Απορρίφθηκε, για δεύτερη συνεχή φορά, από το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Πειραιά, η αίτηση για την τακτική άδεια που δικαιούμαι ύστερα από την προσφυγή στην οποία κατέφυγε η εισαγγελέας των φυλακών Κορυδαλλού. Η απόφαση, η οποία μου επιδόθηκε παρουσιάζει δυο διαφορετικές εικόνες. Από τη μία, η εναγώνια -ομολογουμένως- προσπάθεια του αντιεισαγγελέα πρωτοδικών -ο οποίος και εισηγείται στο συμβούλιο- να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα για το ζήτημα των δηλώσεων αποκήρυξης, και από την άλλη των μελών του συμβουλίου που, εμφανώς σε άλλη γραμμή, υιοθετούν την πρόσφατη πεπατημένη του απροκάλυπτου. Μη αποκήρυξη, μη μεταμέλεια, άρα και μη άδεια…
Συγκεκριμένα, η πρόταση του αντιεισαγγελέα αναφέρει ότι η εκτίμηση για την ενδεχόμενη τέλεση νέων ομοειδών αδικημάτων κατά τη διάρκεια της άδειας προκύπτει από τη σαφή άρνησή μου να κάνω έναν «απολογισμό» των πεπραγμένων μου ενώπιον του συμβουλίου φυλακής και πως το συμπέρασμα αυτό δεν αφορά την ιδεολογία ή τις πολιτικές μου πεποιθήσεις. Παρακάτω, όμως, τονίζει… «Με τη στάση αυτή άφησε σαφείς υπαινιγμούς για την ιδεολογική ασυμφωνία του με τον τρόπο και τους κανόνες λειτουργίας της σύγχρονης κοινωνίας, αναπόσπαστο μέρος των οποίων είναι οι νόμοι. Συνεπώς ο προσφεύγων με δική του πρωτοβουλία έδωσε μια ‘πολιτικού’ χαρακτήρα απάντηση με αφορμή μία απλή λογική ερώτηση…» Τι πιο φρονηματικό από αυτό!
Είναι γεγονός ότι η ανάδειξη, από τη μεριά των πολιτικών κρατουμένων, της προσπάθειας παγίωσης και ενδεχομένως θεσμοθέτησης ενός νέου -ωστόσο και τόσο παλιού-κατασταλτικού εργαλείου, όπως των δηλώσεων αποκήρυξης, έχει θορυβήσει κάποιο κομμάτι του δικαστικού μηχανισμού, το οποίο προσπαθεί να αποδομήσει το επιχείρημα αυτό. Ενδεικτική είναι η φιλότιμη, πραγματικά, προσπάθεια η οποία προανέφερα, που όμως προσκρούει στην άκαμπτη στάση ενός άλλου κομματιού το οποίο δεν έχει καμία επιφύλαξη να διεκδικήσει ωμά και άμεσα την αναβάθμιση του καθεστώτος εξαίρεσης.
Το τελευταίο χρονικό διάστημα έχει παρατηρηθεί μια σειρά από εκκωφαντικές υποθέσεις αυθαιρεσιών, από τη μια απέναντι σε αναρχικούς ή συγγενικά, σε αυτούς, πρόσωπα και από την άλλη υπέρ κάποιων διακεκριμένων προσώπων της ευρύτερης αστικής τάξης. Η δικαστική εξουσία έχει αποθρασυνθεί. Μια πρόχειρη αιτιολόγηση αυτής της εξέλιξης θα ήταν η διαρκής διάθεση ρεβανσισμού απέναντι στους πολιτικούς τους αντιπάλους και ειδικότερα σε μέλη ένοπλων οργανώσεων. Μια πιο ενδελεχής αιτιολόγηση είναι, σαφώς, η παγίωση του ευρύτερου καθεστώτος έκτακτης ανάγκης που έφερε η μνημονιακή συνθήκη, αλλά και η υπερσυγκέντρωση εξουσιών στο δικαστικό σύστημα, το οποίο ελλείψει καθεστωτικής αντιπολίτευσης λειτουργεί, απολύτως, χωρίς αναστολές και με σαφή ταξικά κριτήρια.
Είναι στη δυνατότητα του κάθε αγωνιστή, του κάθε αντιστεκόμενου, σήμερα, να συνδράμει με όποιον τρόπο κρίνει ως πρόσφορο στον αγώνα των πολιτικών κρατουμένων ενάντια στο καθεστώς εξαίρεσης και για την χορήγηση των αδειών που δικαιούνται. Γιατί αν επιτρέψουμε να επιβληθεί, σήμερα, άτυπα ή επίσημα, η αναβάθμιση του καθεστώτος εξαίρεσης μέσω των δηλώσεων αποκήρυξης, τότε δημιουργούμε αυτόματα έναν αρνητικό συσχετισμό εις βάρος όλης της κοινωνίας. Γιατί η υπόθεση της οικοδόμησης μιας κοινωνικής επανάστασης, σήμερα, εκτός από ζήτημα ενός απροσδιορίστου κοινωνικού ξεσηκωμού, είναι και ζήτημα καθημερινού πολιτικού αγώνα για την αποτίναξη των μνημονίων και του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης.
Κώστας Γουρνάς
