Ένα υπέροχο κείμενο του Αλμπέρτ Λιμπερτάντ, ανασυρμένο από το L’Anarchie
Μισώ του παραιτημένους!
Μισώ τους παραιτημένους, όπως μισώ τους βρόμικους, όπως μισώ τους τεμπέληδες!
Μισώ την παραίτηση! Μισώ τη ρυπαρότητα, μισώ την απραξία.
Συμπονώ τον άρρωστο που λυγίζει κάτω από κάποιον κακοήθη πυρετό· μισώ τον φανταστικά άρρωστο που λίγη θέληση θα τον έστεκε στα πόδια του.
Συμπονώ τον αλυσοδεμένο, που περιβάλλεται από φρουρούς συνθλιμμένος υπό το βάρος των σίδερων των πολλών.
Μισώ τους στρατιώτες που είναι λυγισμένοι υπό το βάρος των σιριτιών και των τριών αστεριών· τους εργάτες που είναι λυγισμένοι υπό το βάρος του κεφαλαίου.
Λατρεύω τον άνθρωπο που λέει αυτό που αισθάνεται όπου κι αν είναι· μισώ τον ψηφοφόρο που γυρεύει τη συνεχή κατάκτηση από την πλειοψηφία.
Λατρεύω το σοφό συνθλιμένο υπό το βάρος της επιστημονικής έρευνας· μισώ το άτομο που κάμπτει το σώμα του υπό το βάρος μιας άγνωστης δύναμης, κάποιου «Χ,» Θεού,
Μισώ, λέω, όλους εκείνους που, παραδίδοντας στους άλλους μέσω του φόβου ή της παραίτησης ένα μέρος της δύναμής τους ως άνθρωποι, όχι μόνο κρατούν το κεφάλι τους κάτω, αλλά κάνουν κι εμένα, και εκείνους που λατρεύω, να κρατούν το κεφάλι τους κάτω, επίσης μέσω του βάρους της δικιάς τους τρομερής συνεργασίας ή της δικιάς τους ηλίθιας αδράνειας.
Τους μισώ· ναι τους μισώ, επειδή, το νιώθω. Δεν υποκλίνονται ενώπιον των σιριτιών του αξιωματικού, της σάρπας του δημάρχου, του χρυσού του καπιταλιστή· την ηθική ή τη θρησκεία. Εδώ και πολύ καιρό έχω μάθει ότι όλα αυτά τα πράματα είναι απλά στολίδια που μπορούμε να σπάσουμε σαν γυαλί… λυγίζω υπό το βάρος της παραίτησης των άλλων. Ω πόσο μισώ την παραίτηση!
Λατρεύω τη ζωή.
Θέλω να ζω, όχι με έναν ευτελή τρόπο σαν κι αυτούς που ικανοποιούν μονάχα ένα μέρος των μυών τους, τα νεύρα τους, αλλά με ένα μεγαλοπρεπή τρόπο, ικανοποιώντας τους μυς του προσώπου καθώς επίσης και τις γάμπες, την πλάτη μου καθώς επίσης και το μυαλό μου.
Δεν θέλω να ανταλλάσσω ένα τμήμα του τώρα για ένα φανταστικό τμήμα του αύριο. Δεν θέλω να παραδώσω τίποτα του παρόντος για τον αέρα του μέλλοντος.
Δεν θέλω να κάμψω οτιδήποτε δικό μου κάτω από τις λέξεις πατρίδα, Θεός, τιμή. Γνωρίζω πολύ καλά την κενότητα αυτών των λέξεων, αυτά τα θρησκευτικά και κοσμικά φαντάσματα.
Γελώ με τη συνταξιοδότηση, με τους παράδεισους με την ελπίδα των οποίων κρατούν τους παραιτημένους, οι θρησκείες, και το κεφάλαιο.
Γελώ με όσους που, αποταμιεύοντας για τα γεράματά τους, στερούνται στα νιάτα τους· εκείνοι που, προκειμένου να φάνε στα εξήντα, νηστεύουν στα είκοσι.
Θέλω να τρώω ενώ έχω γερά δόντια να σχίζω και να συνθλίβω υγιεινά κρέατα και χυμώδεις καρπούς. Όταν τα υγρά του στομαχιού μου χωνεύουν δίχως πρόβλημα θέλω να πίνω δροσιστικά και τονωτικά ποτά.
Θέλω να ερωτεύομαι γυναίκες, ή μια γυναίκα, ανάλογα με την αμοιβαία μας επιθυμία, και δεν θέλω να παραιτούμαι στην οικογένεια, το νόμο του Κώδικα· τίποτα δεν έχει κανένα δικαίωμα πάνω στο σώμα μας. Θέλεις, θέλω. Ας γελάσουμε με την οικογένεια, το νόμο, την αρχαία μορφή παραίτησης.
Αλλά αυτό δεν είναι όλο. Θέλω, από τη στιγμή που έχω μάτια, αυτιά, και άλλες αισθήσεις, περισσότερο από το να πίνω απλώς, να τρώω, να απολαμβάνω τον σεξουαλικό έρωτα: θέλω να βιώσω την ευχαρίστηση σε άλλες μορφές. Θέλω να βλέπω όμορφα γλυπτά και πίνακες, να θαυμάζω Ροντέν ή Μανέ. Θέλω να ακούω τους καλύτερους θιάσους όπερας να παίζουν Μπετόβεν ή Βάγκνερ. Θέλω να ξέρω τα κλασικά στο Comedie Française, να ξεφυλλίζω το λογοτεχνικό και καλλιτεχνικό παρελθόν που έχει αφεθεί από ανθρώπους του παρελθόντος στους ανθρώπους του παρόντος, ή ακόμα καλύτερα, να ξεφυλλίζω και τώρα και για πάντα τα ημιτελή άπαντα της ανθρωπότητας.
Θέλω ευχαρίστηση για μένα, για την επιλεγμένη σύντροφό μου, για τους φίλους μου. Θέλω ένα σπίτι όπου τα μάτια μου να μπορούν να ξεκουράζονται ευχάριστα όταν τελειώνει η δουλειά μου.
Επειδή θέλω τη ευχαρίστηση της εργασίας, επίσης· αυτήν την υγιή ευχαρίστηση, αυτήν τη δυνατή ευχαρίστηση. Θέλω τα χέρια μου να χειρίζονται το αεροπλάνο, το σφυρί, το φτυάρι και το δρεπάνι.
Ας αφήσουμε τους μυς να αναπτύσσονται, το θωρακικό κλωβό να γίνει μεγαλύτερος με δυνατές, χρήσιμες και λογικές κινήσεις.
Θέλω να είμαι χρήσιμος, θέλω να είμαστε χρήσιμοι. Θέλω να είμαι χρήσιμος στο γείτονά μου και για το γείτονά μου να είναι χρήσιμος σε μένα. Επιθυμώ να κοπιάζουμε πολύ, επειδή είμαι αχόρταγος για ευχαρίστηση. Και αυτό γιατί θέλω να απολαύσω τον εαυτό μου που δεν είμαι παραιτημένος.
Ναι, ναι θέλω να παράγω, αλλά θέλω να διασκεδάζω. Θέλω να ζυμώνω τη ζύμη, αλλά να τρώω καλύτερο ψωμί· να εργάζομαι στον τρύγο, αλλά να πίνω καλύτερο κρασί· να χτίζω σπίτι, αλλά να ζω σε καλύτερα δωμάτια· να φτιάχνω έπιπλα, αλλά να έχω τα χρήσιμα, να βλέπω τα όμορφα· θέλω να χτίζω θέατρα, αλλά αρκετά μεγάλα για να στεγάζουν εμένα και την οικογένειά μου.
Θέλω να συνεργάζομαι στην παραγωγή, αλλά θέλω να συνεργάζομαι και στην κατανάλωση.
Μερικοί ονειρεύονται να παράγουν για τους άλλους στους οποίους θα αφήσουν, ω τη ειρωνεία, τις καλύτερές τους προσπάθειες. Όσο για μένα, θέλω, ελεύθερα ενωμένα με τους άλλους, να παράγω αλλά και να καταναλώνω.
Ε εσείς οι παραιτημένοι, κοιτάχτε: φτύνω τα είδωλά σας. Φτύνω τον Θεό, την Πατρίδα, φτύνω τον Χριστό, φτύνω τη σημαία, φτύνω το κεφάλαιο και το μόσχο το σιτευτό· φτύνω τους νόμους και τους Κώδικες, τα σύμβολα της θρησκείας· είναι στολίδια, θα μπορούσα να νοιαζόμουνα λιγότερο γι’ αυτά, γελάω με αυτά…
Μόνο μέσω εσάς σημαίνουν κάτι για μένα· αφήστε τα πίσω και θα σπάσουν σε κομμάτια.
Είστε έτσι μια δύναμη, εσείς οι παραιτημένοι, μία από εκείνες τις δυνάμεις που δεν γνωρίζουν ότι είναι τέτοια, αλλά που παρόλα αυτά είναι μια δύναμη, και δεν μπορώ να σας φτύσω, μπορώ μόνο να σας μισώ… ή να σας λατρεύω.
Πάνω από όλες τις επιθυμίες μου είναι αυτή του να σας δω να τινάσσετε από πάνω σας την παραίτησή σας με ένα φοβερό ξύπνημα της ζωής.
Δεν υπάρχουν μελλοντικοί παράδεισοι, δεν υπάρχει μέλλον· υπάρχει μονάχα το παρόν.
Ας ζήσουμε!
Ζήστε! Η παραίτηση είναι θάνατος.
Η εξέγερση είναι ζωή.
Μετάφραση: Αιχμή
