“Ως πότε θα ανεχόμαστε στη μάπα να μας φτύνουν
και θα τους αφήνουμε το μέλλον μας να σβήνουν;
Συνέχεια μας κτυπούν στις φυλακές μας ρίχνουν
μα ότι και να κάνουν το στόμα δε μας κλείνουν.”
(Γενιά του Χάους – Μπασταρδοκρατία)
Ο τίτλος του κειμένου που ξεκινάτε να διαβάζετε είναι μία τυποποιημένη φράση που λένε οι αστυνομικοί στις ΗΠΑ, διαβάζοντας τα δικαιώματά όποιου συλλαμβάνουν.
Τα γεγονότα είναι λίγο ως πολύ γνωστά: Η Σοσιαλδημοκρατική (με ολίγη από ακροδεξιά) κυβέρνηση, με αφορμή τις γενικευμένες θετικές αντιδράσεις στην πρόσφατη ελαφρά βομβιστική ενέργεια (25/05/2017) κατά του πρώην τραπεζίτη και διορισμένου πρωθυπουργού της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ (2011), Λουκά Παπαδήμου και βλέποντας την γενική ευφορία- κυρίως μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα-που προκάλεσε η ενέργεια και ειδικότερα μετά το “κύμα” θετικών σχολίων και ευχολογίων για συνέχεια, τα οποία συμπεριλάμβαναν και τον πρώην υπουργό οικονομικών και νυν διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας Στουρνάρα σαν υποψήφιο μελλοντικό θύμα,(με αφορμή αναρτήσεις στο Facebook, ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος και πρώην υπουργός Οικονομικών, Γιάννης Στουρνάρας, απέστειλε τις αναρτήσεις που επιθυμούσε να διωχθούν στον αναπληρωτή υπουργό Προστασίας του Πολίτη, Νίκο Τόσκα, ο οποίος με τη σειρά του απέστειλε αναφορά-έγκληση στον αρμόδιο εισαγγελέα για να γίνει προκαταρκτική εξέταση) αντέδρασε έτσι ακριβώς όπως θα αντιδρούσε κάθε κυρίαρχος του οποίου η κυριαρχία όχι μόνο αμφισβητείται αλλά είναι μισητή: Καλπάζοντας με τα σπαθιά ξεθηκαρωμένα επάνω στο πλήθος.
Σχηματική η περιγραφή η οποία όμως δεν απέχει και πολύ από τότε που όντως οι λογής Κυβερνήτες, Βασιλιάδες, άρχοντες και δικτάτορες, έστελναν το ιππικό με τα σπαθιά και τις λόγχες να χτυπήσει κάθε αντίδραση των καταπιεσμένων που πετούσαν από πάνω τους τη χλαίνη του υπηκόου.
Για να μη κουράζω: Στις 31/05/2017 τέθηκε σε δημόσια διαβούλευση το νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης με τίτλο: «Μέτρα Θεραπείας ατόμων που απαλλάσσονται από την ποινή λόγω ψυχικής ή διανοητικής διαταραχής» και λοιπές διατάξεις. Με το προς διαβούλευση κείμενο παράλληλα μπήκαν και δύο “άσχετες” τροποποιήσεις στο άρθρο 187 του Ποινικού Κώδικα, με δύο νέες παραγράφους στο 187 «περί εγκληματικής οργάνωσης» και τρεις νέες παραγράφους στο 187Α «περί τρομοκρατικής οργάνωσης», όπως επίσημα ονομάζεται ο τρομονόμος.
Οι νέες παράγραφοι προβλέπουν ποινές για:
«2α. Όποιος δημόσια με οποιονδήποτε τρόπο προκαλεί ή διεγείρει σε συγκρότηση εγκληματικής οργάνωσης ή ένταξη σε τέτοια, και προκαλεί κίνδυνο τέλεσης των εγκλημάτων αυτών, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών.
2β. Όποιος μέσω παροχής οδηγιών, πληροφοριών ή κατευθύνσεων, προκαλεί σε άλλον την απόφαση για συμμετοχή σε συγκεκριμένη εγκληματική οργάνωση, τιμωρείται, αν δεν προβλέπεται βαρύτερη ποινή σύμφωνα με άλλη διάταξη, με φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών.»
«3α. Όποιος δημόσια με οποιονδήποτε τρόπο προκαλεί ή διεγείρει σε διάπραξη των εγκλημάτων των παραγράφων 1 και 4 του παρόντος, και προκαλεί κίνδυνο τέλεσής τους, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών, αν η πράξη δεν τιμωρείται βαρύτερα σύμφωνα με άλλη διάταξη.
3β. Όποιος μέσω παροχής οδηγιών, πληροφοριών ή κατευθύνσεων, προκαλεί σε άλλον την απόφαση για συμμετοχή σε συγκεκριμένη τρομοκρατική οργάνωση ή για τέλεση ορισμένης τρομοκρατικής πράξης, τιμωρείται, αν δεν προβλέπεται βαρύτερη ποινή σύμφωνα με άλλη διάταξη, με φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών αν η προς εκτέλεση πράξη συνιστά κακούργημα και με φυλάκιση ως δύο έτη αν η προς εκτέλεση πράξη συνιστά πλημμέλημα.
Η τροποποίηση κατά κάποιο τρόπο απαιτήθηκε όχι μόνο από το πολιτικό αλλά κυρίως από τον μηντιακό βόθρο των προθύμων και μόνιμων προπαγαδιστών τους “δημοσιογράφων” όπου κάποιοι απαιτούσαν από τη κυβέρνηση να κλείσει τα κοινωνικά δίκτυα όπως ο Ερντογάν πρόσφατα στη Τουρκία (Γ. Πιτταράς στο Σκάι: “να πέσει μαύρο σε facebook και twitter” ). Ενώ άλλοι εμπνευσμένοι από τις χούντες όπως ο Κ. Μπογδάνος έφτασαν στο σημείο να ζητούν άμεσες μαζικές συλλήψεις οποιουδήποτε σχολίαζε θετικά την επίθεση, ανεξάρτητα από τον αριθμό (“να συλλάβουν όσους τα λένε, ακόμη και αν είναι δέκα χιλιάδες”).
Δεν χρειάζεται να απορείτε για τη δήθεν απώλεια κάθε δημοκρατικής “ευαισθησίας” από τη πλευρά τους. Δεν πρόκειται απλά για δυσφορία της κυριαρχίας όταν αντιλαμβάνεται ότι ο λαός τη μισεί. Και αυτό γιατί εγγενές στοιχείο του καπιταλιστικού λόγου μέσα από το πρότυπο της “δημοσιογραφίας των νουθεσιών”, είναι από τη μία να αποπλανεί μέσω μιας έντονης επίκλησης στο συναίσθημα και από την άλλη να δείχνει τη πυγμή της ολοκληρωτικής της ιδεολογίας, διαμορφώνοντας μία μόνιμη κατάσταση έκτακτης ανάγκης η οποία δεν θα είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας.
Είναι προφανές ότι έχουν μία παράλογη (αλλά και εντελώς αφελή) πίστη στην παντοδυναμία τους.
Δεν είναι όμως έτσι, ούτε είναι σοφοί κριτές που βλέπουν τι συμβαίνει.
Ο παλιός κόσμος που ψυχορραγεί μπροστά στα μάτια μας απονεκρωμένος από το χρήμα, θέλει να μας κάνει να πιστέψουμε ότι η εξαφάνισή του θα σημάνει το τέλος του κόσμου για όλους και όλες μας.
Η ποινικοποίηση του Λόγου στοχεύει στην αυτολογοκρισία, το τρόπο δηλαδή να αρχίσουμε “να μετράμε τα λόγια μας”, να μη μιλάμε για ότι τους ενοχλεί, να το βουλώνουμε και να μη κάνουμε καμία κριτική στα έργα τους, πόσο μάλλον το να ευχόμαστε να πάνε στον αγύριστο. Βασίζεται κυρίως επάνω στο αντανακλαστικό του φόβου ότι ο παλιός κόσμος είναι αήττητος επειδή κατέχει το μονοπώλιο της βίας οχυρωμένο μέσα από το νομικό του οπλοστάσιο, την ώρα που ο κόσμος αυτός καταρρέει παταγωδώς.
Η τροποποίηση του τρομονόμου όσο αφορά τον Λόγο, που κατέθεσε η κυβέρνηση της “αριστεράς”, είναι επίσης, μια ευρύτερη προσπάθεια καταστολής του μη αρεστού δημόσιου λόγου, μέσα στο πλαίσιο της οικοδόμησης της τρομοϋστερίας από ΜΜΕ και πολιτικούς, στην Ελλάδα αλλά και γενικότερα στην Ευρώπη.
Φιμώνοντας κάθε φωνή αντίστασης που εναντιώνεται στον χυδαίο κοινωνικό και κρατικό φασισμό τους, περνούν χωρίς κανένα ενδοιασμό στη ποινικοποίηση κάθε κριτικής προς τα έργα τους φωνής. Η διαφωνία ορίζεται ως ποινικά κολάσιμη και η αντίσταση ακόμη και μέσα από τον Λόγο ως τρομοκρατική προς τη κυριαρχία τους πράξη.
Ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν, να μην τους έχετε για αδαείς. Οι ιδέες που είναι ταγμένες στο όραμα της ελευθερίας και η κριτική ήταν ο μεγαλύτερος φόβος κάθε μικρού ή μεγάλου τυράννου ενώ η λογοκρισία ένα από τα μεγαλύτερα όπλα του.
Γνωρίζουν επίσης ακόμη καλύτερα ό,τι ανέκαθεν οι λέξεις ήταν και παραμένουν δυνατότερες από τις σφαίρες γιατί οι πληγές που ανοίγουν μένουν για πάντα.
Σε αυτό το σημείο έχοντας πλήρη επίγνωση του Λόγου μου, αναγράφω φωνάζοντας με περιφρόνηση προς την ύπαρξή σας και τους νόμους σας:
Θάνατος σε κάθε πολιτικό γδάρτη της ζωής μας. Θάνατος σε κάθε υπηρέτη και άρχοντα του χρήματος. Να γκρεμίσουμε συθέμελα κάθε κράτος.
Γιατί η φύση της καταπίεσης σας, είναι η αισθητική του θυμού μας.
Ευάγριος Αληθινός
κάποτε μέλος της εφημερίδας δρόμου Άπατρις
ή κατά αστυνομική ταυτότητα
Αντώνης Ζήβας
