Το παρόν κείμενο μοιράστηκε κατά τη διάρκεια του αποκλεισμού της αίθουσας Ανδρόγεω, το Σάββατο 12/6/2016. Ο αποκλεισμός πραγματοποιήθηκε από αναρχικούς και κομμουνιστές, από πολιτικές συλλογικότητες, σωματεία και εργατικές πρωτοβουλίες. Οι περίπου 60 παρευρισκόμενοι, αποκλείσαμε τον χώρο και παραμείναμε εκεί για πάνω 3 ώρες, έως ότου να διασφαλίσουμε ότι η εκδήλωση δεν θα πραγματοποιηθεί.
Η στέρηση του βήματος στον υπουργό εργασίας, είναι μια ελάχιστη κίνηση ενάντια στους αριστερούς ακολουθητές του κεφαλαίου, στους ”ριζοσπάστες” που υιοθέτησαν αμάσητη όλη την αστική αφήγηση περί επενδύσεων και ανάπτυξης, στους συνομιλητές του ΣΕΒ, σ’ αυτούς που διατυμπανίζουν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική απέναντι στη βαρβαρότητα και τον κανιβαλισμό. Ακολουθεί φωτογραφικό υλικό.
Αντίσταση στην αντεργατική επίθεση
Είστε ελεύθερος να έρθετε να μιλήσετε. Αν θα σας γιουχαΐσουν καθώς θα έρχεστε όμως, κατά τη γνώμη μου είναι το ακριβές ανάλογο της εποχής που ο κόσμος σας χειροκροτούσε στον δρόμο. Όποιος εκτίθεται λοιπόν στην πολιτική, θα πρέπει να απολαμβάνει του επαίνου όταν χρειάζεται και του ψόγου όπως σας αξίζει και σας κύριε Πάγκαλε […] Η αντίδραση σε έναν άδικο νόμο είναι δικαιολογημένη.
MEGA, Οκτώβρης 2013Είδαμε ότι υπήρχαν διαμαρτυρίες από τις οργανώσεις, είδαμε και πόσος κόσμος μαζεύτηκε. Θα έτρεμε η γη έξω από τη Βουλή, αν το νομοσχέδιό μας ήταν ‘νόμος-λαιμητόμος’.
Απρίλιος 2016Πράγματι είμαι περήφανος γι’ αυτή τη μεταρρύθμιση.
ΣΚΑΙ, Μάιος 2016Γιώργος Κατρούγκαλος,
Υπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης
Στις 8 Μάη 2016 ψηφίστηκε το νομοσχέδιο Κατρούγκαλου με τίτλο “Ενιαίο Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλειας – Μεταρρύθμιση ασφαλιστικού-συνταξιοδοτικού συστήματος – Ρυθμίσεις φορολογίας εισοδήματος και τυχερών παιγνίων και άλλες διατάξεις”.
Κεντρική αλλαγή, σε συνέχεια του Ν. 3863/2010, είναι ότι το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης από αναδιανεμητικό κατευθύνεται προς το ανταποδοτκό. Αναδιανεμητικό σύστημα σημαίνει ότι το ύψος των ατομικών αποδοχών είναι μεγαλύτερο από το ύψος των συνολικών ατομικών εισφορών, και οι τρέχουσες παροχές χρηματοδοτούνται από τις τρέχουσες ασφαλιστικές εισφορές εργαζομένων, εργοδοτών και κράτους· κατ’ αναλογία με το Pay-As-You-Go system και με βάση την αρχή της τριμερούς χρηματοδότησης (Ν.3251/1955, Ν.2084/92), και σε συμφωνία με την 102ηΔιεθνή Σύμβαση Εργασίας. Το ανταποδοτικό είναι ότι το ύψος των ατομικών αποδοχών αναλογεί στο ύψος των συνολικών ατομικών εισφορών, με βάση μία λογική εξατομικευμένη (οι εισφορές κάθε ασφαλισμένου αποταμιεύονται/επενδύονται, όχι όμως για τη χρηματοδότηση άλλων συντάξεων), με πρώτη εφαρμογή στη δικτατορία του Πινοσέτ στη Χιλή το 1981 (σύστημα Προσωπικών Συνταξιοδοτικών Λογαριασμών).
Επίσης, η 12μηνη σύνταξη χωρίζεται σε εθνική και ανταποδοτική. Η εθνική σύνταξη δίνεται από τον κρατικό προϋπολογισμό (μέσω της εθνικής φορολογίας), το ύψος της είναι 384 ευρώ για τα 20 έτη ασφάλισης, και μειώνεται κατά 2% για κάθε ένα λιγότερο έτος με κατώτατο όριο τα 15 έτη ασφάλισης. Το ύψος του συντάξιμου ποσού δεν είναι εγγυημένο καθορίζεται με βάση δημοσιονομικές ρήτρες. Είτε ανά τριετία, με αναλογιστικές μελέτες, οι οποίες γίνονται από την Εθνική Αναλογιστική Αρχή και επικυρώνονται από την Επιτροπή Οικονομικής Πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με στόχο η συνολική κρατική συνταξιοδοτική δαπάνη προβαλλόμενη έως το έτος 2060 να μην υπερβαίνει το 2,5% του ΑΕΠ με έτος αναφοράς το 2009. Είτε ετήσια, μέσω του Αυτόματου Μηχανισμού Δημοσιονομικής Προσαρμογής του προϋπολογισμού της Γενικής Κυβέρνησης («Κόφτης»), ο οποίος ψηφίστηκε στις 22 Μάη 2016 με το νομοσχέδιο “Επείγουσες διατάξεις για την εφαρμογή της συμφωνίας δημοσιονομικών στόχων και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και άλλες διατάξεις”, με σκοπό την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων που περιλαμβάνονται στο Ν.4336/2015 (πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ κάθε χρόνο για το 2018–2040). Η ανταποδοτική σύνταξη δίνεται για κάθε ασφαλισμένο με βάση τις ατομικές εισφορές του στο σύνολο του εργάσιμου (ασφαλισμένου) βίου του και του ποσοστού αναπλήρωσης, από τον νέο Εθνικό Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης (ΕΦΚΑ), χωρίς κρατική συμμετοχή.
Στο σύνολο τους τα νέα μέτρα, ελαχιστοποιούν τη συμμετοχή του κρατικού προϋπολογισμού στην Κοινωνική Ασφάλιση (εγγύηση μόνο της εθνικής σύνταξης και μεταφορά αγροτών και απασχολούμενων του Δημοσίου στο ΕΦΚΑ), φέρνουν σημαντική μείωση στην ανταποδοτική σύνταξη (λόγω υπολογισμού των συντάξιμων αποδοχών από τον μέσο όρο ολόκληρου του εργασιακού βίου και μείωσης στα ποσοστά αναπλήρωσης), και περιλαμβάνουν τον επαναπροσδιορισμό όλων των συντάξεων με βάση τις μειώσεις στο καινούργιο σύστημα. Έμμεσα γίνεται και μία συμπληρωματική, τυπική νομιμοποίηση των ευέλικτων μορφών εργασίας και των «προγραμμάτων κοινωφελούς εργασίας» (δηλαδή της ανεργίας), το διευρυμένο καθεστώς των οποίων και η ανασφάλιστη εργασία που το συνοδεύει δεν μπορεί να στηρίξει το προηγούμενο σύστημα ασφάλισης. Οι αναφορές λοιπόν στην αιτιολογική έκθεση (Μέρος Α’) του ασφαλιστικού νομοσχεδίου σε «κοινωνική προστασία με όρους ισότητας», «αναδιανοµή και αλληλεγγύη των γενεών» και «ίση κατανοµή των θυσιών» σημαίνουν ουσιαστικά ισότητα προς τα κάτω και αποδοχή της απαξίωσης.
Αν εξετάσουμε τα πράγματα λίγο πιο επισταμένα, θα δούμε ότι το αστικό σύστημα δεν χρησιμοποιεί για πρώτη φορά την αριστερή αφήγηση, προκειμένου να επιβεβαιώσει ότι δεν υπάρχει εναλλακτική. Γι’ αυτό και αλλάζει απλά το πρόσημο της αφήγησης, δημιουργώντας με την ‘’αριστερά’’ στην εξουσία, μια φαινομενική ‘’αλλαγή σελίδας’’ για να ρίξει στάχτη στα μάτια.
Η ‘’Δεύτερη Φορά Αριστερά’’ λοιπόν (ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ), προτάσσει Κοινωνική Αλληλεγγύη/Ανθρωπιστική Βοήθεια («Λήψη Άμεσων Μέτρων για την Αντιμετώπιση της Ανθρωπιστικής Κρίσης» [Ν.4320/2015], «Αλληλεγγύη για Όλους», «Ελεύθερη και Ανεμπόδιστη Πρόσβαση στις Δημόσιες Δομές Υγείας» [ΚΥΑ Α3γ/ΓΠ/25132, Ν.4368/2016], κ.α.), σε συνέχεια και εξέλιξη του ρόλου των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων και έπειτα από τις μαζικές αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις του 2010-2012. Λίγο παλιότερα, η ‘’Πρώτη Φορά Αριστερά’’ του ΠΑΣΟΚ (1981–1989), πρότασσε Κοινωνική Δικαιοσύνη/Εργατικό Συνδικαλισμό («Για τον Εκδηµοκρατισµό του Συνδικαλιστικού Κινήµατος και την Κατοχύρωση των Συνδικαλιστικών Ελευθεριών των Εργαζοµένων» [Ν.1264/82], «νοµιµοποίηση μιας αντεξουσίας στην παραδοσιακή εργοδοτική εξουσία στους χώρους δουλειάς» [Εισηγητική Έκθεση Ν.1264/82], κ.α.), ακριβώς σε συνέχεια και εξέλιξη της μεταπολιτευτικής Δεξιάς («Βασική αρχή η οποία εµπνέει όλα τα νοµοθετήµατα της Κυβερνήσεως […] Η συνεργασία των τάξεων για την εναρµόνιση του καθολικού συµφέροντος […] ∆εν θα επιτρέψωµεν την πάλην των τάξεων» [Εισηγητική Έκθεση Ν.330/76–Νέα Δημοκρατία], κ.α.), και μετά από μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις (1974–1981). Η ομοιότητα του παιχνιδιού είναι αξιοσημείωτη.
Σήμερα είναι Κοινωνική Αλληλεγγύη/Ανθρωπιστική Βοήθεια διότι αντιστοιχούν σε ένα μοντέλο καπιταλιστικής συσσώρευσης των οικονομικών της προσφοράς-του Νεοφιλελευθερισμού. Τότε ήταν Κοινωνική Δικαιοσύνη/Εργατικός Συνδικαλισμός διότι αντιστοιχούσαν σε ένα μοντέλο καπιταλιστικής συσσώρευσης των οικονομικών της ζήτησης-του Κεϋνσιανισμού. Και τα δύο είναι μία ήττα του κοινωνικού–ταξικού αγώνα· μια ενσωμάτωση στη κοινοβουλευτική και συνδικαλιστική διαμεσολάβηση.
Τα οικονομικά της προσφοράς-ο Νεοφιλελευθερισμός είναι η κυρίαρχη επιλογή του Κεφαλαίου σήμερα. Η ειδική έκφραση της στην Ελλάδα (2010–σήμερα) είναι τα Προγράμματα Οικονομικής Προσαρμογής/μνημόνια και το καθεστώς (των διακρατικών και ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων και ανισορροπιών) της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τουΟρντοφιλευθερισμού (προστασία του ανταγωνισμού και οργάνωση της αγοράς από το κράτος μέσα από εκτεταμένο κοινωνικό παρεμβατισμό).
Για τα οικονομικά της προσφοράς/τον Νεοφιλευθερισμό, σε αντιδιαστολή με τα οικονομικά της ζήτησης/τον Κεϋνσιανισμό, ο μισθός είναι κόστος παραγωγής (που πρέπει να μειωθεί) και όχι πηγή ζήτησης (που πρέπει να αυξηθεί), η εργασία είναι ατομική υποχρέωση και η κοινωνική ασφάλιση υπό αίρεση κοινωνικό βάρος το οποίο πρέπει να καλύπτει εξατομικευμένα ο ιδιώτης–πολίτης (σχέση πληθυσμού και κράτους).
Δεν πρέπει να έχουμε καμία αυταπάτη. Να αρνηθούμε και τις δύο επιλογές του Κεφαλαίου όπως και την πολιτική έκφρασή τους (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑΕ, Ποτάμι, Χρυσή Αυγή κλπ), αν θέλουμε να βάλουμε ένα τέλος, στην βαρβαρότητα.
Ενάντια στην καπιταλιστική επίθεση, τον κοινωνικό κανιβαλισμό, την εκμετάλλευση, τις διασταυρούμενες διακρίσεις–καταπιέσεις (έμφυλες, εθνοτικές, πολιτισμικές, θρησκευτικές) να προτάξουμε τη δική μας οργάνωση, τον κοινωνικό–ταξικό αγώνα και τις δομές προλεταριακή αλληλεγγύης. Να συγκροτήσουμε την αντεπίθεση, μέσα από την οποία θα αναδυθεί και θα γίνει απτή και ορατή, η ‘’εναλλακτική’’ απέναντι στην βαρβαρότητα της αστικής δημοκρατίας.
Ταξική αλληλεγγύη, αυτοοργάνωση, αντεπίθεση
Αναρχική συλλογικότητα
Οκτάνα
Μέλος της Αναρχικής Ομοσπονδίας
