Γιατί με την ίδια τη ζωή, η ισχύς του νόμου πάνω στο ζωντανό τερματίζεται

0
218

«Ανώτατος άρχοντας είναι αυτός που αποφασίζει πότε υπάρχει κατάσταση έκτακτης ανάγκης»
(Καρλ Σμιτ ναζιστής νομικός 1936)

Δεν υπάρχει ανθρώπινος τρόπος να κυβερνώνται οι άνθρωποι χωρίς τη θέληση τους. Όπως δεν υπάρχει ήπιος κι ευγενικός τρόπος να θέσεις μια χώρα υπό κατοχή παρά τη θέληση των κατοίκων της, έτσι δεν υπάρχει και ειρηνικός τρόπος να στερήσεις από εκατομμύρια ανθρώπους όσα χρειάζονται για να ζουν με αξιοπρέπεια. Η ληστεία, είτε μιας έκτασης γης, είτε ενός τρόπου ζωής, απαιτεί άσκηση βίας, ή τουλάχιστον την πειστική απειλή ότι θα ασκηθεί βία. Ο Γερμανός Αναρχικός φιλόσοφος Βάλτερ Μπένγιαμιν, στο εξαιρετικό δοκίμιο του “Κριτική της Βίας” αναφέρει πως απέναντι στη βία του κατεστημένου νόμου, στη βία των νομικών περιορισμών και της κρατικής καταστολής για την επιβολή της έννομης τάξης, (αυτό που ονομάζει “μυθική βία,”) αντιπαρατίθεται η “θεϊκή βία”. Οι όροι “Μυθική” και “θεϊκή”, δεν πρέπει να μας ξενίζουν καθώς είναι “φιλοσοφικό δάνειο” από τον μύθο του Προμηθέα, ο οποίος αμφισβητώντας και παρακούοντας τη Μυθική διαταγή του Δια (ανώτατου άρχοντα και κριτή όλων των ζωντανών πλασμάτων επί της Γης) δίνει τη φωτιά στους θνητούς με μια πραγματική Θεϊκή πράξη, όπου θεός η ίδια η ζωή και οι άγραφοι νόμοι της φύσης.

Η βία της καταστροφής, που εξιλεώνει τον άνθρωπο από τις ενοχές των απαγορεύσεων, δημιουργώντας όμως το ανεξέλεγκτο (για την καθεστηκυία τάξη) φόβητρο, αυτό που οι σημερινοί απολογητές της κρατικής κυριαρχίας, καταδικάζουν χωρίς να κάνουν την παραμικρή προσπάθεια να το κατανοήσουν κι αρέσκονται να το ονομάζουν “τυφλή βία” του δήθεν παράλογου όχλου.

Η δεύτερη αποτελεί το αντίθετο της πρώτης από κάθε άποψη. Αν η μυθική βία είναι η θέσπιση του νόμου, η θεϊκή βία είναι η καταστροφή του νόμου. Αν η πρώτη θέτει όρια, η δεύτερη τα καταστρέφει απεριόριστα. Αν η μυθική βία φέρνει ταυτόχρονα την ενοχή και την ανταπόδοση, η θεϊκή βία μόνο εξιλεώνει.

Η διάλυση της βίας του νόμου πηγάζει από την ενοχή της ίδιας της φυσικής ζωής, όταν εμπιστεύεται το ζωντανό, το αθώο και το δύστυχο σε μια ανταπόδοση, που ‘εξιλεώνει’ την ενοχή της ίδιας της ζωής – κι αναμφίβολα επίσης εξαγνίζει τον ένοχο, όχι όμως από την ενοχή, αλλά από το νόμο. Γιατί με την ίδια τη ζωή, η ισχύς του νόμου πάνω στο ζωντανό τερματίζεται.

Ευάγριος Αληθινός