Ξάνθη: Ενημέρωση για την αθώωση των βιαστών της Ξάνθης

0
203

Τον Απρίλη του 2017 αθωώθηκαν παμψηφεί από το δικαστήριο αυτοί που κατηγορήθηκαν τον Μάρτιο του 2015 για τον βιασμό μιας φοιτήτριας. Η παρωδία της δίκης καθώς και η στάση της τοπικής κοινωνίας αναλύονται παρακάτω. Σαν άμεσα αντανακλαστικά, γράφτηκαν συνθήματα στο κέντρο της πόλης -στο ρολόι- και κρεμάστηκε και ένα πανό στα πανεπιστήμια. Το πανό μέσα σε δύο ώρες είχε ξεκρεμαστεί. Τον Ιούλιο μοιράσαμε ένα μπροσουράκι, το οποίο είχε την δική μας οπτική πάνω στο ζήτημα, σε διάφορες γειτονιές της πόλης. Τα συνθήματα που γράφτηκαν στο ρολόι ήταν: “Τα καλά παιδιά δεν είναι κρίμα είναι για το μνήμα”, “Μπάτσοι media δικαστές κάνουν πλάτες σε δύο βιαστές”. Παρακάτω υπάρχει το κείμενο σχετικά με το γεγονός, και φωτογραφίες από το μπροσουράκι.

ΚΟΙΝΩΝΙΑ, MEDIA, ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΚΑΝΟΥΝ ΠΛΑΤΕΣ ΣΤΟΥΣ ΒΙΑΣΤΕΣ

ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΒΙΑΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΞΑΝΘΗ

Μάρτιος του ‘15: Γυναίκα βιάζεται από 2 άντρες στην πόλη της Ξάνθης. Η ίδια, αφού αποφασίζει να καταγγείλει τον βιασμό της, βιώνει μία έντονη συκοφάντηση από σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σε τοπικά media, σε κουτσομπολιά στην πόλη, σε σημείο να εγκαταλείψει το μέρος και τις σπουδές της (σχόλια του τύπου “Ήθελε και τα ’παθε”, “δεν ήταν βιασμός, με τη θέλησή της τα έκανε όλα”, “ήταν προκλητική”, “τα βγάζει από το μυαλό της”.

Παράλληλα, οποιαδήποτε κίνηση αλληλεγγύης στην κοπέλα αντιμετωπίζεται επιθετικά από ένα σύνολο κανίβαλων ταγμένων με το μέρος των βιαστών (συγγενείς, φίλοι, μπράβοι, παράγοντες σε μαγαζιά της νύχτας και media).

Είναι άλλωστε γνωστό για την πόλη ότι τα εν λόγω άτομα έχουν κοινωνικό status, είναι “από καλές οικογένειες”, και “καλά παιδιά”, Έλληνες Ξανθιώτες, με φράγκα και γνωριμίες.

Έτσι, γυρνώντας πίσω στο Μεσαίωνα είδαμε όχι μόνο να ξεφτιλίζεται σε κοινωνικό επίπεδο άλλη μια γυναίκα που κατέδειξε το βιαστή της, αλλά και να σκίζονται αφίσες, να κατεβαίνουν πανό και να γίνεται προσπάθεια να εξαφανιστεί από τους δρόμους οποιοσδήποτε πολιτικός λόγος ενάντια στην κουλτούρα του βιασσμού.

2 χρόνια μετά την καταγγελία η εκδίκαση ολοκληρώθηκε στις 5 Απριλίου 2017 στο Μικτό Ορκωτό Καβάλας.

Η απόφαση ήταν αθωωτική ομόφωνα για τους 2 βιαστές, γεγονός που πλαισιώθηκε από τα πανηγύρια όλων των καραγκιόζιδων σεξιστών που τους υποστηρίζουν.

Στο σημείο αυτό όμως δε γίνεται να αφήσουμε ασχολίαστο τον τρόπο που προσεγγίζει ένα δικαστήριο το βιασμό.

Όπως και σε άλλες περιπτώσεις, έτσι και σε αυτήν, εισαγγελείς, δικαστές και βιαστές περνούν τη γυναίκα που βιάστηκε σε έναν εξονυχιστικό επανέλεγχο στο τι είπε, τι φορούσε, τι θυμάται και πόσο σίγουρη είναι για αυτά που λέει γύρω από το βιασμό της.

Την υποτιμάν και την ξεφτιλίζουν δημιουργώντας αναπαραστάσεις του σκηνικού του βιασμού της και κάνοντας αντικείμενο το σώμα της στην σεξιστική αρένα του δικαστηρίου.

Πρόκειται για έναν εκ νέου βιασμό ψυχολογικού και όχι μόνο επιπέδου καθώς η γυναίκα αμφισβητείται στη λογική, την μνήμη και τον ψυχισμό της. Μια διαδικασία που παίρνει μέρος και στα μπατσοτμήματα, όπου όταν η γυναίκα καταγγέλει βιασμό αν δεν αντιμετωπιστεί με κοροϊδία, αμφισβητείται πλήρως στα όσα λέει και της αποδίδεται ευθύνη για το βιασμό της. (Ήπιες? Τι φόραγες? Του έδωσες δικαιώματα? κτλ.)

Ένα ακόμη χαρακτηριστικό της συγκεκριμένης περίπτωσης ήταν η ιατροδικαστική γνωμάτευση. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην απόφαση η γνωμάτευση του ιατροδικαστή που έλεγε ότι δεν υπήρχαν εμφανή σημάδια πάλης ή κακοποίησης. Δηλαδή, για την αστική δικαιοσύνη αν μία γυναίκα δε βασανιστεί εμφανώς, δε σπαστεί στο ξύλο ή δεν τη σκοτώσουν ή την κάψουν ζωντανή, δεν μπορεί να έχει βιαστεί!!!

Αυτό αποτελεί μία προέκταση της κουλτούρας του βιασμού που ξεκινά από λογικές του τύπου “τα βγάζει από το μυαλό της” ή λογικές πλήρους θυματοποίησης, αποδυναμοποίησης μιας γυναίκας (υποβιβάζεται-αγιοποιείται)

Άλλη μια φοβερή αντίφαση του συγκεκριμένου δικαστηρίου ήταν ότι παραλήφθηκε τελείως ιατρική γνωμάτευση εργαστηρίου που εμπιστεύτηκε η κοπέλα για ιατρικές εξετάσεις, τα αποτελέσματα των οποίων δε λήφθηκαν υπόψη σχετικά με την κατάστασή της το βράδυ του βιασμού της.

Η αποκορύφωση του σεξιστικού παραληρήματος των δικηγόρων των βιαστών ήρθε στο χτίσιμο του ψυχολογικού προφίλ για την κοπέλα. Κατά τη γνώμη τους ήταν μια ήσυχη κοπέλα, καλή φοιτήτρια και πρωταθλήτρια από καλή οικογένεια. Θέλησε να κάνει μία υπέρβαση πηγαίνοντας με 2 άντρες, το συνειδητοποίησε αργότερα, μετάνιωσε και τους κατήγγειλε.

Αυτό αποτελεί την πλήρη απαξίωση και δαιμονοποίηση της γυναίκας. Όχι μόνο αμφισβητείται το κατά πόσο είναι αλήθεια ό,τι λέει για το βίωμά της, αλλά και της επιρρίπτεται ευθύνη, σχεδιασμός και πρόθεση προκειμένου να ξεφύγει από τη ζωή της.

Είναι μια προσπάθεια να υποβιβαστούν τόσο πολύ τα όσα λέει η κοπέλα ώστε να κρίνεται η ίδια “αξιοθρήνητη” και με προβλήματα επαφής με τη δική της πραγματικότητα αποδοχής της ζωής της. Όλο αυτό σε συνδυασμό με τα προφίλ των βιαστών ως “καλά παιδιά” ενισχύει το ξέπλυμά τους.

Εν έτει ‘17 το ρεσιτάλ των βιασμών μέσα στις δικαστικές αίθουσες καλά κρατεί. Το σιχαμένο και βρώμικο ρόλο δικαστών και εισαγγελέων τον ξέρουμε σε όλες τις πτυχές του: πλάτες σε νταβατζήδες, μαφιόζους, βιαστές, φραγκάτους, αφεντικά και φασίστες, ανελέητη στοχοποίηση οροθετικών, τρανς, γυναικών που βιάζονται, φτωχών που μπλέκονται στην μικροπαραβατικότητα, στοχοποίηση αναρχικών αγωνιστών, μεταναστριών και μεταναστών.

Προφανώς και η πραγματικότητα που βιώνει ο καθένας από αυτούς έχει ιδιαιτερότητες και αντιμετωπίζουν άλλης φύσεως ζητήματα με τη δικαιοσύνη, αλλά δεν μπορούμε να παραβλέψουμε αυτή τη συνθήκη. Αν δεν είσαι φραγκάτος, μεγαλοδικηγόρος και με κονέ, αντιμετωπίζεσαι διαφορετικά.

Για εμάς το ζήτημα των βιασμών είναι πέρα από έθνη, θρησκείες και καινωνικό κράτος. Οι βιαστές είναι άτομα από οποιαδήποτε τάξη, φυλή, καταγωγή, θρησκεία. Επίσης, διακρίνουμε το πρόβλημα πάνω στο σύνολο των κοινωνικών σχέσεων που υπάρχουν στην πατριαρχία. Δηλαδή στην καθημερινή υποτίμηση και ανισότητα που βιώνουν οι γυναίκες σε κάθε έκφραση της ζωής τους. Απ’ την ενδοοικογενειακή βία μέχρι το σεξιστικό τρόπο που αντιμετωπίζονται στο δρόμο, στην αγορά (πχ αγγελίες για γυναίκες/κοπέλες σε μαγαζιά), στους χώρους εργασίας και στα μαγαζιά της νύχτας στα οποία τις εκδίδουν. Όλα αυτά είναι κομμάτι από το συνεχές της κουλτούρας του βιασμού.

Πάνω σε αυτή την κουλτούρα πατάνε και λειτουργούν οι θεσμοί και τα δικαστήρια διαιωνίζοντας την καταπίεση. Δεν έχουμε καμία αυταπάτη σχετικά με το ρόλο τους ούτε και περιμένουμε κάτι διαφορετικό. Το ζήτημα του σεξισμού πρέπει να αφορά γυναίκες και άντρες.

Μπροστά στη χυδαιότητα της διαπόμπευσης, της φίμωσης και του σύγχρονου κυνηγιού των γυναικών που αντιδρούν σε κάθε μορφή έμφυλης βίας, να κάνουμε αισθητή την αντισεξιστική μας δράση.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΟΥ ΒΙΑΣΜΟΥ

ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ, ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΒΙΑΣΤΕΣ, ΣΩΜΑΤΕΜΠΟΡΟΥΣ, ΜΠΡΑΒΟΥΣ, ΑΦΕΝΤΙΚΑ, ΦΑΣΙΣΤΕΣ

ΑΝΑΡΧΙΚΕΣ/ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ

via athens.indymedia.org