουμε προς την Κατάληψη Κουβέλου. Δυστυχώς κατά την διάρκεια της υποχώρησης μας η αστυνομία, πραγματοποίησε 4 συλλήψεις,τραυματίζοντας μάλιστα 2 εκ των συλληφθέντων.
Οι 4 συλληφθέντες σύντροφοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με κατηγορίες για: φθορά ξένης περιουσίας,διατάραξη κοινής ειρήνης, απόπειρα ασκησης σωματικών βλαβών (στα Μ.Α.Τ) και απείθεια (λόγο της συνεπούς στάσης τους, να αρνηθούν να φακελωθούν απο την αστυνομία). Λίγες μέρες αργότερα με μία fast track διαδικασία-δίκη και οι 4 καταδικάστηκαν για τα «αδικήματα» της διατάραξης κοινής ειρήνης και της απείθειας, σε συνολικά 14 μήνες φυλάκισης με τριετή αναστολή. Αν και στο δικαστήριο ποτέ δεν αποδείχθηκε απο την πλευρά των μαρτύρων κατηγορίας (άνδρες των Μ.Α.Τ) η επιθετική διάθεση της παρέμβασης εναντίον τους ή εναντίον τρίτων, η έδρα δεν δίστασε να καταδικάσει τους συντρόφους για το «αδίκημα» της διατάραξης της κοινής ειρήνης. Το μύνημα ξεκάθαρο. Κάθε αντιφασιστική δράση που βάζει στο στόχευτρο την δράση των νεοναζί βρίσκεται εκτός «νομιμότητας», ανεξαρτήτος του χαρακτήρα της και αφήνεται στην διακριτική ευχέρια της αστυνομίας η καταστολής της ή η ήπια διαχείρηση της. Η στάση αυτή του κράτους και των μηχανισμών του μόνο έκπληξη δεν μας δημιουργεί. Αντίθετα, επιβεβαιώνει για ακόμα μια φορά πως οι κρατικές στρατηγικές παραμένουν σταθερές ανεξαρτήτος κομματικού διαχειριστή/ κυβέρνησης.
Η πολιτική στόχευση και το πρόσφατο ιστορικό των αντιφασιστικών δράσεων
Η συγκεκριμένη δράση-παρέμβαση αποτέλεσε πολιτική επιλογή των 3 τοπικών συλλογικοτήτων (Ελευθεριακή συλλογικότητα Διαπασών,Σε τροχεία σύγκρουσης, Κατάληψη Έπαυλης Κουβέλου) η οποία πλαισιώθηκε απο πλήθος συντρόφων και συντροφισσών και η οποία ως στόχο είχε να δώσει μία δυναμική απάντηση στην δημόσια εμφάνιση των νεοναζί της Χρυσής Αυγής στο Μαρούσι στις 18/06/2016 (της δεύτερης δημόσιας παρουσίας τους τα τελευταία δύο χρόνια).
Απο όταν έχουν ανοίξει τα γραφεία της Χ.Α στο Μαρούσι τον Ιούνιο του 2014, στην γειτονιά διεξάγεται ένας διαρκής,ανυποχώρητος και πολύμορφως αντιφασιστικός αγώνας. Απο το κυνήγι και την εκδίωξη με κλωτσιές απο την γειτονιά, 25 μελών της Χρυσής Αυγής που μοίραζαν έντυπα της οργάνωσης, απο μικρή ομάδα αντιφασιστών την άνοιξη του 14΄ μέχρι τις επιθέσεις στα γραφεία τους, τις μαζικές πορείες, τις συνεχείς μικροενοχλήσεις,την διάχυση του αντιφασιστικού λόγου κ.α, όλα έχουν συμβάλει ώστε να διαμορφωθούν θετικοί, για το αντιφασιστικό κίνημα, συσχετισμοί στην γειτονιά. Αποτύπωμα των συσχετισμών αυτών είναι άλωστε και το γεγονός ότι αν και τα γραφεία βρίσκονται στο Μαρούσι απο το καλοκαίρι του 2014, οι φασίστες έχουν αποτολμήσει μόλις δύο φορές να εμφανιστούν δημόσια (εισπράτοντας κάθε φορά τις συνέπειες), ενώ έχουν αναγκαστεί να αλάξουν και μία φορά διεύθυνση.
Φυσικά επειδή αυτή η «σύγκρουση» δεν είναι μονομερής,έχουν υπάρξει προσπάθειες απο την πλευρά της Χ.Α ώστε να ανατρέψει τους δυσμενείς για αυτήν, όρους. Σημείο αναφοράς της προσπάθειας αυτής ήταν η συντονισμένη και μαζική επίθεση απο 100 και πλέον μέλη της οργάνωσης στην Κατάληψη Κουβέλου την 1η Αυγούστου του 2014. Η επίθεση όμως που έγινε, αν όχι με την συνεργασία σίγουρα με την ανοχή της αστυνομίας, (που δεν «είδε» 100 μηχανάκια να διασχίζουν 2 δήμους για να φθάσουν έξω απο την κατάληψη και εμφανίστηκε μόλις αυτά τράπηκαν σε φυγή) αντί να ανατρέψει τους συσχετισμούς στην γειτονιά μάλλον τους παγίωσε. Αυτό συνέβη γιατί η επίθεση στην οποία λάβαν μέρος οι «καλύτεροι άντρες» της Χρυσής Αυγής όπως π.χ ο πυρήνας του Πειραιά, αποκρούστηκε αποτελεσματικά απο τις/τους 40 συντρόφισσες/-φους που περιφρουρούσαν τον χώρο της κατάληψης. Η «καυτή» απάντηση που έδωσαν στους φασίστες, ήταν παράλληλα ένα ξεκάθαρο μήνυμα ότι στην συγκεκριμένη γειτονιά ο κόσμος του αγώνα θα υπερασπιστεί με κάθε μέσο τον δημόσιο χώρο απο το ρατσιστικό και φασιστικό δηλητήριο. Επίσης η τυφλή βομβιστική επίθεση στην είσοδο της Κουβέλου, τα ξημερώματα της 9ης Νοέμβρη του 2015 (επίθεση για την οποία κανείς δεν πήρε την ευθύνη), αντί να τρομοκρατήσει τον κόσμο που πλαισιώνει τις τοπικές συλλογικότητες, τον συσπείρωσε και τον πείσμωσε να συνεχίσει να ανοίγει τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες στην γειτονιά.
Φτάνοντας λοιπόν στο σήμερα και έχοντας χτίσει (απο κοινού με εκατοντάδες αντιφασίστ(ρι)ες που έχουν πλαισιώσει δράσεις στην περιοχή είτε έχουν δράσει αυτόνομα και μεμονωμένα) τις ευνοϊκές αυτές συνθήκες για το αντιφασιστικό κίνημα,αποφασίσαμε πως στην συγκεκριμένη συγκυρία η απάντηση μας στην εμφάνιση των φασιστών πρέπει να είναι αναβαθμισμένη. Αντί λοιπόν να τους κλείσουμε για μία ακόμη φορά μέσα στα γραφεία τους, επιλέξαμε να τους πετάξουμε έξω απο αυτά, θέλωντας να δώσουμε ένα καθοριστικό χτύπημα στους «ντόπιους» νεοναζί και στην παρουσία των γραφείων τους. Θεωρούμε πως αυτό το χτύπημα εν μέρη δώθηκε, καθώς καταφέραμε επί 1,5 ώρα να απαγορεύσουμε την είσοδο των νεοναζί στα γραφεία τους. Μπορεί όπως οι ίδιοι υποστηρίζουν η συγκεκριμένη τοπική να «ανοίγει» στις 19:00 αλλα αμφότεροι γνωρίζουμε πως στην πραγματικότητα τις Τετάρτες τα γραφεία λειτουργούν απο τις 17:30-18:00 όταν και τα ανοίγει ο «σκληρός» πυρήνας της τοπικής των Βορείων Προαστίων, συμπεριλαμβανομένου και του πυρηνάρχη Μπέλου. Επί σχεδόν μία ώρα δηλαδή τα στελέχη της Χρυσής Αυγής αδυνατούσαν να προσεγγίσουν το σημείο και φυσικά αδυνατούσαν να διεκδικήσουν οι ίδιοι την είσοδο τους (για την ακρίβεια αδυνατούσε συνολικά η Χρυσή Αυγή να υπερασπιστεί την παρουσία της τοπικής στην γειτονιά). Τον ρόλο όμως που δεν μπορούσε να πραγματώσει η ίδια η οργάνωση φαίνεται ότι τον ανέλαβε το κράτος, με τις δυνάμει ς των Μ.Α.Τ να επιτίθονται στην συγκέντρωση μετά απο παραίνεση ενός φασίστα, διασφαλίζοντας έτσι την είσοδο τους στα γραφεία τους.
Η Χρυσή Αυγή και η κρατική προστασία που απολαμβάνει
Η εμπλοκή των δυνάμεων καταστολής στην αντιφασιστική παρέμβαση στης 06/07, ανέδειξε με τον πλέον σαφή τρόπο ότι η συγκεκριμένη οργάνωση μπορεί προς το παρόν και προσωρινά να έχει τεθεί στο «περιθώριο» των άμεσων πολιτικών σχεδιασμών του ενγχώριου κεφαλαίου, αλλα αυτό δεν σημαίνει ότι έχει εγκαταληφθεί στην τύχη της απο τους κρατικούς προστάτες της.Πράγματι με την δίωξη της Χρυσής Αυγής απο την δικαιοσύνη, η ελληνική αστική τάξη έβαλε ένα προσωρινό φρένο στην δράση της οργάνωσης. Το φρένο αυτό μπήκε όχι γιατί οι νεοναζί έγιναν ξαφνικά επικίνδυνοι για το κεφάλαιο, αλλα γιατί με την δράση τους -και ιδιαίτερα με την δολοφονία του Παύλου Φύσσα- δημιούργησαν προϋποθέσεις για την όξυνση των κοινωνικων και ταξικών αντιστάσεων. Το Φθινόπωρο του 2013, έναν χρόνο και κάτι μετά την ανάληψη της εξουσίας απο την κυβέρνηση Σαμαρά, «η κοινωνικη ειρήνη και σταθερότητα» φαινόταν επιτέλους να επικρατεί. Οι δυναμικές κινήσεις καταστέλονταν (π.χ επέμβαση των Μ.Α.Τ και σπάσιμο της απεργίας στην Χαλυβουργία,εκκένωση καταλήψεων κ.α) ενώ οι μαζικές κοινωνικές αντιδράσεις είχαν αρχίσει να οδηγουνται στον ασφαλή δρόμο της διαχείρησης του υπάρχοντος και της εκλογικής και πολιτικής συμπόρευσης με τους σοσιαλοδημοκράτες του Σύριζα. Μέσα λοιπόν σε αυτό το κοινωνικό και πολιτικό τοπίο η Χρυσή Αυγή, η οποία είχε κάνει την εμφάνιση της ως αντίβαρο και ως πόλος σταθερότητας μετά τα εξεγερτικά γεγονότα του 2008 και των έντονων ταξικών και κοινωνικών συγκρούσεων της περιόδου που ακολούθησε,απείλησε άθελα της να γκρεμίσει την σταθερότητα που με τόσο κόπο τα αφεντικά και το πολιτικό τους προσωπικό είχαν χτίσει. Η απειλή αυτή, που προερχόταν απο τον κίνδυνο να εκτραπούν προς μία ριζοσπαστική κατεύθυνση οι κοινωνικές εκείνες δυνάμεις, που με κόπο είχαν στραφεί προς την αφομείωση του Σύριζα, ανάγκασε την τότε κυβέρνηση να βάλει ένα προσωρινό φρένο στην Χρυσή Αυγή, απορροφώντας έτσι τους κοινωνικούς κραδασμούς που προκάλεσε η δολοφονία του Φύσσα και η γενικότερη επιθετική τακτική των νεοναζί.
Αυτός ήταν ο λόγος της δίωξης της Χρυσής Αυγής και όχι ότι έγινε ουσιαστικά επικίνδυνη για το καθεστώς, όπως τα μέλη της φωνάζουν, ώστε να πάρουν κανέναν αγανακτισμένο «αντισυστημικό» ψήφο. Πως θα μπορούσαν άλωστε, να είναι πραγματική απειλή, αυτοί που η δράση τους ευθυγραμμίζεται πλήρως με την στρατηγική του εγχώριου κεφαλαίου και του κράτους . Πως να είναι επικίνδυνοι αυτοί που δολοφονούν και τρομοκρατούν το πιο υποτιμημένο κομμάτι του εργατικού δυναμικού, τους μετανάστες και τις μετανάστριες, ακολουθώντας πιστά την «γραμμή» της υποτίμισης του εργατικού κόστους των ανθρώπων αυτών. Ή μήπως γίνονται κίνδυνος όταν χτυπάνε εργάτες-συνδικαλιστές, στην ναυτιγοεπισκευαστική ζώνη Περάματος, τρέχοντας να υπηρετήσουν τους εφοπλιστές που τους έχει «καταστρέψει» ο συνδικαλισμός?
Ακριβώς λοιπόν επειδή η Χρυσή Αυγή δεν ήταν ποτέ της κίνδυνος για το καθεστώς, αλλα αντίθετα αποτελούσε πάντοτε την εφεδρική του λύση (όπως κάθε φασιστική οργάνωση, ομάδα,παραστρατιωτικό σώμα κ.α) για τις δύσκολες στιγμές, το αντιφασιστικό και αντιεξουσιαστικό κίνημα οφείλει να κρατά οξυμένα τα αντανακλαστικά του. Ειδικά σήμερα που το πιό «γερό» χαρτί των αφεντικών τα τελευταία χρόνια -ο Σύριζα- πραγματώνει (όπως ήταν νομοτελειακό), την καπιταλιστική αναδιάρθωση εις βάρως των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων -που σε μεγάλο βαθμό είχαν αναθέσει πάνω του τις τελευταίες τους ελπίδες-. Μπορεί τώρα τίποτα να μην προδικάζει ή έστω να σκιαγραφεί κάποια κοινωνική έκρηξη ή κάποια όξυνση των ταξικών συγκρούσεων απο τα κάτω, παρόλα αυτά δεν πρέπει να έχουμε καμία αμφιβολία ότι η ελληνική αστική τάξη γνωρίζει πολύ καλά πως αυτή την στιγμή δεν διαθέτει καμία αξιόπιστη πολιτική επιλογή, ικανή να αφομοιώσει τις δυνητικές κοινωνικές συγκρούσεις. Πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι αναζητά μία τέτοια δύναμη, όπως πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι επιφυλάσει και για την Χρυσή Αυγή κάποιο ρόλο σε μία τέτοια περίπτωση. Έναν ρόλο παρόμοιο με αυτόν που κλήθηκε να πραγματώσει απο το 2008 και μετά όταν και άρχισε να λειτουργεί ως παράληλος κατασταλτικός μηχανισμός του κράτους.
Η επίγνωση μίας ενδεχόμενης μελλοντικής νέας αξιοποίησης της Χρυσής Αυγής ως όπλου για την διατήρηση της σταθερότητα του συστήματος, είναι που οδηγεί άλωστε σε μία διαλακτική αντιμετώπιση της οργάνωσης απο το κράτος. Δεν είναι διόλου τυχαία η αστεία μεταχείρηση που απολαμβάνουν απο το δικαστήριο στην πολύκροτη δίκη για την εγκληματική οργάνωση, όπου τραμπουκίζουν και βαράνε μάρτυρες, μπαινοβγαίνουν ανενόχλητοι, ενώ εμφανίζοντσι όταν και άμα το επιθυμούν. Ούτε είναι τυχαίο ότι στην συγκεκριμένη συγκυρία όπου η επιχειρησιακή δυνατότητα της Χρυσής Αυγής είναι σχετικά χαμηλή , η αστυνομία έχει αναλάβει τον ρόλο του περιφρουρητή της οργάνωσης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η μεγάλη επιχείρηση που έστησε η ΕΛ.ΑΣ με δεκάδες διμοιρίες Μ.Α.Τ ώστε να μπορέσουν οι ελάχιστοι νεοναζί να πραγματοποιήσουν ανοιχτή συγκέντρωση ενάντια στους μετανάστες και τις μετανάστριες στο Σχιστό Κορυδαλού, προφυλάσοντας τους απο τις αντιφασίστριες και τους αντιφασίστες που απο νωρίς ηταν στο σημείο. Αντίστοιχη ήταν και η τελευταία περίπτωση στο Μαρούσι, που όπως είπαμε και προηγουμένως τα Μ.Α.Τ φρόντισαν για την κανονική λειτουργία των γραφείων της Χρυσής Αυγής.
Η τακτική της Χρυσής Αυγής εμπλουτίζεται
Παράλληλα ,και ενώ η Χρυσή Αυγή κρατά μιά πιο αμυντική στάση (λόγο τόσο αδυναμίας όσο και σκοπιμότητας)σε επίπεδο δρόμου , δεν πρέπει να περνάει απαρατήρητο απο το ανταγωνιστικό κίνημα το γεγονός ότι οι φασίστες προσπαθούν να στήσουν βάσεις μέσα στο εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα. Η προσπάθεια αυτή φαίνεται να είναι απο τις προτεραιότητες της οργάνωσης το τελευταίο διάστημα καθώς έχει προχωρήσει στην δημιουργεία μίας σειράς απο αγροτοσυνδικαλιστικές ενώσεις καθώς και μίας συνδικαλιστικής παράταξης στην Δ.Ε.Η. Επιπλέον εδώ και 2-3 χρόνια υπάρχουν συνδικαλιστικοί φορείς της Χρυσής Αυγής σε μία σειρά απο κλάδους: στους γιατρούς,τους δικηγόρους,στους ταξιτζίδες και στους εργάτες της ζώνης του Περάματος. Μάλιστα πριν απο λίγο καιρό και συγκεκριμένα στης 4 Ιουνίου διοργανώθηκε συνδιάσκεψη όλων των συνδικαλιστικών φορέων της οργάνωσης σε ξενοδοχείο στην Αθήνα με κεντρικό σύνθημα: Δουλειά στον Έλληνα εργάτη. Είναι ξεκάθαρο πως με την προσπάθεια της να διεισδύσει μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, η Χρυσή Αυγή προσπαθεί αφενός να ριζώσει κοινωνικά και αφετέρου να εκπληρώσει τον ρόλο της ως Πέμπτη φάλαγγα των αφεντικών, στο εσωτερικό των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων. Προσπαθεί να αποπροσανατολίσει τις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους απο το να αντιληφθούν τους πραγματικούς ταξικούς τους εχθρούς και να τις/τους στρέψουν προς τον κοινωνικό κανιβαλισμό και την ταξική συμφιλίωση με τα αφεντικά. Ενδεικτική η στάση του σωματείου στην ζώνη Περάματος που ζητάει να επιστρέψουν με κάθε κόστος (για τους εργαζόμενους) οι έλληνες εφοπλιστές στην ζώνη και δεν διστάζουν να επιτεθούν σε άλλους εργάτες (ξυλοδαρμός συνδικαλιστών του Π.Α.Μ.Ε) που δεν είναι διατεθειμένοι να ταυτιστούν με τα συμφέροντα του ντόπιου εφοπλιστικού κεφαλαίου και να απολέσουν για χάρη του τα εργατικά τους κεκτημένα. Ακριβώς όμως επειδή η Χρυσή Αυγή προσπαθεί να ταυτίσει τα εργατικά συμφέροντα με τα συμφέροντα των αφεντικών (μεγάλων και μικρών) η μέχρι στιγμής επιτυχεία των σχεδιασμών της είναι μικρή.Δεν είναι άλωστε τυχαίο, ότι τα περισότερα σωματεία αφορούν είτε αυτοαπασχολούμενους είτε μικροαφεντικά. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει όμως ότι δεν αποτελεί απειλή και ότι δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί έγκαιρα. Ίσα ίσα, θα πρέπει να μας προβληματίζει πως θα μπορέσουμε να προσαρμώσουμε την δικιά μας τακτική ώστε να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τις νέες συνθήκες.Επίσης, το γεγονός ότι αυτή την στιγμή φαίνεται η Χρυσή Αυγή να ρίχνει το βάρος της στον κοινοβουλευτισμό και την οργάνωση της βάσης της,δεν θα πρέπει να το εκλάβουμε ως εγκατάλειψη της γνωστής επιθετικής τακτικής της.Δεν πρέπει να έχουμε αμφιβολία ότι άμα παραστεί η ανάγκη και οι συνθήκες το επιτρεπουν, οι φασίστες θα επιδιωξουν και πάλι να λειτουργήσουν με στρατιωτικούς όρους. Είναι στο χέρι μας να βρεθούμε και πάλι στην πρώτη γραμμή, ώστε να μπλοκάρουμε κάθε ιδέα για δυναμική επανεμφάνιση τους στο δρόμο.
Ούτε σπιθαμή χώρου στους φασίστες
Κατάληψη Έπαυλης Κουβέλου
