“Οι επαναστάσεις έχουνε γίνει σπατάλη αδρεναλίνης …”

1
210

“Οι επαναστάσεις έχουνε γίνει σπατάλη αδρεναλίνης …”

Ήδη απ τις αρχές της δεκαετίας του 80, ακόμη και με την εφηβική μας ορμή στο άπειρο και την εξεγερσιακή ενέργεια να είναι σχεδόν ενστικτώδης, διαβλέπαμε μέσα από την μηδενιστική μας θεώρηση και την διάθεση της αμφισβήτησης των πάντων, πως το σύστημα αναζητούσε τρόπους να διαχειρίζεται εύκολα κάθε, μή ευφάνταστη, τυποποιημένη επαναστατική γυμναστική που γίνεται προβλέψιμη και να την αδρανοποιεί έγκαιρα εκτονώνοντας την συσσωρευμένη οργή, σε ελεγχόμενα πεδία ξεσπασμάτων βίας.

Σήμερα τριάντα και παραπάνω χρόνια μετά, αυτό έχει παγιωθεί και έχει εξελιχθεί πλέον κυριολεκτικά σε στρατηγικό μανιπουλάρισμα της βίας και εξαιρετικά αποτελεσματικό τρόπο διοχέτευσης της κοινωνικής οργής και της νεανικής αμφισβήτησης σε κενά “πεδία μαχών” και οι μηχανισμοί του συστήματος έχουν ξεπεράσει κατά πολύ την δυνατότητα να ξεφύγει μια τέτοια δράση εκτός των ορίων προκαλώντας μια γενικότερη ανάφλεξη.

Δυστυχώς η αναμέτρηση “στο δρόμο”, με τους συνηθισμένους τρόπους και στους συνηθισμένους τόπους, έχει σήμερα χάσει παντελώς το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού.

Ακόμα και με όρους αντάρτικου, που πολλοί φαντασιώνονται πως κάνουν (και που και μείς έχουμε φαντασιωθεί πως κάναμε), έχει απολεστεί εντελώς το βασικό και ίσως μοναδικό καθοριστικό πλεονέκτημα του ανορθόδοξου πολέμου και της ασύμμετρης απειλής, εφόσον είναι πλέον προβλέψιμα 100% και στείρα από φαντασία τα βήματα. Πλέον αποτελεί μια απολύτως ορθόδοξη διαδικασία επετειακής ρουτίνας στην οποία πάντα το οργανωμένο σύστημα φτάνει πρώτο και με σχεδιασμό συγκεκριμένο, ανάλογα με του πως θέλει να εκτονώσει την επαναστατική ενέργεια για εξυπηρετήσει συγκεκριμένους σκοπούς.

Σε καμία περίπτωση δεν είναι λάθος το αίσθημα της βίαιας αντίδρασης ενάντια στη βία, σε καμία περίπτωση δεν είναι λάθος η ενστικτώδης οργισμένη αντίδραση στην καταπίεση, κυρίως στις τάξεις των νέων ανθρώπων και σε καμία περίπτωση και υπό κανένα λογικό πρίσμα, οι αναμετρήσεις δρόμων με το στρατό του οποιουδήποτε συστήματος δεν είναι αναίτιες.

Δεν είναι τα αισθήματα και τα ένστικτα λάθος, ούτε φυσικά οι προθέσεις, σε καμία περίπτωση δεν ασκείται κριτική σε αυτά και ούτε υποστηρίζω θεωρίες προβοκατόρων και παρανοϊκές συνομοσιολογίες, συναισθηματικά κατανοώ απόλυτα κάθε άνθρωπο που αισθάνεται εξεγερμένος και διοχετεύει την ενέργεια του στην πάλη των δρόμων και πάντα θα συντάσσομαι με τους μαχόμενους.

Οι αιτίες είναι σαφείς.

Το αποτέλεσμα όμως είναι ελεγχόμενο και τείνει να καταστήσει τις αναμετρήσεις αυτές μάταιες.

Αν όμως, λόγω έλλειψης αποτελέσματος, η ματαιότητα παγιοποιηθεί ως γενικότερη ματαιότητα αποτελέσματος, επί του ταξικού πολέμου τότε το αποτέλεσμα θα είναι καταστροφικό.

Το χειρότερο όπλο του συστήματος είναι η επιβολή της κατάθλιψης και της ματαιότητας.

Αυτό είναι το πρόβλημα που πρέπει να λύσουμε για να αποκτήσουμε και πάλι την δύναμη ενάντια στο σύστημα.

Πρέπει να βρούμε τρόπο να επαναφέρουμε την φαντασία, τον αιφνιδιασμό και την μαζικότητα, ως πλεονέκτημα στις επιχειρήσεις ταξικού πολέμου.

Διαφορετικά θα γίνουν οι μάχες των δρόμων απλά ένα εθιστικό εικονικό, βίντεο παιχνίδι, αδρεναλίνης, υψηλής τηλεθέασης, για να εκτονώνουμε την οργή και το θυμό μας, παραδίδοντας στο σύστημα ακίνδυνα και ανώδυνα τα εξαντλημένα μας σαρκία, κουβαλώντας την ψευδαίσθηση πως χτυπήσαμε τους δυνάστες μας.

Στον πόλεμο μετράει μόνο το αποτέλεσμα.

Πρέπει να βρούμε νέους τρόπους.

Σωτήρης Θεοχάρης

Εδώ και χιλιάδες χρόνια καμία αλλαγή
Η ίδια πραγματικότητα υπάρχει και μας συνθλίβει
Οι επαναστάσεις έχουνε γίνει σπατάλη αδρεναλίνης
και η κατάληξη τους ένας φαύλος κύκλος

Η ζωή για μας κυλάει χωρίς εναλλαγή,
ακόμη και τα όνειρα μας τυποποιημένα
Ζούμε καρφωμένοι σε μια διαρκή ακινησία
κι η μονοτονία μας ισοπεδώνει

Εδώ και χιλιάδες χρόνια επανάληψη ιστορίας
Μόνο τα ονόματα έχουν αλλάξει, τα πράγματα είναι ίδια
Είμαστε κατεψυγμένοι αδρανοποιημένοι
και στον λήθαργο μας χωρίς ελπίδα διαφυγής

Η ζωή για μας παθητική αναμονή,
άγχος, αρρυθμία, εξάντληση και σήψη

Σήψη, σήψη, σήψη, σήψη.

1 ΣΧΟΛΙΟ

  1. Συμφωνώ απόλυτα. Ισως επειδή είμαι κι εγώ μεγάλη, μου φαίνεται ότι μερικές πορείες που ακολουθούνται από “μπάχαλα” σκοπό έχουν να ξεθυμάνουν τα νεύρα ορισμένων που είναι λίγο πιο ορμητικοί, να αποθαρρυνθούν οι εντελώς άβγαλτοι στον κινηματικό χώρο (νέοι και μεγάλοι που πρώτη φορά τώρα πάνε σε πορείες) διότι αλλιώς δεν εξηγείται πώς πιάνουνε συνέχεια κάτι άσχετους που τους πιάνει πανικός μόλις εισπνέουν καπνογόνο, κι όλοι να ξαναγυρνάνε στα σπιτάκια τους, χωρίς να τρέχει κάστανο για την εξουσία, εκτός από την αντικατάσταση κανενός κάδου απορριμάτων. Ετσι κι αλλιώς, αυτό το παιγνίδι είναι χαμένο, ο Εχθρός έχει υπεροπλία και τον νόμο με το μέρος του. Εμείς θέλουμε να κάνουμε Επανάσταση, ή να φτιάξουμε βιοτεχνία ηρώων;
    Η Επανάσταση θελει οργάνωση. Οργάνωση, ενημέρωση και νέες μορφές διαμαρτυρίας και αγώνα.

τα σχόλια είναι κλειδωμένα.